Threshold - Legends Of The Shires

Υπήρξε η φόλα (από πλευράς προσέλευσης μιλάω) του Neal Morse, αλλά από την άλλη υπήρξε και η συναυλία του Wilson που γέμισε το Badminton.

Του έριξα μια αυτιά…ε οι κλασικοί Threshold γενικά…παίζουν καλοπαιγμένη μουσική είδους, ήτοι κατά βαση AOR στα μελωδικά σημεία, μελωδικό metal στα σκληρά σημεία. Χμ, δε με συγκινεί εδώ και πολλά χρόνια “η μουσική είδους”, η φόρμα κτλ ίσως ειδικά στο prog metal πεδίο. Το βαρέθηκα γρήγορα αν και αντιλαμβάνομαι ότι σύμφωνα με τους κανόνες του είναι αξιόλογο.

Ο Steven Wilson κατάφερε να ξεπεράσει όρια τύπου Rock, Metal, alternative που πολύς κόσμος έχει ως κριτήριο για το αν θα πάει σε μια συναυλία. Και πάλι ήταν έκπληξη η προσέλευση.

Αλλά, δυστυχώς, αν ερχόταν ξανά τώρα θεωρώ πως θα είχε τον μισό κόσμο. Από τους περισσότερους θα άκουγες “τον είδα την προηγούμενη φορά” άσχετα αν θα παρουσιάσει κάτι πολύ διαφορετό ή εξίσου ποιοτικό.

Είναι πιο σύνθετη συζήτηση. Ας έχουν ικανοποιητική προσέλευση οι Threshold στο Κύτταρο και βλέπουμε.

@amazing_journey καταλαβαίνω να μην σου κάνει. Δεν συμφωνώ με το aor τόσο, αλλά έχει κάτι από Savatage που είναι πιο τυπικό metal για τα γούστα σου. Και πάλι όμως νομίζω πως αν του δώσεις ευκαιρία θα δεις ότι ποιοτικά στέκεται ψηλά.

2 Likes

Nαι ρε, δεν το αμφισβητώ ότι έχει ποιότητα, το songwriting είναι εκεί και το αντιλαμβάνομαι. Είναι by the book “prog” metal όμως κι αυτό (εμένα προσωπικά-το τονίζω) με χαλάει, το βαριέμαι. Είναι σαν να έχουν πάρει ένα εγχειρίδιο του πως θα παίξεις αυτή τη μουσική και να το ακολουθούν κατά γράμμα. Εννοείται πως είναι μια χαρά αξιοσέβαστοι σε αυτό που κάνουν οι Threshold, έχουν μια συνέπεια, μια τιμιότητα (έχει και το αντίτιμο ότι δεν τολμούν ποτέ ιδιαίτερα) εμένα απλώς σαν Δημήτρη δε με γεμίζει πλέον το είδος by the book, προτιμώ να επενδύω στην προοδευτικότητα των Mastodon π.χ. if you know what I mean (καθαρά τυχαίο παράδειγμα). Στο τέλος τέλος είναι τι θέλει ο καθένας απο τη μουσική του.

2 Likes

Για τους Threshold συγκεκριμένα νομίζω ότι παίζουν αυτό που θέλουν να παίζουν. Και κάτι που έχω μάθει μιλώντας με μουσικούς είναι ότι δεν πρέπει να τους λες ότι “δεν τολμούν” ιδιαίτερα. Πολλοί βλέπουν διαφορετικά τον όρο “τόλμη”. Δεν έχουν ως μέτρο σύγκρισης τους King Crimson ας πούμε.

Και εκεί είναι και μια διαχωριστική γραμμή για εμένα. Υπάρχουν συγκροτήματα που απολαμβάνω γιατί “τολμούν”, επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους, πάνε μπροστά (πες το όπως θες) και υπάρχουν συγκροτήματα που κάνουν πολύ καλά αυτό που κάνουν, χωρίς να χρειάζεται να αλλάζουν πολλά κάθε φορά. Εκτιμώ από την κάθε ομάδα συγκροτημάτων το αντίστοιχο που έχει να μου δώσει.

Πάντα υπήρχε (και θα υπάρχει) μια κουβέντα στον prog χώρο πόσο progressive είναι τελικά τα συγκροτήματα της δεύτερης κατηγορίας. Πρωτίστως, κοιτάζω να μου κάνει η μουσική και δευτερευόντως τι ερμηνεία θα δώσω σε μια ταμπέλα.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια (και ενδεχομένως παραξενεύουμε λίγο ή έχουμε κορεστεί) είναι όλο και λιγότερα τα συγκροτήματα της δεύτερης κατηγορίας που μπορεί να μας συγκινήσουν (πόσο δε να μας εντυπωσιάσουν). Και για αυτό ίσως εκτιμώ ακόμα περισσότερο συγκροτήματα όπως οι Threshold.

Αλλά από την άλλη, αυτό ίσως ισχύει για λιγότερο κόσμο. Η αίσθηση μου είναι ότι ο περισσότερος κόσμος, από ένα σημείο κι έπειτα, θέλει να ακούει συγκεκριμένα πράγματα.

5 Likes

Φαντάσου ότι στο προηγούμενο ποστ μου είχα γράψει μια σχεδόν ίδια παράγραφο και την διέγραψα γιατί πάνω κάτω τα θεωρώ αυτονόητα αυτά :smile:. Και είχα γράψει μάλιστα ότι είναι απόλυτα σεβαστό και λογικό να ακούει κανείς και απο τις δύο κατηγορίες. Καθε μία από τις δύο “σχολές σκέψης” είναι μια αλλη προσέγγιση και συμφωνώ ότι αυτή η κουβέντα δεν έχει νόημα, μπορεί να συνεχίζεται επ’άπειρον.

Υπάρχουν φυσικά κι αλλοι ακροατές που τους κούρασε λίγο η δεύτερη κατηγορία όπως γράφεις κι εσύ πιο κάτω ευστοχα (εκεί λογικά θ’ανήκω :P). Δεν είναι θέμα ταμπέλας, ούτε ότι συλλήβδην θελω να κόψω αυτά τα συγκροτήματα (που τόσα χρόνια ακουγα) γιατί θελω να κάνω λίγο πουλ-μουρ και φυσικά ούτε ότι δεν τα σέβομαι.

Ρε παιδί μου, ακροατές είμαστε, αλλαζουμε, εξελισσόμαστε λίγο, επιλέγουμε να κάνουμε focus σε αλλα πράγματα. Είναι τι σε ιντριγκάρει, τι σου προκαλεί το ενδιαφέρον. Επίσης κάτι μπορεί να κάνει και κύκλο στο ενδιαφέρον σου, δεν αποκλείεται.

Yπό αυτή την εννοια πάντα θα σηκώνω λίγο το φρύδι με οτιδήποτε ή θα στηρίζω συναυλιακά ακόμη και πράγματα που ξεφεύγουν λίγο από το cup of tea γιατί οι κεραίες επιβάλλεται να είναι ανοικτές είτε με συγκροτήματα που επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους πλήρως ή με συγκροτήματα με σταθερές (point taken για το τολμηρό που λες, συμφωνούμε ότι φάνηκε λίγο αδικο :)). Νομίζω ότι αυτή είναι και η σωστή προσέγγιση παρα το να λέμε “δεν ασχολούμαι με τέτοια” ή να υποτιμούμε.

5 Likes

Το άκουσα μόνο μια φορά και στο μεγαλύτερο μέρος του δε με κράτησε… Μου φαίνεται πολύ generic και “προκάτ” όπως είπαν και κάποιοι παραπάνω. Το τελευταίο 1/3 του δίσκου (αν θυμάμαι καλά γιατί δεν κοιτούσα κομμάτια/ονόματα) ήταν λίγο καλύτερο.

Στην κουβέντα που άνοιξε για τις μπάντες που επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους ή κάνουν πολύ καλά αυτό που κάνουν (και προφανώς οι Threshold κάνουν το 2ο), νοιώθω ότι, στην ηλικία που είμαι κιόλας, είναι δύσκολο να σε κρατήσουν μπάντες της 2ης κατηγορίας όταν έχεις ακούσει μικρότερος τα έπη των “μεγάλων” του είδους και μάλιστα, κάποια απ’ αυτά, τη στιγμή της κυκλοφορίας τους.

1 Like

Λοιπόν, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Είμαι διχασμένος όσο δεν πάει και, μάλλον, αρνητικά διακείμενος στο τέλος της σκέψης μου.
Α. Δηλώνω αρρωστάκι με Threshold την τελευταία δεκαετία.
Β. Πλην του Clone, δεν έχουν καν μέτρια κυκλοφορία.
Γ. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την πορεία που είχαν στους δύο προηγούμενους δίσκους. Λατρέυω τη μελωδία, δεν ντρέπομαι για αυτό (sic) και δεν θα με πείραζε καθόλου αν συνεχιζόταν το ίδιο μονοπάτι. Κάθε άλλο.
Δ. Κατά σειρά γούστου μου, ο Glynn έρχεται τρίτος, μετά το Mac και τον Damian. Δεν είναι ντροπή, όταν μπροστά σου είναι δύο ξεχωριστές και αξεπέραστες φωνές του χώρου.
Ε. Ο Glynn του Psychedelicatessen, είναι πολύ ανώτερος από αυτόν του Legends…
ΣΤ. Και ναι, κάνω κωλοτούμπα. Στην πρώτη ακρόαση είχα πει μερικά διθυραμβικά μετά το τρίτο κομμάτι (Τhe man who saw through time). Βιάστηκα.

Τελειώνοντας αυτά, ας πάμε στο δια ταύτα.
Είναι κακός ο δίσκος; ΟΧΙ. Είναι καλός. Μπορεί για κάποιους να είναι και πολύ καλός. Γνώμη μου είναι ότι δεν είναι τόσο καλός για τα δεδομένα των Threshold.
Έχει μουσική και έχει ΠΟΛΛΗ μουσική μέσα. Το rhythm section τα σπάει, ο δε κοντός πίσω από τα ντραμς είναι εκπληκτικός, ενώ το δίδυμο των αρχηγών είναι εγγύηση και ταυτόχρονα ανάχωμα για ότι καλό ή κακό συμβαίνει στους κύκλους του γκρουπ.
To ότι έχει όμως πολλή μουσική δεν σημαίνει ότι σώζεται πάντα η κατάσταση. Ο χρόνος των 80+ λεπτών είναι πολύς και νομίζω ότι στα 50κάτι λεπτά θα άφηναν μια πολύ πιο γεμάτη επίγευση. Επίσης, θεωρώ ότι, το πρόβλημα του δίσκου δεν είναι τα μεγάλα τραγούδια (που είναι εξαιρετικά), αλλά τα μικρά που μου κάνουν από αδιάφορα έως και fillers. Κομμάτια που με κάνουν να σφυρίζω αδιάφορα, να κοιτάω το ταβάνι, να πηγαίνω για κατούρημα, καιδενξερωτιαλλο…
Άλλο ένα βασικό μου θέμα;; η φωνή του Glynn, που, όπως είπε και o jonkyr, εστιάζοντάς μου το πρόβλημα, ακούγεται σε κάποια σημεία, σαν τελείως συμπληρωματική, σαν να υπάρχει μόνο γιατί έπρεπε εκεί να υπάρχει μία φωνή. Μου ακούγεται χαμηλά, μου ακούγεται άνευρη σε αρκετά σημεία, απέχοντας παρασάγγας από τον Glynn της πρώτης φοράς και από την απίστευτη φωνή του Damian (είδα ενα κομάτι από Ayreon live και βλαστήμησα μόλις μπήκε η φωνή) Είναι πολύ pop και aor για τα γούστα μου και, αν κάποιος αναπολεί psyched…, δεν νομίζω ότι θα ικανοπιηθεί εδώ.
Μπορώ να γράψω πολλά ακόμα, αλλά δεν…
Εν αναμονή της συναυλίας (και κάποιων κομματιών από το psychedel…, που λογικά θα ακούσουμε) ενός, έτσι κι αλλιώς, σπουδαίου συγκροτήματος σε ένα μήνα και κάτι.

2 Likes

Συμφωνω και εγω με Τοξικο και Πλεξ. Ενω αρχικα σχεδον ενθουσιαστηκα, οσο περναει ο καιρος καταληγω οτι αυτες οι κυκλοφοριες ειναι προκατ και γεματες φιλερ τελικα. Παρομοιος ηχος, στησιματα τραγουδιων κτλ κτλ. Μπορει μετα απο 30 ακουσματα να συνηθισω και να αγαπησω πχ, αλλα δεν με κραταει για να του δωσω τοσες ευκαιριες.

2 Likes

To and the druids turn to stone θα είδες και σε άφησε και εσένα έκπληκτο όπως και εμένα. Συγκλονιστικός και αλάνθαστος. Παω να χώσω.

Εγώ συνεχίζω να το βρίσκω υπέροχο και μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της μπάντας, αλλά και της τρέχουσας χρονιάς.

1 Like

Παιδιά τι λέτε; Ο δίσκος είναι καταπληκτικός. Πήρα και εισιτήριο, δεν χάνεται με τίποτα η συναυλία της μπαντάρας.