Με εξαίρεση το Permanating που πάλι δεν το χωνεύω, άκουσα το δίσκο στα πεταχτά σε μια διαδρομή με το αμάξι και μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον.
Μου αρέσει αυτή η ποικιλία που φέρνει στο μυαλό το Insurgentes.
Γενικότερα δε με χάλασε απουσία της ρετρό αισθητικής των Grace/Raven.
Καταλαβαίνω και δεν καταλαβαίνω ταυτόχρονα τους λόγους για τους οποίους δεν θα αρέσει σε κάποιους το νέο Steven Wilson.
Aν σου λένε γενικά κάτι οι εν λόγω καλλιτέχνες: Peter Gabriel, Kate Bush, οι Τear for Fears στα πιο progressive τους, οι Talk Talk του Colour of Spring, ο Βοwie και ο Prince τότε θα προσκυνήσεις το νέο άλμπουμ το οποίο είναι τόσο φρέσκο και ανανεωτικό όσο χρειάζεται σαν προσθήκη στην ήδη πλούσια δισκογραφία του ξυπόλητου Βρετανού. Όλοι οι παραπάνω καλλιτέχνες φυσικά είναι αναφορές για το ύφος ή τον τρόπο σύνθεσης γιατί ο τύπος αποδεικνύει ξανά ότι ποτέ δεν ξεπατικώνει ή αναπαράγει αλλά μόνο αφομοιώνει και για μια ακόμη φορά λοιπόν βγάζει κάτι μοναδικά δικό του σε μια προσέγγιση που δεν είχαμε ξαναδεί μέχρι τώρα.
Καταρχήν το άλμπουμ πρέπει να’χει ηχάρα, δλδ καθε φορά λεω ότι ξεπερνάει τον εαυτό του στο κομμάτι αυτό, αλλά θου κύριε, το ακούω από mp3 με πολύ decent ακουστικά και ηχεί 10 φορές καλύτερα αποτιδήποτε αλλο έχω μέσα, αλλά οτιδήποτε όμως. Ανυπομονώ να το ακούσω κανονικά στο ηχοσύστημα.
Δεν μου έχουν καθίσει καλά μόνο τα Permanating για τους λόγους που ήδη ανέφερα αλλά και το People Who Eat Darkness το οποίο είναι χμ απλά οκ, ανταλλάξιμο πιθανώς με κατι άλλο που θα μπορούσε να έχει πει και κατι παραπάνω.
Όλα τ’αλλα γαμάνε. Τέλος. Το πιο μελωδικό δισκάκι του Steven-αρου.
Απο τα κα-τα-πλη-κτι-κά εναρκτήρια To the Bone και Νοwhere Now (το ένα καλύτερο απο το αλλο), το θεϊκό Refuge (που έχει ένα Peter Gabriel flavor αλά Red Rain) το μαγευτικό μέσα στην απλότητά του Blank Tapes και το αλά Ancestral ξεσάλωμα του Detonation (ακούσαμε και fusion παραλήρημα σε δίσκο του Wilson - ω ναι) μέχρι και το συναισθηματικό καθήλωμα του Song of Unborn, όλα αυτά συνθέτουν ένα δίσκο ο οποίος σφύζει και απο ποπ ευαισθησία αλλα ταυτόχρονα είναι και sophisticated και μεγαλεπήβολος όσο οτιδήποτε άλλο έχει ήδη βγάλει. Να μην ξεχάσω το The Same Asylum As Before, ένα τραγούδι ρε που -ντροπής πραγματα- έχει ήδη αδικηθεί και υποτιμηθεί χωρίς κανένα μα κανένα λόγο γιατί είναι άνετα ένα απο τα καλύτερα του δίσκου.
Επαναλαμβάνω πως λογικά σε αυτό το δισκογραφικό βήμα δεν θα τον πιάσει μια μερίδα ακροατών. Ίσως η μερίδα ακροατών που ψωνίζει μαζί και Leprous και Ηaken, ακουγε παλιά Ryche και Theater. Λογικό μέχρι ενός σημείου, αλλά πραγματικά αφεθείτε, κάντε το leap of faith, δεν έχετε να χάσετε, μονο να κερδίσετε και ακόμη κι αν δεν είναι ακριβώς το cup of tea σας.
