ντα3ει και οι δικοι μου καλα.αν και απορησαν γτ ολο το σοι ακουει ανεβα στο τραπεζι μου…
ακομα βεβαια μερικες φορες μου λενε τι ειναι αυτα που ακουω…
Πως το πήραν; Τι μου θυμίζεις… περιττό να πω ότι και οι δύο με έλεγαν ότι ακούω βλακίες κ.τλ. Ο πατέρας μου όχι και τόσο. Η μητέρα μου πιο πολύ. Μόλις αγόραζα ένα CD των Maiden και είχε εξώφυλλο τον Eddie, πήγαινε στον πατέρα μου, και του έλεγε “Δες τι βλακίες παίρνει ο γιος σου”. Άρχιζε να με βρίζει και ο πατέρας μου μετά. Η αποκορύφωση ήταν την ημέρα που είχαμε πάει εκκλησία, μια μέρα πριν την ανάσταση, και έσκασα με μπλούζα Maiden, Wasted Years. Μόλις με είδε η μάνα μου, το βρίσιδι έφαγα… δεν με ενδιαφέρουν όμως αυτά… συνεχίζω να ακούω και θα ακούω για πάντα… δεν παν να με αποκεφαλίσουν…
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πρώτο μου CD των Iron Maiden. Το Seventh Son Of A Seventh Son. Η μάνα μου είχε συνηθίζει να ακούω Χατζηγιάννη και Ρουβά, γιατί αυτούς άκουγα πριν ακούσω Rock και Metal. Δεν τις είχα πει ότι εδώ και τους τελευταίους μήνες άκουγα Rock και Metal. Δεν την ενδιέφερε άλλωστε. Ξέρω 'γω… πήγα το έλιωσα το SSOASS, και έρχεται η μάνα μου μετά το βράδι… πάει να συμμαζέψει το δωμάτιο μου, και βλέπει πάνω στο κρεβάτι το CD των Maiden… βγάζει μια τσιρίδα, και μετά άρχισε το κήρυγμα…
Πάνω κάτω έτσι ήταν τα πολύ παιδικά μου χρόνια… από το δημοτικό που άρχισα να ακούω Metal & Rock… και συνεχίζουν να με λένε τα χαρακτηριστικό… “τι σατανιστικά πράγματα είναι αυτά;”, “δες εδώ… ο διάβολος πάνω στο CD”, “πάνε άνοιξε κανένα βίβλιο και μην ακούς αυτούς τους σατανάδες…”, κ.τλ…
Οχι μπορω να πω οτι ακομα δεν εχουν εκφερει γνωμη, απλα εχουμε προβλημα οταν βαζω δυνατά μουσικη που σηκωνονται ορθιοι λες και εγινε καποιος σεισμος, αλλα σιγά σιγά το συνηθιζουν και δεν υπαρχει προβλημα… Εχουν μαθει και συγκροτηματα ειδικα η γιαγια:p:p:p
Κανένα πρόβλημα δεν είχαν!!Ίσα ίσα εγώ κόλλησα το μικρόβιο από τους γονείς μου, οπότε ήταν κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο!
+1 κ γω απο εκει κολλησα8)
Toπικ καταθεση ψυχης. Προκαταβολικα ρισπεκτ στους συναγωνιστες που παραθετω, για να αναδειξω τα κοινα βιωματα που μπορει να εχουν ασχετοι μεταξυ τους ανθρωποι.
Επος ολο το ποστ…
Η λεξη ειναι μια. ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Μονο αυτο μπορουσε να περιγραψει αυτο που ειχα νιωσει γυρνωντας απο το σχολειο και βλεποντας τα αποτελεσματα της επιδρομης του πατερα μου στο δωματιο , που δεν αφησε τιποτα ορθιο. Τι σημαιες, αφισες, τ-σερτ, ολα εξαφανιστηκαν λες κι ειχε μπει ο Χουντινι.
