To ανοίγω μόνο και μόνο για να το δουν όσο περισσότεροι μπορούν και επειδή τα λέμε σκόρπια είτε στις νέες κυκλοφορίες, είτε στο thread της μπάντας.
Ας διορθώσει κάποιος mod τον τίτλο που δεν παίρνει την κωδικοποίηση των γραμμάτων με τον τόνο.
Έπρεπε να έχει και το δικό του θρεντ, θαμπς απ τάιλερ. Ενώ ελάχιστη σχέση έχουν μουσικά οι 2 δίσκοι, με την πρώτη ακρόαση ένιωσα συναισθήματα ανάλογα του shadows of the sun των ulver, αυτήν τη γλυκόπικρη μελαγχολία που θες να βγεις για βόλτα το βράδυ με τα ακουστικά στα αυτιά. Δεν βγήκα, περιμένω να κρυώσει λίγο ακόμα ο καιρός.
και η δική μου γνώμη…
Όσοι δεν γνωρίζουν τους Solstafir, το ??Otta?? είναι μια καλή ευκαιρία. Βέβαια οι Ισλανδοί έχουν μεταλλαχτεί κατά πολύ από τα πρώτα τους βήματα όταν ξεκίνησαν ως viking metal μπάντα. Ήδη από τον προηγούμενο δίσκο τους ??Svartir Sandar?? τα black metal στοιχεία είχαν σχεδόν εξαλειφθεί. Πλέον όχι μόνο δεν υπάρχουν ??ακραία?? στοιχεία αλλά και τα μεταλλικά τους χαρακτηριστικά έχουν ελαττωθεί κατα πολύ χωρίς να χάνουν όμως σε δυναμικες. Και τις χρησιμποποιούν με τον καλύτερο τρόπ στο νέο τους δημιούργημα που κυκλοφορεί στις 29 Αυγούστου σε όλες τις μουσικές φόρμες και με διαφορετικές εκδόσεις για να καλύψουν όλα τα γούστα.
Οι Solstafir είναι μια ξεχωριστή μπάντα. Θα τολμούσα να τους χαρακτηρίσω ακόμα και πρωτότυπους σε μια εποχή που θεωρούμε ότι έχουν παιχτεί και έχουμε ακούσει τα πάντα. ?Ισως φταίει οτί κατάγονται και από την απομονωμλενη Ισλανδία. Οι επιρροές στον ήχο τους απο Neil Young και Joy Division είναι πιο ευδιάκριτες από ποτέ περασμένες από σκληρές μεταλλικές κιθαριστικές γραμμές. Το ύφος στο οποίο τραγουδά ο Tryggvason είναι εξίσου ξεχωριστός. Μια μελαγχολική άυρα τον συνοδεύει όταν σιγοτραγουδά και απελευθερώνει συναισθήματα χωρίς να εκπέπτει στο αμάρτημα της κλάψας.
Το ξεκίνημα γίνεται σε πολύ ήρεμους τόνους. Πιάνο και φωνή σε εισάγουν με διακριτικό τρόπο στον διαφορετικό κόσμο τους. Ίσως να μην ενθουσίασει μεταλλάδες αλλά σίγουρα θα τέρψει τα αυτιά αυτών που ψάχνουν Μουσική στην μουσική!! Ένα πέπλο σκοταδιού σκεπάζει την απλοική υπνωτική τους προσέγγιση ενώ βαρύθυμοι ρυθμοί απλώνονται αφήνοντας ίχνη μυστηρίου. Η post rock/metal ατμόσφαιρα τους μολύνεται από κραυγές που ξεριζώνουν γλυκά συναισθήματα καθώς οι θαρραλέες κιθάρες επιτίθονται. Υπάρχει ροή στο άκουσμα του δίσκου. Το τέλος της μια σύνθεσης σηματοδοτεί την αρχή του επομένου και όλα ακούγονται αρμονικά. Παρόλη την αρμονία του δίσκου, υπάρχει ποικιλία και ανομοιομορφία. Ήδη στο ομώνυμο τραγούδι γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας αυτής του της ιδιοτροπίας ακούγοντας banjo (ευρέως χρησιμοποιήται στο Αμερικάνικο country-blue grass) και δίνοντας ένα folkish τόνο στον ήχο τους. Βέβαια όλα αυτά γίνονται με λεπτότητα και δεν ακούγονται παρέταιρα. Στο ??Dagmal?? δίνει ρεσιτάλ ο Tryggvason. Ακούγεται τόσο συναισθηματικά φορτισμένος...