Tι δεν είναι καλό?Μια χαρά?Πόσοι γράφουν τέτοιες μελωδίες σε "μέτριους " δίσκους τους?Και έχει και κάτι γουστόζικα The Sleeper κτλ μέσα,μια χαρά.
Επίσης +1000000000000000000000000 για Blue Oyster Cult
Γενικα ειναι προς το τελος των 70ς και το πανκ και το “δυνατο ροκ/πρωιμο μεταλ” χωνει εντυπωσιακά αλλα με κατι δίσκους οπως [B]Tangerine,Al Di Meola,Eno,Gilmour[/B](φανμποης νταξ) κτλ δεν υπάρχει αντίπαλος.
Kαι φυσικα ολα αυτα τα βαζουν κατω οι δισκαρες του Ρικ Ραιτ([B]Wet Dream[/B]) και το[B] Pyramid[/B] απο Parsons και φυσικα προσκύνημα στον [B]Peter Gabriel[/B] και τον δεύτερο σολο του δίσκο όπου ο Φριππ χώνει τα Φριππερτονικς και η μουσικη παει απο το φεγγαρι στου διαόλου το κερατο.
Και ποιοι Judas Priest τωρα…
Εdit: ο θεουλης ο Ντεκυ αναφέρει και [B]Klaus Schulze[/B] μεσα,ελα ας το κλειδωσουμε τωρα.Καρβουνακι και αγιος ο θεος
dekart paliotomaro to ambient 1 einai ambient [1], oxi rok. poion pas na koroidepseis?!
ήταν ποταπή προσπάθεια προπαγάνδας. Όπως και οι kraftwerk που ο απώτερος σκοπός του ποσταρίσματός τους ήταν το κοινό του ροκινγκ.γρ, του πιο ρόακ σάιτ στο διαδίκτυο, να αλλαξοπιστήσει και να αρχίσει να γεμίζει τα αντεργράου ντανς κλαμπς. Πρέπει επιτέλους η μάνα ρέιβερ να επιστρέψει στα δελτία ειδήσεων ορέ!!
http://www.youtube.com/watch?v=HKfFCWYuNDQ
Α,και για να μη ξεχνιόμαστε…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Κανονικά θα ψήφιζα το μεγιστο Hemispheres αλλα είχε την ατυχία να συμπεσει χρονολογικα με το εκρηκτικό ντεμπουτο των Van Halen οπότε και η ψήφος μου πάει σε αυτό.
Τον εριξα Van Halen,με δυσκολια!!!
Ρε προγκ κύκλωμα, ψηφίστε Rush όρε!! θα μας φτάσουν οι μεταλάδες και οι hard-rockάδες σε λίγο
Το έριξα AC/DC.
Επειδή έχουν τρία δεκάρια και εδώ έχουμε το ένα, και επειδή το δεκάρι AC/DC είναι πιο πάνω από δεκάρι οποιδήποτε άλλου σχεδόν.
Κι εγώ Van Halen είχα ψηφίσει γιατί τέτοια hard rock κομμάτια είναι αψεγάδιαστα. Επίσης εμπεριέχονται και τα αγαπημένα μου “lovesongs”.
Κατά τα άλλα μπορεί να αλλάξω γνώμη αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη.
Σιγα μην μας φτασουν οι κωλομεταλλαδες/σατανιστες/αναρχικοι/βρωμιαρηδες/μακρυμαλληδες/μαχαιροβγαλτες.Rush και ξερο ψωμι ρε:lol:
Το poll λέει αγαπημένο ροκ άλμπουμ της χρονιάς… Επομένως δίσκοι-σταθμοί όπως των Kraftwerk, του Brian Eno, των Throbbing Gristle, ή των Chic (ναι ρε, Chic, aka disco, ήταν και στο απόγειο της τότε!), απλά τους αναφέρω… Το ίδιο και την δισκάρα των Funkadelic “Once Nation Under a Groove”.
Ramones, Buzzcocks, Blondie, Magazine, Τalking Heads, και Siouxsie and the Banshees μας έδωσαν πολύ σημαντικά άλμπουμ τη χρονιά εκείνη για την ευρύτερη ροκ/punk/post-punk σκηνή… Μου αρέσουν όλα, ωστόσο κανένα δε θα το έλεγα “αγαπημένο”.
To “Darkness on the Edge of Town” του Springsteen από τους σκοτεινότερους και πιο ιδιαίτερους του δίσκους επίσης…
Το Casino του Al Di Meola απίστευτη δισκάρα. Ίσως το αγαπημένο μου (από όσα έχω ακούσει του Meola).
Άλλα συγκροτήματα του poll όπως Police, AC/DC και Priest έδωσαν ωραία πράγματα το 78, αλλά δεν είναι τα αγαπημένα μου από τα άλμπουμ τους. Ενώ από την άλλη το ντεμπούτο των Van Halen και το Rong Live Rock 'n Roll των Rainbow είναι δίσκοι που υπήρξαν 1) και επιδραστικοί όσο δε πάει άλλο και 2) από τους κορυφαίους (αν όχι οι κορυφαίοι) στη δισκογραφία τους.
Τείνω προς Van Halen, αν και αγαπημένοι μου γενικά δίσκοι της χρονιάς είναι μάλλον τα άλμπουμ του Waits και των Funkadelic. Kαι του Al Di Meola, αλλά δε ξέρω πόσο μπορώ να το χαρακτηρίσω “ροκ”… Ίσως να μου διαφεύγει και τίποτα βασικά.
Α ναι ξεχασα ότι πόσταρα εδώ!