Ευτυχως οι κασετες (απειρες τοτε) και τα σιντια ηταν κλειδωμενα, γιατι των φρονιμων τα παιδια:wink:
Οσο για λεφτα για δισκους, εχω να πω το εξης: Οταν αγοραζαμε ακομα κασετες εταιριας, την παλευα γιατι ηταν σχετικα φτηνες. Οταν αρχιζαν να εξαφανιζονται και να δινουν τη θεση τους σε ψηφιακα δισκακια, αναγκαστικα στα 16 να παω να πω τα καλαντα ενω δεν το ειχα κανει ποτε μεχρι τοτε και φυσικα δεν το ξανακανα επειτα. Αγορασα το Four Symbols των Ζεπελιν και περιχαρης το εβαλα στο στερεοφωνικο, για να εισπραξω την απαντηση: “Αυτο ενταξει ειναι, τις αλλες τις ψυχεδελειες (τα μεταλ εννοουσαν#-oζντοινγκ) τι τις ακους?”
Φυσικα τα χρονια περασαν και η εκδικηση τρωγεται παντα κρυα. Ειχαμε δωσει σε μια συναυλια στο Γουντστοκ (παλιες καλες εποχες) με μια death μπαντα που επαιζα, και οι δικοι μου μου ζηταγαν σχεδον γονυπετεις να τους πω που ειναι για να ερθουν (να καμαρωσουν το βλασταρι τους οι κλασικοι μλκς ελληνες:lol:), αλλα δεν προλαβαν να ερθουν γιατι ειχε κινηση. Παλι καλα που αυτομπαναριστηκαν, γιατι ο τραγουδιστης ειχε προβλημα κι αναγκαστηκα να γινω εγω ο βοθρος και γλιτωσαν το εγκεφαλικο…
Παντως ρε πανο, ειχες αφισα του ρικυ των αλμαιτι και περιμενες να μεινει στη θεση της? Ρισπεκτ, αλλα ακομα κι εγω μ’ αυτα που χω τραβηξει θα στην κατεβαζα:p
Τρελη φλασια, ειναι σα να βλεπω τη μανα μου ολη την ωρα. Ειναι η αιωνια απορια που θα εχει παντα η δυσμοιρη μανα ροκα…
Γενικως, παρ’ ολες τις υπερβολες τους, νομιζω οτι το χουν πια δεχτει και το ψιλογουσταρουν8)
Το τελευταιο επεισοδιο παιχτηκε σημερα το πρωι. Με παιρνει τηλεφωνο ο φαδερ και με ρωταει: “Κανετε ακομα προβες? Μπορουμε να ερθουμε κι εμεις να σε δουμε?” Μετα χαρας, αλλα αντε να του εξηγησεις τωρα οτι θα πρεπει να σχηματιστει η νεα thrash/heavy/post-rock παντα που ετοιμαζεις για να τον κανεις περηφανο#-o:lol:
ακουγαν οι γονεις σου πεπερς???8O8O:-k
Η φαση μ’εμενα ειχε πλακα οταν με ρωτησε η μανα μου πως λεγεται αυτη η μουσικη που ακουω,εγω της ειχα πει hardcore.Οταν πηγε σε μια φιλη της που ξερει καποια πραγματα απο μουσικη και της ειπε περι hardcore εκεινη της λεει “Θα με τρελλανεις ρε?Hardcore δεν ειναι μουσικη,ειναι σκληρο πορνο,το λεει και ο Τερενς Κουικ”.:lol::lol::lol::lol::lol:
Εγώ απο την άλλη νιώθω καρακωλόφαρδος που ουσιαστικά όχι μόνο δε μου είπαν τίποτα αλλά ο πατέρας μου γούσταρε τρελά και μου έβαλε να ακούσω Pink Floyd, The Clash και Queen. Νταξ, δε χάρηκε ιδιαίτερα όταν άρχισα να ακούω Fear Factory αλλά δεν αγανάκτησε πιο πολύ με τα ιαπωνικά τα παίρνουν παρά με ροκάδικα.
E αφου υπαρχουν απο το 1983:p. Και εγω εχω βρει σε βινυλιο του πατερα μ με επιλογες ενα τραγουδι των peppers, Hollywood.
