18 χρόνια σαν σήμερα…για πάντα στις καρδιές μας Rory…καλά πιώματα και καλά 12μετρα τζαμαρίσματα εκεί πάνω!!!
ΥΓ τα κορίτσα πιο πάνω τα 'παν όλα!!! 
ΥΓ2 κι εκεί που όλα κυλάν καλά, βλέπει ένας καθηγητής σου 55άρης και still ροκάς ως το κόκαλο ένα ποστ σου του “Edged In Blue” στο facebook, και κατευθείαν σου στέλνει στο chat μια φωτογραφία του εισιτηρίου για το λάιβ του '81 και από κάτω σου γράφει “ήμουν εκεί”…Ε ΧΕΣΤΕ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ ΚΑΘΗΓΗΤΑ…
Σεβασμος!!!You are my moonchild
Το bootleg το εχει ο καθηγητης σου :D;
το έχω εγώ που δεν ήμουν 
γενικά κυκλοφορεί πάντως
χθες δεν τίμησα όπως θα έπρεπε. σήμερα Ρόρυ όλη μέρα
http://www.youtube.com/watch?v=x_l_PfXcXMU
δάκρυα κάθε φορά…
το κλαμα ειναι αν πατησεις funeral
σαν σήμερα πριν 40 χρόνια κυκλοφόρησε ένας από τους καλύτερους δίσκους του Rory. το Tattoο. ήταν αυτός που ακολούθησε το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ του Rory(δισκάρα), το Blueprint και ήταν προφήτης για τις αλμπουμάρες που θα ετοίμαζε μετά: Calling Card, Photo Finish και δε συμμαζεύεται.
[B][I]Why ask how I feel how does it look to you?
I feel hook, line and sinker, I lost my captain and my crew
I’m standing on the landing, there’s no one there but me
That’s where you’ll find me, looking out on the deep blue sea
[/I][/B]
Πραγματικά δισκάρα!
πέθανε χθες/προχθές ο για χρόνια πληκτράς του Rory ο Lou Martin.
http://www.youtube.com/watch?v=nPNWQ6EOoKQ
RIP
17 Αυγούστου 2012. Σα να λέμε χθες προχθές. Μήπως μπερδεύτηκες με το ετήσιο μνημόσυνο; Το έτος το δείχνει και η φωτογραφία που επισύναψες.
Sent from my Nexus 10 using Tapatalk 4
lol. όντως μπερδεύτηκα. βασικά είδα ένα πόστ από τους Band of Friends του Gerry McAvoy ότι πέθανε ο Martin και μετά καπάκια έχωσα Irish Tour χωρίς να παρατηρήσω τα πολλά.
δεν το είχα μάθει καν ότι είχε πεθάνει… :?
Έχει πάει 4.30 το πρωί. Στο σπίτι μου υπάρχει μόνο ένα φως και μπροστά από αυτό στέκει μια μαύρη κορνίζα με τη μορφή του Ρόρυ να τη στολίζει. Ξυπνάω τα πρωινά και λέω “Καλημέρα”. Μου φαίνεται παράξενο πως και έβαλα μια κορνίζα του Ρόρυ μπροστά από ένα φως…Ξέρετε, δε φαίνεται και πολύ καλά. Είναι μέσα στα σκοτάδια. Κι όμως, δεν είναι.
Πως γίνεται άλλωστε να βάλεις το Ρόρυ πίσω από το φως; Αφού ο ίδιος είναι το φως.
Τέτοια ώρα δε γουστάρω να βάζω ακουστικά. Άλλωστε θέλω να έχω αίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Βάζω λοιπόν, λίγη μουσικούλα χαμηλά. Όσο να την ακούω, να την απολαμβάνω και να μην ενοχλώ.
Σ’ένα τραπεζάκι πίσω μου, άλλη μια φωτογραφία με ένα 4χρονο κοριτσάκι να κοιτάει το φακό μπροστά από τη θάλασσα. Όχι όποια κι όποια θάλασσα. Στη θάλασσα που μεγάλωσε. Δίπλα σε ένα ποτάμι, λίγο πιο πέρα από κάτι βάλτους. Μια φωτογραφία από τις λίγες που έχω κοντά μου. Μία φωτογραφία που μου θυμίζει τις πιο ΓΕΜΑΤΕΣ στιγμές της ζωής μου. Γεμάτες συγκινήσεις, καλές και κακές. Γεμάτες αναμνήσεις. Στιγμές πλήρεις. Πλήρεις και ανεπανάληπτες.
Δεν ήξερα τι ήθελα να ακούσω. Τριγυρνούσα στους φακέλους με τη μουσική. Το βλέμμα μου πέφτει στη φωτογραφία του Ρόρυ που με κοιτάει. Εμένα. Μόνο εμένα. Κάτι οι συγκυρίες, κάτι οι συνειρμοί, ανοίγω φακέλους με το όνομά του. Είναι 4.30 το πρωί και εδώ και κάνα σαραντάλεπτο παίζει ένα και μόνο κομμάτι.
Πολλές φορές σκέφτομαι, σχετικά με τα όνειρα που βλέπω, τι μελωδία θα ήθελα να ακούω. Τώρα, μόνο μία. Αυτή που ακούω τώρα.
Όταν πρωτάκουσα τις συνθέσεις του, καραγούσταρα. Ήθελα να τον προσεγγίσω σαν καλλιτέχνη. Να δω τι έγραψε, τι τραγούδησε. Όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι πια ακόμα ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένας εισβολέας. Απλώς εισβάλλει στην ψυχή μας και τη χειρίζεται όπως αυτός μπορεί και ξέρει. Με τη φωνή του. Με τη στρατ του. Με τις συνθέσεις του. Με την ίδια του την ψυχή. Έχει τεράστιο απόθεμα ψυχής και όποτε εισβάλλει στις δικές μας, αφήνει και λίγο από τη δική του.
