μου καψε το μυαλο το αποπανω, πολυ φιλοσοφια για 5 παρα το πρωι
ωραία κουβέντα, μια απορία όμως (κυρίως στον nameless πάει) μιας και βλέπω για μεγάλους δίσκους που όμως δεν ακούσατε όταν βγήκαν… συνέβη και με άλμπουμ της εποχής σας (late 90s πχ?)
Nameless, ίσως τελικά ο λόγος που έχεις γίνει FALSE είναι το ότι κάθεσαι και βλέπεις Woody Allen :razz:
Εμένα πάντως μου φαίνεται πιθανότερο να αμφισβητήσεις ένα κλασικό άλμπουμ που το ακούς όταν είναι ακόμη σύγχρονη κυκλοφορία (άρα δεν έχει καταξιωθεί ακόμη ως κλασικό), παρά έναν δίσκο που είναι παλιότερος και κουβαλάει ήδη αυτό τον βαρύγδουπο “τίτλο τιμής”, κάτι που μετράει ακόμη περισσότερο στην περίπτωση που είσαι φρέσκος ακροατής.
Βέβαια, είχα ψαρώσει αγρίως με τα Painkiller, Seasons in the Abyss όταν είχαν βγει ? ήμουν μεν καινούριος ακροατής τότε, αλλά με τα χρόνια δεν αμβλύνθηκαν αυτές οι εντυπώσεις. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι φταίει η ηλικία που μεγιστοποιεί καταστάσεις και δημιουργεί ανεξίτηλα βιώματα και να μπούμε σε νέο κύκλο συζητήσεων.
Όμως και άλμπουμ που κυκλοφόρησαν αργότερα και πλέον θεωρούνται εξαίσια δείγματα του είδους τους (τα κλασικά των Paradise Lost π.χ.) μια χαρά δισκάρες φαινόταν και τότε.
Α, ναι, και οι Accept είναι θεοί! Πάντα ήταν και πάντα θα είναι!
Στείλε μου μία φωτό σου να την κάνω εικόνισμα <3 <3 <3
Σε άλλα, Γράκχε, ψιλοδιαφωνώ για τη θεωρία περί early eighties στίχων. Μπορεί να ‘ναι που πλέον κλίνω προς το ποστ πανκ, μα ακόμα και τότε, έστω και σε μια μειοψηφία έχουμε κάποιους εξαιρετικούς στίχους που δεν είναι τόσο “αφελείς”. Οπότε δεν ξέρω αν σε ένα εναλλακτικό σύμπαν οι Primordial του τότε θα έγραφαν έτσι. Εννοώ, απ’ τα τωρινά μου χωράφια, οι Joy Division σε όλο το Closer είχαν στιχάρες, οι Cure στην πλειοψηφία των περιπτώσεων επίσης. Αλλά για να μην αναφέρομαι μόνο στα “δικά μου”, αντίστοιχα υπήρξαν και early eighties metal καταστάσεις πιο εκλεπτυσμένες από το κάθε fun κλισέ. Σίγουρα και πάλι ήταν μειοψηφία, μα και πάλι, δε μπορώ να είμαι σίγουρος ότι θα έγραφαν σαν τους Venom.
Στα των άλμπουμ τώρα, και εγώ με τα χρόνια απομακρύνθηκα. Δε θεωρώ πως έκανα κάτι λάθος, άλλαξαν οι απαιτήσεις μου και οι προβληματισμοί μου. Δεν ήθελα πλέον τόσο να τα σπάω όσο να κάνω μια ενδοσκόπηση με τη βοήθεια της μουσικής. Γι’ αυτό και δε μου λέει
τόσο να βάλω ένα υπερκλασικό ΜΕΤΑΛ άλμπουμ όσο το να βάλω Smiths ή από πιο σύγχρονες καταστάσεις Estranged. Εξακολουθώ να λιώνω κάθε φορά που ακούω Scald, όμως, όπως και Candlemass ή και Manilla Road (Queensryche το πλέον προφανές). Συνεχίζουν να μου μιλάνε όπως όταν πρωτοάκουσα, όπως και οι POS κλπ.