Να διορθώσω απλώς
Και εμεένα αμα μου λέγανε να φτιάξω μια λίστα με τα αγαπημένα μου hard rock αλμπουμς της χρονιάς, πιθανόν να συμπεριλάμβανα αρκετά από αυτά της λίστας. Αλλά νομίζω οτι το πολλ λέει αγαπημένα rock άλμπουμς και οι περισσότερες επιλογές του πολλ είναι hard rock.
Θεωρώ ότι το ροκ ειναι αρκετά ευρυτερη έννοια με δισκάρες οροσημα που βγήκαν την συγκεκριμένη χρονιά και εκτός απο το hard rock χώρο. Τι να πρωτοθυμηθώ.
Νταξ, καταρχάς να πω τα ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ, ακόμα και για τον μέσο ροκά. Δεν γίνεται να λείπει πχ δίσκοι που έχουν μέσα τραγούδια όπως τα
Απο κει και μετά δισκάρες από
Wire,
Buzzcocks,
Public Image Ltd,
Magazine,
Dead Boys,
Siouxsie and the Banshees,
the Stranglers,
Television
Μisfits.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους δίσκους ηταν η αφορμή να γεννηθούν ολόκληρα είδη. Και όπως και να το κάνουμε ήταν το ρεύμα της εποχής, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Και δεν αναφέρομαι καθόλου σε EP (Black Flag, Joy Division) ή σε πιο χωμένα όπως Pere Ubu, XRay Spex κλπ που τα γραψε και o somnambulist.
Nα μην ξεχνάμε και Σπυριδούλα βεβαίως βεβαίως.
Οκ, εδώ κάπου κολλάει το ρητό με την όρεξη και την κολοκυθόπιτα, αλλα βγάζω σπυριά με αυτήν τη γαμωταύτιση του hard rock με το rock. Aπό τον “μέσο ροκά” πάντα.
Cheeeerz
Eντάξει για το Powerage τα έχω πει πάρα πολλές φορές. Είναι ο απόλυτος δίσκος της ροκ μουσικής. Είναι ο ορισμός των AC/DC. Είναι το μουσικό και στιχουργικό τους ζενίθ. Καταλαβαίνω όσους δεν τον βάζουν ακόμα στην κορυφή γιατί κάποτε (πριν από πολλά χρόνια) αυτήν την άποψη είχα και εγώ. Αν του δώσουν τα ακούσματα που πρέπει με τον ενισχυτή στο τέρμα θα καταλάβουν. Δε μπορεί.
You say that you want respect,
Honey, for what?
For everything that you’ve done for me,
Thanks a lot!
Livin’ on the streets, you gotta practice what you preach!
I know that it’s evil
I know that it’s got to be
I know I ain’t doing much
Doing nothing means a lot to me.
Well I tied my baby to the railroad track
Cannonball down the line
Giving that woman just a one more chance
To give it to me one more time
I took an offer in another town
She took another pill
She was runnin’ in overdrive
A victim of overkill
I’ve been a fool
And you know what a fool can do
I’m telling you
You come along when I needed you
Now I’m up
I’m up to my neck in you
And I been up to my neck in pleasure
Up to my neck in pain
I been up to my neck on the railroad track
Waitin’ for the train
To cruise on through
I figured my time was due
It’s way over due
You come along and you pulled me through
Now I’m up
Up to my neck in you
I been up to my neck in whiskey
I been up to my neck in wine
I been up to my neck in wishin’
That this neck wasn’t mine
Two faced woman, such a crying shame
Don’t know nothing, you’re all the same
Πολλά μ’αρέσουν από δω… Αμφιταλαντευόμουν αρκετή ώρα μεταξύ AC/DC και Judas Priest. Το Stained Class κέρδισε στα σημεία ως το album που μου’χει προσφέρει εντονότερες συγκινήσεις ανά διαστήματα. Χωρίς να σημαίνει πως μετά δε θ’αλλάξω γνώμη
AC/DC vs Priest vs Rainbow vs Rush… Μα γιατί;;;;
Ουφ, με δυσκολία Long Live R ‘n’ R, επειδή… ε δεν ξέρω, επειδή Rainbow είναι αυτοί και Dio, επειδή Gates of Babylon, Lady of the Lake, Kill the King-και βασικά και όλα τα υπόλοιπα- και κυρίως επειδή οι Rainbow επί εποχής Dio ήταν από τα πρώτα μου ακούσματα στο χώρο της ροκ μουσικής όταν ήμανε ακόμα αθώα παιδούλα και ok, αυτό, συναισθηματική αξία.
Αυτό θα ψήφιζα κι εγώ για Νο1 
1 Like
Δεν το ανέφερε κανείς, ίσως να φταίει ότι κανονικά θεωρείται 12’’ ΕΡ, αλλά δε γίνεται να μη μνημονευτεί το “The feeding of the 5,000” των Crass. Μιλάμε για το δίσκο που γέννησε ένα ξεχωριστό ιδίωμα, το anarcho-punk, και επηρέασε μία ολόκληρη γενικά με τη στιχουργική του και την (αντι)-μουσική του προσέγγιση.
Κι αν πάμε σε ελληνόφωνα πράγματα, το '78 κυκλοφόρησαν δύο πραγματικά ιστορικές δουλειές, το “Φλου” (που ακόμαι σήμερα εντυπωσιάζει από όλες τις απόψεις: ήχος, εκτελεστική δεινότητα, τραγουδοποιία) και η κασέτα του Άσιμου, “Με το βαρέλι που για να βγει το σπάει”. Το τελευταίο μάλλον αποτελεί και την αγαπημένη μου δουλειά του Άσιμου, μιας και περιέχει τις πιο “πολιτικοποιημένες” τους στιγμές.
1 Like