Υπάρχει φυσική απουσία αλλά ο Criss είναι νοερά εκεί!
1 Like
Ιδιαίτερη αδυναμία το wake of Magellan. Γαμώ πως περνάνε τα χρόνια…Θρυλικά mid 90’s γαμώ (ξανά)
2 Likes
Νομίζω ότι ο Criss δεν είναι ούτε νοερά εκεί, με εξαίρεση το “Poets and madmen” που αναδείχτηκε περισσότερο ο Caffery και η μουσική ξανάρχισε να έχει riffs. Ο Caffery θα ήταν ο μόνος άξιος συνεχιστής κι έπρεπε να του δώσουν περισσότερο χώρο να συνθέτει.
Ο Skolnick μεγάλος κιθαρίστας αλλά δεν κολλούσε με τίποτα, ο Pitrelli γτπ - που γράφει και ο @Vic στο topic των Megadeth.
Κι εμένα το “Edge of thorns” είναι το αγαπημένο μου, αλλά το “Handful of rain” αντιθέτως το θεωρώ την πιο αδύναμη στιγμή τους μετά το FFTR. Μην έχοντας τον Criss (και τα φοβερά του riffs) ίσως σωστά το γύρισαν σε συνθέσεις όπου το βάρος πέφτει στα πλήκτρα/πιάνο και στα πολυφωνικά σημεία, αλλά έλειπε η μαγεία στις κιθάρες με εξαίρεση λίγα αξιομνημόνευτα σημεία (π.χ. “This isn’t what we meant”).
Από τα 4 χωρίς Criss: Poets > Wake = Dead >>> Handful 
1 Like
Κοίτα, νομίζω ότι με το Edge of Thorns (που ο Criss είναι εκεί) η φάση άρχισε να φεύγει απ’ το καθαρό μέταλ. Aκόμα και με το Gutter Ballet και το Streets δηλαδή, φαινόταν το πράγμα εκεί που πήγαινε (λόγω Paul O’ Neill).
Κάτι σα τη κουβέντα ότι άμα ο Cliff ζούσε ίσως οι Metallica έβγαζαν το Load νωρίτερα.
2 Likes
Απλά να αναφέρουμε πως ο Σκόλνικ δεν παίζει όλα τα σόλο στο HOR. Κάποια τα παίζει και ο χοντρός
1 Like
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την κατεύθυνση που πήραν από το Gutter Ballet και μετά, ίσα ίσα… Το Streets κάπου κουράζει, αλλά θεωρώ ότι το Edge of Thorns είναι τελείως metal (απλώς δεν είναι πια power metal), για να μην πω ότι θα έπρεπε να είναι βασικό κεφάλαιο στο βιβλίο “Πώς παίζεται το metal”
Κατ’ αρχάς είναι το πιο κιθαριστικό album των Savatage μαζί με το HOTMK! Κιθάρες παντού, μιλάμε για όργιο!
Νομίζω ότι ο Paul O’Neill έβαλε τη σφραγίδα του νωρίτερα, αλλά δεν είχε σκοπό να κάνει τους Savatage TSO, ούτε να περιορίσει τον Criss. Ήξερε τι κιθαρίστα είχε. Απλώς μετά δεν υπήρχε άλλη επιλογή.
Το ότι ο χοντρός έκανε μερικά solos στο HOR πρώτη φορά το ακούω! Δεν είμαι και ειδήμων σχετικά με τον Skolnick για να καταλάβω τη διαφορά στο παίξιμο (μεταξύ αυτού και του Jon εννοώ). Ενδιαφέρουσα πληροφορία πάντως…
Υπάρχουν και μοναστηριακές Heineken; 
Έβαλα κι εγώ EOT μετά από όλα αυτά, αλλά το μόνο που βρήκα στο ψυγείο ήταν Heineken…
2 Likes
Εννοείται πως υπάρχουν! 
Δεν τολμώ να βάλω EOT θα με πάρουν τα κλάματα στο follow me…έχω τρομερό δέσιμο με το κομμάτι και γενικά με τον δίσκο. Καλό είναι να αποφεύγονται αυτά ειδικά αν έχεις ρουφήξει κάμποσες μοναστηριακές
4 Likes
1 Like
Το 2013 είχα δει TSO στο παρίσι. Σε ένα χώρο σα το Μέγαρο Μουσικής ένα πράμα. Βγήκαν με το This Isn’t What We Meant. Ήταν το πρώτο τραγούδι Savatage που άκουγα λάιβ. Με αυτή τη σύνθεση πάνω στη σκηνή. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες νότες στα πλήκτρα…
2 Likes
Και τι κομμάταρος ε; Ανατρίχιασα και μόνο που σκέφτηκα να το ακούω live.
Πωωωω ρε παιδιά η αγαπημένη μου μπάντα . Θέλω να γράψω πολλά τώρα που είδα μινι αναβίωση του θρεντ
Αλλά θα είμαι σύντομος
Edge of Thorns μνημείο της μουσικής. Το Follow me αδιανόητο σόλο με πολύ συναίσθημα
Μετά HOTMK & Gutter Ballet. Και μετά βάζω το streets με το γαματο εναρκτήριο
Λίγη περισσότερη αγάπη στους δίσκους μετά το EOT σε σχέση με τους παλιότερους. Τους θεωρώ “τέχνη” τύπου Queen night at the opera
Ζαχαρίας πιο γλυκιά φωνή. Μου αρέσει πολύ. Ολίβα πιο σκληρός και μέταλ. Εννοείται γουσταρω
Έρωτας με Κρις Ολίβα. Ο άνθρωπος είναι ο πιο “ξεχασμένος” τεράστιος κιθαρίστας
3 Likes
Επίσης θεωρώ το καλύτερο πέρασμα από σόλο σε ρεφραίν είναι με το Conversation Piece. Με εκείνο το slide στη ταστιέρα.
1 Like
Labyrinths/Follow Me/Exit Music ότι πιο συναισθηματικό γράψανε ποτε
2 Likes
Ισχύει αυτά πάνε μαζί για υπέρτατη μουσική εμπειρία
1 Like
Έχω κλάψει με All That I Bleed ρε γατάκια… Και χωρίς μπύρες!
1 Like
To “EoT” έχει τα πιο ερωτικά solos κι επίσης είναι ο δίσκος στον οποίο εκδήλωσαν και metalοποίησαν την αγάπη τους για τους Rush. Δηλαδή, στο “Follow Me” που αγαπά ο @Rebel είναι καθαρό σολίδι δάνειο από “La Villa Strangiato” και είναι τόσο συναισθηματικό, όσο δεν πάει!
Μη κάνω κουβέντα για το “Miles Away”… μεγάλη αδυναμία στο speedin’ Rush riffάκι. Εκτός από δαύτους μόνο οι Rays κατάφεραν κάτι τέτοιο με το “Spirit”.
Βασικά, το “EoT” είναι για να παίζεται και ν’ ακούς και τα δάκρυα που ρέουν από μέσα του, δάκρυα συγκίνησης. Ποτάμι.
3 Likes
Θέλω απλά να θυμίσω ότι το Handful Of Rain έχει τα chance, symmetry, alone you breathe που μαζί με το ομώνυμο είναι όλα ΔΕΚΑΡΙΑ (με κεφαλαία για να μη γίνει καμία παρεξήγηση) και από κοντά (ΕΝΝΙΑΜΙΣΗ) τα stare into the sun, castles burning και watching you fall. Επίσης είναι ο πιο “με-συναίσθημα-Criss” δίσκος χωρίς τον Criss, επίσης έχει κάτι στίχους που είναι 11/10, επίσης και μόνο το Symmetry να είχε ο δίσκος πάλι θα ήταν δίσκαρος, οπότε μη μιλάτε άσχημα για το Handful Of Rain μου ρε, WHAT AM I TO DO?
Kαι μην αρχίσω και για το Poets που εκτός από το morphine child έχει και ένα surrender που σοδομίζει το σύμπαν ολόκληρο και δεν το αναφέρει κανείς ποτέ και πουθενά για κάποιο λόγο που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ><
3 Likes
Γαμαει το Handful of Rain όλο όπως είναι. Απλά είχε την ατυχία να βγει μετά το Edge of Thorns και φυσικά την ακόμα μεγαλύτερη ατυχία να μην έχει τον Criss.
Το Poets είναι μια χαρά δισκαρος, τι λέμε τώρα… Stay with me awhile, Comissar, There in the silence, Back to a reason, Surrender, Morphine child… Όχι βρείτε μου αντίστοιχο δίσκο στα επόμενα χρόνια…σας προκαλώ
Edit : Man in the mirror!!
3 Likes
KAI the rumor που το θεωρώ ισάξιο στιχουργικά με τα st patrick’s και heal my soul .-
Και τέλος πάντων
1 Like