Propagandhi - Victory Lap

χωρίς σχόλια… ο δίσκος της χρονιάς…

Tracklist:

  1. Victory Lap
  2. Comply/Resist
  3. Cop Just Out of Frame
  4. When All Your Fears Collide
  5. Letters to a Young Anus
  6. Lower Order (A Good Laugh)
  7. Failed Imaginner
  8. Call Before You Dig
  9. Nigredo
  10. In Flagrante Delicto
  11. Tartuffe
  12. Adventures in Zoochosis

Πέρα από τα γενικά, μιλάμε για μουσικούς συνώνυμους της συνέπειας, με φοβερή εξέλιξη σε κάθε τους δίσκο. Δεν ξέρω αν το victory lap είναι η κορυφή τους πάντως είναι εξαιρετικό βήμα μπροστά.

Συμπληρώνοντας ένα μήνα από την κυκλοφορία του και με μόνιμη θέση στο καθημερινό soundtrack του Οκτωβρίου, νομίζω πως ήρθε η ώρα για μία πιο “υποκειμενική” (χαχα) κριτική στο δίσκο που για μένα δύσκολα θα φύγει από την κορυφή των καλύτερων μουσικών στιγμών του 2017.

Το να κάθεσαι με μια ρόμπα, ζεστές φρεσκοπλυμμένες καλτσούλες και μια κουπάρα καφέ στο χέρι στο cozy σπιτάκι σου είναι μία επιλογή. Το να ασχολείσαι με μια σειρά θεμάτων όπως οι σφαγές αμάχων (ζώων και ανθρώπινων ζωών, Lower Order (A Good Laugh), Laughing Stock - bonus track), το δυστοπικό μας μέλλον (Adventures in Zoochosis, Failed Imaginner), την απώλεια (Nigredo) και άλλα φιλοσοφικά ζητήματα (Cop Just Out of Frame, When All Your Fears Collide) μέσα σε ένα πλαίσιο ενάντια στο φασισμό κάθε είδους όχι απλά επειδή είναι “της μόδας” αλλά γιατί υπηρετείς αυτή τη στάση ζωής εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια αποτελεί προσφορά και μεγαλείο.

Το να “επενδύεις” όλα τα παραπάνω με μία τεχνικώς άρτια μουσική επηρεασμένη από μια πληθώρα ειδών η οποία οδηγεί σε ένα νέο ηχητικό τοπίο και με το οποίο χαράζεις ένα καινούργιο μονοπάτι στον “σκληρό” ήχο ήδη από το 2005 και το Potemkin City Limits είναι αυτό που σε ξεχωρίζει. Παρόλες τις punk καταβολές, τα thrash στοιχεία και τα prog περάσματα στα τραγούδια εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς μουσικούς που δεν θάβουν το μπάσο μέσα στην παραγωγή, που δίνουν χώρο στο κάθε χτύπημα στο drumkit και που κάθε στίχος τους αποτελεί μία παραπομπή για περαιτέρω διερεύνηση. Έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς ανθρώπους που δεν βλέπουν τη μουσική σαν ΑΤΜ που φτύνει χαρτονομίσματα.

Στο μουσικό ειδικά μέρος η επανάσταση και η προσπάθεια αποστασιοποίησης που ξεκίνησε το 2005 -ίσως και λίγο νωρίτερα- από την ομογενοποίηση του αμερικάνικου punk, συνεχίζεται. Σε αυτό το δίσκο τα τραγούδια έχουν λίγο περισσότερο αέρα να αναπνεύσουν. Υπάρχει μία αίσθηση πως η ταχύτητα έχει ελάχιστα πέσει αλλά σίγουρα η ποιότητα έχει ανέβει και σε αυτό βοηθά απερίγραπτα οι στιχουργική διάθεση η οποία σε πιάνει από τα μούτρα χωρίς να σου αφήνει ούτε τη παραμικρή αμφιβολία πως τα πάντα τείνουν προς ένα αναπόφευκτο τέλος.

Κάποιες από τις κορυφαίες δισκογραφικές στιγμές των Καναδών (κατά τα 3/4 πλέον αφού θέση δεύτερου κιθαρίστα έχει αναλάβει από το 2015 η Πορτορικανέζo-Αμερικανή Sulynn Hago) βρίσκονται ήδη σε αυτόν τον έβδομο δίσκο, με το Nigredo να αποτελεί προσωπική μου αδυναμία. Ακολουθούν υπέροχες συνθέσεις με τέρμα το γκάζι (Letters to a Young Anus) και πολύ σκεπτικισμό (Comply/Resist). Σε όλο το δίσκο διακρίνεται και μία επιστροφή ελάχιστου “χιούμορ” κάτι που έλειπε από τους δύο προηγούμενους δίσκους, κάτι που δίνει μία επιπλέον φρεσκάδα στα τραγούδια. Το Adventures in Zoochosis αποτελεί ένα από τα καλύτερα outro ενώ το When All Your Fears Collide μία από τις πιο στιβαρές τους στιγμές.

Αυτός ο δίσκος είναι ένα ταξίδι που έχει μέσα Trump, βόμβες στο Κανταχάρ, twitter, Hitchens, Quang Duc -τον καλόγερο βουδιστή στο εξώφυλλο του Rage Against the Machine-, κυνηγετικές εμπειρίες, παγκόσμιους πολέμους, παλαιοντολογία, αλχημιστές, παρακολουθήσεις, Μολιέρους, ένα soundtrack από το παρελθόν για το εγγύς μέλλον.

Και όση απαισιοδοξία και μαυρίλα και ας βγάζει αυτός ο δίσκος για το μέλλον, όσο υπάρχουν μπάντες σαν τους Propagandhi πάντα θα υπάρχει ελπίδα.

2 Likes

Μπράβο, πολύ ωραίο post. Και όντως κομματάρα το “Nigredo”.

1 Like