Πως τα καταφέρνουν να βρίσκονται τόσο κοντά στους Celtic Frost και Darkthrone, ταυτόχρονα να μην ακούγονται παρωχημένοι, και η ποιότητα να φτάνει το Ιnto the cryosphere, είναι κάποιες απορίες που δε μπορούν να απαντηθούν εύκολα.
Οι τύποι είναι απλά χαρισματικοί καλλιτέχνες.
Το ξέραμε αυτό.
Αλλά το εκπληκτικό είναι το πώς μεταλάσσουν τα δημιουργήματά τους χωρίς να κολλάνε σε οποιαδήποτε στερεότυπα. Εδώ πχ μετακινούνται στην αστική παράνοια σε σχέση με το προηγούμενο που ήταν βουτηγμένο στο πολικό ψύχος.
Και κάπου εδώ να πούμε ότι γαμιέται λίγο η Profound Lore γιατί μετά το τελευταίο LEVIATHAN, κι εδώ πετάει ένα ξερό ντίτζιπακ της πλάκας χωρίς καν ένα ψευτομπούκλετ.
Γιατί τόσα λίγα replies εδώ; Πρώτες ακροάσεις και το συγκρότημα δε μας απογοητεύει για άλλη μία φορά. Μου φαίνεται ακόμα πιο μελωδικό και άμεσο από το προηγούμενο, αλλά δε με χαλάει καθόλου. Το πρώτο μισό του δίσκου είχε τα καλύτερα τραγούδια, ίσως είναι λίγο άνισο, αλλά δε λέω μεγάλες κουβέντες γιατί θα ακολουθήσει πολύ λιώσιμο ακόμα. Πάντως μ’ αρέσει που δε φοβούνται να πάνε ακόμα παραπέρα. Πλέον σε σημεία μου βγάζουν συναίσθημα που βγάζουν στα heavy σημεία οι Neurosis π.χ.