παντως για να μην παρεξηγηθω, εχω δει το Django τουλαχιστον 4 φορες μεχρι τωρα
και αμα σκασει παρεα σπιτι το σκ και ψησουν ταινια, το ξαναβλεπω χαλαρα μετα μπυροποσιας και χαχανητων
εδιτ, γτ δεν αξιζει υπεραναλυση ο Ταραντινο ή ο κάθε Ταραντινο? εδω υπεραναλυω και το Piranhas αμα λάχει
γενικά δεν το βρισκω παραλογο ταινιες Pure fun αλλα οχι τυπου Michael Bay + με ενα τονο σινεφιλ αναφορων να μην σχολιαζονται αναλογως και με τον κοπο του εκαστοτε δημιουργου τους -πο οκ, ο Ταραντινο πραγματικα στιβει το οποιο πνευμα εχει πανω στα εργα του, guranted!-
Οκ, δεκτόν, εγώ άλλωστε είμαι και θιασώτης της μέηνστρημ μουσικής αρκετά οπότε δεν έπρεπε να μιλάω.
Πάντως ακόμα θυμάμαι το σοκ πολλών μέσα στην αίθουσα στο Παλπ, στη φάση όπου ολόκληρο Ετουάλ ήταν σιωπηλό στη φάση με το μπαλάκι/Μαρσέλους. Θα έβλεπες την αφεντιά μου στο πάτωμα (κυριολεκτικά) και να με κοιτάνε περίεργα. Τότε ο κόσμος δεν ήταν και φουλ υποψιασμένος. Για αυτή τη στιγμή και μόνο ο Κουέντιν από τότε έχει ασυλία από μένα :lol:
Εντάξει, από κει και πέρα επαναλαμβάνεται σαν δίσκος των Motorhead, αλλά ο χαβαλές χαβαλές.
Έδιτ, επί την ευκαιρία το Παλπ είναι η νούμερο 2 αγαπημένη μου ταινία έβερ. 1 έχω το Eyes Wide Shut (είμαι ερωτικός τι να κάνω).
Ειδα σαν καλο παιδι και εγω Τζανγκο.Εχυσα κουβαδες.Απο την ωρα που γυρισα σπιτι ακουω το sountrack,non stop.Αναλυση το πρωι με καθαρο μυαλο,μηηηπως και ολο αυτος ο Django fever οφειλεται στο οτι το ειδα πριν λιγες ωρες.Παντως επος ε
[U]Πολύ καλή ερώτηση[/U]: Προφανώς κι εξαρτάται από τον ΙΔΙΟ το σκηνοθέτη που πρέπει να εδεήσει να υποχωρήσει λιγουλάκι με τις εμμονές του. Δηλ. να σκηνοθετήσει ταινίες βασισμένες σε σενάρια που να’χουν γράψει [B]άλλοι[/B] ([I]σαφώς πιο πεπειραμένοι[/I]) σεναριογράφοι. Και εννοείται, να μη προβεί σε σχετικά…“πετσοκοψίματα” στη σεναριακή ανάπτυξη χαρακτήρων προς χάριν του οικείου του στυλ. Προς το παρόν, προτιμά να είναι ο απόλυτος άρχων επί του θέματος “σενάριο”. Ταλέντο έχει, γνώσεις γυρισμάτων έχει, ΜΠΟΡΕΙ ([I]διάολε στο Αμέρικα ζει, συμβουλές δεν μπορεί να δεχθεί από ανθρώπους που ανήκουν σε μια ολόκληρη βιομηχανία στη Δυτική Ακτή;) [/I]ακριβώς αρκεί να το θέλει…
Έχει λέει “ικανοποιητικό βάθος” ο χαρακτήρας του “Jew Hunter” από τους Μπάσταρδους; Αλήθεια; Αφού το πιστεύεις, μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις πού συνίσταται; Ποιά είναι δηλαδή τα διαφορετικά επίπεδα στην ψυχολογία και τον τρόπο σκέψης του συγκεκριμένου χαρακτήρα; Υπάρχει κάποιο δίλημμα που τον βασανίζει; Υπάρχει κάποια σύγκρουση, κάποια πάλη μέσα του; Μήπως το γεγονός ότι είναι “απολαυστικός” όπως έγραψες (που όντως είναι) σε έκανε να τα μπερδέψεις λίγο;
Η Αλήθεια είναι πως πρόκειται για “ατύχημα”:lol: : εάν είχε διαλέξει ΑΛΛΟΝ ηθοποιό για το ρόλο και όχι τον ταλαντούχο Κρίστοφερ που έδωσε την ερμηνεία-κάψιμο εγκεφάλου, αμφιβάλλω αν θα πετύχαινε το ίδιο αποτέλεσμα. Μπορεί να κάνω λάθος. Πάντως με τον Κ.Β. , ο κερατάς το κατάφερε. Φωνή και κινησιολογία του ηθοποιού έδωσαν περισσότερο βάθος και δύναμη στο ρόλο -σηκώνοντας τον σεναριακό διάλογο χάρη στο ταλέντο του και στη προσωπικότητά του. Δίλημμα δεν υπάρχει- εσωτερική σύγκρουση γιοκ -αλλά μωρέ ΠΑΓΟΣ. Παγετός κανονικός, ανατριχίλα που σε κάνει να λες “[I]ελπίζω να μη συναντήσω ποτέ εργοδότη σαν τον …Jew Hunter[/I]!”,ασορτί με το ρόλο- και δύσκολα τον ξεχνάς. Και δεν το λέω μόνο εγώ…
Κατάλαβες από κάπου ότι στο ποστ που κουόταρες επιτίθεμαι στο “στυλ Ταραντίνο” και το μηδενίζω; Γιατί εγώ όταν το έγραφα είχα την εντύπωση ότι έγραφα για τη σχέση του σαν σεναριογράφου και σκηνοθέτη με την ενότητα “χαρακτήρες” κι όχι για το έργο του συνολικά.
Δεν έγραψα τίποτα τέτοιο. Αν σου 'δωσα τέτοια εντύπωση, λάθος μου. Και όντως στο θέμα “χαρακτήρες” είναι αμφιλεγόμενος. Αλλά…
[SPOILER]…να’ναι καλά ο Τραβόλτα που μου 'δειξε μερικά “χορευτικά κολπάκια” 8)έριξα γκόμενες. Να’ναι καλά ο Ταραντίνο που τον έχωσε στο pulp fiction, η αλήθεια να λέγεται…[/SPOILER]
(προέκταση της παραπάνω) Γιατί μου λες “μη μου πεις ότι δεν έδωσε σκηνές ανθολογίας μπλα μπλα μπλα” ενώ ούτε είπα, ούτε υπαινίχθηκα κάτι τέτοιο, ίσα ίσα άφησα να εννοηθεί ότι συμφωνώ μ’ αυτή την άποψη;
[I]Misunderstading[/I]…8)Δεν απευθυνόμουν σε σένα, αλλά σε…συμφορουμίτες που είχαμε συναντηθεί και σχολιάσαμε ταινίες του Ταραντίνο και που βάζω το χέρι στη φωτιά πως μας διαβάζουν (και κρυφογελούν):roll: το ξέρω οτι συμφωνείς.
Δε νομίζω Τάκη :!:
Ταλέντο έχει. Και γνώσεις. Το θέμα είναι για ποιό σκοπό. Συμβουλές; Άνθρωποι της βιομηχανίας; Θες να μου πεις ότι το κλειδί για να γράψει κάποιος ένα ουσιαστικό σενάριο είναι να κάτσει να πάρει… μαθήματα; Σοβαρέψου. Το λες και μόνος σου. Αν είναι να δούμε σοβαρούς χαρακτήρες απ’ αυτόν κάποτε και όχι καρικατούρες, μάλλον πρέπει να γυρίσει ταινία πάνω σε σενάριο αλλουνού.