σαν μάυρες τρύπες που εκτοζεύονται με κάθε του ανάσα και παγώνουν μονομιάς. Το ίδιο και ο ακροατής. Η μουσική που το συνοδεύει ακούγεται καυστική και κάνει την υποχθόνια δουλειά της χωρίς να το καταλαβαίνεις. Πιο κάτω θα έρθεις αντιμέτωπος με το ??Non??. Πιο μεταλλογενές, πιο ενδιαφέρον στα αυτιά μου. Όπως και να το κάνεις, η ομορφία του σκοταδιού αναδεικνύεται καλύτερα όταν είσαι πεινασμένος γι αυτό. Και μου έχουν λείψει οι πιο σκληρές στιγμές τους (το μοναδικό αρνητικό-αν μπορεις να το θεωρήσεις αρνητικό- του δίσκου). Ακούγεται πιο απειλητικό και εγείρει με μεγαλύτερη ευκολία το κέντρο τέρψης μου. Από τα αγαπημένα μου του δίσκου. Το Katatoniκό ??Midaftann?? έρχεται να σου απομυζήσει οποιαδήποτε ελπίδα για κάτι θετικό και χαρούμενο σαν σκέψη με τα βιολιά να έρπονατι κατω από το δέρμα σου. Το απόλυτο τέλος σε βρίσκει με το ??Nattmal?? και οι In The Woods του ??Three Times Seven On A Pilgimage?? σου σκάνε απροειδοποίητα. Στα 11 λεπτά της διάρκειας του, οι Solstafir σε δοκιμάζουν, πειραματίζονται πάνω σου. Η σύνθεση εξελίσσεται σταδιακά μέχρι να κορωφωθεί και να νώσεις το μεγαλείο της ηχηρότητας τους.
Άξιο αναφοράς είναι οτί το ??Otta?? είναι και πάλι τραγουδισμένος εξολοκλήρου στην γλώσσα τους και αποτελεί concept βασισμένο σε ένα παλιό Ισλανδικό σύστημα χρόνου που ονομάζεται ??Eykt??(οκτώ). Οι 24 ώρες της ημέρας χωρίζονται σε 8 μέρη των 3 ωρών και ο δίσκος ξεκινά τα μεσάνυχτα και επανέρχεται σε αυτό. Τυχεροί όσοι το αποκτήσουν στην διπλή έκδοση του digibox με 2 cds ή σε τριπλό βινύλιο μιας και περιέχονται 3 επιπλέον τραγούδια. Το ένα από αυτά είναι εξολοκλήρου καινούριο, το άλλο από το πρώτο τους ep και το τρίτο είναι το ομώνυμο του δίσκου σε άλλη εκτέλεση. Το ??Otta?? θέλει πολλά ακούσματα για να σου εκμυστηρευθεί και λειτουργεί μόνο σαν ολοκληρωμένο άκουσμα. Είναι μουσικη που μπορει να ακουστει απο ολους. Μακάρι να ήταν λίγο πιο σκληρός, σε σημεία τουλάχιστον, ωστέ να μπορούσε να αναδειχτεί σε όλο του το μεγαλείο.=D>=D>=D>
Έπρεπε να γίνει αυτό το θρεντ, σκεφτόμουν να το ανοίξω εγώ.
Το μόνο αρνητικό για το δίσκο είναι ότι κυκλοφόρησε καλοκαίρι!
Χωρίς να έχω ακούσει και πολλά από τη χρονιά λόγω πίεσης χρόνου, αυτό εδώ μάλλον χτυπάει πρωτιά.
Τι να λέμε οι τύποι το έχουν πάει αλλού.
Να και οι δικες μου παπαριες για την συγκινητικη δισκαρα, πλεον και στα ελληνικα
[SPOILER]http://www.crookedminds.net/music/review-solstafir-otta/
[SIZE=2]αμα σας αρεσει το layout και οι θεματικες ριξτε και κανα like εδω περα https://www.facebook.com/crookedmindsnet?fref=ts, ετσι να πουμε φτωχο σωματειο ειμαστε τωρα ξεκινησαμε δειξτε λιγο αγαπη [/SIZE][/SPOILER]
Στα του δισκου, δακρυσανε και τα ηχεια… Οποιος γουσταρει Aggaloch και Sigur Ros εδω βρισκει τα αγαθα της ψυχης του. Γενικα οποιος εχει αυτια μαλλον. Πολυ ιδιαιτερο και πολυ ουσιαστικο στυλ και α-πι-στευ-το immersion, σε καποια φαση ενιωσα σαν το γερο-βικινγκ στο εξωφυλλο και ακουγα τα ασπρομαυρα κυματα να σκανε στα βραχια [SPOILER] νταξει βεβαια αυτο μπορει να ειναι και το πρωτο σταδιο της παρανοιας, ποιος ξερει.[/SPOILER] Το ομωνυμο κομματι παιζει να ειναι και το κορυφαιο αυτης της φασης τους, αλλα ολα ειναι μαγικα με το δικο τους τροπο. Α, αν δεν εχετε ακουσει και την επαναηχογραφηση τουTill Vallhalar, τρεχετε
Τι επος ειναι τουτο.Πρωτη φορα το ακουσα σημερα το μεσημερι και παιζει συνεχομενα απο τοτε.
