Από το άλλο θρεντ ελπίζω είναι κατανοητό πως λατρεύω τους Sepultura 87-93 (και πιο ελαστικά 86-96) αλλά Slayer και δεν ζορίζομαι κιόλας.
Οι Slayer (83-91) είναι τρομακτικό μέγεθος. Μουσικά και ιστορικά, έχουμε θέμα. Είναι το ίδιο επιδραστικοί όσο οι Metallica και είχαν τρομακτικό vibe, αποψάρα και ειδικό βάρος. Πολλοί αναφέρονται δικαιότατα στο Reign in Blood αλλά νομίζω έχει ξεχαστεί λίγο το τι σοκ ήταν τα Haunting the Chapel, Live Undead και Hell Awaits. Αυτοί οι δίσκοι τρέφανε την λύσσα του κοινού για death/black και ότι εξτρεμαδούρα μπορούσε να φανταστεί ο καθένας πολύ περισσότερο από Hellhammer/Celtic Frost/Bathory/Venom. Έβαζες την βελόνα στο πικάπ στους Slayer και έπεφτε το ΣΚΟΤΟΣ, επιβεβλημένο από αυτά τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ ριφφ που τα έκλεψαν ΣΚΗΝΕΣ (πληθυντικός), αυτήν την επιβλητική φωνή του Araya διανθσιμένη με κορώνες χεβιμεταλλικής πόρωσης και βέβαια τα δολοφονικά τύμπανα του Lombardo που ήταν ο πήχης και το στάνταρ στο παίξιμο.
Φυσικά προσκυνάω και το Seasons in the Abyss που με λύγισε κανονικά όταν βγήκε, ιδανικό και μεστό, συνδύαζε την σκοταδίλα και την βία των Slayer (πατέντα ρε παιδί μου το vibe τους) με μια ωριμότητα που ηχογραφημένη τόσο ΣΩΣΤΑ δεν μπορούσε να μην γατζώσει και τους μη θρασάδες. Τεράστιος δίσκος. Και όλοι ξέρουμε τι εστί South of Heaven.
Αλλά πρέπει να σταθούμε πιο πολύ στο Hell Awaits. Αυτός ο δίσκος είναι blueprint, είναι οδηγός κατασκευής, είναι το old school το αδιαπραγμάτευτο, από την αριστουργηματική εισαγωγή που ψαρώνει με το καλημέρα και αποτελεί ΤΟ εμβατήριο του thrash, κάθε κομμάτι έχει επηρεάσει thrash, death, black. Για το Reign in Blood έχουν ειπωθεί πολλά όπως και για τα δύο επόμενα. Τα τελευταία χρόνια δεν έχουν ειπωθεί όσα του αξίζουν για αυτό το ΚΑΡΑΕΠΟΣ του thrash metal.