Από την άλλη, επειδή ΔΕΝ κινούμαι σ’ αυτά τα χωράφια, δε θα ακούσω αρκετές κυκλοφορίες που παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον στο κοινό αν δεν περάσει κάποιος χρόνος να δω ποιοί έμειναν στην κοινή συνείδηση γιατί δεν είμαι Awake να το παίζω πρωτοπόρος και ινστρούχτορας. Αν δω και μερικούς μήνες μετά μένει κάτι, το ακούω γιατί αφενός είμαι πλέον εκτός φάσης και δε μ’ ενδιαφέρει να το ψάξω εξαρχής(δώσε μου, όμως noise/power electronics και ας είναι και κακό, είναι η φάση μου και τα τσεκάρω) και αφετέρου και καλό να είναι, θα δεθώ πολύ πιο δύσκολα μαζί του απ’ ότι δέθηκα με το Supervillain Outcast όταν βγήκε.
Discuss [2]
Αυτά περί ποστ πανκ, Cure, Joy Division και δε συμμαζεύεται τζάμπα τα γραψες, γιατί ξεκάθαρα αναφερόμουν στο μέταλ.
I’m listening.
Ναι, απλά το λέω για να πω πως όπως δεν ήταν μόνο οι Clash και το Should i stay or should i go, ήταν και από την άλλη οι Cure να τραγουδάνε το ομώνυμο από το Pornography(έστω και κάποια χρόνια μετά). Και ναι, σαφώς πιο χειροπιαστή η κόντρα μεταξύ ιδιωμάτων τότε, αλλά υπήρχαν και μουσικοί που έψαχναν τη μουσική κυκλικά και όχι ομαδοποιημένα (Cliff Burton και το κόλλημα με R.E.M. φερ’ ειπείν) οπότε γι’ αυτό και η αναφορά.
Όταν αναφέρομαι σε καταστάσεις εννοώ μεμονωμένα κομμάτια από δίσκο που δείχνουν να ξαφεύγουν από τον κανόνα, όχι συνολικά έργα. Έτσι το εννοούσα εξ’ αρχής, ότι υπήρχε ΚΑΙ τάση -ίσως σχετικά σπανιότερη- πιο “καλλιτεχνίζουσας” έκφρασης και όχι μόνο αφέλειας και αδρεναλίνης. Πρόχειρα τώρα, μου έρχεται το Remember Tomorrow από Maiden, το Buried And Forgotten από Hellhammer, το Riddle Master από Manilla Road, το Secret of Steel από Manowar, το Sorcerer’s Pledge από Candlemass που χρονολογείται από το πρώτο μισό των eighties και NAI, το Princess of The Dawn των Accept. Μεμονωμένες περιπτώσεις που μου έρχονται και στην πλειοψηφία μπορεί να μην χαρακτηρίζουν εξολοκλήρου μια μπάντα, μα δείχνει ότι δεν ήταν καούγκαλοι που οι στιχουργοί τους δεν ήξεραν να γράψουν μια ολοκληρωμένη πρόταση οπότε δικαιολογούμε την αφέλεια των στίχων τους. Απλά επέλεξαν αυτό το μονοπάτι και άφηναν την “ποιητική” έκφραση στα πίσω.
Ελπίζω να πιάνεις το πως το εννοώ.
