Έχω λιώσει! :lol2:
2-3 ντυμένους πιγκουίνους του κέτερινγκ, μφφχαχαχαχαχ, :lol3:
εχει 10 λεπτα που δεν μπορω να σταματησω να γελαω :lol:
Aγνός πόνος ψυχής…
Μόνο δάκρυα…
Με θυμίζει ένα σκηνικό που χα δει έξω από την τούμπα τον τελευταίο χρόνο του Καφέ στον ΠΑΟΚ ο οποίος τότε είχε πάρει αμάξι καινούριο το οποίο δεν θυμάμαι μάρκα αλλά ήταν κίτρινο… και τον πιάνουν κάτι παλικάρια από τον σύνδεσμο εκεί και τον λέει ο ένας “καλά ρε παντελή, εμείς και την μουστάρδα κόψαμε και εσύ πήρες κίτρινο αμάξι…??”
ερχεται και η κλανιολα μετα να πει οτι δε θα επρεπε να οδηγησει
Αυτό πήγα να γράψω, το καλύτερο σημείο του βίντεο είναι η γιαγιά που τους έκραζε επειδή τον άφησαν να οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Απολίτιστοι.
Αφησε τη 5 λεπτα στην Ομονοια τον Αυγουστο να δει πως οδηγαμε και ηρεμοι για να αναθεωρησει.
εντωμεταξύ από το πορτ μπαγκάζ παίρνει όπλο και βάζει πίσω στο παντελόνι;
O Φέρμπι (Furby) ήταν ένα αξιαγάπητο παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους, μια μαλακία, κάτι τόσο αηδιαστικά γλυκούλια που αν ήταν ζωντανά θα γινόμουν κυνηγός και θα τα εξόντωνα όλα. Όλα, δε θα άφηνα κανένα να επιβιώσει. Ο ΝΤ ήταν κι αυτός ένα αξιαγάπητο παλικάρι από Θεσσαλονίκη, εγώ κι αυτός οι μοναδικοί Παοκτσήδες στα Γιάννινα που μας είχανε στείλει στο στρατό, αλλά αυτός είχε και την προφορά, ρε φίλε, την κανονική προφορά του Φαρ Ουέστ, όλο το πακέτο, χορταστική, ο ορισμός, ήταν ο πρώτος Σελεμελές που έφτιαξε ο Θεός και μετά έκανε αντίγραφα. Είχε κι άλλους δικούς μας, εντάξει, αλλά ήμασταν οι μοναδικοί κάφροι της παλαιάς σχολής, με αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω. Αν και με το μαλλί και το ξύρισμα του στρατού όσο να πεις η καφρίλα φεύγει μια στάλα, πρώτη μέρα στο στρατό τον άκουσα να παραμιλάει μόνος του «ρε μαλάκες, θα τα σπάσω όλα σε λέω, ρε πόνεσαν τα μυαλά μου», δεν έχω και ηχητικό ντοκουμέντο να φανεί η χροιά και το λάμδα, τέλος πάντων, αμέσως σκέφτηκα «αυτός είναι».
Κάθε μέρα θα αυτοκτονούσε, δεν την πάλευε με τίποτα. Φύγαμε από Κιλκίς, πήγαμε Γιάννινα, «ωραία», μου λέει, «έχω μια κολλητή στα Γιάννινα, θα πηγαίνουμε εκεί να την πέφτουμε». Και πάμε στην κολλητή του στην πρώτη έξοδο, καλή φάση, οι υπόλοιποι έτρεχαν από καφετέρια σε καφετέρια με μείον πέντε δίπλα στην παγωμένη λίμνη των παγουριών κι εμείς στη ζεστούλα, τηλεόραση, μπιρίμπα, πρώτες μούρες.