Λογικό είναι βέβαια. Αυτό το ξεχωριστό βάιμπ (όπως και το βάιμπ των Metallica με τον Burton) με τα χρόνια έχει ξεχαστεί και έχει ξεθωριάσει και με την τωρινή εικόνα, δύσκολο να τα συλλάβεις. Αλλά μιλάμε τώρα για δέος που ποτίζει το μεδούλι, που όλες οι άλλες μπάντες μπροστά τους υστερούν σε κάτι. Σε κάτι, απροσδιόριστα. Φυσικά μιλάω σαν impressionable παιδί που ήμουν όταν έπεσα πάνω σε αυτά τα πράγματα μικρό παιδάκι. Αλλά το ίδιο δέος ήταν διάχυτο τότε παντού και αυτό δεν οφειλόταν στην φήμη, ήταν καθαρά στο πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ και EVIL ακουγόταν αυτή η μουσική. Το Live Undead πραγματικά δεν μπορείτε να φανταστείτε ΤΙ ΛΙΩΣΙΜΟ έχει φάει, παίρνει τον χέβι μέταλ/σπιντ ήχο του Show No Mercy και τον αγριεύει, τον ξυραφιάζει και ξεχύνεται η μαυρίλα παντού, τι ίντρο…
Ε, έχεις το Haunting the Chapel (ΤΕΛΕΙΟ, ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ EP, στην πεντάδα αγαπημένων) με το ομώνυμο και το Chemical Warfare, πάρε Live Undead, πριν συνέλθεις Hell Awaits και προσκύνημα παγκόσμιο. Ε και μετά ρε παιδιά βγάζουν το Reign in Blood και ότι και να κάνανε όλοι οι θρασάδες (που κάνανε πράματα και θάματα μιλάμε τότε), ο θρόνος ήταν καβατζωμένος. Μαζί υπολογίζουμε και την μυθική φήμη που ακολουθούσε τα live τους (κάτι που έπαψε απότομα όταν έφυγε ο Lombardo και είχα το νου μου τότε να το παρακολουθώ το θέμα), με τα αίματα στις αρένες (μα πακέτο Slayer-DRI επί Thrash Zone;), με το Clash of the Titans να παραπονιέται ότι αν έβγαιναν πριν από τους άλλους οι slayer το κοινό ήταν ψόφιο μετά… Με εισαγωγές σαν το Raining Blood, το South of Heaven ή το Hell Awaits να αποτελούν μια τριάδα συγκλονιστικών και υπερψαρωτικών intro (ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ! Τερατώδες λάθος)… Slayer. Το λόγκο, τα σπαθιά, το Reign in Pain (Postomortem) μπλουζάκι, ΑΛΛΗ ΦΑΣΗ. \
Εκεί προσκυνάνε και οι Sepultura και όλοι, ανεξαρτήτως τι τεραστιουργήματα έκαναν (και αυτοί και άλλοι).
ΟΚ, έχω συνειδητοποιήσει ότι φαφλατολογώ χωρίς ειρμό και λογική αλλά μιας και είναι προσωπική εξομολόγηση φανμποϊσμού, ε, όταν έφυγε ο Lombardo και έβγαλαν το Divine Intervention, κάτι άλλαξε. Έλειψε το χέβυ μέταλ σκοταδόψυχο, έλειψε το τόσο αναγνωρίσιμο και trademark και σημαντικότατο παίξιμο του Dave, έλειψε η ερμηνεία του Araya (ΘΕΟΣ), έλειψαν τα άρρωστα ριφς, τέλειωσε ο χυμός και το ζουμί τους λέω εγώ. Τους είδα δυο φορές λάιβ, δυστυχώς πολύ αργά (2005 και 2010), πιθανόν με τις προσδοκίες για μυθικό λάιβ στον θεό, δεν πήρα αυτό που ήθελα και δεν μου έκατσαν ποτέ “τα καινούργια” (!), δεν έχουν το ίδιο άρωμα, δεν είναι το ίδιο πράγμα, όπως δεν είναι το ίδιο πράγμα το Roots και το Beneath κι ας έχουν λιγότερη απόσταση μουσικά τα Slayer.
Για τα τελευταία, είναι καλά. Αλλά είναι και by the book χωρίς να στάζει η καύλα και η αρρώστια που είχαν στα νιάτα τους, αυτό μου βγάζουν εμένα δηλαδή, κάλλιστα μπορεί να είμαι και biased.
Τέλος πάντων, μικρός δήλωνα αγαπημένες μου μπάντες τους Metallica και τους Slayer. Και οι δύο είχαν δε σπέσιαλ σταφ και ήταν το κάτι άλλο. Και οι δύο το πήγαν αλλού και εγώ έμεινα με την παιδική φαντασίωση. Αλλά όσο και να μεγάλωσα, το νιώθω ακόμα αυτό το σπέσιαλ σταφ όταν τα ακούω τα κλάσικς και ειλικρινά δεν υπάρχει thrash metal μπάντα που μπορώ εγώ να βάλω να σταθεί δίπλα τους συνολικά.
Έπος!