Οι Black Crowes ήταν ουσιαστικά το προσωπικό όχημα των αδερφών Robinson αν και έχουν περάσει από τις τάξεις τους πολλοί σπουδαίοι μουσικοί. Πολύ τους εντάσσουν στα συγκροτήματα της jam rock σκηνής, κάτι που έχει βάση τόσο με τα τεκταινόμενα επί σκηνής όσο και με το ότι έχουν εμφανιστεί πολλές φορές στα ανάλογα festival, με την αναγνώριση φυσικά του αντίστοιχου κοινού. Κατά τη γνώμη μου είναι απλά μια από τις δύο κορυφαίες classic rock μπάντες που εμφανίστηκαν από τα 90s και έπειτα(η άλλη είναι oι Mule με ελαφρά προτίμηση στους πρώτους).Βάση τους? Το blues/rock των 60s-70s,η soul, η country, η Αmericana όπως συνηθίζεται να λέμε. Με πολλές αλλαγές μελών ανά περιόδους, κυκλοφόρησαν 8 studio albums με ένα νεκρό μεσοδιάστημα από το 2001 έως το 2008 που μας χάρισαν το Warpaint. Μετά την νέα διάλυσή τους έπειτα από ένα ακόμα (διπλό στην ουσία) καταπληκτικό άλμπουμ, απλά αναμένουμε μια ακόμα δραστηριοποίησή τους εναγωνίως. Τα μέλη τους φυσικά παραμένουν ακόμα ενεργά μουσικά με πολλές κυκλοφορίες που αξίζουν την προσοχή μας και ίσως κάποτε γίνει αναφορά και σε αυτά.
1990-1994
Shake Your Money Maker-The Southern Harmony and Musical Companion-Amorica
To ξεκίνημα, βρίσκει την μπάντα με έναν ήχο κοντά στο blues rock των Stones, των Faces και ανάλογων συγκροτημάτων και μια πολύ δυνατή συλλογή τραγουδιών. Η επιτυχία τους είναι άμεση, γίνονται γρήγορα πλατινένιοι στην Αμερική και κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους βρίσκονται εδώ μέσα. She Talks to Angels, Hard to Handle (cover σε Otis Redding) γίνονται hits (τα οποία ήταν 2 από τα 6 singles του άλμπουμ). Η αξία των υπόλοιπων κομματιών όμως είναι τουλάχιστον ισάξια. Jealous Again, Could I Be So Blind, Twice as Hard, όλα τα κομμάτια ένα κι ένα, δίνοντας την αίσθηση πως κάτι μεγάλο έχει γεννηθεί. Η μπάντα δεν λοξοκοιτάει προς mainstream μονοπάτια, το hard rock τους αν και ιδανικό για αρένες δεν θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει από καμία hair/sleaze/glam τσιχλόφουσκα και το άλμπουμ σήμερα έχει φτάσει να πουλήσει πάνω από 5 εκατομμύρια στην Αμερική.
Το 1992 κυκλοφορούν το δεύτερο album τους με τίτλο The Southern Harmony and Musical Companion. Ίσως εδώ οι Crowes να πιάνουν την συνθετική τους κορυφή(για μένα μάλλον καλύτερο άλμπουμ των 90s). Χωρίς όρεξη για επανάληψη των όσων τους έκαναν επιτυχημένους στο ντεμπούτο τους, οι Crowes αρχίζουν να πειραματίζονται με την μουσική τους, το blues rock παραμένει βασικό στοιχείο αλλά η κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν τόσο στα άλμπουμς τους όσο και στις ολοένα και πιο αυτοσχεδιαστικές συναυλίες τους γίνεται εμφανής. Το άλμπουμ χωρίς να γνωρίσει την επιτυχία του ντεμπούτου τους είναι εμφανές πως είναι πολλά βήματα μπροστά. Sting Me, Remedy, Black Moon Creeping, No Speak No Slave, Sometimes Salvation,Βad Luck Blue Eyes Goodbye προσωπικά αγαπημένα (και έχω αναφέρει ήδη έξι από τα 10), κανένα τραγούδι δεν γίνεται μεγάλη επιτυχία, το άλμπουμ ντεμπουτάρει στην κορυφή του Billboard 200 και βέβαια γίνεται πλατινένιο. Στην μπάντα πλέον έχει προσχωρήσει ο καταπληκτικός κιθαρίστας Marc Ford o οποίος βοηθάει την μπάντα στο να εξελιχθεί σαν live act και η μπάντα αρχίζει να αποκτά φανατικούς live υποστηρικτές. Δικαιολογημένα, καθώς η διάθεση για αυτοσχεδιασμούς, το groove των κομματιών τους(τι groove!!!) με τον Chris Robinson να χορεύει ? πάνω? από τα κομμάτια δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο.