Αυτό έκανε σήμερα το βράδυ. Χάιδεψε τη στρατ και μου τραγούδησε για όλα αυτά που δε θέλω ποτέ να φύγουν από το μυαλό και την ψυχή μου. Για όλες αυτές τις ΓΕΜΑΤΕΣ στιγμές που έζησα πριν κάποια χρόνια. Μου τραγούδησε για εκείνο το 4χρονο κοριτσάκι, στη φωτογραφία, που μεγάλωσε δίπλα στη θάλασσα, πάνω σε μια κόκκινη βάρκα. Για εκείνο το κοριτσάκι που άκουγε τα καλοκαιρινά βράδια, μαζί με τη φίλη της, ιστορίες του Καραγκιόζη. Για εκείνο το κοριτσάκι που πήγαινε στο ποτάμι και χάζευε τα καλάμια. Για εκείνο το κοριτσάκι που μεγάλωσε στη θάλασσα, σε μια περιοχή κοντά σε βάλτους.
Αυτό κάνει ο Ρόρυ. Κρατάει ζωντανές τις αναμνήσεις μου. Κρατάει ζωντανή την ψυχή μου επειδή η αλήθεια του κυριάρχησε στα ταπεινά του έργα.
[B]Επειδή άφησε την ψυχή του σε κάθε ένα από τα τραγούδια του.[/B]
[SPOILER]
[B][U]Daughter of The Everglades[/U][/B]
Were you [B]raised by the river[/B],
Down in the low, low land,
Where the air is dark and sinister,
In the night there’s no safe place to stand.
In the reeds there are eyes that peek,
Voices I can’t understand,
Flamingos flying endlessly,
Into the silent sky.
Daughter of the everglades,
You never made it clear,
Daughter of the everglades,
If you want me to be here,
Child of the river,
[B]I never saw your tears.[/B]
[B]Well you looked like your mama,
Before you walked, you swam,
Learned to make that snake tail stew,
From your daddy,
Crazy talking fisherman.[/B]
[B]In this place there is no law,
The river makes all the rules,
What they are, I found out,
When I came to look for you.[/B]
Daughter of the everglades,
Why did you bring me here?
Daughter of the everglades,
My love has turned to fear,
Child of the river,
Let me feel you near.
Well you laughed in the city,
But I knew [B]after a year,
That you’d cry in the city,[/B]
I should not have brought you here,
So far from the bayou,
Down in the low, low land,
Don’t know why you left me,
But now I think I understand.
Take me back to the river,
Down in the smokey ground,
When snakes crawl you don’t cheat,
[B]By the river you live for now,
In the swell of the river,
Where the boat sails by some cloud[/B],
I should have gone there with you,
But now they tell me you have drowned.
Daughter of the everglades,
I could feel you near,
Daughter of the everglades,
I know I’ll find you here,
[B]Child of the river,[/B]
I can’t see for tears.
Daughter of the everglades,
I want to feel you near,
Daughter of the everglades,
I must find you here,
Child of the river,
I can’t see my tears.[/SPOILER]
Καλό ξημέρωμα
Παντρέψου με κι έλα να ζήσουμε μαζί σ’ ένα αγροτόσπιτο στο Ballyshannon με κότες, στρατοκάστερ και Γκίνες. Και μην σε νοιάζει η διαφορά ηλικίας, ο Rory χρόνια δεν κοιτά.
Μπράβο Έλενα. Πολύ όμορφο ποστ για άλλη μία φορά. Συγκινητικό.
Respect για το ποστ Έλενα. Συνήθως λέω ότι ο Rory είναι ο αγαπημένος μου άθρωπος πέρα από φίλους και οικογένεια.
Επίκή και η πρόταση του Panos_Stargazer βεβαίως βεβαίως 
Να είστε καλά για τα ωραία σας λόγια. Και σαφώς περιμένω τον Πάνο να έρθει να με ζητήσει από τους γονείς και να πάμε να ζήσουμε το όνειρο…
Έλα, έλα, και σαν σήμερα, το '73, είχαμε [B]Blueprint[/B].
Ένα άλμπουμ, τρίτο κατά σειρά στην παρακαταθήκη έργων του [B]Rory[/B], το οποίο βάζει καινούρια μουσικά πρότυπα, στη μέχρι τώρα πορεία του. Πέραν της αλλαγής στους ντράμμερς ([B]Campbell [/B]- [B]de’Ath[/B]), έχουμε προσθήκη πλέον του κυρίου [B]Lou Martin[/B], που έμελλε να μείνει στις μνήμες μας ως, ο “[I]piano man (who) has caught the last bus home[/I]”.
[B]Blueprint [/B]λέμε και κλαίμε με ένα εξώφυλλο παρμένο από το ομώνυμο blueprint ενός ενισχυτή [I]custom design[/I] για τον Κύριο.
Αγάπες μόνο και λατρείες στο δίσκο.
Δίνω και tracklist με καρδούλες στις αδυναμίες!
[RIGHT][I]Hands off,?. Now here?s the situation[/I][/RIGHT]
Έλενα Μόκα δισκάρα και θεικός ήχος η κιθάρα του Rory Gallagher σε αυτον τον ΕΠΙΚΟ δίσκο
Αρχίζω να σε εκτιμώ στο φόρουμ
“Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε”