Και λένε πως το ταξίδι στον χρόνο δεν είναι εφικτό. Irrational Anthems. Με την μουσική των Skyclad στα ηχεία γυρνάω στο παρελθόν,γίνομαι πάλι 17 χρονών παλικαράκι. Συναυλία στην Θεσσαλονίκη Skyclad με Primal Fear. Πρώτη σειρά. O Ralf να τραγουδά το Grinder από Priest. Πώρωση. High Five με το συγκρότημα. Ακολουθούν οι Skyclad. O Martin συγκινητικός, πέρα για πέρα αληθινός. Στη σκηνή μουσικάρες, κάτω τρελός χορός. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλο συγκρότημα με ποιοτικότερες κυκλοφορίες στα 90ς στο χώρο του μέταλ. Κρίμα που δεν κυκλοφορούν πια αυτές οι δισκάρες με τα πανέμορφα εξώφυλλα και τους ανεπανάληπτους στίχους για να τους ανακαλύψουν οι νεώτεροι. Υπάρχει βέβαια το youtube…
Υ.Γ. Το Metal Hammer εκείνα τα χρόνια ήταν πολύτιμος οδηγός στην ενημέρωση μας. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το επετειακό με τα 200 σημαντικότερα αλμπουμς όλων των εποχών.
Αυτό. Για μένα όλα με Martin έχουν την ώρα τους ανάλογα με τα κέφια. Όσο αιρετικό κι αν ακούγεται αυτό, τους θεωρώ μία από τις κορυφαίες metal μπάντες…ή την κορυφαία από το 2ο ράφι τελοσπάντων…Για όλους όσοι ακούν Skyclad πρόκειται για καθαρά προσωπική και βιωματική υπόθεση. Απόλυτα λογικό θα μου πεις. Μαζί σου, αλλά πόσες άλλες μπάντες το κατάφεραν αυτό σε τέτοιο βαθμό; Οι King Diamond σίγουρα και ίσως κανα δυο ακόμα…
Νομίζω πως δεν εννοούμε το ίδιο. Έχεις δίκιο, δε φάνηκε όπως έπρεπε. Βιωματικά είναι όλα όσα αγαπάμε, αλλά μερικά έχουν κατακτήσει μία ξεχωριστή θέση στο μυαλό μας, μια θέση που δεν αντικαθίσταται από κανέναν και τίποτα. Προφανώς αυτό προϋποθέτει μία (τουλάχιστον) κάποια ιδιαιτερότητα: το ακριβές είδος, η οδός διοχέτευσης συναισθημάτων, οι μελωδίες, οι στίχοι, αυτό που εκπροσωπεί η μπάντα καλλιτεχνικά, πολιτισμικά και στυλιστικά και ότι άλλο γουστάρει να προσθέσει κανείς. Ελπίζω να έγινα κατανοητός.
εγώ βιωματικό θεωρώ κάτι που το έχεις συνδιασει με κάποιες προσωπικές σου στιγμές, οπότε όταν ακούς ένα κομμάτι, δίσκο, μπάντα, σου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το παρελθόν!!!
ντάξει… Δεν το 'χω με το γραπτό λόγο, πιστεύω να καταλαβαίνεις!!!
Nαι ρε, κατάλαβα και συμφωνώ (το γαμήσαμε λίγο :lol:). Απλά για μένα (και όχι μόνο φυσικά) κάποια από αυτά τα βιωματικά ακούσματα που περιέγραψες είναι πολύ ξεχωριστά, λόγω ιδιαιτερότητας της συγκεκριμένης μπάντας για λόγους που ανέφερα παραπάνω. Οι Skyclad θα είναι πάντα unique περιπτωσάρα μπάντας, με τα καλά και τα κακά τους, με όλα όσα είναι οι Skyclad.
bump επειδη ειναι skyclad!
περιοδος wayward εως και silent ειναι masterpieces.
μετα ειναι σουπερ δισκακια αλλα κατι ειχε αρχισει να χανεται.
και το declaration of indiference θα μπορουσε ανετα να το εχει γραψει ο rock n rolf με τον running wild αερα που εχει!
[SIZE=“4”]The devil’s circus came to town - we watched the freaks arrive en masse
When they paraded through our streets, we turned a blind eye as they passed
Safe in the comfort of our homes we all forget the need to fear
This is the new “new Jerusalem” and it could never happen
Hear the cries as freedom dies - the gods of war have woken
A Catherine wheel of fire and steel, the death machine in motion.
The Gammadion Seed - draw the curtains, live in fear
The Gammadion Seed - watch your neighbours disappear
The Gammadion Seed - if you’re too slow to realise
The Gammadion Seed - then Gammadion will rise.
Five years pass by - unnoticed change, their glamour has us in it’s grasp
But now the walls have eyes and ears - questions too dangerous to ask
New state controlled T.V. and press - for reasons suddenly unclear
This is the European dream so nothing bad can happen
Hear the cries as freedom dies - the gods of war have woken
A Catherine Wheel of fire and steel, the death machine in motion.
