The prog-thrash poll

Δημοψηφίσματα
#1

Voivod και Killing Technology, για μένα το αποκορύφωμα αυτής της ΜΕΓΑΛΗΣ μπάντας. Ο πρώτος τους δίσκος που ξεφεύγει από το ωμό πανκ/θρας των δύο πρώτων προσπαθειών τους. Τα βασικά στοιχεία της μπάντας παραμένουν μεν, συγκεκριμένα το πάθος και η ενέργεια είναι αναλλοίωτη. Βεβαίως αυτό που κάνει το άλμπουμ ξεχωριστό είναι το μεγάλο βήμα εμπρος: η ανάμειξη με ψυχεδελικά/space ακούσματα. Πιο μετά, το κάνανε με περισσότερη ωριμότητα ίσως, εδώ το κάνανε όμως με την μέγιστη δυνατή καύλα!

KVLT video και ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ: Ravenous Medicine

Coroner και Grin…βασικά δεν έχω να πω κάτι εδώ. Τα χω πει 924734 φορές. ας τα πει άλλος.

Watchtower - Control and Resistance: η μεγαλύτερη επιρροή για αρκετές μπάντες που ακολούθησαν το μονοπάτι που χάραξαν εδώ οι Watchtower. Εγώ δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός τους, τα φωνητικά δεν τα πάλεψα ποτέ (με τπτ όμως), αλλά σεβασμός λέμε.

Sadus - Elements Of Anger: Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι οπαδοί των ΖΑΝΤΟΥΖ έχουν κάποιο από τα προηγούμενα άλμπουμς τους ως αγαπημένο. Όσο όμως σίγουρος είμαι ότι το πιο προοδευτικό άλμπουμ της μπάντας είναι το Elements Of Anger. Ενώ στα πιο κλασσικά τους άλμπουμ δίναν περισσότερο έμφαση στην “τεχνική” και στα πολύ γρήγορα τραγούδια (αυτό που λέμε παίζουν τις κάλτσες τους), εδώ υπερτερούν οι ιδέες, η ατμόσφαιρα, ο πειραματισμός. Ίσως να χάνει λίγο σε παραγωγή το άλμπουμ, δοθείσης της χρονιάς που κυκλοφορησε (97), αλλά κακό του κεφαλιού σε εσένα που θα πεις για την παραγωγή.

Safety In Numbers

Μordred - In This Life. Οι Mordred ήταν οι πρώτοι που μπλέξανε funk στοιχεία με thrash. Το πρώτο τους άλμπουμ είναι πιο θρας, αλλά επιλέγω αυτό γιατί έχει περισσότερο πλάκα. Γιατί αγαπάμε Faith No More όπως και Red Hot Chilli Peppers. Α και σκρατσαρίσματα

Falling Away ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

Cyclone Temple - I Hate Therefore I Am…χαμένο διαμαντάκι. δεν είναι τπτ το συνταρακτικά προγκρέσιβ. Ο καλύτερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσα να βρω είναι σκεφτόμενο thrash και βασικά είναι δίσκαρος. Το έβαλα κυρίως διότι η ατμόσφαιρα του άλμπουμ είναι μοναδική, κάτι που το κάνει ξεχωριστό, και έχει μια δόση μελαγχολίας σε σημεία…παρά τον καταιγισμό των ριφφς. Αυτά τα στοιχεία νομίζω δικαιολογούν την ύπαρξη του στο πολλ, ωστόσο αν κάποιος έχει αντίρρηση, δεν θα μου φανεί και περίεργο. Α! επίσης επειδή όλο και κάποιος θα πεταχτεί να πει “ξέχασες το Victims of Deception” και εφ’ όσον τρώει την σκόνη των Cyclone Temple, φυσικά και τους προτίμησα.

ουφ. βαρέθηκα. Τα άλλα άλλη ώρα ή άμα θέτε πείτε εσείς.

Believer σχωράτε με, δεν χωρεσατε

#2

ουφ, αντε να διαλέξεις πάλι! είμαι μεταξύ Grin και Psycho Surgery αλλά διαλέγω Voivod για να μη στραβώσει και να τους δω επιτέλους live σε λίγες μέρες.

#3

εμένα πάλι δεν με κόβω να τα καταφέρνω να διαλέγω :lol:

#4

Δύσκολα τα πράγματα :?
Είναι 5-6 που άνετα τα ψήφιζα
Για την ώρα Grin, αλλά δεν παίζει να ψηφίσω ακόμα :stuck_out_tongue:

Αν με ρωτούσε κάποιος για το πιο ισορροπημένο άλμπουμ του χώρου, θα έλεγα μάλλον το Screams and wispers, χωρίς επιχειρήματα, απλά από την αίσθηση που μου δίνει (μαζί ίσως με το symbols for the blue times των Depressive age).
Το Electric scum έχει ξεφύγει κάπως από τον όρο prog-thrash ,αλλά και πάλι δισκάρα τιτανομέγιστη.

Αναφορά πρέπει να γίνει και στο watchtower-ικό ντεμπούτο των Sieges Even, που ίσως δεν είναι για δεκάδα, αλλά αξίζει γενικά (τους έχω και μια αγάπη παραπάνω λόγω αυτών που επακολούθησαν 8))

#5

Yπό ΚΣ θα έριχνα Grin, τα χουμε πει αυτά, είναι το κορυφαίο του είδους (από Voivod για μένα Χάτρος)

Αλλά όταν βάζεις το Elements of anger, τέρμα, ψηφίζω αυτό. Δεν προτιμάμε τα προηγούμενα, προτιμάμε αυτό γιατί ξέρουμε από λάδι και τους ακούγαμε ΤΟΤΕ.

Όλη η μπάντα σε δαιμονισμένη φόρμα. Και ειδικά ο ντιτζόρτζος.

Αριστούργημα, και το ψηφίζω για να το ακούσει και κανας άλλος.

Time is short - Your time is due - I’ll be here when you’re through
Revenge is mine
All I feel is aggression - All I am is aggression
Α-γκρέ-σιον!

#6

σωστός για D-Age. Βασικά, το περίμενα ότι κάποιος θα έλεγε ότι δεν είναι τοσο θρας. Αυστηρά, η μουσική δεν είναι θρας, πάντως η μουσική ταυτότητα της μπάντας είναι εκεί. Κ η μουσική ταυτότητα των Δ-Αγε είναι σαφώς θρας, λαμβάνοντας υπόψιν την προϋπηρεσία τους στο είδος με πιο άμεσα άλμπουμς. Θα μπορούσα να βάλω άνετα και το Symbols For The Blue Times πχ, βασικά είναι και αυτό ΤΕΡΑΣΤΙΟ άλμπουμ, προγκ, και μια χαρά θρας. ΑΛλά βλέπεις, είναι μερικές περιπτώσεις όπου συγκεκριμένες στιγμές ενός καλλιτέχνη ξεπερνούν κατά πολύ τις υπόλοιπες και γίνεται απαγορευτικό - σχεδόν - να επιλέξεις κάποιο άλλο άλμπουμ. Kάτι παρόμοιο ισχύει και για το Grin των Coroner νομίζω. Από την άλλη οι Voivod πχ δεν έχουν κάποιο άλμπουμ που να κάνει μία υπέρβαση τέτοιων διαστάσεων και να ξεχωρίζει τοσο πολύ σε σχέση με τα υπόλοιπα. Το τελευταίο φυσικά δεν το λέω με καμία διάθεση μείωσης των έργων των Voivod ή οποιασδήποτε άλλης μπάντας εμπίπτει σε αυτή την περίπτωση.

  • σε καποια φάση έχω ακούσει υλικό (νομίζω ήταν ντέμο) των πρώιμων Sieges Even όπου είναι κοντά στο ύφος του θρεντ, βέβαια τα φωνητικά ήταν απάλευτα για μένα, αλλά μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον… επίσης είχα ακούσει και ένα μεταγενεστέρο άλμπουμ τους ονόματι Sense Of Change, αλλά εγκατέλειψα πρόωρα την περαιτέρω ακρόαση, δεν ήταν για μένα με την καμία.

έτσι ρε. 13 χρόνια περάσαν? και το θυμάμαι σαν χθες που άνοιγα το cd που είχε έρθει μέσω παραγγελίας στο rock city? wtf???

Α! τα δάχτυλα του DiGiorgio απλά δεν υπάρχουν, πάρτο και λάηβ:

\m/

#7

Η μαγεία δεν είναι μόνο τα δάχτυλά του, αλλά πως όλα αυτά τα παίζει σε άταστο, που είναι 2 φορές πιο δύσκολο! Νταξ, κοινώς ο τύπος είναι εξωγήινος.

Σκηνικό: έχει σκάσει ο στίβαρος το 2000 με τέσταμεντ στο ρόδον. Λοιπόν τον περιμένουν απέξω 4-5 μπασίστες. Υπογράφει ξέρωγω, του δίνω το individual thought patterns των death. Μου λέει “σου αρέσει αυτό ε?”. Του λέω πως εδώ έχει μάλλον τις καλύτερες μπασογραμμές σου. Χαίρεται και μου δείχνει μια άσκηση για το δεξί χέρι για να παίζεις και με τα 4 δάχτυλα, όπως αυτός. Μου λέει “go on, you try” Xαχα, λες και ήταν κανα εύκολο ξέρω γω, οπότε το πάω μέχρι ενός σημείου, και μετά το χάνω. “Nah, you screwed up! Don’t suck man!” :lol: Θεός!

Αν είχες πάντως το πρώτο των Mordred παίζει και να ψήφιζα αυτό. Εκπληκτικός δίσκος. State of mind, The artist, Εveryday’s a holiday - ύμνος, και κουλ διασκευούλα σε Rick James μεταξύ άλλων. Cheers στο φίλο χρήστη outlaw που μου το χε μάθει. Αυτόν να τον διαβάζετε παίδες, είναι το θρας. :wink:

Μάλλον πρέπει να λιώσω και τα υπόλοιπα Mordred, από τα σκόρπια που έχω ακούσει σκοτώνουν εξίσου.8)

#8

Η υπέρβαση των D-Age και των Coroner ήταν παράλληλα και μια διαφοροποίηση από το παρελθόν τους και παράλληλα το τελευταίο τους άλμπουμ. Τυχαίο? δεν νομίζω… :stuck_out_tongue:
Για να μην παρεξηγηθώ, οι δύο μπάντες άλλαζαν ήχο και στυλ από άλμπουμ σε άλμπουμ, απλά λίγο πριν διαλυθούν και οι δύο έκαναν από μια υπέρβαση λίγο μεγαλύτερη. Κύκνειο άσμα ξερωγώ.
Οι Voivod στην 90ς περίοδο της διαφοροποίησής τους, έβγαλαν πολύ δυνατά άλμπουμ, αλλά όχι επιπέδου scum και grin. Νομίζω όμως ότι το 80ς Killing technology είναι πολύ κοντά στα δύο προαναφερθέντα.

  • Εμένα πάλι, το sense of change, είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους :stuck_out_tongue:
    Το life cycles εκτός των φωνητικών πάντως παίζει να σ αρέσει. Να είναι το σημείο που τέμνονται τα γούστα μας :smiley:
#9

Η ύπαρξη και μόνο των Voivod είναι μια υπέρβαση από μόνη της. Αν μου έλεγες πιο άλμπουμ από όλο των χώρο του techno thrash(με πολύ ξεχείλωμα στον όρο όμως εεε) στέκεται δίπλα από το Grin τότε αυτό είναι το Dimension Hatross και οι υπόλοιποι δίσκοι τους είναι μια κατηγορία μόνοι τους γιατί ο όρος μπορεί να ξεχειλωθέι μέχρι κάποιο σημείο. Από εδώ είμαι χαλαρά στο Grin μόνο και μόνο επείδη δε με βάζεις στο δίλημα με το Dimension Hatross αν και οι άλλοι υποψήφιοι είναι όλοι δισκάρες μόνο που το Cyclone Temple παρά την εξαιρετική μουσικότητα του δε διαθέτει την απαραίτητη στριφνότητα για να μπει σε αυτό το Poll. Πιο εύκολα το φαντάζομαι δίπλα στους Testament παρά στους Mekong Delta.

#10

ειναι το Θρας, που ακουω λιγοτερο.
Για την ωρα Grin αλλα θελω να ψαχτω λιγο περισσοτερο και στα αλλα που αναφερονται.

#11

watchtower!!! jarzombek λατρεια και αδυναμια :stuck_out_tongue: δεν ειναι ανθρωπος

#12

Control and Resistance. Δεν είναι απλά το αριστούργημα του (sub-)genre, είναι από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της μουσικής.

Από κοντά και το έτερο θηρίο των Watchtower, Energetic Disassembly.

Από κει και πέρα οι Voivod είναι οπωσδήποτε για μένα οι “αντιβασιλείς” της κατηγορίας, και για το Killing Technology που υπάρχει σε τούτο το poll, αλλά ακόμα περισσότερο για το Dimension Hatross, επίσης από τους κορυφαίους metal δίσκους που γίνανε ποτέ.

Από κει και πέρα εννοείται ότι λατρεύουμε Coroner, αλλά εμένα η αδυναμία μου είναι οι Mekong Delta και πραγματικά πέταξα απ’ τη χαρά μου όταν είδα το Dances of Death να φιγουράρει στο poll, γιατί το έλιωσα αρκετά τον τελευταίο καιρό και ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα τον τίτλο του τόπικ.

Ας σηκώσει το χέρι όποιος άλλος θεωρεί ότι το (κομμάτι) Dances of Death είναι μέσα στα 20 καλύτερα σε ολάκερο το metal.

Και επίσης ότι η ιδέα του να διασκευάζεις συνθέτες της Ρωσικής σχολής της κλασσικής μουσικής σε θραςςςςςς ύφος είναι από τις λαμπρότερες που κατέβασε ποτέ κεφάλι μεταλλά. <3

#13

ΠΑΡΩΝ!!:smiley: Δυστυχώς είναι το μόνο άλμπουμ από όλα αυτά που έχω ακούσει (και το μόνο από Mekong Delta) οπότε δε παίζει να ψηφίσω σε αυτό το poll.

#14

Μεταξύ βασικά των Watchtower / Anacrusis / Coroner / Depressive Age τελικά η επιλογή, και παρ’όλη τη σπουδαιότητα της προσφοράς στο ιδίωμα, ειδικά των Watchtower με τα δύο επιδραστικότατα άλμπουμ τους, όταν υπάρχουν Depressive Age στο poll…

Παρόλα αυτά, και ενώ οι 4 δίσκοι τους είναι καταπληκτικοί, για το Prog/Thrash πεδίο, θα ταίριαζε το “Lying In Wait” με συνοπτικές, καθώς στο “Electric Scum” κυρίως, ξέφυγαν τελείως.
Βέβαια, και το Screams and Whispers ή το Mental Vortex τεράστια άλμπουμ.

#15

Αυτό στο Ποπ & Ροκ νομίζω είχε πάρει ή 0 ή 1 δε θυμάμαι. :stuck_out_tongue:

Από το poll δεν έχω ακούσει πολλά πράγματα, αν εξαιρέσεις μια αδυναμία στο Grin, και ακολουθεί το Electric Scum. Voivod άρχισα να τους ακούω ανάποδα, από τα 90’s και μετά, ενώ Sadus όλο ξεχνάω να τσεκάρω! #-o
Θα ακούσω και τους Mordred επίσης!

#16

φολα coroner

#17

Αυτό να προβληματίσει εσένα που διάβαζες(-εις) Ποπ & Ροκ! :razz:

#18

ας ξεθαψουμε και αυτο το thread…

Believer-Dimensions (1993)

Περίεργη περίπτωση οι Believer. Υποτιμημένη μπάντα στην εποχή τους αλλά και τώρα. Τεχν(ικ)οthrashers, με έντονη χριστιανική θεματολογία. Ε ναι, σίγουρα δεν θα μπορούσαν να πείσουν λαοθάλασσες με την μουσική τους. Τρείς δίσκοι από την μικρή R.E.X. Records δεν κατάφεραν να την κάνουν γνωστή ως μπάντα αλλά θεωρώ ότι σε όποιους αρέσει αυτή η μπάντα, είναι και οι τρεις δίσκοι εξίσου αρεστοί. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με μένα. Διάλυση μετά το Dimensions του 1993 που θα γράψω παρακάτω διότι ο Kurt Bachman (φωνή, κιθάρες, μπάσο, σφουγγάρισμα στο στούντιο, τα πάντα όλα) έφυγε για σπουδές και χωρίς αυτόν μπάντα δεν υπήρχε και θα υπάρξει. Επανασύνδεση ΚΑΙ γι αυτούς το 2005 και το ‘‘Gabriel’’ του 2009 έχει γερές βάσεις και ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά μου. Δυστυχώς το τελευταίο τους δεν το έχω ακούσει ακόμα…

Αν και αρχηγός της μπάντας θεωρείται χωρίς δεύτερη σκέψη, οι συνθέσεις είναι γραμμένες και από τα τρία μέλη που αποτελούσαν τους Believer την εποχή του ‘‘Dimensions’’. Για την ακρίβεια σε τέσσερις από αυτές συμμετέχει συνθετικά και ο παραγωγός (σε αυτόν την κάνει ο Ted Hermanson ) των δυο προηγούμενων δίσκων τους, ο κ. Doug Mann ενώ στην ‘‘τριλογία της γνώσης’’ συμμετέχει συνθετικά και ο βιολιστής Scott Laird. Στο στιχουργικό κομμάτι, τα περισσότερα είναι από εδάφια της Βίβλου αλλά και από συγγράμματα του Geisler, του Δρ. Hugh Ross, του Hawking, του Theil και του Einstein. To Dimensions πρέπει να χωριστεί ηχητικά σε 2 μέρη. Το πρώτο θα περιλαμβάνει τα 6 πρώτα τραγούδια, πιο prog/tech thrash και το δεύτερο τα επόμενα τέσσερα που είναι ένα ενιαίο κομμάτι και έχει πιο κλασσική ενορχήστρωση.

Ειναι παιχταράδες και το δείχνουνε. Έχουν θεία έμπνευση και την χρησιμοποιούν. Η τεχνική τους κατάρτιση τους επιτρέπει να παίζουν δύσκολα και στριφνά σημεία ενώ παράλληλα να μην χάνεται η ένταση και η δύναμη. Thrash παίζουνε στην τελική. Σαν διχαλωτός λοστός που σε συνθλίβει κάτω από την βιαία δύναμη της πίεσης που ασκεί. Έτσι όπως φτύνει οργισμένα τις λέξεις, ούτε που θα σας περάσει από το μυαλό ότι μιλάει για σημεία της αποκάλυψης. Το ‘‘Future Mind’’ είναι η ακουστική απόδειξη που θα σας θερίσει τα νεύρα (ελπίζω θετικά). Πολύ σκληροί και θορυβώδεις για τους progsters των 90ς, πολύ τεχνικοί για τους thrashers των 80ς. Γι αυτους που ακούνε Mekong Delta και Coroner τους κόβω. Άντε και Seventh Angel που έχουν και κοινή στιχουργική θεματολογία. Σε κάθε τραγούδι τους έχουν κάτι σαν σύντομη εισαγωγή πριν ξεκινήσει η μουσικη τους πανδαισία. Χορταστική τραγουδοποιία, αποφέυγουν τις άσκοπες και μάταιες επιδειξίες και κρατούν τα τραγούδια σε μικρά χρονικά διαστήματα, γεμάτα αλλαγές και τροποποιήσεις. Το ηχητικό του φάσμα είναι θολό. Και αυτό είναι το μοναδικό του αρνητικό, ο οπαδοδιώκτης του. Δύσκολα θα κρατήσεις κάτι για μετά. Μόνο όσο το ακούς. Μετά σβήνει και μένει και στο δικό σου μυαλό αυτή η θολούρα.

Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα παίρνουν μια άλλη τροπή. Μια ορχηστρική εισαγωγή δεν κάνει την δουλειά της πολύ καλά αλλά το πρώτο μέρος της τριλογίας (The Lie) σε ανταμοίβει. Βιολιά, βιόλες και τσέλο μαζί με τα παραδοσιακα μεταλλικά όργανα σε ένα ηχητικό όργιο. Τα ίδια και στις φωνές. Μια σοπράνο σιγοντάρει το σκισμένο λαρύγγι του Bachman. Η οργή του Μεταλλικού Θεού πρέπει να έπεσε πάνω τους το 1993. Δεν μου έρχεται άλλη μπάντα στο μυαλό που να ταίριαξε (ή να προσπάθησε) να ταιριάξει το ακραίο metal με την κλασσική μουσική. Η συνέχεια της τριλογίας πάλι σε αυτό το ανισσόροπο τόνο, με τα κλασσικά έγχορδα να κρέμονται σαν αμαρτίες πάνω στο κουφάρι του ‘‘πρέπει metal’’. Οκ, ούτε τέλειος δίσκος είναι, ούτε εύπεμπτος. Για λιγοστά ζευγάρια αυτιά αν και δεν νομίζω ότι τα μέλη των Believer ενδιαφερόντουσαν ποτέ για κάτι άλλο. Δεν είχαν και κανέναν ανάγκη η αλήθεια…