Η κολλητή του, ολόκληρη γαϊδούρα είκοσι χρονών, φοιτήτρια, είχε έναν τέτοιο Φέρμπι. Τον βλέπει ο ΝΤ, ρωτάει τι παίζει με το κουκλάκι και του εξηγεί η κολλητή πως μπορεί να επαναλάβει κάτι που του λες, αν το πεις σωστά (δε θυμάμαι ακριβώς πώς δούλευε το λογισμικό αλλά δεν έχει και πολλή σημασία). Φυσικά, παίρνει τον Φέρμπι ο δικός μου και επί ένα μήνα, μέρα παρά μέρα που βγαίναμε και πηγαίναμε στη φοιτήτρια, προσπαθεί να του μάθει μία συγκεκριμένη λέξη, έλα, δύσκολο ήταν να το μαντέψετε. Στην αρχή προσπαθούσε ήρεμα και γλυκά, «ΠΑΟΚ, πες ΠΑΟΚ», μετά άρχισε να του τη δίνει, «πες ΠΑΟΚ ρε μαλακισμένο, άει σιχτίρ κωλόπραμα, ΠΑΟΚ ρε, ΠΑΑΑΑΟΟΟΟΟΚ, πες ρε ΠΑΟΚ, γαμίδι» και όσο περνούσαν οι μέρες του έγινε εμμονή. Σήμερα θα πει ΠΑΟΚ αλλιώς θα το σπάσω, θα το λιώσω, μαλάκα, άμα δεν καταφέρω να το κάνω μέχρι να φύγουμε για Έβρο θα πάρω αναβολή και θα κάτσω εδώ.
Δεν ήμουν μπροστά όταν τα κατάφερε, είχα υπηρεσία εκείνη τη μέρα και είχε βγει μόνος του, αλλά μου το επιβεβαίωσε μετά και η κολλητή. Γύρισε τρέχοντας από την πόλη, μπήκε στο θάλαμο, φώναξε θριαμβευτικά «μαλάκα, μίλησε, τα κατάφερα» και μου έκανε χάι-φάιβ. Μπράβο, ρε ΝΤ, και τι είπε τελικά ο Φέρμπι; Είπε «πες ΠΑΟΚ ρε».
συγγνώμη για το σπάμμινγκ παιδιά αλλά τόση ώρα κλαίω, κάπου πρέπει να τα πω
Γυρνούσαμε από Τούμπα για επαρχία, αρχές δεκαετίας ?90, ευρωπαϊκό ματς ήταν, πιθανότατα της Παρί επειδή σ? εκείνο το ματς είχαμε φύγει πραγματικά πολύ αργά, καθώς έψαχνα στην Ασφάλεια δυο δικούς μας επειδή είχε συλλήψεις αλλά τελικά αυτοί είχαν φτάσει στη Βούλγαρη που το είχαν πάρει ανάποδα το Τούμπα-Λευκός Πύργος για το παρκαρισμένο λεωφορείο μας, κινητά δεν είχε τότε, περιμέναμε ως τις δύο το πρωί και τελικά ήρθαν και μας βρήκαν με τα πόδια, 10 χιλιόμετρα περπάτησαν. Μπορεί να ήταν και με τη Σεβίλλη, το ?χω λίγο θολό. Anyway. Ένα πούλμαν, όπως πάντα, οι τριάντα μπροστά γυναικόπαιδα U-20 και οι είκοσι πίσω μελλοντικοί κάτοικοι Ιθάκης (του νησιού, να μην παρεξηγιόμαστε). Κάνουμε την κλασική στάση στο κλασικό βενζινάδικο/παντοπωλείο/ψιλικά πάνω στην τότε Εθνική, που πάντα μας περίμενε ο άρχοντας σε κάθε εκδρομή κι εμείς ποτέ δεν τον στήναμε, ένας μουστάκιας δίμετρος που πίστευε πως και μόνο που μας κοιτάει όλοι θα πάμε ταμείο.
