μια αντιπολεμικη ταινια που ισως δεν χωραει ακριβως εδω διπλα στα ονοματα που εχουμε ποσταρει,αλλα μ’αρεσει να την κραζω με την πρωτη ευκαιρια:D ειναι ο παρακατω εμετος

κατακρεουργηση της Ιστοριας, εξυψωση του Αμερικανικου μεγαλειου/ηθους, το αμερικανικο εβραικο λομπι ηταν περηφανο για τον Μπενινι…μπουλο

ΤΑΙΝΙΑΡΑ με τα ολα της που την ειχα ποσταρει και αλλου, ειναι η παρακατω+σχολια απο μια ωραια κριτικη του Βηματος που με αρεσε πολυ…την ειχα δει νυχτες πρεμιερας με Γρακχο και ηταν απο τα πιο τιμια και ειλικρινη χειροκροτηματα που εριξα οταν ανοιξαν τα φωτα

''Κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ένας διπλός θρύλος συνοδεύει τούτη την ταινία, γυρισμένη το 1965 στο Αλγέρι την περίοδο που ο Μπουμεντιέν ανέτρεπε τον Μπεν Μπέλα χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, τα άρματα και τους στρατιώτες που είχαν παραχωρηθεί στον Ποντεκόρβο για τις ανάγκες του γυρίσματος, έτσι ώστε, για πρώτη φορά ίσως, ο κινηματογράφος να πάρει μέρος στο «φτιάξιμο» της ιστορίας περνώντας από τη φιξιόν κατευθείαν στην πράξη, προκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια πολύ χαρακτηριστική σύγχυση στους κατοίκους που προς στιγμήν μπέρδεψαν το σινεμά με την πραγματικότητα: 1) Ο Τζίλο Ποντεκόρβο είναι γιος του διάσημου ατομικού επιστήμονα που κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση αμέσως μετά τον πόλεμο, συναποκομίζοντας κάποια μυστικά. Ήταν φυσικό ο θρύλος του πατέρα να συνοδεύει και το γιο, πολύ περισσότερο όταν κι αυτός, όπως ο πατέρας, δεν έκρυβε τη μαρξιστική του τοποθέτηση. Ο Ποντεκόρβο, άνθρωπος κολοσσιαίας κουλτούρας, χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο κατά κάποιον τρόπο σαν χόμπι ή μάλλον όταν νομίζει πως έχει να πει κάτι το πολύ σημαντικό. Όντας μαθητής και φίλος του Γιόρις Ίβενς γύρισε πολλά ντοκιμαντέρ ? και μόνον τέσσερις ταινίες μεγάλου μήκους από τις οποίες το Καπό (1960) τον έκανε διεθνώς γνωστό. 2) Η μάχη, του Αλγερίου απέχει απ’ τα πραγματικά περιστατικά (στα οποία αναφέρεται) ελάχιστα χρόνια, γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στον τόπο όπου αναφέρεται η ιστορία, και χρησιμοποιεί ως κομπάρσους τους ανθρώπους που στον απελευθερωτικό πόλεμο του Αλγερίου ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της Ιστορίας.
Αυτοί οι δύο παράγοντες (ο ένας υποκειμενικός και ο άλλος αντικειμενικός) σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους στη φήμη της ταινίας.