Now the first among equals are chosen at birth
Your outward appearance is all that you’re worth
They came for the black man and then for the Jew
They’ve done with the gypsies - all that leaves is you!
Behind the painted greasepaint smiles - hide faces rarely known to grin
[B]Men who will feed you to the lions for having different thoughts or skin[/B]
And when we realise that we’ve made a state to last a thousand years
Our pleas for help will not be heard, because there’s no-one left to…
Hear the cries as freedom dies - the gods of war have woken
A Catherine Wheel of fire and steel, the death machine in motion.
The Gammadion Seed - draw the curtains, live in fear
The Gammadion Seed - watch your neighbours disappear
The Gammadion Seed - if you’re too slow to realise
The Gammadion Seed - then Gammadion will rise.[/SIZE]
To think that I spent 20 years of my life pouring my soul out on paper for an idiot who didn’t even understand what I was trying to say to take over from me as the Skyclad ‘lyricist’ makes me want to vomit. Another drinking song from those who can’t even realise that booze was the only way I could tolerate their company. Doh! One day I will wipe the floor with them I swear. http://youtu.be/GRCq7yuxFWA
O καημένος ο Μάρτιν. Μακράν ο καλύτερος στιχουργός που χω διαβάσει, αλλά ποιος ξέρει τι έχει παιχτεί μεταξύ τους και έχει σαλέψει γενικώς. Πρεπει να ναι πολύ δύσκολος χαρακτήρας από ότι έχω καταλάβει
Skyclad-Prince Of The Poverty Line (1994)
Οι Skyclad θεωρούνται και κατηγοριοποιούνται ως Folk Metal συγκρότημα. Κακώς. Δεν είχαν καμμιά σχέση με πολλά από τα πανηγυρτζίδικα συγκροτήματα που ακολούθησαν και απλά χρησιμοποίησαν ένα παραδοσιακό όργανο. Οι Skyclad ξεκινησαν από μέλη των Pariah που παίζανε power/thrash, με τραγουδιστή τον Walker από τους Sabbat οι οποίοι έπαιζαν εξίσου thrash. Έτσι τα πρώτα βήματα των Skyclad εποχής ''The Wayward Sons Of Mother Earth'' είναι αρκετά σκληρά ηχητικά. Απλά πρόσθεσαν σε κάποιες τους συνθέσεις κάποια πιο παραδοσιακά όργανα όπως βιολί, πίκολο, πλήκτρα και κάποιες ακουστικές κιθάρες και το αποτέλεσμα τους διαφοροποιούσε από τις άλλες μπάντες της εποχής. Αν προσθέσεις και τους καυστικούς στίχους του Martin και τις εξαίσιες συνθέσεις, οι Skyclad υπήρξε μια τεραστίων διαστάσεων καλλιτεχνική μπάντα. Και χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο, μιας και η φυγή του Martin στις αρχές των 00ς'' αλλά και οι κατώτερες πλέον συνθέσεις, δεν μπορούν να συγκριθούν με το παρελθόν τους. Μια στάση στο 1994, στην κυκλοφορία του ''Prince Of The Poverty Line''. Πλέον (4ος δίσκος) αρκετά πιο φολκ, με την Catherine Howellως μόνιμο μέλος στο βιολί και πλήκτρα αλλά και δυο κιθαρίστες (ήδη από το ''A Burnt Offering'') ώστε να μην χάνουν σε δύναμη, όλα πιάσαν κορυφή και κράτησε μια παντοτινή θέση ανάμεσα στα ιερά μνημεία της μουσικής μας. Και με άριστη παραγωγή από τον μετέπειτα (ακουστικό) κιθαρίστα και νυν τραγουδιστή Kevin Ridley.
Ρυθμικοί τόνοι ξεγλιστρούνε από τα ηχεία. ¨Ενα βιολί σιγοντάρει. Τα ερπετικά φωνητικά του Martin να χύνουν φαρμάκι. Και ο χορός ξεκινά. Ανατριχιάζω ακούγοντας τις διπλές κιθάρες να ξεδιπλώνουν τέτοιες μουσικές ιστορίες, ντυμένες με κάποιους από τους πιο έξυπνους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ σε όλα τα μουσικά είδη. Και το βιολί... Χοροπηδά πάνω στις μεταλλικές χορδές των άλλων χωρίς να ξεφτιλίζει αλλά ούτε και να ξεφτίζει σε δύναμη. Περήφανοι ρυθμοί ανταμώνουν μέσα σε λατρεμένες συνθέσεις σαν το ''Cardboard City'' και τα όρια της διασκέδασης με τον κριτικό εσωλογισμό ξεθωριάζουν. Όσες φορές τους παρακολούθησα ζωντανά, πέρασα θαυμάσια και ας πονούσε το κορμί μου ολόσωμα την επόμενη μέρα. Όσες φορές τους ακούω στο σπίτι μου, θυσιάζω αναρίθμητα εγκεφαλικά κύτταρα στο βωμό των παθιασμένων τροβαδούρων. Ποιό το νόημα του να ακούς μουσική αν δεν σε εξιτάρει; Αν δεν σου προκαλείέκφραση συναισθημάτων, είτε θετικών είτε αρνητικών. Έχω δει stage diving με αναπηρικό καροτσάκι στο ''Sins of Emission'', την ώρα που το διαβολικό βιολί οξυδώνει την μεταλλική υφή του τραγουδιού και όλοι πουλάνε ψυχή και σώμα στην χορευτική του επιταγή.