Επειδή, όμως, είχαμε αργήσει, ο μουστάκιας το είχε κλείσει το μαγαζί. Ερημιά. Και είχαμε περάσει τα υπόλοιπα ανοιχτά πάνω στο δρόμο, ήταν ο τελευταίος μέχρι την πόλη μας. Και πού θα κάνει πρακτική ο λαός, αναρωτήθηκαν κάποιοι από εμάς. Ο μουστάκιας είχε εκπαιδεύσει δύο-τρεις γενιές εκδρομέων, πώς μας πούλησε έτσι. Κλειστό το βενζινάδικο, ούτε φώτα, ούτε πινακίδα ανοιχτή, μόνο ένα ψυγείο της Κοκακόλα απ? έξω με λουκέτο. Κατεβαίνει, λοιπόν, ένα καλόπαιδο που είχαμε από τους πίσω, κάνει μια έτσι με μια πέτρα, έτοιμο. Ορμάει ο διψασμένος λαός, όχι εσύ πήρες δύο, εγώ πήρα λάιτ, δε θέλω σπράιτ, θέλω σέβεν-απ, άχρηστε μουστάκια, οι τελευταίοι πήραν και κάτι γηπεδικούς χυμούς Φλώρινα που τώρα δεν τους βρίσκω πουθενά. Άδειασε το ψυγείο, ήπιαν όλοι στην υγειά του μουστάκια (εκτός από εμένα που τα διηγούμαι, εννοείται, εγώ δεν συμμετείχα σε τέτοια), άντε ρε οδηγέ βάλε μπρος να φύγουμε (ακόμα δεν είχε βγει το «είναι τρελός ο οδηγός»).
Με το που πάει να ξεκινήσει το λεωφορείο, πετάγεται από τη γαλαρία ο Σ. ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της επιδρομής είχε γείρει και ροχάλιζε. Πού είμαστε, ποιος είμαι, τέτοια. Μόλις ενημερώθηκε πως έχασε το πανηγύρι, διέταξε τον οδηγό να μην ξεκινήσει (και όταν μιλούσε ο Σ. ο οδηγός σταματούσε, αυτά δεν τα συζητάμε τώρα). Ανοίγει η πόρτα, κατεβαίνει ο Σ, κάνει μια γύρα το βενζινάδικο, τίποτα. Βάζει το χέρι στο ψυγείο μπας και έχει ξεχάσει ο λαός την τελευταία Φλώρινα, απογοητεύεται. Άντε ρεεεε, φώναζαν από μέσα, αλλά αυτοί είχανε ξεδιψάσει, πού να καταλάβουν το δράμα που πέρναγε ο δικός τους που κολλούσε το σάλιο του από τη δίψα και από διάφορα άλλα πράματα. Τελικά, απογοητεύτηκε, δέχτηκε την ήττα του και ξανάρθε προς το λεωφορείο. Λίγο πριν ανεβεί, του γαύγισε ο σκύλος του μουστάκια, ο οποίος ήταν δεμένος με μια αλυσίδα στο πλάι του μαγαζιού. Γυρίζει πίσω ο Σ, ξετυλίγει την αλυσίδα και τον παίρνει μαζί του.