Όμως, τούτη η φήμη δεν είναι αποκύημα της μυθοποιητικής φαντασίας μόνο: ο Ποντεκόρβο, ένας μανιακός περφεξιονίστας που δουλεύει χρόνια πάνω σ’ ένα σενάριο, είναι ένας δημιουργός με στιλ απολύτως προσωπικό. Αρνούμενος κατηγορηματικά τις ευκολίες του στούντιο, γυρίζει πάντα σε φυσικούς χώρους, στους οποίους, όμως, κάνει τόσες επεμβάσεις ώστε αυτοί να μεταλλάσσουν σ’ ένα πελώριο ντεκόρ. Έτσι, ο Ποντεκόρβο ? ντοκιμαντερίστας βρίσκεται πάντα στο οικείο του περιβάλλον ελέγχοντας και την τελευταία του λεπτομέρεια, σαν να επρόκειτο για ένα στημένο ντεκόρ λίγων τετραγωνικών μέτρων.
Απ’ την άποψη της διευθέτησης ταυ φυσικού χώρου Η μάχη του Αλγερίου είναι ένας σωστός άθλος: η πόλη του Αλγερίου μοιάζει να ‘χει αδειάσει από τους κατοίκους της και να ‘χει ξαναγεμίσει από τους ιδίους, αλλά αυτή τη φορά υπό την ιδιότητα των κομπάρσων που κινούνται στον φυσικό τους χώρο, ο οποίος έπαψε να ‘ναι «φυσικός» καθώς βάφτηκε, ανακαινίστηκε, ξηλώθηκε, γκρεμίστηκε και ?προπαντός? φωτίστηκε σαν να ‘ταν μια κολοσσιαία σκηνή θεάτρου.
Μέσα σ’ αυτόν το «ρετουσαρισμένο» πραγματικό χώρο τοποθετείται μια «ρετουσαριομένη» πραγματική ιστορία. Η ιστορία τής Κάσμπα (της παλιάς μουσουλμανικής συνοικίας της πόλης), που υπήρξε (κυριολεκτικά) η ακρόπολη της αλγερίνικης επανάστασης.
Όπως και το ντεκόρ, η ιστορία είναι πραγματική αλλά ανασυνθεμένη απ’ τον γόνιμο σεναρίστα του Ποντεκόρβο, τον Φράνκο Σολίνας, με τρόπο ώστε το «ρετούς» να υπηρετεί τις ανάγκες του Ποντεκόρβο και όχι την αντικειμενικότητα της Ιστορίας ? μια αντικειμενικότητα που δε χάνεται, βέβαια, ως αίτημα αλλά και που δεν μπαίνει τροχοπέδη στην άποψη του Ποντεκόρβο γι’ αυτή την Ιστορία, που δεν είναι καθόλου επική.
Εν πάση περιπτώσει, πρόθεση του δεν είναι να κάνει ένα ιστορικό φρέσκο ή ένα έπος σε στιλ Θωρηκτό Ποτέμκιν ή ένα ανασυνθεμένο ντοκιμαντέρ, αλλά να ερμηνεύσει τη διαδικασία της γέννησης ενός ιδιόρρυθμου αντάρτικου, το οποίο ως τρόπος δράσης και ως νοοτροπία βρίσκονταν πάρα πολύ κοντά στις απόψεις του Φραντς Φανόν για το επαναστατικό δυναμικό των λούμπεν. (Άλλωστε, ο Φανόν έγραψε το Της γης οι κολασμένοι με βάση τις εμπειρίες του απ’ την αλγερίνικη επανάσταση, της οποίας υπήρξε ο θεωρητικός.)
Ένα τέτοιο αντάρτικο δε στηρίζεται στη «διαφώτιση» και συνεπώς στη «λογική» ένταξη, αλλά στην ενεργοποίηση των ενστί κτων του μίσους και της επιθετικότητας του καταπιεσμένου που εκρήγνυται κατά κύματα, άτακτα, αλλά με μια δύναμη σαρωτική. Είναι προφανές ότι μια τέτοια νοοτροπία θα ήταν εντελώς ακατάλληλη να υπαγορεύσει ένα επικό στιλ στον τομέα της αισθητικής, πράγμα που το γνώριζε άριστα ο Ποντεκόρβο. Γι’ αυτό, κοίταξε την Ιστορία μέσα απ’ τα μάτια εντελώς εξατομικευμένων ηρώων που μοιάζουν να βγαίνουν απ’ τη μάζα των κομπάρσων, να παίζουν το ρόλο τους και να ξαναχάνονται στην ίδια μάζα. Έτσι, η ατομική περίπτωση (π.χ. του κεντρικού ήρωα Αλή) παραπέμπει αυτόματα στη γενική που τη συμβολοποιεί και τη συγκεκριμενοποιεί.