#19

Anacrusis - Screams and Whispers

750×750 

                Οι Anacrusis μου θυμίζουν τους Pestilence. Όχι βέβαια μουσικά, απλά ως  μουσική εξέλιξη. Ξεκίνησαν ως μια αμιγώς thrash metal μπάντα και σταδιακά άρχισαν να γίνονται πιο τεχνικοί και προοδευτικοί με το τέταρτο τους άλμπουμ, ??Screams And Whispers?? να θεωρείται εύκολα Progressive Metal και να αξίζει το κάθε γράμμα αυτού του χαρακτηρισμού. Κάπως έτσι ήταν και οι Pestilence αλλά στο death metal ιδίωμα. Και στην αντίπερα όχθη, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο μεταξύ των δυο συγκροτημάτων είναι ότι οι Pestilence επανασυνδέθηκαν (και καταστρέφουν τον μύθο τους) ενώ οι Anacrusis δεν έχουν σκοπό (δια στόματος του αρχηγού Kenn Nardi) να ξανακυκλοφορήσουν νέο δίσκο. Εξάλλου, την ανάγκη του για μουσική την ξεδίψασε πέρισυ ο Nardi με τον παλιό του συνοδοιπόρο (στους Anacrusis) και μπασίστα, John Emery, με τον ΔΥΟΜΙΣΗ ώρες  δίσκο του ??Dancing With The Past?? , ο οποίος επί της ευκαιρίας να γράψω ότι είναι τουλάχιστον φανταστικός.

                Το ??Screams And Whispers?? είναι γεμάτο ουσία. Ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, το ??Sound The Alarm?? δηλαδή.  Βαθύ σκάψιμο στον κόσμο των πολύπλοκων ιδεών. Ξεκλειδώνει υποσυνείδητα μυστικά με τις απανωτές  ηχητικές του αλλαγές. Όλη η τετράδα βρίσκεται σε εκτελεστικό οργασμό και δεν ντρέπεται να το ουρλιάξει. Οι Nardi/Heidbreder  αποκαλύπτουν ότι η μανία, η ορμή, ο θυμός αλλά και το πάθος και η τεχνική μπορούν να συνυπάρξουν και να χώνονται μέσα στα αυτιά σου προκαλώντας σου?χαλάρωση και ηρεμία.  ??Sense Of Will?? και ??Too Many Prophets??, άλλα δυο βήματα προς την παράνοια και την πρόοδο. Και κάθε ένα που θα ακολουθήσει ένα ακόμα βήμα.  ??Ψίθυροι και Κραυγές?? όλα τους. Στα φωνητικά και στην μουσική. Στην θεωρία και στην πράξη.  Ανταλλαγές ιδεών από τον ιθύνοντα νου Nardi και των βοηθών του ( Emery και Heidbreder)σε στίχους και συνθέσεις.

               Το εκτελεστικό επιτελείο λειτουργεί σαν μια μονάδα και ταυτόχρονα σαν χιλιάδες μαζί που ο καθένας παίρνει τον δρόμο του. Κάθε δευτερόλεπτο δεν ξέρεις τι θα επακολουθήσει, τίποτα αναμενόμενο. Δεν ιδρώνουν αλλά σε κάνουν να ιδρώσεις. Ηχητική έφοδος με πολλές ακουστικές στρώσεις. Και όλοι προεξάρχοντες εκτελεστές. Κανείς υποδεέστερος ή δευτερεύων. Ο καινούριος ντράμμερ τους (και μοναδική αλλαγή που έγινε ποτέ στην ομάδα των Anacrusis) είναι ακόμα καλύτερος από τους προκάτοχους τους. Η μέθοδος του έχει τρομερή ποικιλία και λατρεύει τα γυρίσματα, τις αλλαγές, το αναπάντεχο. Τα πιάτα των 11 (12) τραγουδιών είναι συνθετικά χορταστικά αλλά όχι υπερφορτωμένα. Αγνή συνθετική ιδιοφυία. Ο Nardi δημιουργεί μια μουσική αναστάτωση, άλλοτε με τις μελωδίες του που διαποτίζουν τις συνθέσεις του και άλλοτε συνωμοτεί με τον όλεθρο. Τραγούδια σαν το ??Grateful ?? σε καταβροχθίζουν με την αντάρα που προκαλούν. Αν η μουσική τους ήταν ένα σκοινί, θα το μάτιζαν τόσο πολύπλοκα που ο Γόρδιος Δεσμός  θα μπορούσε  να λυθεί από νήπια. Ευχαρίστηση διαρκείας .