Sepultura

Groups & Artists
#121

Eν τω μεταξύ στο θρυλικό live του 1992 γίνανε τα εξής απίστευτα (από μαρτυρίες της εποχής)

1.Μηχανόβιοι (και πολλοί μάλιστα) ακολουθούσαν το λεωφορείο των Sepultura μετά το τέλος της συναυλιας…Aυτό θα πει αφοσίωση…

2.Οι φωτιές σε κάδους στην Μάρνη πριν την έναρξη της συναυλίας

3.Γνωστός μου τους πέτυχε κατα τύχη οταν καθόντουσαν σε ταβέρνα στο Μοναστηράκι και τους λεει wait here please,παει σπίτι του Χολαργό τρέχοντας,παίρνει φωτογραφική (που κινητά με κάμερες τότε) και βγαίνει φωτογραφίες με όλο το συγκρότημα…Αυτό θα πει τύχη…

#122

το εξωφυλλο του beneath ειναι το κυπελλο του mundial :!:

#123

Περίεργο για κάποιον που μπορεί και διακτινίζεται να μην έχει κινητό με κάμερα.

#124

Τα κινητά (γενικοτερα) τοτε υπήρχαν μονο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας απο το μέλλον…

#125

Και έτσι δυστυχώς δεν καταγράφηκε ποτέ το σπριντ του γνωστού σου από το Μοναστηράκι στο Χολαργό και πίσω.

#126

Εντάξει ειναι και οι υπερβολές της εποχής…:lol: Παντως οι φωτογραφίες υφίστανται όντως…

#127

Very well said mister…

#128

Τρομερό κόλλημα είχα με το We Who Are Not As Others, μιλάμε για συνεχές ριπίτ και κλειστά μάτια στο headbanging, ανατριχίλες και εκατό σενάρια να παίζουν κάθε φορά για το τι ακριβώς σημαίνει για μένα εκείνη την στιγμή το We και το Others. Συγκλονιστικό κομμάτι και νομίζω είναι καίριο το σχόλιο που ειπώθηκε, ότι το γεγονός ότι πέρασε (τότε) σχετικά απαρατήρητο από τον πολύ κόσμο δείχνει πόσο διαφορετικό ήταν σαν songwriting και άποψη. Βεβαίως και είναι κανονικό κομμάτι, 4 παρά λεπτά είναι και δεν υπάρχει μέτριο δευτερόλεπτο εκεί μέσα, μαζί και με το outro με τα πειραγμένα γέλια και κραυγές. Και μιας και το θυμήθηκα, στο τέλος του CD, έχει hidden track τον Max να γράφει τις κραυγές, τσιγαρόβηχας και τρελό γέλιο.

Για το Arise, να πω ότι είναι μια δισκάρα φυσικά και μέχρι σήμερα συγκλονιστικά τα τρία πρώτα κομμάτια, το Under Siege με την εισαγωγάρα και εκπληκτικός Kisser. Ίσως ήμουν άδικος με τα τύμπανα μιας και αποτελούν μέρος του χαρακτήρα του δίσκου σαφώς αλλά ακόμα τα βρίσκω πιο δυνατά από ότι τα θέλω εγώ -ειδικά το ταμπούρο, στο τούπα-τούπα μου σκεπάζουν τις κιθάρες. Στο Orgasmatron που είναι από τα ίδια sesssion δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, ούτε στην αλλαγή του Dead Embryonic Cells κλπ. Ελπίζω να βγάζω νόημα.

Για τα δύο πρώτα: απόλυτο ρισπέκτ γιατί την εποχή εκείνη ήταν πραγματικά πολύ μπροστά σαν άποψη τόσο ακραίο songwriting και είναι παραγκωνισμένη η πρωτοπορία της μπάντας στον τομέα αυτό. Είναι γοητευτικό άκουσμα μέσα στην κουλαμάρα και το ριβέρμπ και τον ενθουσιασμό αλλά για μένα είναι σαν μουσική δύο σκάλες κάτω. Στο Schizophrenia είναι που θεωρώ ότι ισιώσανε σαν songwriters αλλά ξέρω κόσμο που δεν συμφωνεί μαζί μου καθόλου και τα έχει αγαπημένα. Στο σπλιτ με τους Overdose πάντως εγώ βρίσκω αισθητά καλύτερους τους Overdose.

Το Beneath είναι τέλειος thrash metal δίσκος και τον έχω εύκολα ανάμεσα στα αγαπημένα μου μέταλ άλμπουμ έβερ. Καταπληκτικός ήχος και μια απόλυτα death metal αίσθηση και vibe από ένα καθαρόαιμο thrash group. Πραγματική γέφυρα για τους δύο ήχους (το thrash που αρχίσει και μεταλλάσσεται σε φλοριδιανό death) και για τους οπαδούς (από κει τσίμπαγες να ασχοληθείς με το νεογέννητο death metal).
Και μακράν…αλλά ΜΑΚΡΑΝ όμως το καλύτερο εξώφυλλο Sepultura, μαγεία και τα άλλα δύο του Whelan και υπερκολληματικά (δεν χρειάζεται να πω ποια) και με κλασσική ενατένιση-κόλλημα για τις λεπτομέρειες, αλλά το πορτοκαλί με το μαύρο του Beneath και το όλο feeling της εικόνας είναι πραγματικά αριστουργηματικό.

Πολύ σωστή και η αναφορά στο Live Under Siege. Συμφωνώ πως πρόκειται από τα πλέον δολοφονικά live ντοκουμέντα, εξαιρετική φόρμα (και συμφωνώ επίσης πως μιλάμε για την κορύφωση σε αυτόν τον τομέα). Μαζί και για το single του Arise (και το Under Siege ε; Με Orgasmatron και Troops of Doom!) και τα πορωτικά “καμ ον μπαρσελόνα, λετς ντιστρόι δις φάκιν πλέις” με τον επακόλουθο όλεθρο.

Φυσικά και έχασα την συναυλία (15χρονο στην Κρήτη γαρ) αλλά πήγε ο εξάδελφος και μου καβάτζωσε λάφυρο:

[SPOILER]

Στο τέλος διακρίνονται και οι ημερομηνίες.
[/SPOILER]

Αγαπημένα κομμάτια του δίσκου είπαμε;
Ομώνυμο, Inner Self, Slaves of Pain, Mass Hypnosis (ανατριχιαστικά λατρεμένη γέφυρα και σόλο).

#129

Μωρε γαματο ειναι, αλλα οι ΣΕΠΟΥΛΤΟΥΡΑ ειναι ΠΑΟΚ, πως αλλιως να το πω, οσο εντυπωσιακο και αν ακουγεται, δεν το βαζεις στις καλυτερες συνθεσεις τους. ;p Το Orgasmatron το προτιμω απο Motorhead να πω την αληθεια και παντα ντρεπομουν να παραδεχθω πως μου την εσπαγαν τα τυμπανα στη συγκεκριμενη διασκευη, αλλα αυτο εχει να κανει με το οτι ειναι το κομματι μιας αλλης μπαντας που εχω αναμεσα στις αγαπημενες μου. Το Schizophrenia ειναι παρα πολυ καλο απο αποψη συνθεσεων, αλλα χανει τρομερα στη παραγωγη, το proto-death εποχης Morbid Visions και Bestial Devastation ακουγεται προτιμοτερο στα δικα μου αυτια καθοτι το εχω γυρισει σε πιο “ακατεργαστα” ακουσματα τον τελευταιο πολυ καιρο. Το Schizophrenia δεν το λες ακατεργαστο, απλα κακοηχογραφημενο. Πραγματικα ομως το Beneath ειναι τελειος δισκος, καμια μπαντα δεν εχει παιξει ποτε ετσι και ειναι ενας βασικος λογος για τον οποιο δεν θα ηθελα να τους δω επανενωμενους. Ειδαμε τους Cavaleres και παιζαν τα κομματια, οκ, γερασμενα. Τι να το κανω; Να εχω να λεω οτι τους ειδα με το αυθεντικο line-up;

#130

Τo ριγιούνιον θα ήταν μια ωραία εμπειρία για μένα σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Όπως έχει πάει τώρα το πράμα πάρα πολύ δύσκολα θα με έπειθε και μιλάω και για τις τρεις μεριές (ο Paulo μου είναι αδιάφορος, ανέκαθεν δηλαδή).

Προτιμώ το Orgasmatron από Sepultura (και εννοείται άκουσα πρώτα το Motorhead) και το We Who Are Not As Others θα είναι μέσα στην δεκάδα μου με τα αγαπημένα φορέβερ εντ έβερ γιατί το αγαπώ πολύ και είναι κουτσούνι.

#131

Αμα ειναι κουτσουνι ενταξει. ;p Το εχω πει πολλες φορες, ειδικα με τοσα κυματα που εχουν περασει με τον Green, να κανουν reunion τωρα θα ειναι ξεφτιλικι. Πρωτα απ’ ολα δεν μπορει να παιξει τα κομματια ο αλλος. Εχει λιωσει κυριολεκτικα, τα live των Soulfly σπανια ξεπερνουν τη μια ωρα πλεον. Το θεμα ηταν να τους βλεπαμε το '92, απο κει και περα αφου δεν εγινε… κλαιν.

#132

αχά! δε θυμάμαι καν ότι είχαν παίξει και δεύτερη μέρα, τώρα βγάζει νόημα η διαφορετική date στο δικό μου τικετ σε σχέση με το bootleg στο νετ!
τικετ και σάπια πικ:

[SPOILER] [/SPOILER]

[SPOILER][/SPOILER]

#133

Μας γαμησες τη ψυχολογια, με το συμπαθειο κιολας.

#134

Ε, ναι. Απλά όχι και κλάιν για μένα, θα πήγαινα και θα λύγιζα κιόλας, το ξέρω, είμαι διατεθειμένος να sustain disbelief, νο πρόμπλεμ.

#135

Και γω θα πηγαινα, μη λεω μλκιες. Εν γνωση μου πως αυτο που θα εβλεπα ειναι αρπαχτη βεβαια. Θυμαμαι παντως οταν ειδα τους Cavaleres στη Γαλλια, το σκηνικο που μπαινει το intro του Arise και εκεινη τη στιγμη αρχισε να βρεχει. Ετσι στο ξεκουδουνο. Μιλαμε για την απολυτη ΕΠΙΚΗ καβλα, δεν παει πιο πανω.

#136

Οι serultura πρέπει να είναι το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθυμενο, μαζί με τους death!!! Θυμάμαι είχα το under siege σε βιντεοκασσετα και οπότε το έβλεπα παθαινα πλάκα(και ακόμα παθαίνω δλδ). Σίγουρα αν παίξει ριγιουνιον θα τιμήσω σε τυχών λάιβ τους εδώ, αλλά πως να το πω, αυτή η αίγλη που είχαν κάποτε, νομίζω έχει χαθεί και δεν θα ξαναυπαρξει… Τι να λέμε τώρα! Οι sepultura της περιόδου arise είναι η μεγαλύτερη θρας μέταλ μπάντα στο κόσμο, ούτε slayer ούτε τίποτα!!!

και φυσικά η ψήφος μου πάει στην υπερδισκαρα beneath the remains!!!

edit. Μόλις έχωσα under siege live in bercelona… Αρρώστια!!!

#137

Άλλο ένα πολύ καλό live είναι ετούτο στη Φινλανδία : [B]http://youtu.be/7gyNHdBPAEQ[/B]

Επίσης, ανέκαθεν [U]τρελές[/U] καύλες με τη διασκευή στο Symptom of the Universe από τη συλλογάρα Nativity in Black:

[I]http://www.youtube.com/watch?v=uUEny-u2vJI[/I]

Περίοδο Chaos A.D. πρέπει να γράφτηκε και έχει ΗΧΑΡΑ και άποψη.
Εντωμεταξύ, η φωνή του Max μού ακουγόταν πάντα λιγάκι διαφορετική σε αυτό, ακόμη πιο ζόρικη.
Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί.

#138

Καλα σας χωνει το Morbid Visions. Ατσουμπαλαρια και χυμαδιο.

Ασχετο. Ποσο θα γουσταρα το Antichrist να το χανε κανει και σοτ δισκο anticop.

#139

Επιτέλους σιγά σιγά επανέρχεται το poll στον σωστό δρόμο. Δεν μπορώ να βλέπω να θεωρείται το Arise, με διαφορά κιόλας, ώς καλύτερο άλμπουμ των Sepultura παρότι το δικαιολογώ εν μέρη διότι οι πιο πολλοί νέοι σε ηλικία το Arise άκουσαν πρώτα σαν πιο γνωστό και αυτό τους έμεινε μάλλον. Απλά ένα καλό άκουσμα χρειάζεται, και όχι πολύ δυνατά, και θα σας έρθουν στο μυαλό τα γνωστά πλέον λόγια του γέροντα: "Απορώ που το σκέφτηκα κιόλας. Beneath και πάλι Beneath ρε."
Πραγματικά είναι δολοφονικός δίσκος, για εμάς τους γέρους τουλάχιστον, τον ακούς και σε πάει στα κόκκινα χωρίς να μπορείς να αντισταθείς…όταν δε τελειώσει και το Primitive Future οι χτύποι της καρδιάς χτυπάνε 200αρα, όσα και τα bpm του κομματιού δλδ.

Ακόμα και το Reign In Blood για μένα δεν φτάνει την δολοφονική μανία του Beneath, οδοστρωτήρας με όλη τη σημασία της λέξεως. Ανάθεμα αν είναι παραπάνω από 2-3 τα Death metal albums που το αγγίζουν.

#140

1 ψηφος το against…μάλιστα…:-k εγινε και αυτό… (τωρα το πρόσεξα)