Καλά κάνουνε ρε! Εδώ κι εμάς τσουρέκια μας τα χεις κάνει!
Εγώ δεν έχω να παραθέσω δυστυχώς κάποια ιδιαίτερη ηρωικού χαρακτήρα ιστορία όπως οι σύντροφοι Παναγιώτης και Ρεντ Ραμ… 
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι εκεί Απρίλη με Μάη του 2001, που άρχισα να ακούω τις πρώτες μου κασέτες με Maiden και Metallica που μου είχε γράψει ένας κολλητός, δεν είχαν αντιδράσει ιδιαίτερα, γιατί μάλλον το είχαν θεωρήσει παροδική φάση ή κάτι τέτοιο… :roll: Η πρώτη ανησυχία της μάνας μου ήρθε όταν πήρα το Painkiller το καλοκαίρι (γιατί βλέπεις μέχρι τότε η αγορά δίσκων ήταν απαγορευτική λόγω περιόδου διαβάσματος για τις πανελλήνιες), με την φωνή του Rob που ήταν ό,τι πιο ακραίο είχα ακούσει μέχρι τότε ακόμα κι εγώ, πόσο μάλλον εκείνη. Σιγά σιγά το ψυλλιάστηκε ότι αυτή η φάση με το μέτσαλ μάλλον δεν ήταν “φάση”, κι άρχισαν οι πρώτες μουρμούρες, που έγιναν ακόμα πιο ενοχλητικές όταν έπεφταν σχόλια από άσχετους συγγενείς και φίλους για τα μέλη των συγκροτημάτων που είναι λάτρεις του Σατανά, κάνουν τελετές μαύρης μαγείας, τα γνωστά αστεία ξέρετε. Την επόμενη δε χρονιά, που αν και στην τρίτη λυκείου, επέμενα να ακούω μουσική, να αγοράζω δίσκους κτλ., άρχισαν οι πρώτοι τσακωμοί. Η χρονιά εκείνη ήταν δύσκολη, αλλά το ότι στο τέλος πέρασα και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στη σχολή της επιλογής μου, έκανε πολύ πιο εύκολα τα πράγματα. Πλέον η μάνα μου, που πάντα ήταν εκείνη που περισσότερο με ζάλιζε, έχει αποδεχτεί ότι η μουσική που ακούω δεν έχει καμία άσχημη επίδραση πάνω μου, όπως φοβόταν παλιά, αν και σίγουρα δεν της κάθεται και πολύ καλά όταν μπαίνει μέσα εκεί που είμαι (όταν κατεβαίνω Κρήτη ή ανεβαίνει αυτή Αθήνα) και ακούει ηλεκτρικές κιθάρες. Πάντως απ’ ότι έχω καταλάβει γενικά θεωρεί ότι ξέρω από μουσική (τουλάχιστον περισσότερο από την ίδια!), οπότε δεν την παίρνει να λέει μαλακίες! :lol: Σίγουρα πρέπει να έχει βοηθήσει και σ’ αυτό το γεγονός ότι έχει βρει στην συλλογή μου δίσκους από κλασσική μουσική, Χατζιδάκη, Θεοδωράκη, Λοϊζο, 60’s - 70’s και πάει λέγοντας… :roll:
Οσο για τον πατέρα μου, πράος και ατάραχος άνθρωπος ων γαρ, ποτέ δεν πολυασχολούνταν, αλλά μόνο από αυτόν θυμάμαι μερικές βίαιες αντιδράσεις, του στυλ να έχω παρασυρθεί και να έχω λίγο πιο δυνατά την μουσική, οπότε να βγάζει καλώδια από την πρίζα έτσι στεγνά και χωρίς πολλά πολλά… Κι αυτός όμως έχει καταλάβει ότι έχω μεγαλώσει πια και δε λέει τίποτα. Μάλιστα θυμάμαι ότι μια φορά άκουγα το “Tokyo Tapes” των Scorpions και στο “We’ll Burn the Sky” γυρνάει και λέει στη μάνα μου “τελικά μου φαίνεται ότι τα παιδιά ακούνε αυτή τη μουσική επειδή είναι ωραία και όχι για κάποιον άλλο λόγο”… 
Victory!
