Σωστός ο Χρήστος.
Βασικά ούτε “Black Sun Resistance” πρώτο. “A Shaman Steering The Vessel Of Vastness” και ψυχεδέλειες του χαμού. Κρίμα που το διέλυσαν τόσο νωρίς, το τελευταίο τους ήταν πραγματικά πολύ μπροστά. Από την άλλη βέβαια και το “Pestilence and Perli” των Howling Wind του Killusion είναι εξαιρετικότατο album, αν και σαφώς πιο παραδοσιακό.
Γενικά στα 00s στα μπλακμεταλς προτιμούμε σαφώς Αμερικές, μια που εκεί αγαπάνε τους Μπουρτσουμ περισσότερο και το κατέχουν το παιχνίδι. Τους Γάλλους γενικά τους ψιλοβαριέμαι αρκετά (άπειρες διαφωνίες με φίλους μπλακμεταλλάδες και μη για το ότι δεν παλεύω καθόλου τους DSO), με εξαίρεση τους Alcest και τους Amesoeurs, που οκει, δεν τους λες ακριβώς και μπλακμεταλζ.
Οι μεγάλοι ήτο απογοητεύσεις κατά κύριο λόγο στα 00s, ελπίζουμε στο καινούριο Μπουρτσουμ που ή θα είναι ο καλύτερος δίσκος του σύμπαντος ή θα γελάσει κάθε πικραμένος.
Πάντως, το βασικό είναι ότι στα 00’ς ζήσαμε την απενοχοποίηση του blackmetal. Μιλάω εσωτερικά για το είδος, όχι για το πώς το βλέπουν οι απέξω. Δηλαδή, ξεφύγαμε από τις χιλιοπαιγμένες μανιέρες του διπόλου παγωμένη Νορβηγία-ματζέστικ bm και ανοίχτηκαν νέοι δρόμοι κυρίως επειδή υπήρξαν μπάντες αλλά και κοινό (έστω μικρό αλλά σίγουρα συνειδητοποιημένο) έτοιμοι να “ρισκάρουν”. Θέλω να πω ότι από έκει που οι blackmetallers βλέπανε με μισό μάτι Arcturus, Samael κτλ, σήμερα αποδέχονται αρκετά extreme (για τα δεδομένα του ήχου) απόπειρες σαν τους Slagmaur ή τους Nachtmystium ας πούμε. Τhorns και DHG έπαιξαν φυσικά τεράστιο ρόλο σε αυτό, είναι αναμφισβήτητο πιστεύω…
ΥΓ. Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό την επήρεια της ακρόασης του φετινού Havohej…
Μια χαρά διατηρούνται και στα 00s οι μανιέρες. Μπορεί να είναι διαφορετικές μανιέρες, σε σχέση με αυτές των 90s, αλλά το bm ήταν πάντα είδος που ευνοούσε τους “αυστηρούς” κανόνες. Κάποιες φορές απέδιδαν, κάποιες φορές γίνονταν γελοίοι. Αλλά ότι ήταν τα old school για τα 90s έχουν γίνει αυτά τα σουισαινταλ (γελάει ο κόσμος) της αμερικής ή αυτά τα εσωστρεφή ιντελλεκτσουελ της γαλλίας και μπόλικες άλλες υπο-μανιέρες. Από αυτό δεν πρόκειται να ξεφύγει ποτέ το είδος. Μπορούμε απλά να ελπίζουμε να συνεχίζουν να βγαίνουν δισκάρες, ανεξαρτήτως της διάνοιας των δημιουργών τους.
Μπα, δε νομίζω, υπάρχει απείρως μεγαλύτερη διαφοροποίηση πλέον. Προφανώς υπάρχουν πρωτοπόροι, μόδες και αντιγραφείς, αλλά το πλήθος των διαφορετικών προτάσεων είναι πολύ μεγάλο.
Με το suicidal ούτε κι εγώ την παλεύω πάντως…
για τα suicidal που λετε υπαρχει μια απαντηση:
Ωραία κασετούλα και δεν το χουν γαμήσει στην τιμή, με φοβίζει λιγο το χασθουρ, καθότι τον τύπο δεν τον παλεύω μια, αλλα θα τσεκάρω. Γενικά αυτά τα αμπιεντ μπλακμεταλζ θέλουν ταλέντο για να μην καταλήξουν μονότονες παπαριές, ενώ αυτό με την παραγωγή είναι δίκοπο μαχαίρι. Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που με απωθούν στους χασθουρ είναι ακριβώς αυτή η χάλι μαύρο παραγωγή που δεν είναι καν ωραία “κακή”
Λοιπον ακούγοντας τα samples στο myspace τους ακούγονται πολυυυυύ ωραίοι. Και αυθεντικά μπουρτσουμική παραγωγή. Με ψήνει να κάνω την κίνηση να παραγγείλω την κασέτα τους αλλά μετά θα πρέπει να ανακαλύψω και κανένα κασετόφωνο που να δουλεύει.
Ύστερα από σχετική κουβέντα που είχαμε με τον ChrisP στο τόπικ για το Black Metal Thread, θα ήθελα αν μπορούσε κάποιος πιο σχετικός να κάνει τον κόπο να κάνει μια μικρούλα αναφορά(κάτι σαν μίνι αφιερωματάκι) σχετικά με τα επιμμέρους υπορεύματα του 00΄s Black, τα γνωρίσματα τους, αντιπροσωπευτικά ονόματα κτλ… Ο λόγος που το ζητάω είναι γιατί το Black σε αντίθεση με τα άλλα ιδιώματα του Metal πολλές φορές διαχωρίζεται και με μη μουσικά κριτίρια που παρολαυτά δίνουν και μουσικό στίγμα. Εφόσον το Thread έγινε με το σκεπτικό να προσεγγίσει και πιο άβγαλτους ακροατές καλό είναι να μπει λίγο και ένας καθοδηγητικός χάρτης σε αυτό τον ιδιόμορφο χώρο.
Να ειπώ κι εγώ το κατιτίς μου. Βασικά το ερώτημά μου εμένα είναι “ποιες μουσικές και συγκροτήματα εμφανίστηκαν στα 00s και συμπορεύτηκαν με αυτά, και προσέφεραν κάτι καινούριο μουσικά”. Όπως επίσης και ποια συγκροτήματα επηρέασαν και με ποιο τρόπο.
-
THORNS, DHG και (VIRUS - Carheart) εντάξει, είναι εκτός συναγωνισμού. Το πρόβλημα εδώ όμως έγκειται στο ότι αυτά τα συγκροτήματα βγήκαν στα πρώιμα 00’s και πήρε πάνω από 6-7 χρόνια σε άλλα συγκροτήματα να μυριστούν τον ήχο αυτό. Μόνο τα τελευταία 2 χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται πράγματα βασισμένα σε αυτόν τον ήχο. Πιθανώς γιατί δεν μπορούσαν, βέβαια. Συνέβησαν όμως τα εξής 2: α) η Moonfog έκανε copyright τον “Thorns” (βασικά rebel extravaganza) ήχο και άρχισαν να κυκλοφορούν ένα κάρο μετριότητες με δυνατές κιθάρες και τρελά γυαλισμένη κι επιθετική παραγωγή.
β) το όλο κίνημα back to basics (το κυριοότερο χαρ/ κό της δεκαετίας μαζί με το dronίζον/ suicidal κατ’ εμέ) ξέθαψε πρώιμους THORNS, ξέτε, τα demos. Και το avant garde, και VBE. όπως επίσης και το 2ο μέρος του “Grand declaration…” οπότε συνέβη το εξής… -
Βγήκε μία στρατιά συγκροτημάτων εκτός Νορβηγίας φυσικά, που “χρησιμοποίησαν” τις παραπάνω επιρροές για να κάνουν τη μουσική τους avant garde με έναν τελείως προσωπικό τρόπο. Και εδώ ξεχωρίζω τους BLUT AUS NORD και τους ΑXIS OF PERDITION, λόγω χρονολογίας, πριν “αλλάξουν” οι DEATHSPELL OMEGA. Σε άλλο κλίμα, ήρθε να βγει το “Monotheist” και το “Revelations…” των 1349, για να “δουν” το bm το μεν ως doom (και όχι μόνο), το δε ως psychedelic (κακός όρος:-s αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι για να περιγράψω το pink floyd black)
-
Συμφωνώ κάργα για AKERCOCKE και ANAAL NATHRAKH, δεν προσθέτω κάτι παραπάνω. Πήραν και οι δύο το black και το επανεξέτασαν πιο “επιθετικά”
-
Και πάμε τώρα στο back to basics. τα μεγάλα συγκροτήματα επαναλαμβάνονται ή θυμόνται ό,τι άγουγαν παλιά, τα μικρά επαναλαμβάνουν τα μεγάλα. Μπάντες φαινόμενα της δεκαετίας όπως οι 1349 πουχου δεν έκαναν τπτ άλλο επί 3 άλμπουμ από να να βγάζουν καλοπαιγμένο επιθετικό παραδοσικό black. Το μεγαλείο της σχολής REVENGE είναι ότι βρήκε να “ξεθάψει” κάτι ξεχασμένο να επηρεαστεί, εξ’ ου και το black θυμήθηκε τους BLASPHEMY και τους VON (και τελευταία ομολογώ πως με έχει εκπλήξει, γιατί παλιά απλά τσατιζόμουν με τις αντιγραφές)
-
Η Αμερική και η Σουηδία εξευγένισαν και εξέλιξαν τον κάπως “τραβηγμένα μελωδικό” ήχο που είχαν trademark (κάθε σκηνή με διαφορετικό στυλ) από τα 90s, και αν δεν κάνω λάθος (γιατί έχω ένα κενό στο μουσικό αυτό είδος) από εκεί ξεκίνησε και γιγαντώθηκε το suicidal.