Αυτή η σχέση του ήρωα με τη μάζα στην οποία οργανικά ανήκει, γίνεται φανερή και κατά την αντίστροφη φορά: οι κομπάρσοι χάνουν την ανωνυμία και το διακοσμητικό τους χαρακτήρα καθώς αποτελούν την «πηγή» από την οποία ξεκινάει και στην οποία καταλήγει ο εξατομικευόμενος ήρωας. Γι’ αυτό ακριβώς ο θεατής έχει την εντύπωση πως τα πλάνα που περιγράφουν τη δράση ενός συγκεκριμένου ήρωα είναι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ μιας μάζας νοούμενης σαν ένα πολυκέφαλο πρόσωπο. Είναι φανερό, λοιπόν, πως οι κομπάρσοι αποτελούν ένα είδος χορού που άλλοτε σχολιάζει και παρακινεί σε δράση και άλλοτε δρα ?ανάλογα με τις γρήγορες μεταπτώσεις? απ’ το γενικό στο ειδικό και αντίστροφα.
Τούτες οι μεταπτώσεις, υπαγορευμένες απ’ την «ψυχολογική» ιδιομορφία της αλγερινής επανάστασης, δικαιολογούν τόσο τα απότομα ξεκινήματα και σταματήματα της δράσης όσο και την εκπληκτική τελευταία σκηνή στην οποία περιγράφεται το απροσδόκητο και εντελώς ξαφνικό (φαινομενικά) χύσιμο στους δρόμους ενός πλήθους έτοιμου να σαρώσει τους πάντες και τα πάντα ύστερα από δύο ολόκληρα χρόνια σχεδόν απόλυτης αδράνειας.
Η ταινία του Ποντεκόρβο δεν είναι μόνον η περιγραφή του πρώτου αντάρτικου των πόλεων. Είναι συγχρόνως και μια σοφή μαρξιστική μελέτη πάνω στο υποκείμενο της Ιστορίας, που είναι ταυτόχρονα και το αντικείμενο της: ο λαός φτιάχνει την Ιστορία για τον εαυτό του και όχι για τους αφεντάδες, τη φτιάχνει μόνος του και όχι διά εντολοδόχων. Βέβαια, έτσι γινόταν πάντα και ο Ποντεκόρβο δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. Όμως, γνωρίζετε πολλούς κινηματογραφιστές που κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν ταυτόχρονα το υποκείμενο της ιστορίας και ως αντικείμενο της; Ο Ποντεκόρβο δεν απλοποιεί τη διαλεκτική για λόγους σκοπιμότητας και κατανοητότητας. Προτιμάει τη χεγκελιανή φόρμουλα «ταυτότητα της ταυτότητας και τη μη ταυτότητας» παρά την υπεραπλουστευμένη της μορφή «θέση-αντίθεση-σύνθεση» που προκάλεσε τόσες συγχύσεις και τόσες παρανοήσεις με την έννοια της χρονικής διαδοχής που προϋποθέτει. Στο χεγκελιανό σχήμα, κάτι «είναι και ταυτόχρονα παύει να είναι» την ίδια στιγμή, η κατάφαση εμπεριέχει την άρνηση της. Στο εκλαϊκευτικό σχήμα, η άρνηση έπεται χρονικά της κατάφασης και σ’ ένα τρίτο χρονικό στάδιο δημιουργεί μια νέα κατάφαση.
Ο Ποντεκόρβο είναι ένας πολύ μεγάλος διαλεκτικός, και η φήμη του κάθε άλλο παρά μύθος είναι. Ο Γαβράς και οι όμοιοι του, αν τον πρόσεχαν λιγάκι (και αν έπιαναν και κανένα βιβλίο στο χέρι τους), θα ντρέπονταν για ταινίες σαν την Κατάσταση πολιορκίας π.χ., με την οποία ο θεατής, αν βρει κάποιες ομοιότητες, θα πρέπει να τις θεωρήσει εντελώς τυχαίες.

