Πολυ πρωτοτυπο συγκροτημα για την εποχη τους.
Πολύ καλοί ήταν.Ειδικά φέτος κόλλησα για τα καλά…
spanish caravan,queen of the highway,love street,when the music’s over,the end και πόσα άλλα!:respect:
περιμενω ποστ Hokam για να συμφωνισω!
Γιατί τόσο πολύ τους απεχθάνεστε βρε παιδιά?
Προσωπικά, που δεν είμαι μουσικός (ίσως έχει αυτό σχέση), τους γουστάρω. Απλά μου αρέσουν τα τραγούδια τους, όπως μου αρέσει και η φωνή του Τζιμ Μόρρισον. Ειδικά ο ομώνυμος πρώτος δίσκος τους είναι σπουδαίος, κατ’ εμέ. Επίσης τραγούδια όπως τα Riders On The Storm και The End τα έχω συνδέσει με μια ολόκληρη εποχή…
Από τα αγαπημένα μου! Κι εμένα μου αρέσει ο κάπως…ταξιδιάρικος ήχος τους και πολύ η χαρακτηριστική φωνή του Morrison.
Πραγματικά ο χαρισματικότερος frontman κατά τη γνώμη μου, που δυστυχώς επισκίασε δημιουργικότατους μουσικούς. Τολμώ να πω Manzarek-ένας άλλος Lord και Krieger-ένας άλλος Blackmore. (Τώρα μην αρχίσει πανηγύρι, ε! Προσπαθήσετε να δείτε τον παραλληλισμό, χωρίς να κολλήσετε στο παίξιμο και στις τεχνικές ικανότητες.) Απίστευτοι στίχοι και ένας από τους πιο ευρηματικούς ήχους που βγήκαν ποτέ. Ισορροπία ανάμεσα στο ψυχεδελικό ταξίδι και την αποτελεσματικότητα του pop τραγουδιού… Και γεννήθηκε το σκεπτόμενο ροκ. Πιστεύω ότι έχουν «αδικηθεί» από το γεγονός ότι είναι συνδεδεμένοι κυρίως με εφηβικό θηλυκό κοινό (όχι ότι είναι κακό, αλλά τους έχει κοστίσει).
?The west is the best. The blue bus is calling us.?
Όσοι πιστοί, ρίξτε μια ματιά κι εδώ:
Wow! I just quoted myself! D?oh!#-o
Από τα αγαπημένα γκρουπς. Πολυ΄ψυχεδελεια. Οι doors ακομα και στα χαρουμενα τραγουδια τους κρυβουν μια μελαγχολια. Μονη εξαιρεση το break on through ισως (επος!).
Take it easy baby, take it as it comes λαλαλαλαλαλαλαλαλαλα…
αυτο που σιχαινομε στου doors ειναι ο Morrison! οχι την φωνη του αλλα ολη αυτην την σταση του!
σε γενικες γραμμες η μουσικη τους δεν με χαλαει.
εμενα το οτι ηταν λιγο ψυχακιας δε με πειραζει καθολου…αλλωστε εγραψε και τραγουδισε αριστουργηματα.εκει πρεπει να μεινουμε και οχι στο οτι αυτοκτωνησε…
και ο καρυωτακης ας πουμε τρελαρας ηταν.επιρεασε ομως ολη τη μετεπειτα ελληνικη ποιηση
γενικα.δεν πρεπει να κολλαμε στη ζωη και στις πραξεις του αλλου,αλλα στο εργο του.
Το εξηγεις αυτο αν θελεις?
Συμφωνω απόλυτα,απειρα τα παραδείγματα.
Ον τοπικ:
Γκρουπαρα απο τις λίγες.Ταξιδιάρικη μουσικη.Απίστευτοι.
θΕΟΙ ΛΕΜΕ.-
Γι αυτο και ειμαι αθεος.
Πιστεύω πως η αναλογία της προσφοράς Manzarek/Krieger στις συνθέσεις και στον ήχο των Doors είναι του ιδίου βαθμού, με εκείνη των Lord/Blackmore για τους Deep Purple. Όμως οι Manzarek/Krieger έχουν μείνει στη σκιά του Morrison, κι αυτό γιατί δεν βρέθηκε ικανοποιητικός αντικαταστάτης. Επιπλέον βλέπω μια άλλη ομοιότητα ως προς το ρόλο που ο καθένας αναλάμβανε ως προς τον ήχο. Και οι τέσσερεις μουσικοί επιδίδονταν σε σόλο και μελωδικά ταξίδια/jams που εμπλούτιζαν τον ήχο, με τους δύο κιθαρίστες να ξεφεύγουν προς ένα δικό τους σύμπαν, και τους δυο πληκτράδες να αποτελούν το συνδετικό κρίκο της κιθάρας με την υπόλοιπη μπάντα, χωρίς να γίνονται πεζοί και ανούσιοι. Βρίσκω και γενικότερα πολλές ομοιότητες στο ρόλο που έδωσαν στα όργανά τους για τον ήχο της καθεμιάς από τις δύο μπάντες.
