Στίχοι που μας εκφράζουν

Διάφορα
#3485

Μικρέ μου εφιάλτη, μου έλειψες τόσο
Ποτέ δεν πρόκειται να σε προδώσω
γιατί είσαι τα πάντα για μένα
Κάποτε πίστευα πως πρέπει να είμαι
ευτυχισμένος που δεν είσαι πια εδώ
όμως έκανα λάθος

Τόσοι μήνες ανάμεσά μας
τόσα πλοία, τόσα τρένα
τόσες θάλασσες και δρόμοι
τόσες νύχτες χωρίς εσένα
Να σε δω και να πεθάνω
να σε νιώσω κι ό,τι χάνω
το κερδίζεις και το ξέρω
μα όταν λείπεις υποφέρω

Μικρέ μου εφιάλτη, σε χρειάζομαι τόσο
Μικρέ μου εφιάλτη, σε χρειάζομαι πολύ
αυτές τις δύσκολες μέρες
Αυτές τις μέρες που εποχές καταργούνται
που οι πάγοι λιώνουν [B][SIZE=3]και τα δέντρα αρνούνται
σκοινί να δώσουν στον προδότη[/SIZE][/B]

Ποτέ δεν πίστευα πως τόσο μίσος
μπορεί να κατοικήσει σ? έναν άνθρωπο
και μάλιστα κοπέλα
Τώρα λυπάμαι αλλά δε θά ?μαι εγώ
αυτός που θα κλωτσήσει την καρέκλα
κάτω από τα πόδια της

#3486

[SIZE=3][B]Circumstances[/B][/SIZE]

A boy alone, so far from home
Endless rooftops from my window
I felt the gloom of empty rooms
On rainy afternoons
Sometimes in confusion
I felt so lost and disillusioned
Innocence gave me confidence
To go up against reality

All the same we take our chances
Laughed at by time
Tricked by circumstances
Plus ca change
Plus c’est la meme chose
The more that things change
The more they stay the same

Now I’ve gained some understanding
Of the only world that we see
Things that I once dreamed of
Have become reality
These walls that still surround me
Still contain the same old me
Just one more who’s searching for
A world that ought to be

#3487

Συμπάσχω με Crimson Idol σήμερα.

[B][I]Yesterday found him today
Caught him at his last breath
These walls built to stand come-what-may
Lie shattered in the ashes[/I][/B]

και

[B][I]Once he had forests and mountains
That were only his - listening to him
Once he would run through the summer days
Catching memories for ages to come
Now he is dressing this naked floor
With his flesh and blood, and times passes by
His trade of pain might just have lead him
To a deal with consequence
For some change as time passes by[/I][/B]

#3488

[I][Δεν περιμένω πια το όνειρο να ?ρθει
δεν περιμένω πια να δύσει το φεγγάρι
δεν περιμένω πια τον ήλιο μες τη νύχτα
ούτε το φως ασφυκτικά να με αγκαλιάζει

Καθορισμένος από ηλίθια πράγματα
δεν θέλω τίποτα που να μην έχει γίνει
εξαρτημένος απ? τη φύση που μου δώσατε
δεν περιμένω πια, δεν περιμένω πια

Δεν περιμένω πια ανθρώπινα πράγματα
δεν περιμένω πια το νόημα του χάους
δεν περιμένω πια χαρούμενα οδοφράγματα
ούτε φρικιά κακοντυμένα μες τους δρόμους

Ήρθε η στιγμή για τα ανώφελα αισθήματα
έτσι κι αλλιώς θα βρεις τον τρόπο να πεθάνεις
γλυκοχαράζει και πεθαίνουνε τα μάτια σου
δεν περιμένω πια το όνειρο για να ?ρθει

Δεν έχω όνειρα μονάχα φαντασία
δεν περιμένω πια να ζήσω στην αγάπη
δεν περιμένω πια κανέναν χαράματα
δεν περιμένω πια, δεν περιμένω πια](https://www.youtube.com/watch?v=60gdylNTTgw)[/I]

#3489

Πατρίδα
Αλκίνοος Ιωαννίδης
μουσική, στίχοι, ερμηνία
Νεροποντή 2009

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ?τους πιο πατριώτες
να `χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
“Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν…”.

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ? τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ? άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ? την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ? την Ομόνοια να πετάν? δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας, η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θαταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Έντγκαρ Αλαν Πόε
Αλκίνοος Ιωαννίδης
μουσική, στίχοι, ερμηνία
Ο Δρόμος Ο Χρόνος Και Ο Πόνος 1997

Φωτογραφία στον τοίχο,
κραυγή με δίχως ήχο.
Κοράκι πεθαμένο,
σοκάκι στοιχειωμένο.

Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει.
Κατάμαυρη θητεία,
κλεμμένη αμαρτία.

Φωνή και δυναμώνει,
ο χρόνος που τελειώνει.
Γιορτή που αγριεύει.
Δωμάτιο που στενεύει.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

Σ? ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο.
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια.

Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου.
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια.

Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ? άστρα.

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου
την όψη χάρισέ μου
κι αν δεν την αγαπήσω
πώς θες να τη νικήσω;

Με τις φωνές που άκουγες
στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου
κι άγιε αδελφέ μου.

:):!:

#3490

Meshuggah - Dancers To A Discordant System

Obscured faces file our points
Numbers fed to the machine
Still we stand in line for the next show
The human spine liquefied
What are we but stupefied
Dancers to a discordant system

We believe, so we’re misled
We assume, so we’re played
We confide, so we’re deceived
We trust, so we’re betrayed

#3491

Everywhere there’s rain my love
Everywhere there’s fear

:):!:

#3492

what if there’s nothing more

σκέτο

#3493

(Turn the other cheek)
It’s ever disappointing
You refuse us to forgive
When [B]nothing [/B]was taken

#3494

Parlour magician
Saw me in half
Pull me from your hat
Break my body, break my back
Drag me through wives, lawns and suburbs
You the great destroyer of my childhood

Like a ship that was lost in a storm
I will lie in my grave and stretch out my arms
I will lay this body down
I will lay this body down

When the evening of judgement has come
When all the stars in the sky come undone
I will lay this body down
I will lay this body down
On the miry road

I hold your light
That bursts the banks
Of the rivers of my limbs
Brain set on fire
In a flavour of the celluloid
You?re my odyssey, my glory
My last chance at reality

Και εις τους αιώνας των αιώνων.

#3495

Something’s not right
my life isn’t going just how I thought it might
and nothing seems real
it’s like confusion to feel
It makes me start wondering

The clock’s ticking fast
I can’t keep on looking
With my head and heart full of scars
I just keep wondering

If I, Oh if I keep digging here
Will something start fueling the fire
I need to be left alone
to fill my deep desire

but who am I to make flames in night
When I can’t even make myself sleep at night
Oh, I have never been shown
how to do this
it’s the only thing I’ve ever known

yes I will keep on digging here

#3496

^^
I’m okay, but just for now,
Will someone show me how?
Will someone take my hand and tell me that [B]I CAN[/B]
I can be everything I’m not, and wont be left here and forgot
Will be something more, open the door, spread my wings and learn to soar
Oh I’d give anything, anything, anything, anything to feel

In this world of though I’ve sat before …

*το 15 νέος δίσκος οεο

#3497

Στίχοι [B]Αλκίνοος Ιωαννίδης[/B]
…δίσκος[B] ‘‘Μικρή Βαλίτσα’’[/B]

[B]Πάντα θα ξημερώνει[/B]

Αν έχεις δόντι του φονιά και γούστα ματωμένα
αν μαύρισες τον ουρανό και θες να φας κι εμένα
μέσα στην καταιγίδα

θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου, σκόνη μες στο μάτι
μέσα στ? αυτί σου ψίθυρος και σύγκρυο στην πλάτη
στη σιγουριά σου αγκίδα

Πάντα θα ξημερώνει

Σκοτάδι αν είσαι αφέγγαρο, λεπίδι δίχως πόνο
δύναμη δίχως όνειρο, ταξίδι δίχως δρόμο
οργή χωρίς καθρέφτη

θα γίνω μέρα που θα ?ρθει κι άνοιξη στο λουλούδι
μες στον γκρεμό σου αντίλαλος και πιο βαθύ τραγούδι
στη μαχαιριά που πέφτει