«Το Βήμα», 15-4-1975.’’

Όσο και να χτυπιέστε, από όποια σκοπιά και αν αντιλαμβάνεστε το Deer Hunter παραμένει ταινιάρα-άψογο δείγμα σκηνοθεσίας-ερμηνειών-έκφρασης. Και στο κάτω κάτω ρωτήστε τον ίδιο τον Cimino να σας φανερώσει τί ήθελε τελικά να περάσει μέσω της ταινίας του για να πείτε “Α! Τό’ξερα!” ή “Α τον ηλίθιο, ψέματα λέει, σιγά μην ήθελε να περάσει αυτό.” ή “Τελικά έπεσα έξω.” :p:p:p

Συνεχίζοντας, στις αντιπολεμικές ταινίες δεν γίνεται να μην βάλω το Full Metal Jacket. Άλλη μια αριστοτεχνικά γυρισμένη ταινία με δυνατές στιγμές και την ματιά του Kubrick. Δεν γίνεται να μην την απολαύσω κάθε φορά που την βλέπω.

ναι ρε παιδι μου, μαζι σου εγω, αλλα γιατι να ρωτησω τον καθε τσιμινο για το τι παιζει…δεν φαινεται???

Ο κινγκ μας αραδιαζε βλακειες περι ‘φρικη πολεμου’ και γραφικα, αλλα η ουσια ηταν αλλη και μαλιστα φαινοταν…ε, οι σκηνες υπαρχουν, το κλιμα ειναι εκει να τις υποστηριξει, τι αλλο να πει κανεις? Κοινως, δεν μας/μου απανταει κανεις συγκεκριμενα και οχι με ενα αοριστο ‘ταινιαρα, μνημειο, πυραμιδα’ κτλ ΓΙΑΤΙ ειναι ταινιαρα?

Είπα γιατί είναι ταινιάρα: τσεκάρω σκηνοθεσία, ερμηνείες, έκφραση, φωτογραφία, μουσική…για μένα αυτά τα στοιχεία την κάνουν άψογη ταινία, διαμαντάκι. Η προπαγάνδα όπως λέτε φαίνεται σε κάμποσα σημεία αλλά αυτό δεν μου αφαιρεί κάτι απ’την τελειότητα της ταινίας. Δηλαδή υπάρχουν και προπαγανδιστικές άψογες σκηνοθετικά ταινίες και μη-προπαγανδιστικές τέλειες. Τις βλέπουμε λοιπόν και κρίνουμε τί νοήματα θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Και μετά άμα θέλουμε [και βρούμε] μπορούμε να τσεκάρουμε τις δικές τους δηλώσεις επί του θέματος.

το deeρ hunter ειναι αριστουργημα(δεν διαφωνω με τις αποψεις για προπαγανδα βεβαια)αλλα ποιο αριστουργημα και απο το αριστουργημα ειναι το αποκαλυψη τωρα…για μενα η καλυτερη πολεμικη ταινια που βγηκε ποτε…ακριβως οτι ειναι για τα western ο καλος ο κακος και ο ασχημος…

παιζει ο κοπολα να καταφερε να ξεπερασει και τους νονους:-k…αλλα οχι ειμαι υπερβολικος…

ε οκ, εμενα μου φαινεται αδιανοητο(στην ηλικια που εχω φτασει τουλαχιστον) σε μια ταινια που εχει σαν κυριο λογο υπαρξης να περασει καποια πραματα (και δεν ειναι πχ. Die Hard που απλα θελει να διασκεδασει ή να δειξει πιστολιδι, παλι με γαμω τις σκηνοθεσιες κτλ) να περναω στο ντουκου τα οποια μηνυματα θελει να δωσει και να εστιαζω στην σκηνοθεσια, στις ερμηνειες, στη φωτογραφια, στη μουσικη, στο αν δειχνει ηλιοβασιλεμματα και στο αν μαεστρικα μου σκηνοθετει τη σαμπρελα ενος ποδηλατου να χανει αερα και εγω ψαρωνω…

Δηλαδη μετα θα βγω και θα πω ‘ταινιαρα’ και ‘αριστουργημα’ για μια ταινια που προπαγανδιζει, υποβιβαζει εναν ολοκληρο λαο και λειτουργει ως ‘συγχωροχαρτι’ για ενα εγκλημα…αλλο το ψυχαγωγικο κομματι και αλλο το πολιτικο…αυτες οι ταινιες δεν φτιαχνονται για να δειξουν ποσο γαμανε στα επιμερους, αλλα γιατι εχουν να κανουν πολιτικο σχολιο, να περασουν μια γνωμη!

αλλα οπως ειπα, ετσι το βλεπω εγω τουλαχιστον…
Δεν ειναι αριστουργημα, ειναι μια αριστουργηματικα φτιαγμενη προπαγανδα…
ειναι ολα οπως τα ειπε ο Γρακχος

Κατάλαβα πώς το βλέπεις Lupin. Σεβαστό
Απλά εγώ πώς να το πω…κ@υλώνω περισσότερο με την καλλιτεχνική σκοπιά και πάντα την βάζω πιο ψηλά όταν θέλω να κρίνω μια ταινία. Γι’αυτό της αναγνωρίζω ότι είναι άψογα γυρισμένη, ένα αριστούργημα του κινηματογράφου αλλά παράλληλα είναι και προπαγάνδα. Δεν μπορώ όμως ν’αφήσω το γεγονός ότι έχει προπαγάνδα να μου υπερκαλύψει την τελειότητά της. That’s me, art freak

και γω ειμαι art freak αλλα η στρατευμενη τεχνη παραμενει στρατευμενη…

…αλλά και τέχνη! Έλα βρε, πάνω κάτω συμφωνούμε όπως πάει.

για μενα πολυ καλη ταινια ηταν και η τελευταια η αμερικανικη που πηρε τα οσκαρ πολυ ρεαλιστικη ξερω γω…

αλλα ενταξει αυτη κι αν ηταν προπαγανδα…

οταν γυρισθει η γαμαω ταινια, με τους τοπ ηθοποιους-ονοματα Μπραντ Πιτς, Τζονη Ντεπηδες κτλ κτλ, τον σουπερ ΑρονοφσκιΦιντερΝολαν σκηνοθετη και το υπερτατο τεχνικο καστ, με θεμα τις ψυχολογικες συνεπειες του Β Παγκοσμιου στους μη μετανιωμενους αλλα ‘χτυπημενους απο τη μοιρα’ Ναζι, τα ξαναλεμε:p

Lupin για σεναριογράφο ρεεεεε!!

"What the hell does liberty mean anyhow? It’s just a word like house or table or any other word. Only it’s a special kind of word. A guy says house and he can point to a house to prove it. But a guy says come on let’s fight for liberty and he can’t show you liberty. He can’t prove the thing he’s talking about so how in the hell can he be telling you to fight for it?

Ρε μαλάκα Βασίλη σταμάτα επιτέλους να κάνεις κουότ εκείνο το ποστ μου. Με κάνεις και νιώθω άβολα. =Ρ

Νομίζω πως έχω να προσθέσω κάτι. Κάτι είπε ο θρεντστάρτερ σε κάποια φάση ότι η στρατευμένη τέχνη, όσο άρτια κι αν είναι, παραμένει στρατευμένη.

Εγώ ΓΕΝΙΚΑ δεν είμαι εναντίον της στρατευμένης τέχνης. Ίσα ίσα που πιστεύω ότι η στρατευμένη τέχνη (καλύτερα όμως να γράψω, “ΤΕΧΝΗ”, όταν δηλαδή πραγματικά καλύπτει την ανάγκη για το ωραίο, για το υψηλό, το έντονο, όταν την ενδιαφέρει να είναι σωστή και ολοκληρωμένη σε όλα και όχι μόνο να πει αυτό που θέλει να πει, αλλά και το ΠΩΣ θα το πει κτλ.) είναι η ανώτερη μορφή τέχνης που μπορεί να υπάρξει σήμερα. Το γεγονός ότι το 90% (χμ μάλλον μικρό ποσοστό λέω) της τέχνης που παράγεται σήμερα είναι μη-στρατευμένη/“ανεξάρτητη”/“απολίτικη” κτλ., είναι κάπως θλιβερό, ενδεικτικό της γενικής κατάπτωσης και παρακμής μπλαμπλαμπλά και επίσης αυτό που με υποχρεώνει να αναζητώ στα δειλά, ντροπαλά, χεζουλιάρικα έργα της “μη-στρατευμένης τέχνης” να βρω ό,τι μπορεί να καλύψει την ανάγκη, τη ΔΙΨΑ καλύτερα, που νιώθω (όπως και κάθε άνθρωπος που “νιώθει”) για όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω, δηλαδή το ωραίο, το υψηλό, το έντονο. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι την τέχνη μπορεί να τη σώσει, τελικά, ακριβώς η σωστή ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ τέχνη.

Πώς να το πω ρε παιδί μου. ΧΥΝΩ όταν βλέπω το Θωρηκτό Ποτέμκιν. Ή τον Οκτώβρη. Ή το Είμαι η Κούβα. Θα μου πείτε, σιγά την έκπληξη ρε εαμοβούλγαρε. Fair enough, αλλά δε μένω εκεί, έχυσα βλέποντας μαζί με τον θρεντστάρτερ την τεράστια Μάχη του Αλγερίου. Ή άλλες φορές το Wind that Shakes the Barley, το Αλάτι της Γης, άλλο ένα υπέρτατο κινηματογραφικό δημιούργημα για το οποίο θα πω άλλη στιγμή, και διάφορες άλλες τέτοιες ταινίες. Αν το πηγαίναμε στη μουσική και άλλες μορφές τέχνης, θα μπορούσα να σας μιλάω ατέλειωτες ώρες για την πελωριότητα της μουσικής του Μάνου Λοϊζου ή του Μίκη, του Σοστακόβιτς και του Κουρτ Βάιλ, του Χανς Άιλερ και του Λουίτζι Νόνο, του στρατευμένου σκέλους της μουσικής των Dubliners, τους Wolfe Tones, τους Clancy Brothers. Για το πανανθρώπινο στην ουσία του μεγαλείο της ποίησης του Μαγιακόφσκι και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Χικμέτ, του Ρίτσου και του Βάρναλη, του Λειβαδίτη, του William Butler Yeats. Αλλά δε θα σας κουράσω, γιατί θέλω να πιστεύω ότι το πιάσατε το υπονοούμενο, γενικά.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το εξής: δεν υπάρχει μία και μόνο αλήθεια στην οποία μπορούμε να καταλήξουμε και βάσει αυτής να κρίνουμε την τέχνη, τον κινηματογράφο εν προκειμένω. Απ’ την άλλη, δεν υπάρχουν άπειρες αλήθειες, ο αριθμός των οποίων είναι ίσος ξέρω γω με τον αριθμό των ανθρώπων που βλέπουν ταινίες και γενικά γίνονται κοινωνοί της τέχνης. Όχι. Τις περισσότερες φορές υπάρχουν δύο αλήθειες, η από δω και η απέναντι. Ταινίες όπως αυτές που προανέφερα δεν είναι, προφανώς, λιγότερο προπαγανδιστικές από ξεράσματα όπως ο Ελαφοκυνηγός, η Ψυχή Βαθιά, το Hurt Locker κτλ. Τις κρίνουμε όμως με τον ίδιο τρόπο; Ως επικίνδυνες για τη συνείδηση του θεατή; Όχι. Εκεί είναι η ευθύνη του θεατή. Με βάση αυτά που ξέρει (άρα οφείλει να ξέρει όσο γίνεται περισσότερα) επιλέγει ποιό είναι το χρήσιμο, το καλό, το ξηγημένο και εντάξει, και ποιό το “πούλο απ’ το σινεμά μου/την τέχνη μου/whatever”. Μπορεί κάποιος να πει ότι “ααα, εγώ τον λατρεύω τον Ελαφοκυνηγό, έχει ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΡΑ και ΕΡΜΗΝΕΙΑΡΕΣ, δε με νοιάζει πώς παρουσιάζει τους Βιετκόνγκ κτλ.”, ή “ΟΚ, αφού το θέτεις έτσι πούλο στον Ελαφοκυνηγό, αλλά με την ίδια λογική πούλο και στο Θωρηκτό Ποτέμκιν και τον Οκτώβρη”. Καμία αντίρρηση από μένα, αλήθεια. Θα κριθεί όμως γι’ αυτή τη θέση του και για το κριτήριό του (για το ότι δεν έχει δηλαδή). Όλα κι όλα. Θα κριθεί. Ως ο τύπος του σινεφίλ ή τέλος πάντων του φιλότεχνου που δε θέλουμε, δε μας κάνει, δεν πρέπει να είναι το γενικό παράδειγμα, υπόδειγμα ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με άποψη, ευαισθησία και νιονιό. Όχι οτινάναιδες (δικιά μου λέξη, ναι).

There is no such thing as neutrality.

Nα το πουμε λίγο διαφορετικα. Όταν γυρίζεις μια πολεμικη (ή αντιπολεμικη, όπως θελετε πειτε το) ταινία, εκ των πραγμάτων γυρίζεις μια ταινία πολιτική. Συνεπώς, θες δεν θες, αυτή η ταινία θα κριθεί και από πολιτική σκοπιά. Σε τέτοιες κρισεις λοιπόν δεν χωράει το “εμενα μου αρεσε αυτη η ταινία γιατι ήταν γαματη, τι μου λετε για προπαγάνδες” διότι αυτόματα μια πολιτική ταινία είναι εκ φύσεως και προπαγανδα ανεξάρτητα από το ποια ειναι η μερια του σκηνοθετη. Το “Γη και Ελευθερια” είναι τόσο προπαγάνδα όσο είναι και ο “Ελαφοκυνηγός”. Με καθαρα καλλιτεχνικά κριτήρια, ο “Ελαφοκυνηγός”, για μένα, είναι ανώτερη ταινία. Δεν μπορει να μπει στην καρδιά μου όμως γιατι αναγκαστικα την βλεπω από συγκεκριμενη οπτικη γωνια και ας είναι χιλιες φορες ανώτερη με ψυχρα, κινηματογραφικα κριτηρια (ερμηνειες, σκηνοθεσια κτλ κτλ)… (καλα, η πρωτη ωρα ειναι για να κοιμασαι αλλα τεσπα…)

