Ακολούθησε την εξής τακτική: άκου πρώτα το Sing Loud, Sing Proud ως πιο αντιπροσωπευτικό δίσκο της περιόδου της μεγαλύτερης ακμής τους και τον καλύτερο συνδυασμό χυμαδιού και φολκίλας. Μετά εφ’ όσον θες να συνεχίσεις (and you’d fuckin’ better) δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου: ο πρώτος είναι να πας στο ντεμπούτο Do or Die όπου με διαφορετικό τραγουδιστή (McColgan) βαράνε περισσότερο, σε πιο σκληροπυρηνικό oi!/hardcore punk στυλ και σ’ αυτή την περίπτωση απλά συνεχίζεις με χρονολογική σειρά, ξεκινώντας από το EP Boys on the Docks, μετά με The Gang’s All Here και φτάνεις στη μετά-Sing Loud εποχή. Ο δεύτερος (και αυτός που θα πρότεινα) είναι να πας στο προσωπικά αγαπημένο μου The Meanest of Times όπου βλέπεις (…ντάξει, ακούς) την πλήρη ωρίμανση της μπάντας και μετά, αγνοώντας τους τελευταίους δίσκους, να συνεχίσεις αντίστροφα πιάνοντας τα προηγούμενα classics, Blackout και Warrior’s Code.
Βέβαια υπάρχει και μια τρίτη, πιο ανορθόδοξη επιλογή, να ακούσεις πρώτο απ’ όλα το Live on St. Patrick’s Day και μετά από κανένα τετράμηνο, όταν δηλαδή κουραστείς να χτυπιέσαι, να προχωρήσεις. Αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι μαλακία, όσο θεϊκό live album κι αν είναι. Όχι μόνο γιατί θα κάνεις πολύ καιρό να θες να ακούσεις κάτι άλλο, αλλά και γιατί γενικά δε λέει να ξεκινάς από live albums.
Φανταζομαι οτι ολα θα σου προτεινουν Persecution Mania και Agent Orange.Ειναι οντως οτι καλυτερο για να μπεις στο πετσι των κλασσικου Γερμανικου thrsah.Απο την μερια μου θα σου προτεινα ομως το Tapping the Vein που το θεωρω πιο προσεγμενο αλλα και πιο εξευμενισμενο.Απο την αλλη,αν θελεις πολυ πανκ στο μεταλ σου,μπορεις να ξεκινησεις απο Get What You Deserve ή το 'Til Death Do Us Unite
Από ό,τι έχω διαβάσει έχουν κάνει και σημαντικές αλλαγές στον ήχο τους κατά καιρούς. Black, speed, thrash. Eίναι κάποια περίοδος που “ξεχωρίζει” απ’ τις άλλες;
Βασικα πολυ σωστη και “προφεσσιοναλ” η προταση του Παναγιωτη, αλλα το πιο απλο που μπορεις να κανεις για να λατρεψεις απευθειας ειναι να ξεκινησεις με το[B][U] In the sign of evil[/U][/B] που ειναι μεσα στα 10 καλυτερα πραματα που συνεβησαν ποτε στο ΘΡΑΣ.
αν ακουσεις τα πρωτα-κλασσικα sodom και σαρεσουν γενικοτερα, ριξε μετα και μια αυτια στο M-16 απο τα επομενα…
ε νομιζω οτι καποιος επρεπε να το γραψει και αυτο
Τα πράγματα είναι λίγο-πολύ απλά. In the Nightside Eclipse και Anthems to the Welkin at Dusk, τα δύο πρώτα και καλύτερα albums τους, και ο ορισμός του majestic black metal. Μετά είναι που θέλει λίγη προσοχή. Μπορείς και να προχωρήσεις στα δύο μεταγενέστερα albums, IX Equilibrium και Prometheus: the Discipline of Fire and Demise, τα οποία βέβαια είναι αρκετά εξεζητημένα, έως και αμφιλεγόμενα (εμένα μ’ αρέσουν πάντως), αλλά καλύτερα να πας στο split με τους Thorns.
Γενικά ότι είπε ο αποπάνω, απλά η πρώτη επαφή που είχα εγώ με Emperor με το In the Nightside Eclipse ήταν λίγο τραυματική λόγω φωνητικών. Αν τα συνηθίσεις το άλμπουμ τα σπάει και είναι μεγάλο κόλλημα.
Εξαρτάται και για ποιο λόγο ενδιαφέρεται κάποιος να ακούσει Emperor.
Παίζει το IX Equilibrium να είναι το πιο “προσβάσιμο” για τα σημερινά δεδομένα άκουσμα.
Άψογη παραγωγή, έχει πλέον απαρτιωθεί πλήρως το majestic ατμοσφαιρικό στοιχείο, πολύ (πιο) βατές και σαφείς οι (με death αναφορές) κιθάρες.
Το σχόλιο το κάνω με μία επιφύλαξη - δυσκολεύομαι να είμαι αντικειμενική με τους συγκεκριμένους και το IX Equilibrium είναι για μένα το πιο αδύναμο συνθετικά άλμπουμ τους.
Ιστορικά, το “In the nightside eclipse” είναι μέσα στα 5 σπουδαιότερα black metal συγκροτήματα των εποχών όλων. Μαζί με το “Anthems…” εξακολουθούν να είναι μέχρι σήμερα οι ακρογωνιαίοι λίθοι του είδους.
Για να κατανοήσεις τη σημασία του In the nightside, όπως σωστά την έθεσε η Almighty, πρέπει να γνωρίσεις την εξελικτική πλευρά των Emperor, οπότε μοιραία ξεκινάς από το IX Εquilibrium. Απλά βάζεις στο youtube το βίντεο από το Curse Ye All Men, και παραδίνεσαι στη μαγεία. Μετά από αυτά τα δύο, Ανθεμς και Προμηθέα, και μετά ό,τι άλλο μένει.
Το curse you all men ειναι που ακουσα και ενιωσα να τρωω μπουνια στο κεφαλι μετα ειδα κατι διαφορα απο ενα live και μου εφυγε η μαγκια και ειπα να ασχοληθω… η αληθεια ειναι οτι το ΙΧ equilibrium ακουγεται αρκετα πιο ευκολα ειδικα για μενα που δεν ειμαι ο μεγαλυτερος φαν του black metal ωστοσο ποτε δεν ειχα θεμα στο να ακουσω και να χωνεψω κατι που μου ακουγεται πολυ δυσκολο αρχικα οποτε κατεβασα κατευθειαν τα 2 πρωτα…επισης αυτος ο τυπος στα ντραμς τι σκατα κανει??
γενικα εκεινης της περιοδου τα δισκακια(wings of joy-εγω με αυτο ξεκινησα και κολλησα, και Loved) ειναι πολυ καλα ή/και το population four, επισης αξιοπρεπεστατο
Ακουσα ενα υπεροχο καινουριο της [B]ΕΔΩ[/B] (btw, μιλαει για εναν κρατουμενο στο Γκουανταναμο, στιχαρες πραγματικα) και ειπα οτι πρεπει επιτελους να δρομολογησω την ενασχοληση μου μαζι της.
(Αν και πρεπει να γνωριζει εξαρχης, οτι οσο και να μου την πεφτει, εγω ειμαι ψυχη τε και σωματι δοσμενος στην Kim Gordon. 8))