Ανέφερα τα συγκροτήματα που γεννήθηκαν και προσέφεραν κάτι εντελώς καινούριο.
Δεν μιλάω για συγκροτήματα που έβγαλαν σπουδαίες μουσικές μεν, που δεν είχαν κάτι νέο δε.
Και γενικά προτιμώ να βρίσκω και ν’ ακούω πράγματα πρωτοποριακά αλλά μέτρια, παρά τέλεια αλλά βασισμένα σε παλιότερες συνταγές.
Αυτά. Μιλάω πολύ, το ξέρω. Έτσι είδα εγώ τη δεκαετία γιατί αυτά άκουσα, μέσω της συζήτησης θα κάνω και προσθαφαιρέσεις…
Almighty C πολύ καλές παρατηρήσεις πάνω στο είδος. Βασικά 3 συγκροτήματα έχω ακούσει απ’ όσα αναφέρεις και τα 2 γούσταρα κάργα (Carheart και Ved Buens Ende), και όπως φαίνεται θα ψάξω περισσότερο Revenge (Fallen Angel Of Doom για προθέρμανση ε?) και 1349. Σιγά σιγά θα πάω και στα άλλα. Thanks!
To Fallen Angel Of Doom είναι δίσκος των Blasphemy και οι Revenge είναι κάργα υπερεκτιμημένοι (για να μην πω εντελώς για τον πούτσο).
Δεν είπα ότι είναι των Revenge ο δίσκος, απλά μιας και οι Revenge είναι εμφανώς επηρεασμένοι, από Blasphemy είπα να κάνω προθέρμανση με το δίσκο που θεωρείται ορόσημο στο Canadian Black.
Απ’ ότι έχω διαβάσει πάντως, ο Κουρτογιάννης στο Hammer έγραφε ότι ο τελευταίος τους δίσκος γαμεί, ενώ μέσα στο κείμενο του έγραφε κάτι σε φάση “όταν ο Γιοβανίτης τους εκθείαζε, ήξερε τι έκανε”. Άρα 2 έμπιστα αυτιά…
Έτσι όπως το χεις γράψει στην παρένθεση δεν είναι και πολύ σαφές.
Υποθέτω ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό της δεύτερης δεκαετίας ζωής του είναι ότι μάλλον μπολιάστηκε με περισσότερα πράγματα από ό,τι παλιότερα και αυτό γιατί έγιναν παραχωρήσεις σε ό,τι αφορά στην πιουρίστικη προσέγγιση στον ήχο (ευτυχώς θα έλεγα εγώ). Η κορύφωση των Thorns, DHG και σία θα έλεγα περισσότερο ότι μάλλον ανήκει στα 90s παρά στα 00s (οι Virus για μένα αδικούνται αν εντάσσονται σε μπλακμεταλ χωράφια, σε αντίθεση με τους VBE).