Αυτό βέβαια ισχύει ακόμα και όταν ο δημιουργός έχει προσπαθήσει ηθελημένα να μην πάρει θέση. Όσον αφορά το “Ψυχη Βαθιά” ας πουμε που χιλιοθάφτηκε από πολυ κόσμο σαν αστικη προπαγάνδα, εγω να πω την μαύρη μου αλήθεια δεν ασπάζομαι την αποψη ότι ο Βούλγαρης ήθελε να κάνει αστικη προπαγάνδα. Ο Βουλγαρης ήθελε απλα να γυρίσει μια ιστορικη/πολιτικη ταινία χωρίς να πάρει καμία θεση αλλά αντίθετα να δημιουργήσει μια ταινία χαρακτηρων. Για μενα πετυχε πανηγυρικα ως προς αυτο, όντως γυρισε μια βαρβάτη ταινια χαρακτηρων. Ελα όμως που δεν γίνεται να μείνεις μόνο εκει όταν βλεπεις μια πολιτική ταινια… Αναγκαστικα λοιπόν, ο Βούλγαρης πρέπει να κριθει και για την θέση που παίρνει επιλέγοντας… να μην πάρει θέση. Το γεγονός ότι κάποια στιγμή η συγκεκριμενη ταινια πάει να “αριστερίσει” και όταν πάει να γίνει αυτό, ο Βούλγαρης το μαζεύει άρον-άρον και την ουδετεροποιεί ξανά με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, μη τυχον και “χαρακτηριστει”,ε, ειναι ενα φαινόμενο που εκ των πραγματων δεν γίνεται να περάσει απαρατηρητο και να μην κριθεί…

Για να το μαζεύουμε, απαξ και γυρισεις πολιτικη ταινια, θες δεν θες παίρνεις πολιτικη θεση. Ακομα και αν επιλέξεις να μην παρεις θεση, εκ των πραγμάτων θα εχεις παρει…

Έντιτ: Επίσης, έπειδη αναφέρθηκε, στην “Πτώση” δεν είδα καμια συμπαθεια για τους Γερμανους, ίσα ίσα μου περασε 100% όλη αυτη την διαστροφη που επικρατουσε στο περιβάλλον του Χιτλερ.

Μεγάλη κουβέντα έχει ανοίξει τώρα βασικά.

Προσωπικά δεν είμαι υπέρ της στρατευμένης τέχνης. Δεν μου αρέσει το Σινεμά που κάνει ο Κεν Λουντς για παράδειγμα. Καταρχήν ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές δεν κάνει σινεμά αλλά αριστερά μανιφέστα (η ταινία the wind that shakes the barkey μάλιστα που αναφέρθηκε είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα). Αυτό εγώ δεν το βλέπω ως τέχνη, και ο κινηματογράφος είναι πάνω από όλα τέχνη.

Στις πολεμικές ταινίες τώρα θα συμφωνήσω απόλυτα με manson. Σε αυτές τις περιπτώσεις θέλεις δεν θέλεις κάνεις πολιτικό Σινεμά. Δεν είναι ότι [B]πρέπει[/B] να πάρεις θέση, παίρνεις θέση και μόνο που ξεκινάς να κάνεις μια τέτοια ταινία. Και η θέση που θα πάρεις θα κριθεί. Αυτό όμως δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν βάζει την ταινία σου αυτόματα στην στρατευμένη τέχνη και εδώ είναι η μεγαλύτερη μου ένσταση. Άλλο είναι να θέλεις ως ανήσυχος καλλιτέχνης να σχολιάσεις μέσο μιας ταινίας, ενός καλλιτεχνικού δημιουργήματος δηλαδή, μια συγκεκριμένη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, και άλλο να κάνεις πολιτική δήλωση χρησιμοποιώντας ως μέσον μια ταινία. Τώρα βέβαια αυτό δίνει κατευθείαν κάποια ελαφρυντικά σε ταινίες όπως ο Ελαφοκυνηγός θα πεις κάποιος, που ακριβώς λόγω άρτιας κινηματογράφισης και ερμηνειών για πολλούς είναι καταρχήν τέχνη, αλλά όπως είπαμε κάθε φορά που κάνεις μια πολιτική ταινία και παίρνεις μια θέση και ο θεατής [B]οφείλει[/B] να κρίνει και αυτή την θέση του καλλιτέχνη, σε διαφορετική περίπτωση η ταινία λειτουργεί μόνο ως συνοδευτικό του ποπ κορν.