1994 και η μπάντα, απορίπτωντας το υλικό που είχε έτοιμο με την ονομασία Tall, κυκλοφορεί το Amorica με το γνωστό λογοκριμένο εξώφυλλο. Το άλμπουμ αυτό από κάποιους θεωρείται ακόμα καλύτερο του προηγούμενου, η μπάντα βρίσκεται στον ίδιο δρόμο που χάραξε το Southern με ίσως ακόμα πιο πειραματικές συνθέσεις, δεν γνωρίζει όμως την ίδια επιτυχία καθώς ίσα που γίνεται χρυσό. Από το hard rock του Gone στο funky High Head Blues (που ξεχειλώνεται ιδανικά στα live) , από τα ακουστικά μονοπάτια του Nonfiction στο καταπληκτικό Wiser Time και από εκεί στις καταπληκτικές μελωδίες του Descending η μπάντα δείχνει πως δεν έχουμε δει όλα όσα πρέπει να περιμένουμε από αυτούς.
1996-2001
Τhree Snakes and One Charm-By Your Side-Lions
Η μπάντα κυκλοφορεί το Three Snakes and One Charm.Είναι η πρώτη φορά που το υλικό παρουσιάζεται κάπως πιο αδύναμο συγκριτικά με το παρελθόν, ίσως καλύτερα λιγότερο εστιασμένο. Η μπάντα όμως δεν εφησυχάζει, ψάχνοντας πιο πολύ τις ρίζες της μουσικής της πατρίδας τους ενώ ακούγεται ταυτόχρονα πιο ?ψυχεδελική? από τις άλλες φορές. Ενδεικτικά αναφέρω τα Girl from Pawnshop, Nebakanezer, Evil Eye χωρίς να είναι τα μόνα που αξίζουν από το άλμπουμ. Η μπάντα απορρίπτει ένα ακόμα άλμπουμ ονόματι Band το οποίο θα κυκλοφορήσει αργότερα μαζί με το Tall σαν The Lost Crowes.
O Marc Ford αποχωρεί από την μπάντα η οποία κυκλοφορεί 3 χρόνια μετά το Three Snakes… το By Your Side. Νέος κιθαρίστας ο Audley Freed. Το άλμπουμ ακούγεται λιγότερο πειραματικό από τις προηγούμενες δουλειές τους, πιο soul κατά μια έννοια και πιο κοντά στο ντεμπούτο τους, τα κομμάτια όμως εκπλήσσουν με την ωριμότητά τους και την ενέργειά τους. Παραδόξως, το άλμπουμ από αρκετούς κριτικούς θεωρείται μέτριο, άποψη που δύσκολα συμμερίζεσαι ακούγοντας τα γκάζια του Go Faster, το Kick Start My Heart Around που σε έναν ιδανικό κόσμο θα αποτελούσε μεγάλο hit, το groove του Go Tell The Congregation ή την καταπληκτική μπαλάντα Diamond Ring. Η μπάντα αν και με εμφανώς πιο straight forward υλικό δεν ακούγεται ξερή, ντύνει υπέροχα με πλήκτρα/πιάνο/γυναικεία φωνητικά τα τραγούδια της και ακούγεται ιδιαιτέρως εμπνευσμένη.
Τον ίδιο χρόνο η μπάντα κυκλοφορεί το Live At The Greek με τον Jimmy Page.Το σενάριο είναι ειδυλλιακό, τραγούδια των Zeppelin, των Crowes και διασκευές σε blues κομμάτια. Το αποτέλεσμα αντιστοίχως καταπληκτικό, ειδικά στην video μορφή του ακόμα κι αν ο Robinson δεν μπορεί να πιάσει τις ψηλές του Plant. Να υπογραμμίσω απλώς πως δεν είναι τυχαίο πως ο Page επέλεξε τους Crowes για αυτά τα shows, η αξία της μπάντας αυτής είναι τεράστια.
To 2001 οι Crowes κυκλοφορεί το αμφιλεγόμενο Lions. Ίσως η πιο μέτρια στιγμή της μπάντας για μένα (και η πιο Zeppelin-ική για μένα, ίσως και λόγω της συνεργασίας που προηγήθηκε). Παρόλα αυτά ακούγεται καταπληκτική, κάτι δεδομένο γνωρίζοντας την αξία τους, αλλά τα τραγούδια ίσως να είναι τα πιο αδύναμα της καριέρας τους και οι πειραματισμοί τους, που επιστρέφουν εδώ, δεν οδηγούν στα αποτελέσματα προηγούμενων προσπαθειών τους. Προφανώς υπάρχουν κι εδώ δυνατές στιγμές (όπως το μπάσιμο του άλμπουμ με το Midnight From the Inside Out). Η μπάντα πλέον έχει φτάσει σε ένα τέλμα και ανακοινώνει πως σταματάει.
2004-2011
Warpaint-Before the Frost…Until the Freeze
Το 2004 κάποια μέλη των Crowes ανεβαίνουν στην σκηνή με τους Gov?t Mule και παίζουν το Sometimes Salvation (http://www.youtube.com/watch?v=kY_H-fRJ11o&feature=related).
Τα σημάδια που δείχνουν επανασύνδεση επιβεβαιώνονται και οι Crowes με τον Steve Gorman πίσω στα drums(είχε απολυθεί πριν την διάλυση της μπάντας)και τον Marc Ford αρχίζουν να περιοδεύουν ξανά με τον κόσμο να είναι εκεί. H πρώτη τους εμφάνιση κυκλοφορεί σε audio/video με τίτλο Freak?n?Roll…Into the Fog. O Ford που αποχωρεί από τoυς Crowes ξανά, αντικαθιστάται προσωρινά από τον Paul Stacey και με μια εντυπωσιακή μεταγραφή οι Crowes προσλαμβάνoυν τον Luther Dickinson των North Mississippi Allstars.
To νέο άλμπουμ έρχεται το 2008 υπό τον τίτλο Warpaint. Το συγκρότημα ακούγεται απίστευτα ώριμο χαρίζοντάς μας ένα από τα καλύτερα άλμπουμς της δεκαετίας. Ένα άλμπουμ χωρίς αδύναμες στιγμές, η μπάντα δείχνει να πατάει καλά στα πόδια της, θυμίζοντας την καλύτερή της εποχή, χωρίς όμως να αντιγράφει, και πιο ?παραδοσιακή? καθώς φαίνεται πιο κοντά στην Americana από εδώ και πέρα(πάντα rock όμως).Ο κόσμος το υποδέχεται ζεστά και σκαρφαλώνει στο Top 5 του Billboard. Aκολουθεί το καλό διπλό Warpaint Live(2009) και γίνεται εμφανές το πολύ καλό δέσιμο της μπάντας με τον Dickinson και επί σκηνής.
Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί το Before The Frost…Until the Freeze.Δύο ουσιαστικά άλμπουμς (το ένα διαθέσιμο αποκλειστικά μέσω downloading) με το Before the Frost ουσιαστικά να είναι οι γνώριμοι Crowes που πειραματίζονται σε πάντα rock πλαίσια(μέχρι και disco προσπάθεια υπάρχει με το καταπληκτικό I Ain?t Hiding θυμίζοντας την παρόμοια προσπάθεια των Rolling Stones κάτι δεκαετίες νωρίτερα) και το Until the Freeze σε τελείως αμερικανικό roots, Cajun, Americana ήχο χωρίς ίχνος αδύναμης στιγμής που δημιουργεί την απορία πόση έμπνευση μπορεί να κρύβεται σε αυτό το σχήμα. Τα τραγούδια του Before… ηχογραφημένα live στο studio του Levon Helm στο Woodstock και υπό το βλέμμα κάποιων τυχερών οπαδών που βρίσκονταν εκεί, αποτελούν και την τελευταία συνθετική δουλειά των Crowes που για ακόμα μια φορά ανακοίνωσαν πως σταματούν αφήνοντας πίσω τους ένα μεγάλο δυσαναπλήρωτο κενό.
Παρόλα αυτά, περιμένουμε όπως είπα και πάνω μια ακόμα επαναδραστηριοποίησή τους όπως και τις προσωπικές τους δουλειές.
), ο δεύτερος είναι όπως τα είπε ο hopeto περίπου, πολύ μεγάλη δισκάρα με τις hitάρες να διαδέχονται η μία την άλλη και με φανταστικό ήχο και παραγωγή, το Amorica προσωπικά μου αρέσει πολύ και είναι μισό βήμα μπροστά, το άσπρο είναι μέτριο, το By Your Side έχει μικρότερα τραγούδια σε διάρκεια και κρύβει μερικά διαμαντάκια (το Go Tell The Congregation πάντως στο ρυθμό μου μοιάζει λίγο με το Sting Me), το Lions είναι μέτριο. Από εκεί και μετά, δεν περίμενα τίποτα από αυτούς. Διαλύθηκαν, τα αδέρφια τα βρήκαν μεταξύ τους πάλι, επανασυνδέθηκαν για συναυλίες (νομίζω ότι ο Steve Gorman δεν έφυγε πριν τη διάλυση, απλώς δεν πήγε αμέσως μετά την επανασύδεση του 2005 παρά κάνα-δυο μήνες μετά) οι οποίες πήγαν πάρα πολύ καλά (στη Νέα Υόρκη, ας πούμε, είχαν παίξει στο Madison Square Garden παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2006). Μετά έβγαλαν τη σοκαριστική δισκάρα Warpaint που ήταν εντελώς μη αναμενόμενα φανταστικό στα αυτιά μου, έλιωσαν γενικά στην περιοδεία, αλλά παρ’ όλα αυτά η δημοτικότητά τους έπεφτε. Ο τελευταίος δίσκος είναι κι αυτός πολύ καλός, όμως προτιμώ περισσότερο τους rock ‘n’ roll δίσκους τους.