Ρε, σταμάτα να μπερδεύεσαι. Τι βάθος και δύναμη στο ρόλο μου λες; Εγώ για το χαρακτήρα σου λέω. Κι ο χαρακτήρας (η ουσία του οποίου βρίσκεται σε πολύ πιο σημαντικές παραμέτρους απ’ ότι η φωνή, η κινησιολογία, οι εκφράσεις του προσώπου και όλα αυτά τα σχήματα που απαρτίζουν το [I]ρόλο[/I]) είναι όπως και όλοι οι υπόλοιποι και σ’ αυτή την ταινία όπως και σε κάθε άλλη του Ταραντίνο, τέρμα μονοδιάστατος και σχηματικός. Με άλλα λόγια: καρικατούρα. Πολύ ισχυρή, πολύ δυνατά δοσμένη και άρτια ερμηνευμένη καρικατούρα, ναι. Αλλά πάντα καρικατούρα.
KAΘΟΛΟΥ δεν θέλω να σου πω αυτό. Ολοδικό σου- αυθαίρετο- συμπέρασμα είναι ([I]απορίας άξιον πως το’βγαλες[/I]).:? Και όχι, δεν είναι για να πάρει μαθήματα οι συμβουλές από ανθρώπους της βιομηχανίας. Σκέψου το καλύτερα. Και ΟΝΤΩΣ κρατάω τη τελευταία πρότασή σου, που’ναι όλη η ουσία της πρώτης τοποθετησής μου…
Ρε, σταμάτα να μπερδεύεσαι. Τι βάθος και δύναμη στο ρόλο μου λες; Εγώ για το χαρακτήρα σου λέω. Κι ο χαρακτήρας (η ουσία του οποίου βρίσκεται σε πολύ πιο σημαντικές παραμέτρους απ’ ότι η φωνή, η κινησιολογία, οι εκφράσεις του προσώπου και όλα αυτά τα σχήματα που απαρτίζουν το [I]ρόλο[/I]) είναι όπως και όλοι οι υπόλοιποι και σ’ αυτή την ταινία όπως και σε κάθε άλλη του Ταραντίνο, τέρμα μονοδιάστατος και σχηματικός. Με άλλα λόγια: καρικατούρα. Πολύ ισχυρή, πολύ δυνατά δοσμένη και άρτια ερμηνευμένη καρικατούρα, ναι. Αλλά πάντα καρικατούρα.
E τι να σου’μολογήσω: μονος σου μπερδεύεσαι. ΜΟΝΟ από σένα διαβάζω τα περί μονοδιάστατου και σχηματικού. [I]Καρικατούρα είναι η “ερμηνεία” του Τζιμ Κάρευ στη “Μάσκα”. Καρικατούρα ο ρόλος του Ορλάντο Μπλούμ ως Λέγκολας στον ΑτΔ. Για να πάρω κάποια παραδείγματα[/I]. Απλά το εν λόγω έργο δεν σου’κανε κλικ- ούτε τίποτα. Το δέχομαι. Γνώμη σου και γνώμη μου…
ΟΚ. Λοιπόν, μαν, χωρίς παρεξήγηση, επειδή βλέπω ότι δε γίνεται να συνεννοηθούμε ούτε για στοιχειώδη πράγματα (ή με δουλεύεις ή δεν καταλαβαίνεις) και με κουράζει να λέω τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, το κόβω κάπου εδώ.
μολις ειδα το django…αναμεικτα συναισθηματα…ενω μεχρι και μετα τη μεση ελεγα οτι ειναι μια απλα καλη ταινια το τελος απο την ωρα που πουληθηκε η γυναικα του django ηταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ με γαματες σκηνες πιστολιδια αιμα και ολα τα καλα που επρεπε…γενικα μου αφησε μια πολυ ωραια γευση το τελος…8/10