Βασικά δεν συμφωνώ γενικά με αυτό το “Το σινεμά είναι πάντα πολιτικό” που ακούω συχνά κυρίως από κριτικούς κινηματογράφου που κυκλοφορούν ακόμα με τα ζιβάγκο. Το Σινεμά είναι τέχνη και ως τέτοια μπορεί να πάει προς πολλές κατευθύνσεις. Και ναι μπορεί και οφείλει θα τολμήσω να πω να είναι και ψυχαγωγία, πραγματική ψυχαγωγία.

Τέλος πάντως για να μείνουμε και on topic ας αναφέρω και μια ακόμα κλασική αντιπολεμική ταινία που δεν αναφέρεται στο Βιετναμ αλλά στον παραλογισμό τους ψυχρού πολέμου.

Φυσικά μιλάω για το αριστουργηματικό [B]Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb[/B] του Stanley Kubrick. Απίστευτο χιούμορ που καυτηριάζει την στάση Αμερικανών και Ρώσων.

Ναι…μπράβο…ξέρεις ιστορία…
Όλα αυτά όμως που κολλάνε με το οτι δεν μου άρεσε η ταινία;;

Φυσικά κι είναι πρώτα απ’ όλα τέχνη, αυτό το είπα κι εγώ προηγουμένως, αλλά γιατί το στρατευμένο σινεμά δεν είναι τέχνη; Πρόσεξε, όπως περιέγραψα τη στρατευμένη τέχνη στο προηγούμενο ποστ μου ε. Αν δηλαδή ένας σκηνοθέτης κάνει μια ταινία μέσα από την οποία θέλει να κάνει την Χ πολιτική “δήλωση” αλλά το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να είναι αυτή η δήλωση πολιτικά σωστή με βάση τις δικές του αφετηρίες κι όλες οι άλλες παράμετροι του σινεμά να πάνε να γαμηθούνε, ε τότε ναι, συμφωνώ, αυτό δεν είναι τέχνη αλλά μάλλον διεκπεραίωση. Αν όμως προσέχει και την αισθητική του, και την ατμόσφαιρά του, και το σενάριό του, και τους χαρακτήρες του και όλα του τέλος πάντων, τότε γιατί να μην είναι τέχνη, δεν κατάλαβα. Δηλαδή δεν έκανε τέχνη ο Σεργκέι Αϊζενστάιν; Ή ο Γαβράς, τώρα που τον θυμήθηκα;

Από κει ξεκινάω εγώ και λέω ότι η στρατευμένη τέχνη είναι η ανώτερη μορφή της τέχνης, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και άπτεται των προτεραιοτήτων και των ευαισθησιών του καθενός, ΟΚ.

Και τέλος πάντων αν δε θεωρείς τέχνη το υπεραριστούργημα, το Wind that Shakes the Barley, να σου καεί το πισί ρε :!:

Σωστό, αλλά έτερον εκάτερον.

Πουθενά, αλλά κολλάνε μια χαρά με το ότι θεωρείς την ταινία προπαγανδιστική ενώ δεν είναι. Λέει τα πράγματα όπως συνέβησαν τότε, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Ξαναδιαβασε το ποστ σου.

Με βαση τα ελληνικα που ξερω, θαβεις την ταινια οχι γιατι δε σου αρεσε ο φωτισμος, η ηθοποιια, οι γκομενες και το καυτο χιουμορ, αλλα επειδη κανει φιλογερμανικη προπαγανδα. Ε, αυτο που γραφεις ειναι παντελως ακυρο και τελος.

Λεπτή η γραμμή μάλλον.

Κοιτά σαφώς ακόμα και στις ταινίες/πολιτικές δηλώσεις θα υπάρχει μια όσο γίνεται προσεγμένη κινηματογράφηση. Αλλά εγώ να σου πω την αλήθεια στο wind that shakes the barley είδα σχεδόν τα πάντα τα αφήνονται πίσω, χαρακτήρες, σενάριο, σκηνοθεσία (λίγα τα ξεχωριστά πλάνα που θα έδιναν το κάτι παραπάνω στην ταινία) μόνο και μόνο για να βγει αυτό που ήθελε ο Κεν Λουντς σαν δήλωση. Δεν ένιωσα σαν να είδα ταινία αλλά σαν να είδα μια αναπαράσταση εποχής που συνοδευόταν από μια πολιτική δήλωση. Το δραματουργικό στοιχείο της ταινία παραήταν φτωχό. sorry.

Και μην ρίχετε κατάρες στο pc μου ρε, λίγο θέλει η μαλακιά να ανατιναχθεί :-s