Να τι θα ακούμε όλο το χειμώνα, τώρα που μας στεναχώρησαν κάπως οι Agalloch. Ωραίος δίσκος, ακόμα πιο ωραίο εξώφυλλο.
Ακόμα δεν το έχει φέρει κανέναν δισκάδικο.
Οπότε πάει για παραγγελία, κρίμα γιατί ανυπομονώ να το πάρω στα χέρια μου 
Καταπληκτικός δίσκος.
Τα 2 πρώτα κομμάτια είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει για φέτος.
Μ’ αυτό και των Empyrium θα ξεχειμωνιάσουμε.
Παλι αριστουργημα μας εδωσαν, δεν εχω λογια.
Πατας να αρχισει ο δισκος και χανεσαι μεσα του…
Οπως εχω πει και στο θρεντ της μπαντας, μονο δισκαρες εχουν. Οσοι τους μαθατε τωρα,αφου χωνεψετε το καινουριο, πατε και προς τα πισω στη δισκογραφια τους και θα μαγευτειτε.
Περιμενουμε και νεα βιντεοκλιπαρα στα επιιπεδα του προπερσινου [I][COLOR="#FF0000"][B]Fjara[/B][/COLOR][/I]
Δεν έχω λόγια. Η αλήθεια είναι πως αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα και έχω μείνει άναυδος. Μουσική που μιλάει κατευθείαν στη ψυχή σου.
Τι [B]γ-α-μ-α-τ-η[/B] είναι η deluxe edition!
Δεν τον τσακώνεται να γράφει κριτικές ; Μητσο διάβασα αυτα που έγραψες και τον παρηγγειλα ! Και ας μην είναι ουλτρα μεταλ !
Το metal υπήρξε ανέκαθεν μια ιδιαίτερη μουσική γλώσσα που δεν γινεται κατανοητή απο καμπόσο κόσμο. Αν και με τις δεκαετίες γίναν ολο και περισσότεροι εκείνοι που μπόρεσαν και κατάλαβαν τη βαθύτερη ομορφιά της, εξακολουθεί μεχρι και σημερα να παραμένει μια “αλλόκοτη” μορφή μουσικής επικοινωνίας και, πολλες φορες, άλλο τοσο “αλλόκοτοι” θεωρούνται κι όσοι εμπλέκονται μ’ αυτην. Στην περίπτωση των Ισλανδών Solstafir η αίσθηση αυτη του αλλόκοτου πολλαπλασιάζεται. Αρχικά, έχουμε μια μπάντα που τραγουδάει αποκλειστικά στη μητρική της γλώσσα, τα ισλανδικα, επιλογή εξόχως αντιεμπορική και αντιραδιοφωνικη. Μετα, η μουσική που επιλέγει να παρουσιάσει στο νεο της (πέμπτο) δισκο, με τίτλο “Otta”, εχει μεν metal χαρακτήρα αλλα δεν μπορει να κατηγοριοποιηθεί με καμια παναγία στα σχετικά παρακλάδια του. Να το πεις ατμοσφαιρικό, να το πεις post metal, να το πεις folk, πως στο διαολο να το πεις δεν ξερεις. Εχει μια τέτοια ευρύτητα αυτος ο δισκος και μια ελευθερια που οσο τον ακούς έρχονται στα αυτιά σου συγκροτήματα που ξεκινούν πχ απο τους Lynyrd Skynyrd, περνούν απο τους Black Sabbath και τους Metallica, κάνουν μια τζούρα με τους Pink Floyd, φτάνοντας μεχρι τους Katatonia, τους In The Woods και δεν συμμαζευεται. Κι έχεις κι αυτα τα φωνητικά τού “Addi” Tryggvason που έχουν μια ακομα πιο ιδιαίτερη διάσταση, μια punkίλα αναμεμιγμένη με μπόλικο βρώμικο rock, ίσως γι’ αυτο κάποιες στιγμές φέρνουν στο νου μεχρι Offspring και Smash (η ευρύτητα που λέγαμε εχει ξεχειλώσει). Όλος ο δίσκος ειναι αφιερωμένος στα οχτώ μέρη που οι Ισλανδοί κατα το θρύλο χωρίζουν τη μερα και