Πάντα θα ξημερώνει

Τ? είναι ζωή; τι μη ζωή; και τι τ? ανάμεσό τους;
Ένα φωσάκι αγέννητο μες στην καρδιά του σκότους
πάντα θα ξημερώνει

[B]Ο χορτάτος[/B]

Κανενός δεν σκίζεται η καρδιά
Μόνο η δικιά μου
κλαίει τα παιδιά που βρήκαν μνήμα της αρμύρας
και της άμμου

Κανενός δεν τραγουδάει η φωνή
Μόνο η φωνή μου
γίνεται ο άστεγος κι η πόλη σε μια χώρα
της ερήμου

Κανενός δεν σκίζεται η καρδιά
μόνο η δικιά μου
βλέπει το δίκιο του ληστή και του φυγά
Μόνο η καρδιά μου

Κανενός δεν ξεσηκώνεται η ψυχή
μα το σκυλί μου
το λέω Τσε
κι Άρη φωνάζω το υπέρβαρο γατί μου

 ?Και ουδείς γογγύζει: κανενός δεν σκίζεται η καρδιά. Μόνο η
 νυχτερινή μας σιωπή, όταν κατευθυνόμαστε στα τέσσερα προς
 τις πυρές που κάποιος, σε ώρα μυστηριώδη και με στόχο
 ακατανόητο, έχει ανάψει για μας.? *

Κι όταν χορτάτος κουκουλώνομαι ζεστά
μες στη χλιδή μου
κανενός δεν σκίζεται η καρδιά
ούτε η δική μου

[B]Πολιτική Τοποθέτηση[/B]

Ρέβομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση
καλοταϊσμένος περιμένω την ανάσταση
είμαι γελοίος

Στο διαδύκτιο απαγγέλλω το κενό μου
είμαι μεγάλος στο μικρό δωμάτιό μου
άδειος και κρύος

Στρίβω γωνία σαν μυρίσω χημικό
μου είν? αρκετό ν? αγανακτώ μ?αντηλιακό
μες στην Πλατεία

Μεγαλουργώ στα λόγια κι από πράξη τίποτα
τι διαλέξεις, τι τσιγάρα, τι ποτά
στα καφενεία

Στης Ρούμελης τ? άγιο Βουνό θέλω να βγω
μα ούτ? ανηφόρα δεν αντέχω ν? ανεβώ
σα βόδι έγινα

Είπα το Σύστημα να μην υπηρετήσω
έχω όμως δόσεις, πήρα δάνειο για να χτίσω
σε Αθήνα κι Αίγινα

Μικρός ορκίστηκα τον κόσμο να αλλάξω
μα στα σαράντα μου είμαι ο κόσμος
πού να ψάξω για τον ένοχο

Ρέβομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση
Είμαι επιτάφιος, με προσπέρασε η ανάσταση
κι ελπίδα δεν έχω

[B]Η ωραία του χωριού[/B]

Γύρισα από την πόλη
άστους να κουρεύονται όλοι
Γύρισα - να σε χαρώ κορίτσι μου
στο χωριό για να σε βρω

Να σου σκάψω τους μπαξέδες
να φυτρώσουν κατηφέδες
Να σε πιάσω από γύρω - βρε όμορφη
πριν χαθώ και πριν να γείρω

Ένα μήνα στο χωριό
και δεν ήρθα να σε ιδώ
Γιατί ζωντανούς πεθαίνεις - βρε μάγισσα
και τα μνήματα ανασταίνεις

Μα ήρθε η ώρα μου απόψε
έλα, τη ζωή μου κόψε
Από ?δω είσαι κι απ? αλλού - αγγέλισσα
σαν τ? αστέρι τ? ουρανού

:):!:

#3498

Never thought you’d make me perspire.
Never thought I’d do you the same.
Never thought I’d fill with desire.
Never thought I’d feel so ashamed.

#3499

ΤΙ ΠΑΘΑΜΕ ΟΛΟΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ;

#3500

[B]You don’t get something for nothing
You can’t have freedom for free
You won’t get wise
With the sleep still in your eyes
No matter what your dreams might be[/B]

#3501

[I]…as long as she stays on the page[/I]

#3502

I’d break the back of love for you, αυτό πάθαμε

#3503

dont do that now…

#3504

[I]I thought you were my peace,
But you turned into an evil faith[/I]