Στα 00s περισσότερο φάνηκε ότι πολλοί αγαπούσαν και τα death (ειδικά οι γάλλοι φίλοι μας), grind και crust κομμάτια (κάτι που η πρώτη γενιά σαφώς δεν “επέτρεπε”), μετά ήρθαν τα ambients γιατί οφείλαμε να ανακαλύψουμε νέες οδούς προς το “avant-garde” (ίσως η μεγαλύτερη κατάρα του είδους είναι αυτή η ενσυνείδητη προσπάθεια πολλών να γίνουν ντε και καλά avant-garde, έστω και αν αυτό ορίζεται στο ότι θα παίξουν τρεις νότες λίγο πιο περίεργα), άρχισε το πάρε δώσε με τους από εκεί της drone όχθης που μικροί ήταν μπλακμεταλλάδες και ανταλλάχθησαν στοιχεία, ήρθε και λίγο noise, βρήκαμε νέες ταμπέλες για να νιώθουμε πιο γαμάτοι (με το suicidal ακόμα γελάει ο κόσμος), μετά ανακαλύψαμε τις δομικές ομοιότητες ανάμεσα στο black metal και το post rock/shoegaze και οι αμερικάνοι πήραν τα πάνω τους. Μετά κάποια στιγμή ήρθε και η “επανάσταση” των DSO, που πλέον όλοι θέλουν να πιάσουν τον ήχο τους. Φυσικά επειδή είμαστε μπλακεμταλλάδες και η καθυστέρηση είναι το κυριότερο γνώρισμά μας, δεν ξεχάσαμε να φέρουμε και τα εθνικοσοσιαλιστικά μας ειδικά εκεί στο πρώην ανατολικό μπλοκ, για να είναι περήφανος και ο θείος Βαργκ, φτάνοντας σε νέα υψη. Δυστυχώς νομίζω ότι ξεχάστηκαν αρκετά από τα παλιά, άσε που πλέον το ματζέστικ δεν πουλάει και τόσο. Από την άλλη ευτυχώς μειωθήκαν αυτά τα πάρε-με-το-κιλό wannabe ατμοσφαιρικά εκτρώματα που βγαίναν με το κιλό στα λεητ 90s.
Εδώ που τα λέμε το black metal έγινε και πιο προσβάσιμο και πιο δημοφιλές στα 00s. Απενοχοποιήθηκε και αρκετά, απέκτησε μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη, δημιουργήθηκε μια βιομηχανία σουπερλιμιτιντ κυκλοφοριών που καλά κρατεί. Αυτά βέβαια είναι αναμενόμενες παρενέργειες οποιουδήποτε είδους επιτυχίας. Θεωρώ ότι το τελικό πρόσημο είναι θετικό. Βγήκαν ωραία πράγματα αυτά τα δέκα χρόνια. Δεν θα μπω σε σύγκριση, είναι διαφορετικές οι συνθήκες σαφώς.
+100000
Συμφωνω με ολα αυτα…Βγηκαν και βγαινουν πολλα πραματα πλεον στο χωρο αλλα αναμεσα σε αυτα υπησξαν πολυ καλες κυκλοφοριες και σαν συνολο νομιζω οτι ηταν θετικο.τωρα το τι μπαντες η’ δισκαρες ανακαλυψε ο καθενας η’ εφαγε κολλημα ειναι κατι εντελως υποκειμενικο και προσωπικο.Νομιζω ετσι κι αλλιως πως ειχε για ολα τα κεφια και γουστα 
Επίσης ωραίο κείμενο. και όντως οι Virus περισσότερο black αισθητική έχουνε (κι αυτή σε σημεία), παρά αυτούσια μέρη σε κομμάτια όπως οι Ved Buens Ende. όμως “άρρωστοι” δίσκοι αμφότεροι (βάλε και το Black Flux μέσα).
Έχεις απόλυτο δίκιο.
Επισης μιας και θες να ψαχτείς με Καναδούς θα πρότεινα να ακούσεις και Axis Of Advance. Death/Black φάση, μπάσταρδα αδερφάκια των Revenge, πολύ δυνατή μουσική.
αναφερρθηκαν καθολου οι darkspace?
Όμορφα τα είπε ο cirkus. :thumbup:
Μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει σχετικά με τον όρο orthodox blackmetal?
Δεν εννοώ μια απάντηση τύπου “βάλε άκου deathspell omega και funeral mist”. Εννοώ τι πρεσβεύει αυτό το ιδίωμα, πού διαφοροποιείται από τα άλλα και γιατί λέγεται έτσι.