«Πού το πας το σκυλί», του λέει ο οδηγός. «Δεν παίζει, παιδιά, κάτι πρέπει να πάρω κι εγώ, πάμε», απαντάει ο Σ. «Ρε άσε το σκύλο τώρα, τι θέλεις, να έχουμε τίποτα μπερδέματα; Παιδιά, αυτά τα πράματα δε μ? αρέσουν, πείτε του κάτι», είπε με απόγνωση ο οδηγός, αλλά να είχα μια φωτογραφία τώρα από τα «παιδιά» στα οποία απευθυνόταν, να δείτε φάτσες που θα του μιλούσαν με λογικά επιχειρήματα και θα τον έπειθαν. Άσε που ντεμέκ ο οδηγός έγινε νομοταγής μόλις είδε το ζωντανό, για το ψυγείο δεν τον πείραζε, τέλος πάντων. Έγινε μια σχετική μανούρα, ο Σ δεν δεχόταν να αφήσει το σκύλο, ούρλιαζε ο σκύλος και χοροπηδούσε, ντράγκα-ντρούγκα η αλυσίδα που τον έσερνε, τελικά τον ξαναπήγε και τον έβαλε στη θέση του, όπως τον είχε βρει. Στράβωσε πολύ, βέβαια, μέχρι να φτάσουμε μας τα ?κανε μπαλόνια, έπρεπε να τον πάρω, θα τον έδινα στον αδερφό μου, θα ήταν και φύλακας στο σπίτι, τέτοια. Το άλλο πρωί δε θα θυμόταν τίποτα, ευτυχώς
φτάνουμε στην ημέρα του αγώνα, όπου ο οδηγός μανουριάζει που καθυστερούμε πάλι στο κατούρημα επειδή εκ νέου εφαρμόζεται το σύστημα αντιπερισπασμός «οι 20 πάνε για κατούρημα από εκεί, οι γκόμενες πάνε απ? την άλλη, οπότε οι 7 που περισσεύουν μπορούν να βολευτούν κάπου ενδιάμεσα και να πάρουνε μάτι». Και φωνάζει την ατάκα «άντε, ρε παιδιά, μετά μην παραπονιέστε αν δε φτάσουμε νωρίς και δεν προλάβουμε να πάρουμε εισιτήρια». Εκεί κόβεται μαχαίρι η πλάκα, κανονικό μαχαίρι εννοώ, καθώς ένας από εμάς βγάζει μια χατζάρα που αν δεν έκοβε ελεφαντόδοντο δεν ξέρω γιατί την κουβαλούσε, πλησιάζει στον οδηγό και του λέει «τι εννοείς, εισιτήρια εξασφαλισμένα έλεγε». Ο οδηγός ψιλοεχέσθη πάνω του, άρχισε να τα μασάει, το γραφείο, η γραμματέας, λάθος, παρεξήγηση, τελικά ο δικός μας, δίχως να αποσύρει τη χατζάρα, τον ενημέρωσε πως αν συμβεί οτιδήποτε και δεν μπούμε στο γήπεδο θα τονε σφάξει στα σκαλιά. Σφίξανε οι κώλοι μεμιάς, δεν ξανακούστηκαν οι τρεις κυρίες από μπροστά μέχρι την επιστροφή γιατί κάπου εκεί πρέπει να κατάλαβαν πως τα χαχαμπούχα και τα μπανιστήρια ήταν απλός πρόλογος, εδώ είναι ΠΑΟΚ. Το σχεδιάγραμμα 2 απεικονίζει το περιστατικό.
ολόκληρο το έπος εδώ: http://www.isovitis.gr/index.php/isovitis/67-dou
Διαβαστε το ολοκληρο παρακαλω.
ΠΑΟΚ Σάο Μιγκέλ.
Το κείμενο είναι ένα αριστούργημα, θα μπορούσε να είναι διπλωματική εργασία σε πανεπιστήμιο.
Δείτε και αυτό:
http://www.rocking.gr/forum/showthread.php?t=4686&page=1990&p=1608910#post1608910
Κάποτε τριγυρνούσαμε στη Δράμα, ένα πρωί, πριν από Δόξα-ΠΑΟΚ, τον καιρό που οι εκδρομές έφταναν στην επαρχία νωρίς για σουλατσάρισμα. Ακούστηκε πως κάτι δικοί μας είχαν μπει σε εκκλησία και προσπάθησαν να ξηλώσουν τους ξύλινους δικέφαλους από τα στασίδια των επισήμων και τα έκαναν χάλια και τους κυνήγησαν οι πιστοί και οι γριές του ποιμνίου. Δεν το έχω διασταυρώσει ποτέ.
[COLOR="#FFF0F5"]…[/COLOR]
Καλαμάτα είναι
η μαύρη θύελλα που όταν ξεσπά σαρώνει απ’ όπου περνά
λες να ειμαι τοσο λαθος;;;