XoXo.θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που είπα στον πατέρα μου οτι ακούω ροκ.Ο πατέρας μου λογω καταγωγης απο επαρχεία και επειδή ειχε χαμηλο εισοδημα τον θυμαμαι μια ζωή με το μπουζουκι να παιζει τις διπλοπενιές του και μια μέρα του δείχνω ενα cd των ‘‘THE DOORS’’ και παθαίνει σοκ,αδερφή μου τον ανέβαζε αδερφή μου τον κατέβαζε.Ακομα και τώρα πολλές φορές στεναχωριέται που δεν ακολούθησα τον δρόμο του.
Α,εμενα τιποτα δεν μου παν,μονο οτι ειναι χαλια και πως ακουω τετοια,αντε να μου κανουν και καμμια παρατηρηση για να το χαμηλωσω αμα το παρακανω και το βαλλω πολυ δυνατα η αν ειναι βραδυ,παντως προσεχω και τα νοτα μου,αν ειναι να ακουσω κατι με growl και τετοια βαζω τα ακουστικα,μην τα παιξουν οι ανθρωποι:p
Πιο πολυ για το μαλλι μου λενε να παω να κουρευτω για να ειμαι πιο περιποιημενος και γιατι στις κοπελες αρεσει το κοντο μαλλι,και μαλλον με τα νευρα μου παιζουν γιατι ποτε δεν καταφερα να το μακρυνω οσο ηθελα:p
ΕΠΟΣ!#-o:lol::lol:
Ε, ειχες και το καταλληλο κομματι για να το πει αυτο! 
Για τα πολλα μου σιντι και τα παρα πολλα (πανω απο 30) μπλουζακια συγκροτηματων τρωω πρηξιμο βεβαια που και που απο την μανα μου αλλα και απο τον μικρο αδερφο μου που το σπορι λεει να τα βαλω ολα τα σιντι σε μια κουτα και να τα παω στην ταρατσα αφου τα εχω ολα μεσα στον υπολογιστη…!#-o Ο πατερας μου βεβαια σαν πιο πολιτισμενος ανθρωπος καταννοει απολυτα την σημασια μιας συλλογης δισκων/CD.
Oταν ξεκινησα να αφηνω το μαλλι με ειχαν πρηξει (χωρις καμμια δραστικη ενεργεια βεβαια) να τα κοψω γιατι “δεν μου πηγαιναν”. Οταν μεγαλωσε καμποσο ομως τους αρεσε και τους δυο!
Ακριβώς το ίδιο λέει κι ο πατέρας μου… Μα γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι, καλό και χρυσό το (δωρεάν) mp3, αλλά το cd έχει άλλη χάρη?..
Η μαμά μου έπαιρνε τους δίσκους μου και τους άκουγε κρυφά…Την έπιασα να ακούει και Apocalyptica…
¶λλες εποχές τότε, δεν κινδυνέυαμε να γίνουμε emo ούτε οπαδοί του Φοιβου, του Χατζηγιάννη και του Famestory και γενικά ότι παίζει στην τηλεόραση. Ήταν απολύτως φυσιολογικό να ακούς hard rock, metal, new wave, post punk αντε και τίποτα madonna, duran duran και George Michael στη χειρότερη, πιο “φλώρικη” περίπτωση. Οι πλειοψηφία των παιδιών στα σχολεία ήταν έτσι.
Οπότε δεν υπήρχαν πολλές γκρίνιες, εκτός ίσως για την ένταση του στερεοφωνικού…
Να την βάλεις τιμωρία.
Μια χαρά. Ακούνε κι αυτοί λίγο πλέον…
Γενικά σαυτό το θέμα πιστεύω ότι ήταν σωστοί…
Xα χα χα χα!Για το χατίρι σου και μόνο!