Και επειδή το φολκ στοιχείο των Skyclad δεν ήτο μόνο το βιολί ή τα ενεργητική ξεσπάσματα αδρεναλίνης, υπάρχουν και τραγούδια σαν το ''Land of the Rising Slum''. Με ένα πιο τενεκεδιένο ήχο, με προγκ πλήκτρα στην μέση του τραγουδιού, με σολαρίσματα που ξαναγγενούν το τραγούδι, με τρόπο τραγουδίσματος που θυμίζει ''καλύτερα ας μην το γ(ραπ)ψω'', το τραγούδι ακούγεται αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Και χωρίς κενό, δίνει την σειρά του στη μελαγχολική έναρξη του ''The One Piece Puzzle '', το οποίο μετατρέπεται με την βοήθεια μιας περιφρονιτικλης φωνητικής χροιάς, ένα δυναμικό ξέσπασμα βασανιστικής μελωδίας. Και αν και το μυαλό μου έχει ήδη χορτάσει εύθυμες μελωδίες, ο δίσκος έχει να σου προσφέρει άλλα τόσα. Δεν ξέρω αν είναι οι Δημιουργοί του Folk Metal ή έστω από τους πρωτεργάτες του. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι εδώ δεν έχει χώρο για ξεπλυμμένες απλοικές συνθέσεις, για απλοικούς ρυθμούς, χαζούς στίχους και ντυμένους χωριάταρους. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι δεν θα βρείτε μέτρια στιγμή σε κανένα τομέα, κανένα όργανο, κανένα στίχο και θα παρακολουθήσετε την μουσική διαδρομή που αφήνετε πίσω σας να καίγεται.
καλά ,έψαχνα το thread των Skyclad για να ποστάρω το “Prince of Poverty line” και βλέπω το τελευταίο post που εχει γινει ήδη. Τι να πείς , που να μην εχει ειπωθει γι αυτο τον δίσκο
Martin = ένας ανεπάγγελτος κοκάκιας που πούλαγε μπλουζάκια. Δε στερέωσε σε κάμια απο τις 3 μετά-clad μπάντες. Ακόμα και οι παλαιοί του κολλητοί λένε οτι δεν θέλουν να τον ξαναδούν. Στον τύπο απο τους Immortal έφαγε λεφτά και πήγε να κλέψει κομμάτια. Εβριζε τον άλλο που του έκανε συναυλίες και πήγε να τον βάλει σε μπάντα και μετά … με κάτι γριές προσπαθεί να κάνει ποιος ξέρει τι. Αλλά σοπορταρτε αγοράζωντας κανα μονοχρωμο μπλουζάκι. Σαφώς και χαίρομαι που έφυγε αυτή η ψευδή “χολέρα”, απο τη μπάντα. Αντί να ευχαριστεί κιόλα, που βγήκε λίγο έξω απο το εκει που ήταν - κράζει… ΄μάλλον κρυφά θαυμάζει
Αυτή η “ψευδή χολέρα” είναι η μισή ουσία των Skyclad και ΟΛΟ το πνεύμα τους στην χρυσή εποχή. Και αν δεν έκανε κάτι φοβερό στην μετέπειτα πορεία του, τι ακριβώς έκαναν οι υπόλοιποι; Εκτός και αν θεωρείς ότι έβγαλαν δίσκο που να πλησιάζει το επίπεδο των κυκλοφοριών τους με τον Martin. Mε τον Μάρτιν έχουν δέκα δίσκους σε δέκα χρόνια. Χωρίς τον Μάρτιν έχουν βγάλει 3 σε 16 χρόνια, εκ των οποίων ο πρώτος είναι επανηχογραφήσεις κλασσικών κομματιών στα οποία “ξέχασαν” να αναφέρουν ότι στιχουργός ήταν κάποιος κ. Walkyier - αν απορεί κανείς γιατί είναι τόσο θυμωμένος ο ίδιος. Και μέχρι σήμερα είτε αυτοί, είτε ο Μάρτιν εστιάζουν στα χρυσά άλμπουμ.
Προφανώς και ο Martin έχει δύσκολο χαρακτήρα, προφανώς και είναι ξεχωριστός του κερατά και από τους πιο δημιουργικούς και ταλαντούχους στιχουργούς και ακόμη πιο προφανώς και οι δύο πλευρές χρειάζονται η μια την άλλη. Ως Skyclad βεβαίως, καθώς Ramsey και English προφανώς τα τρία τελευταία χρόνια ζωγραφίζουν στους Satan.
Tην έχω ξανακάνει αυτή την κουβέντα και από τις 2 πλευρές (με συνομιλητές υπέρ του Μάρτιν και κατά…), με αφορμή τη συναυλία του 2014:
