Bump.

H ολοκληρωμένη έχει ως εξης:

• Αφετηρία Ιπποκράτους (ψηλά από Αλεξάνδρας σχεδόν)

• Αμέσως δεξιά προς Μαυρομιχάλη που είναι ο πιο ήσυχος από τους 7 παράλληλους που οδηγούν προς κέντρο από την άποψη να περπατάς στον δρόμο και να μην περνάει αυτοκίνητο

• Silent fuck-off and die στους μπάτσους στη συμβολή με Καλλιδρομίου και αμέσως δεξιά στον πεζόδρομο της Μεθώνης με το καφέ Σέλας στο οποίο βέβαια δεν έχω κάτσει ποτέ. Εκεί πάντα σκέπτομαι ότι κάποια στιγμή πρέπει να μετακομίσω στη Μεθώνης με την απίθανη ησυχία για να γλιτώσω από τα λεωφορεία και τις κόρνες της Ιπποκράτους.

• Αριστερά Θεμιστοκλέους, όλο ευθεία μετά, πάντα από πλατεία και δεξιά στροφή Κωλέττη (ή Κλεισόβης, δεν έχει σημασία). Στο τσακίρ κέφι ρίχνουμε μια ματιά από Bowel μήπως έφερε τίποτα ενδιαφέρον.

• Διαμέσου Κάνιγγος βγαίνουμε Πατησίων, απέναντι στην Αιόλου και ευθεία τον πεζόδρομο μέχρι Ερμού και πλ. Μοναστηρακίου. Αποφυγή της Αδριανού αν είναι μέρα με πολύ κόσμο και προτίμηση στην Ηφαίστου.

• Στο Θησείο ανέβασμα Ασωμάτων/Απ.Παύλου/Αρεοπαγίτου, όλη τη διαδρομή μέχρι Συγγρού και άνοδος προς Σύνταγμα.

Ιδανικά είναι φθινόπωρο, έχει δροσιά και ξεκινάει νωρίς το απόγευμα για να καταλήξει σούρουπο.

Πρέπει να την έχω κάνει πάνω από 100 φορές, μόνος ή με παρέα αλλά δεν έχει σημασία. Ή μάλλον έχει, αλλά όχι για το παρόν τόπικ.

Μετρό Πανόρμου-Μοναστηράκι και ανταπόκριση με Πειραιά ηλεκτρικό, τερματικός, bus από την απέναντι είσοδο του λιμανιού ή ποδαράτο με mp3 στο φούλ volume προς Μινωικές και Κρήτη…

ισχύει για κάθε μέρα του χρόνου…

Καλοκαίρι 2012. Νότια-κεντρική Κρήτη. Ξηρόκαμπος, περίπου πέντε χιλιόμετρα δυτικά του Τυμπακίου και περίπου τριάμιση χιλιόμετρα δυτικά του Κόκκινου Πύργου. Στρατόπεδο Υπλγου Ανδρουλάκη. Ημέρα εξόδου. 15:00 το μεσημέρι. Πολιτικές περιβολές και μπουλούκι (4-5 άτομα) στο αυτοκίνητο του Σωτήρη. Έξοδος από την πύλη. Εθνική Οδός Φαιστού - Αγίας Γαλήνης. Στροφή δεξιά ή αριστερά; Γελάσαμε πάλι. Κανένα δίλημμα. Γιατί να στρίψουμε δεξιά και να φάμε πάλι στη μάπα το ξερό, άδενδρο, γεμάτο θλιβερά θερμοκήπια τοπίο του Ξηρόκαμπου; Μόνο και μόνο για να πάμε στον Κόκκινο Πύργο για μπάνιο ή στο απρόσωπο Τυμπάκι για καφέ; Όχι. Στροφή αριστερά. Έξοδος από το ψυχοπλακωτικό, εντός Ξηροκάμπου τμήμα της Εθνικής. Το τοπίο αλλάζει. Ο δρόμος γίνεται φιδίσιος, περιπετειώδης. Τον περικυκλώνουν ψηλά βουνά και στο ενδιάμεσο δασικές εκτάσεις. Σου υπενθυμίζει ότι όντως έχεις αποδράσει. Δέκα λεπτά δρόμος με το αυτοκίνητο. Άφιξη στην Αγία Γαλήνη. Παραλιακή. Παρκάρισμα στην πλατεία. Έξοδος από το αυτοκίνητο και στροφή αριστερά. Στα αριστερά μας καφετέριες και μπιτσόμπαρα. Για κάποιο λόγο ποτέ δεν ήταν νέκρα αλλά και ποτέ δεν είχαν πήξει από κόσμο. Τέλεια. Στα δεξιά γαλάζιο. Ανεβαίνουμε την πλακόστρωτη γέφυρα. Ο δρόμος συνεχώς ανηφορικός. Και τι μ’ αυτό. Στο αριστερό μας χέρι το τείχος της παλιάς πόλης. Στο δεξί, γαλάζιο. Φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο της γέφυρας. Φάνηκε η παραλία. Ο δρόμος γίνεται κατηφορικός. Παρ’ όλο που δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, το βήμα ανοίγει. Έχει περάσει πάλι κανένα δεκάλεπτο. Επιτέλους, στην παραλία. Άραγμα, τσιγάρο, γέλια και πειράγματα εκατέρωθεν, κολύμπι. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται μερικές φορές, όχι απαραίτητα με την ίδια σειρά. Φαστ φόργουορντ, μερικές ώρες μετά. Βραδιάζει. Αποχαιρετισμός στην παραλία, μέχρι την επόμενη φορά. Ανέβασμα και κατέβασμα στη γέφυρα. Στάση σε κάποια καφετέρια για ποτό. Γύρω μας όμορφες γυναίκες, ντόπιες και δυτικοευρωπαίες. Ιτ ντάζεντ γκετ ματς μπέτερ. Στην τηλεορασίτσα της καφετέριας πάντα κάτι παίζει, ποτέ δεν προσέχουμε τί, αλλά πάντα κοιτάμε. Σχολιάζουμε με ηλίθια αστεία την παραμικρή λεπτομέρεια. Η ώρα έχει περάσει. Πάλι στην πλατεία και μέσα στο αυτοκίνητο. Βγαίνοντας από Αγία Γαλήνη, νέα στάση στο γραφικό ψητοπωλείο. Να φάμε τα γυρόνια εδώ μάγκες ή να τα πάρουμε για μέσα και να πάρουμε και για τους υπόλοιπους; Ποιός είναι ΑΥΔΜ, σήμερα, είπαμε; Γιατί το ξέχασα, χοχοχο; Α, αυτός; Νάις. Δε σέκοντ ιτ ιζ. Ανεφοδιασμός και φύγαμε. Επανάληψη της διαδρομής. Ρε μαλάκα Σωτήρη, μην τρέχεις στις στροφές ρε μαλάκα, ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται (…oh, my prophetic soul…). Είσοδος στον Ξηρόκαμπο. Η ώρα, περίπου… πόσο; 23:40; Ah, who cares. Είσοδος και πάλι στο στρατόπεδο. Με τους γύρους στο Καψιμί. Γρήγορα. Σαβούρωμα. Τέλος. Στο θάλαμο. Μπάνιο. Να φύγει τ’ αλάτσι. Η ώρα περασμένες δώδεκα. Στο κρεβάτι για ύπνο. Άλλη μια έξοδος τελείωσε. Αν είμαστε τυχεροί, σε τρεις-τέσσερις μέρες θα το ξανακάνουμε. Αλλά η αναμονή αξίζει. Πάντα άξιζε η αναμονή. Ο ύπνος γλυκός. Επιτέλους.

Αυτή η διαδρομή δεν έγινε και άπειρες φορές. Ούτε και λίγες βέβαια. Αλλά με έκανε να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι το καλοκαίρι του 2013, έστω και με διαφορετική παρέα, θα την ξανακάνω. Και αν γίνεται θα την κάνω και κάθε καλοκαίρι. Έτσι. Φορ ολντ τάιμς σέηκ.

βαλε μωρε μλκ καμια παραγραφο, μπας και το διαβασει κανεις χωρις να του αυξηθει 2 βαθμους η μυωπια…

No, no paragraphs for this own, sorry

ε παρτα @@ μου, διαβαζε το μονος σου να χαιρεσαι…

Γαμησες ρε Γκρακχο… Και λόγω Κρητης και λόγω αφήγησης…

Εχω και σπίτι πάμε μια βόλτα;

Στο χωριό αγαπημενες διαδρομές άπειρες με αυτοκίνητο η χωρίς…

Επειδη ειμαι και περιεργος τυπος ομως η αγπαημενη μου ηταν μια μεσα στο χωριο, που για να φτασεις στην πλατεια επρεπε να κανεις διπλασια ανηφορα αλλα ειχες θεα ολο τον Παρνωνα(παντα πηγαινα για να δω αν εχει πιασει χιονι) και περναγες μεσα απο ησυχες γειτονιες(νεκρικα μαλλον)… Αυτη την φαση θυμαμαι αν την κανω απο 8 χρονων παιδι και ακομα οταν βρισκομαι μονος μου την κανω…

Αθηνα τώρα… Απολαμβανω οταν γυρναω απο εξοδο(οχι πολυ αργα και οχι πολυ καλοκαιρι και δεν εχω αυτοκινητο) να κατεβαινω πλατεια γλυφαδας και να περπαταω απο εκει μεχρι το σπιτι(25 λεπτα περιπου) περνωντας μεσα απο τον ‘‘πρεζοτοπο’’… Μ αρεσει κυριως γιατι ειναι ησυχα, μπορεις να περπατας μεσα στον δρομο και να μην εχεις ολη την ωρα το νου σου για διαφορα περιεργα(ποσο μπουρζουας γμτ χαχα)…

Στο κεντρο καποιες τις ειπατε οποτε θα πω την διαδρομη απο Μοναστηρακι Θησειο και απο εκει μεσω της Αεροπαγιτου να βγαινεις πισω στον Διονυσο και απο εκι αν ακτηφοριζεις μεσω Κουκακιου προς το Παντειο… Περυσι οταν ειχε ωραιο καιρο με απορροφουσε και περναγα καλα με τον εαυτο μου χαχα…

Κια ενα τελευταιο… Πανεπιστημιου, Σταδιου και κυριως Ακαδημιας στο υψος της Νομικης πολυ αργα το βραδυ… εχω διαφορες μνημες…

:razz:

ιουλιος μεσημερι:
συνταγμα… κατεβαινω ερμου στα μαγαζια… χαζευω… φτανω μεχρι χαμηλα κι αγοαζω παγωμενο γιαουρτι… στριβω αριστερα προς πλακα… χανομαι και φτανω μεχρι τα αναφιωτικα… γουτσουνιζω μερικα γατακια και συνεχιζω να βολταρω… εχει ζεστη και γι αυτο εχει και πολλη ησυχια κι ερημια… νιωθω οτι πεθαναν ολοι και ειμαι μονη μου στην πολη… στριβω σ εναν πεζοδρομο… γυρω μου αποκλειστικα και μονο τουριστες… νιωθω οτι εχω παει διακοπες… καποια στιγμη βγαινω στις στηλες ολυμπιου διος και παω προς το μετρο ακροπολη για να γυρισω σπιτι…
(πολυ αποσιωπητικο επεσε!)

δεκεμβριος με κρυουλακι και συννεφια:
βολτα στην κηφισια. αν και δεν ειμαι ματσο ειναι ομορφα απο εκει για περπατημα. τα φυλλα των δεντρων εχουν κιτρινισει (αργησαν πολυ) και εχουν πεσει στο πεζοδρομιο. τα κτιρια ειναι χαμηλα και δε με πνιγουν… ενας κυριος πουλαει λουλουδια και μου αρεσει να περναω απο διπλα του… νιωθω λες και ειμαι σε ευρωπαικη πολη… τοσο ομορφα ειναι.

οσοι εχουν αποψαρα για κρητη να μου βγαλουν μια διαδρομη απ’ ακρη σ’ ακρη παρακαλω κι ευχαριστω. ποδαρατη διαδρομη, οχι γι’ αμαξι. με βουνα, δαση, λιμνες, φαραγγια κ.λπ.

Διαδρομή από Φρεαττύδα (από το Ναυτικό Μουσείο) και όλο παραλία Πειραϊκής μέχρι τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων στο πεζοδρόμιο από τη μεριά της θάλασσας. Επιλογή ώρας λίγο πριν το σούρουπο και να έχει βοριαδάκι και να είναι καθαρή η ατμόσφαιρα. Δεν πρέπει να κοιτάξετε ούτε μια φορά δεξιά. Μαλακία είναι. Ειδικά μετά το γηπεδάκι του Πορφύρα (toxikos played there…)…

:!:

Το γηπεδάκι μπάσκετ εννοείς προφανώς, έτσι? Έχει δύο στη διαδρομή κατά μήκος της παραλίας νομίζω

Την άνοιξη σε μεσημεριανή βόλτα στην Πειραϊκή κάτσαμε και είδαμε ματς πιτσιρικάδων εκεί.
Κανονικά με μπύρα και πατατάκια, mέχρι και σκάουτινγκ έκανα! :lol:

Η δεύτερη αγαπημένη μου διαδρομή στο λεκανοπέδιο είναι ΗΣΑΠ Πειραιά και μετά όλη την παραλία (όπου επιτρέπεται γιατί σε μερικά σημεία έχει φράχτες, εκεί έμπαινα και λίγο στα στενά) μέχρι ΗΣΑΠ Φαλήρου. Σκότωμα για τα πόδια αλλά αξίζει. Αυτό κυρίως μεσημέρια του χειμώνα.

Αυτό. Το πρώτο είναι του Πορφύρα και το δεύτερο του Φοίνικα (ουουουουοουου…)

Για τη δεύτερη διαδρομή αν καταλαβαίνω καλά εννοείς όλο το λιμάνι και μετά Πειραϊκή, Φρεαττύδα, Πασαλιμάνι, Καστέλλα; Θάνατος, αλλά ωραίο…

Ολη αυτή τη διαδρομή, ναι -με στάσεις εννοείται.

Μάλλον του Φοίνικα εννοούσα πάντως.
Αλλά χάνανε από την αντίπαλη ομάδα. :lol:

Είχαν και γυναίκα προπονήτρια νομίζω.

Ω ρε φίλε είναι όντως αρκετούτσικη διαδρομή αυτή που λες ΚρισΠ.
Αλλά Καστέλλα προς Φάληρο που είναι και γεμάτο παλιά νεοκλασικά με κεραμύδια κλπ είναι τέλεια διαδρομή. Ειδικά προς το βράδυ που απλά έχεις ΤΗ θέα και βλέπεις τα φωτάκια της παραλιακής απέναντι (ή το ΣΕΦ+Καραϊσκάκη αν έχεις προχωρήσει αρκετά :p), είναι τέλεια.

Τα φωτάκια της παραλιακής και η μίξη βαβούρας/αυτοκίνητου/κυρίλλας του μικρολίμανου μου προκαλούν μια αναγούλα, γι αυτό και προτιμώ αυτή τη διαδρομή να την κάνω προτού σκοτεινιάσει.

Το Μικρολίμανο το βράδυ είναι εκπληκτικό σε φωτογραφία…

Οι περισσοτερες διαδρομες που κανω ειναι συνηθισμενες (και δεν συμπεριλαμβανω χωριο).

Αλλα την προηγουμενη βδομαδα εκανα το εξης:

Την Πεμπτη που λετε που μας περασε, δεν ειχα ορεξη να παω στη σχολη. Σκεφτομουν διαφορα, περιεργη φαση γενικα. Σκεφτομαι πως ισως παω για περπατημα, καπου, οπουδηποτε.

Αρχικα φτανω Μοναστηρακι, παω Ζαχαρια να χαζεψω δισκους, υστερα απο πολυ καιρο (με φαγαν οι αγγελιες). Χωνομαι για κανα μισαωρο και ψαχνω, ενδιδω στο Live And Dangerous των Thin Lizzy και φευγω.

Περπαταω προς τα πανω, πιανω την Μητροπολεως. Ηταν πολυ ομορφη μερα, το mp3 τα ειχε ψιλοφτυσει αλλα μου εφταναν αυτα τα 4 κομματια που επαιζαν. Οταν φτανω στην Μητροπολη, στην πλατεια, μου την βαραει, στριβω δεξια και την διασχιζω. Εκει περα συνεχιζω ολο δεξια, διαλεγα δρομους και πηγαινα.

Φτανω με τα πολλα σε μια πλευρα της Ακροπολης, εντελως γραφικη, με πλακοστρωτα δρομακια, χαμηλα και παλια σπιτια, αρκετες ανηφορες, ησυχια, λες και ημουν σε χωριο. Περπαταω προς μια πλευρα, παρατηρω την θεα, παρατηρω το περιβαλλον γυρω μου, ολα σε πληρη αρμονια και ηρεμια.

Με τα πολλα, καταληγω στην αλλη πλευρα της Ακροπολης, εκει που ειναι και τα βραχακια, ξερετε και κατηφοριζω. Βλεπω μπροστα μου το λοφο Φιλοπαππου. Δεν ειχα παει ποτε, αλλα λεω ας κινηθω προς τα εκει. Πανεμορφο μερος. Δεν ειχε και κοσμο, μεγαλο συν. Αλλα πανεμορφο μερος. Ανηφοριζω ως την κορυφη. Στεκομαι να παρω μια ανασα, να απολαυσω τον ηλιο, την θεα (εβλεπα μεχρι και την θαλασσα, τρομερη ορατοτητα), γενικα απιστευτο μερος.

Αποφασιζω να κατεβω απο την αλλη μερια, δεν ηξερα καν που πηγαινα. Αρχιζω σιγα σιγα και προχωραω στον λοφο και τελικα κατεβηκα μετα απο μια εξισου ομορφη διαδρομη (πολλα δεντρα). Ημουν σε μια αγνωστη περιοχη. Δε γαμιεται λεω, αρχιζω και περπαταω, διαλεγα δρομους, παρατηρουσα μαγαζια και σπιτια και συνεχιζα ακαθεκτος.

Και εν τελει, οντας κουρασμενος, ενω περπατουσα εψαχνα κατι που να με διαφωτιζει που βρισκομαι. Επεσα πανω σε μια σταση λεωφορειου, εμαθα πως εφτασα Ανω Πετραλωνα, πηρα το λεωφορειο, επεστρεψα Μοναστηρακι και απο εκει το εκοψα ποδαρατα για το σπιτι μου.

Τρομερη διαδρομη, σκεφτομαι να την κανω συχνοτερα.

Η διαδρομή στη Φρεττύδα είναι must. Πολλές φορές στο τρέξιμο, επεκτείνω τη διαδρομή μου κατά 5 χλμ γιατί θεωρώ μαλακία να φτάσω μέχρι το Λιοντάρι και να μην πάω Φρεαττύδα.

Ποδήλατο.
Απόγευμα προς βράδυ.ανάλογα την εποχή.
Αν υπάρχει μουσική είναι υποχρεωτικά ποστ-ροκ. Και κατά προτίμηση καινούργιο στα αυτιά σου,να μην είσαι εξοικιωμένος.
Ξεκίνημα από ηλιακό χωριό/πεύκη. Κατεβαίνεις στην αργυροκάστρου και στρίβεις πευκών,βγαίνεις από τις εργατικές κατοικίες και έχεις στα αριστερά σου το πευκοδάσος. Στρίβεις στην κοντογιάννη και όλο ευθεία μέχρι να φτάσεις στην προέκταση της λύρας. Περιμένεις κανα 5λεπτο μέχρι να αδειάσει για να περάσεις και το πατάς φούλ. Ρίχνεις κανα βλέφαρο δεξιά μπας και παίζει τέννις κάποια αιθέρια ύπαρξη και συνεχίζεις. Παίρνοντας την στροφή ξεκινά η ευθεία με την ουσία της διαδρομής.
Δεξιά αρχικά βλάστηση που περιτρυγιρίζει ένα ποταμάκι καλά κρυμμένο [και μολυσμένο] από την ασχήμια του τεράστιου δρόμου δίπλα, στη συνέχεια, χωράφια [κανονικά, οργωμένα] με φόντο το ηλιοβασίλεμα, και τελικά η επιβλητική ΙΜ χρυσοβαλάντου. Αριστερά σε όλη τη διαδρομή συνοικιακά σπιτάκια που η ηλικία τους μειώνεται όσο προχωράς.
Ευθεία για κάμποσο και δεξιά στο ύψος του μοναστηριού. Αφού συλλογιστείς πόσο τυχερός είσαι που αυτά βρίσκονται 10’ από το σπίτι σου, φτάνεις εθνική και από κεί και πέρα συνεχίζεις κάθε φορά σε διαφορετικό δρόμο μέχρι να μην ξέρεις που βρίσκεσαι. Όταν δεν έχεις ιδέα πια για το που είσαι, συνεχίζεις μέχρι να βρείς κάποιο γνωστό δρόμο και από κει και πέρα όλα είναι εύκολα. Όσο μεγάλη και να ήταν η διαδρομή τελικά, στο γυρισμό δεν υπάρχει η λέξη κούραση. Μόνο η λέξη ηρεμία. Μεγάλωσα με αυτή τη διαδρομή, μεγαλώσαν και φιλιες με αυτή τη διαδρομή.