ως τέτοιος ρέει ενιαίος ως ολότητα, με αυξομειώσεις στην ενταση και τα συναισθήματα, με αποτελεσμα άλλες φορες να κοπανιεσαι σε απόλυτα rock ρυθμούς κι άλλοτε να καταψυχεσαι στο γλυκο ισλανδικό ψύχος που απλώνεται σταδιακά πανω απο την ψυχη σου και να νιωθεις σαν το παιδάκι που σκεπάζεται την ωρα ακριβως εκεινη που κρυώνει. Ειδικα στο “Midaftann” - (Mid Evening) ειναι τέτοια η ατμοσφαιρικότητα που ειναι λες και η ζωη σου ολη περνάει απο τα ματια σου μπροστά, ειναι αδύνατο ενω το ακούς να μην κανεις σκέψεις βαθύτερες για εσένα, για προσωπα αγαπημένα, ετσι όπως το πιάνο και το βιολί σε παίρνουν απο το χέρι και σε πανε σε άλλες, εσωψυχες διαστάσεις. Είχα χρονια (ίσως απο το Omnio των τρισμέγιστων In The Woods) να ακούσω τέτοια πολυποικιλότητα, τέτοια συγχορδία μουσικών χρωμάτων, μέσα απο μια πρωτότυπη σύνθεση ιδεών που ίσως στην τελική αγγίζουν το progressive avantgarde rock ως σύνολο. Λίγη σημασία εχει πάντως η εύρεση ταμπέλας για το “Otta”, όπως λίγη σημασία εχει οτι δεν καταλαβαίνεις γρι απο τα ισλανδικά. Τα νοήματα που ήθελαν οι Solstafir να περάσουν με αυτη τη δουλεια, αν και θεωρητικώς “αλλόκοτα”, καταφέρνουν να τα μεταδώσουν με χαρακτηριστική άνεση στον ακροατή. Τοσο πολυ που κάποιες στιγμές θαρρείς οτι έχεις μεταφερθεί στην εικόνα απο το επισης απίθανο εξώφυλλο που εχει αυτος ο δίσκος. Σε μια αμμουδιά διχως ήλιο και λουόμενους, παρα μονο γκρίζα κυμματα που παγώνουν πανω στην αμμο. Να κάθεσαι να μετράς τη ζωη σου ολη στα διαφορα μέρη της και να λες οτι πέρασαν ολα σαν το πέρασμα μιας μέρας. Να σιγοτραγουδας τις σκέψεις σου όπως αυτές θα απλώνονται σαν παγωμένες ανασες στην ατμόσφαιρα. Solstafir- Otta. Αν όχι ο δίσκος της χρονιάς, ο δίσκος που θα με ακολουθεί για χρόνια.
δισκος της χρονιας?
Χμ χμ !! 
τακι τσαν?
Δεν είχα ακούσει κάτι άλλο από αυτούς, αλλά τους αποθεώνω με το Οττα γιατί έχουν κάτι το αυθεντικό και ακατέργαστο που σε συνεπαίρνει.
Κοίταζα το λαστφμ και είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερες φορές το 14. Η αλήθεια είναι πως εκτός του οτι είναι δισκαρα, μου πήρε αρκετό χρόνο να συνηθίσω τα φωνητικά του και του έδωσα πολλές ακροάσεις για να το “νιώσω”. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος εάν ταιριάζουν στη μουσική, άλλα σίγουρα βάζουν και αυτά μια πινελιά στο να ξεχωρίσει ο δίσκος.
Το Tiiberi και το remix του ομώνυμου ξεχωρίζουν, ΑΛΛΑ ρε παιδιά αυτό το Nattmal πόση 'ΕΠΙΚΟΤΗΤΑ" έχει μέσα του γαμώτο!!!Τι τελειότητα είναι αυτή τέλος πάντων.
Εγω παλι υστερα απο αρκετη περισυλλογη κατεληξα πως αυτος ο δισκος ειναι ο κατωτερος απ τα τελευταια 4 Solstafir. Πολυ ωραιο αλμπουμ συνολικα, συνεχιζει την παραδοση δυνατων κυκλοφοριων, αλλα τα προηγουμενα μου φαινονται καλυτερα.