:-k
Καταλαβαίνω τι θέλεις να πείς αλλά μάλλον δεν συμφωνώ…
Γιατί μου λείπει απίστευτα στον ήχο τους ο αντίστοιχος Glover και γιατί η σύγκριση ειδικά blackmore-Krieger είναι πολλά με λίγα και με δυσκολέυει πάρα πολύ στο να βρώ την αναλογία…
Και το γεγονός πως δεν βρέθηκε αντικαταστάτης του Morisson μόνο τυχαίο δεν είναι, όπως και το γεγονός πως κανένας από τους΄υπόλοιπους 3 δεν έκανε αξιόλογη solo καριέρα. Eντελώς το αντίθετο από ότι έγινε με τους Purple δηλαδή.
ο manzarek ειναι μουσικος με ολη την εννοια της λεξης…παιζει ταυτοχρονα ολα τα πληκτρα και το μπασο, και εκανε και φωνητικα. και εχει συνθεσει τα απαντα…
Συμφωνω με τον Μιουλ παρολο που προτιμω ν’ακουω 10 ωρες Κριγκερ παρα 10 λεπτα Μπλακμορ. :Ρ
Παντως για τον παραλληρισμο Μανζαρεκ-Λορντ ο Vic Vega εχει ενα point.
Eγώ απλώς να δηλώσω το απεριόριστο σέβας μου στην μπάντα που μαζί με bowie και μερικά πανκ συγκροτήματα άνοιξαν το δρόμο για το goth rock, post punk κλπ κλπ…
και ανεξάρτητα απο αυτό… Χαρακτηριστικό είναι ότι τους ακούω συχνά - πυκνά ακόμα και τώρα, εν αντιθέσει με άλλα “τέρατα”, που πλέον τα ακούω μόνο κατά τύχη.
Αγαπημένο δισκάκι το πρώτο και το τελευταίο.
θυμάμαι έναν τύπο στο live που είχαν κάνει εδώ, να φωνάζει σαν μανιακός the end - the end… ακόμα και μετά το τέλος της συναυλίας… χαχαχα φρούδες ελπίδες
Ακουω πολυ Doors,τωρα τελευταια βεβαια σταματησα.
κορυφαιο:Light My Fire
Δεν είναι απο τα συγκροτήματα που μπορώ να απαντήσω με σαφήνεια αν μου αρέσουν ή δε μου αρέσουν…Σίγουρα πάντως οι Doors έίναι ο Morisson …Δεν εχω μπει ποτε στη διαδικασια να ακουσω τους"νεους" doors…Σίγουρα είναι απο τα συγκροτηματα που τα ευνόησε η συγκυρία και ο ψυχεδελικός ήχος των 60’ς…Και ακόμη πιο σίγουρο οτι ο Morisson ήταν άλλος ένας “καταραμένος ποιητης " του 20ου αιωνα…
Ιδού…
wow, im sick of doubt
live in the light of certain south, cruel bindings
the servants have the power
dogmen and their mean women
pulling poor blankets over our assailers
i’m sick of dour faces staring at me from the tv tower
i want roses in my garden bower, dig?
royal babies, rubies, must now replace aborted strangers in the mud
these mutants blood meal for the plant that’s ploughed
they are waiting to take us into the severed garden
you know how pale and wanton, thrillful comes death
in the strange hour
unannounced, unplanned for
like a scary over-friendly guest you’ve brought to bed
death makes angels of us all and gives us wings
where we had shoulders smooth as ravens’ claws
no more money, no more fancy dress
this other kingdom seems by far the best
until its other jaw reveals incest
and loose obedience to a vegetable law
i will not go
prefer a feast of friends to the giant family
"Αdagio”
Αποτέλεσε ίσως το ρεκβιεμ της ζωής και του έργου του…
Σίγουρα η συμβολή Krieger/Manzarek ήταν σημαντική αλλα για μένα κυριως υπήρξε ή μάλλον φάνηκε μετα τον θανατο του Morrison…οταν κυκλοφόρησαν το αλμπουμ An american prayer υπο τη σκια του Morrison πάντα…
Μ αρέσουν οι doors γιατί για τη γενια μου κ τους λίγο μεγαλύτερους ,η μουσική ,οι στιχοι και η φιλοσοφία αντιπροσωπευουν αυτό που πάντα θ;eλαμε και ποτέ δεν τολμήσαμε…“Live fast, die young”
[SPOILER]Και κάπου εδώ πρεπει να σκοτώσω την ποιητρια που μου ξύπνησε ξαφνικά εν ώρα εργασίας
Dieeeee bitch!!!:lol: [/SPOILER]
Είναι σε ένα βαθμό “αδικημένο” συγκρότημα, με την έννοια οτι ο περισσότερος κόσμος τους έχει ταυτίσει με τον Jim Morrison, τόσο εκείνοι που τους αποθεώνουν όσο και εκείνοι που τους θάβουν… Στα επιχειρήματα των δεύτερων έχω βρει πιο πολλές αναφορές στον Μόρισον, παρά στη μουσική. Λες και ήταν ο μόνος αυτοκαταστροφικός απο εκείνη την εποχή… Ας θυμηθούμε Hendrix, Joplin, κλπ…
Γενικά αυτό το αυτοκαταστροφικό χαρακτήριζε μεγάλη μερίδα της ροκ νοοτροπίας, και σίγουρα την εποχή εκείνη… (αν και αυτή ήταν η μία όψη της μόνο). Ο Μόρισον πάντως το αντιπροσώπευσε πέρα για πέρα. Δεν έχω ιδέα αν έκανε σκόπιμα ό,τι έκανε, αν είχε συναίσθηση, ή όχι.