Σε ένα σωρό συγκροτήματα της εποχής (και όχι μόνο σε αυτά που αναφέρεις) συνυπήρχαν από τη μία η πανηγυρτζίδικη αφέλεια και απ’ την άλλη η προσπάθεια, πότε-πότε, να γράφουν και κάτι πιο σοβαρό (όχι πάντα επιτυχείς), οπότε αν δεν έχεις κάτι “συστηματικά”/“συνολικά” σοβαρό (που δεν έχεις, γιατί δεν υπάρχει) δε βλέπω πώς θα μπορέσεις να διαφωνήσεις με τη “θεωρία” μου περί early eighties στίχων :!:
Και επιτέλους ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΗΖΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΠΟΥΣΤ ΠΑΝΚ ΣΟΥ ΡΕ ΤΣΟΥΤΣΕΚΙ
Δε διαφωνώ ρε. Καθόλου. Απλά προσπαθώ να σου πω πως οι στίχοι και η αφέλεια τους δε με πολυνοιάζουν (τους αποδέχομαι στο πλαίσιο που υπήρξαν) αλλά ταυτόχρονα δεν είμαι σίγουρος για το αν η τάδε μπάντα ήταν του τότε θα έγραφε με παρόμοιο τρόπο. That was the point. Υπήρχαν δείγματα ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό εκδηλώθηκε κυρίως στο δεύτερο μισό της δεκαετίας. Εννοώ από τη στιγμή που υπάρχουν τα ψήγματα δε νομίζω να είναι εντελώς άτοπη η υπόθεση του να υπάρξει τότε και κάποια περίπτωση με καθολικό τέτοιο περιεχόμενο. Και στα σέβεντιζ υπήρχαν προγονικές μπάντες με σοβαρότερους στίχους, οπότε γιατί όχι;
ΘΕΣ ΕΣΤΡΕΙΝΤΖΝΤ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΡΕ ΑΡΧΟΥΔΑ;
Μα τι λες, καμία σχέση τα 70’s με τα 80’s - σαν “κλίμα” δεκαετιών δηλαδή. Όλοι το λένε (και όσοι τα ζήσανε, και όσοι τα μελετήσανε σοβαρά) ότι τα μεν 70’s ήταν γενικά μια δεκαετία μέσα στην απαισιοδοξία και το ζόφο (σκέψου μόνο: Βιετνάμ, τέλος της εποχής των λουλουδιών και των hippies, ξεκίνημα της αποσύνθεσης της βαριάς βιομηχανίας στη Βρετανία, δικτατορίες, Μόναχα και τρομολαγνείες, ψυχρός πόλεμος στα ντουζένια του και άλλα πολλά), τα δε 80’s θεωρούνται η εποχή της ανεμελιάς και της αφέλειας. Ήταν δυνατό να μην παράξουν και διαφορετικά πολιτιστικά προϊόντα; Το αυτό ισχύει για τα 90’s. Εντελώς διαφορετικό κλίμα ως δεκαετία σε σχέση με τα 80’s. Γι’ αυτό λοιπόν, όχι, δε θα μπορούσαν 90’s μπάντες να υπάρξουν και να δημιουργήσουν - με τον τρόπο που δημιούργησαν - στα 80’s. Διαλεκτική 1.0 ξέρω γω.
Τέλος Α ΡΕ ΣΑΞΟΝ ΠΟΥ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΡΕ ΓΑΤΑΚΙ
Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με την εποχή αλλά με αυτό που περιγράφει ο Ρέηζορ σαν αλλαγή απαιτήσεων/προβληματισμών (ή με την κεραμίδα που μου 'ρθε χθες βράδυ, δεν έχω βγάλει άκρη ακόμα). Αυτό που ρωτάς είναι για την απομυθοποίηση όμως, ή για το “δεν ψήθηκα ποτέ δεν πα να το λέτε κλασικό”;
για το πρώτο αν και μάλλον παίζει και στο 2ο.
η αφορφή είναι η δική μου εμπειρία αφού πρόσφατα χάρισα σε καλό φίλο κάποια κλασικά αγαπημένα των late 80s. αυτός έβαλε το κρασί και κατά τη διάρκεια της ακρόασης εγώ έβαλα τις αναμνήσεις 
Γενικά είναι μπερδεμένο μέσα μου γιατί πέρα του ότι πολλά άλμπουμ της εποχής έχουν πάρει τα σωστά credits στο χρόνο (άλλωστε τα 80ς είναι η κλασική δεκαετία του μεταλ ότι και να λέμε) για μένα είναι και τα βασικά ακούσματα της εφηβείας οπότε δε μου είναι εύκολο να απαξιώσω κάτι.