Νομίζω πως εχει αξία να βγεις απο το comfort zone σου για χάρη αυτου του τύπου γιατί ξέρει τι κάνει.
Είναι στο peak της δημιουργικότητάς του και ταυτόχρονα χαρούμενος γιατί έχει κάνει καλό σεξ (βλέπε Permanating), τι άλλο θέτε;
Upvote και με τα πόδια!
Δεν προλαβαίνω αδέρφια, δεν προλαβαίνω
Μια chelsea , μια Steven δύο αυτιά έχω και έναν υποαναπτυκτο εγκέφαλο που δεν κατανοει τέτοιες μουσικές
Έχω να καλύψω και ένα τεράστιο κενό παλαιότερων συγκροτημάτων και άλμπουμ . Θέλω 10 ζωές
Τεσπα, το πόιντ είναι ότι παραειναι καλός μουσικός για τα αυτιά μου και δεν έχω ακούσει και τα παλιότερα
Αλλά το σωστό να λέγεται. Από όλα τα σόλο που έχω στη ζωή μου, εκείνο του Guthrie Govan στο Ancestral αγγίζει επίπεδα comfortably numb . Η πιο σωστά, για μένα είναι το καλύτερο σόλο της σύγχρονης ροκ . Το comfortably numb της εποχής μας
Drive Home
Χμ εξαιρετικό, πρώτη ακρόαση μόλις . Υπάρχει και το regret 9 ε;; Και πόσα άλλα δεν έχω ακούσει ακόμα απ την συνεργασία τους
Επιμενω για το ancestral πάντως
Σορυ για το οφτοπικ
Θα σταματησεις να επιμενεις μολις “χωνεψεις” το Drive Home, πιστεψε με!
θα ποσταρα ενα ξυδακι στον Παντελη αλλα θα βγουν οι φανμποηδες ασουμε και αντε να ξεμπλεξεις.
Ποσταρε οτι θες, τα ειπαμε και ιδιωτικα ετσι κι αλλιως. Καλα σας/μας γαμαει ολους ο Στηβεναρας 
.
Οι ασεξουαλ δεν γαμανε ουτε με στραπ-ον.
Φαντασου!
Εννοείται ότι έχει απόλυτα δίκιο, για πλάκα κιόλας. Tο τέρμα πειραματικό “To Pimp A Butterfly” του Lamar έχει πουλήσει πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα μόνο στην Αμερική. Kάτι σαν οι Swans να γεμίζουν αρένες ας πουμε. Καλό είναι να μην εθελοτυφλούμε.
http://straightonmusic.com/2016/11/lars-ulrich-to-hip-hop-einai-h-kyriarxh-dynamh-stis-meres-mas/
Ευτυχώς που δεν το πόσταρες, γιατί τώρα θα το ΕΠΙΝΕΣ!
(“ενδιαφέροντες απόψεις”, ελληνικά επιπέδου των αγγλικών του Τσίπρα)
θα σου απαντησω αυτο που μου απαντησες. Και ο Bruce springsteen τα ιδια λεει.
Εσύ το πόσταρες ως αρνητικό, όχι εγώ.
επειδη ομως ειναι ιντερνετ και βρισκεις ολοκληρες τις συνεντευξεις υπερασπιζεται το ροκ
"But he also notes that ‘there are lots of 14-year-old kids in Latin America that still love rock music.’
κατι που πιο πανω ο φιλος σου δεν κανει . Επισης απειρες φορες ο Lars εχει πει οτι η Ροκ μουσικη χρειαζεται προσωπικοτητες σαν τον Axl και το ροκ εντ ρολλ attitude που εχουν τετοιες περσονες.
Αρα δεν πινω τιποτα , αγαπημενε μου φανμποη.
Μόνο του Lars διάβασες;
χε χε χε χε. δεν ειπε τα ιδια οσο και να θες καρδουλινο.
Όταν θέλεις να σταματήσω, πες μου.