Και ξέρεις δεν είναι οτι για μας αυτά έπρεπε να είναι “τα σωστά” επειδή όλοι τα ακούγανε (που γενικά ισχύει) ή που πέρνανε ψηλές βαθμολογίες/σπρώξιμο (που ισχύει) αλλά αυτά θα βρίσκαμε στη mainstream αγορά, κατέβαινες πχ στο δισκάδικο το 1988 έκλεινες τα μάτια και έπιανες 2 βινύλια στην τύχη, ε θα έπεφτες στη νέα δουλειά των maiden, metallica, megadeth, king diamond, fates warning, queensryche, sanctuary, slayer, anthrax, riot, virgin steele, bathory, manowar, death, crimson glory, helloween, blind guardian, running wild και δε θυμαμαι τι αλλο νεο πήρα εκείνη τη χρονιά χωρίς πολύ σκέψη τις περισσότερες φορές
και μιλάω για mainstream μιας και με το underground ασχολήθηκα μετά το 1990.
Μια μπαντα που δεν καταλαβα ποτε γιατι αποθεωνεται ειναι φυσικα οι Dream Theater. Αλλο λαβυρινθωδης μουσικη και αλλο μουσικος αυνανισμος… Το point της μουσικης ειναι η συνθεση, το τραγουδι ρε παιδι μου! Το να κανεις ασκησεις ταχυτητας/δεξιοτεχνιας στο οργανο σου μεσα σε ενα ‘‘τραγουδι’’ επειδη μπορεις, δε λεει τιποτα, βγαλε instructional dvd. Επισης ο Labrie εχει μια απο τις πιο εκνευριστικες και anti-metal φωνες σε ολο τον γαλαξια. Και τελος τα live που διαρκουν 3μιση ωρες κουραζουν δεν παει να παιζει και ο θεος ο ιδιος, τελεια και παυλα!!!
σε αρκετα κομματια τους ενδεχομενως και να ισχυει αυτο αλλα σιγουρα δεν ειναι ο κανονας!εχουν παρα πολλα κομματια που ειναι απιστευτα μελωδικα…
Να το πω κι εδω λοιπον, γιατι σταματησα να ξεγελαω τον εαυτο μου κι ειμαι συνειδητοποιημενος επι του θεματος: οι Vitus δεν ακουγονται για κανεναν πουστη λογο.
(O Λαμπρι ειναι πεταμενος)
Αναφέρεσαι στους Saint Vitus? Θυμάμαι ότι μία εποχή άκουγα αρκετό ντουμ μέταλ, αυτούς - το “Born Too Late” κατά κύριο λόγο -, τους Trouble και άλλους του σιναφιού τους τούς είχα ξεχωρίσει. Βέβαια αυτό είναι υποκειμενικό, αλλά για να’μαστε και ρεαλιστές οι τύποι τα πρώτα χρόνια είχαν συνθέσει κομματάρες. Εντάξει όμως, σεβαστή η κάθε γνώμη, άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του θρεντ. Εμένα πχ δε μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι Metallica. Δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ ολόκληρο δίσκο τους γιατί δε με ενέπνευσε η μουσική τους να το κάνω. Κλάιν.
Καποτε ηξεραν να γραφουν κομματια οι θιατερ. τουλαχιστον μεχρι τα μεσα της δισκογραφιας τους. Για POS που λετε, δεν εγινε απομυθοποιηση της μπαντας και των δισκων μεχρι το ρεμεντυ, αλλα εγινε σιγουρα του ντανιελ που μαλλον δεν ειναι και τοσο σπουδαιος συνθετης.
Για PoS καλύφθηκα από Βαγγέλη, για Θήατερ εγώ επιμένω ότι το ζήτημα έχει όνομα Kevin Moore.