Έλεγα να γραψω για αυτό στο thread για τον ελληνικό κινηματογράφο αλλά σκέφτηκα: “Κατσε ρε, γιατι να έχει ο Κυνόδοντας δικό του thread και η πραγματικά μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές ταινίες της τελευταία δεκαετίας όχι;”
Κυρίες και κύριοι, η Στρέλλα:
Την λένε Στέλλα αλλά οι φίλοι την φωνάζουν Σ-Τρέλα γιατί “όπως λένε είναι λίγο τζαζ”… Η Στρέλλα είναι τρανσέξουαλ αλλά ακόμα δεν έχει εγχειριστεί. Γνωρίζεται με τον Γιώργο, έναν 48χρονο άντρα που μόλις αποφυλακίστηκε μετά από 15 χρόνια στην φυλακή. Οι δυο τους θα ζήσουν έναν έρωτα πολύ μακριά από τις φόρμες της κανονικότητας της υπόλοιπης κοινωνιας, απόλυτα φυσιολογικό ωστόσο για την μικροκοινωνία των τρανς. Θα μείνουν όλα τόσο ρόδινα όμως;
Ο Πανος Κούτρας (“Η Επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά” (1999), “Αληθινή ζωή” (2004) ) υπογράφει μια από τις ομορφότερες ταινίες των τελευταίων ετών με ερασιτέχνες ηθοποιούς (η πρωταγωνίστρια Μίνα Ορφανού είναι τρανσέξουαλ στ΄αλήθεια), με αναφορές σε αρχαιοελληνικά έργα, με απλοϊκό αλλά πολύ δυνατό σενάριο, με χαρακτήρες που σε κερδίζουν εξαρχής, με γλυκόπικρο χιούμορ και ατμόσφαιρα. Η Στρέλλα κατέκτησε πρώτα τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και στην συνέχεια την Ελλάδα, κατά την προσωπική μου άποψη πρόκειται για την καλύτερη ελληνική ταινία της τελευταίας δεκαετίας και με εξαίρεση την τελευταία πεντάλεπτη σκηνή (που εκτός από το ότι την βαρέθηκα την θεώρησα αχρειάστη και περιττή) η ταινία σε κρατάει καθηλωμένο σε όλη την διάρκειά της αφενώς γιατι υπάρχει τρομερή εξέλιξη στο σενάριο (κατι που λείπει από τον Κυνόδοντα ας πουμε) και αφετέρου γιατι καταφέρνει μέσα σε μόλις 110 λεπτά να σε κάνει να ταυτιστείς για τα καλά με τους δύο βασικούς χαρακτήρες.
Kαλό θα ήταν ότι στοιχεία της υπόθεσης ξεφευγουν από αυτά που έχω ήδη γραψει στο πρώτο ποστ να μπαίνουν σε σποϊλερ. Δεν το λέω για εσενα worst enemy, απλα το επισημαίνω επειδη ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα της ταινίας είναι οι αναπάντεχες εξελίξεις στο σενάριο…
Επίσης γουσταρα πολυ την ταινία για την εικόνα της Αθήνας που προβάλλει, αλλά και για το γεγονός οτι μεσα σε μικρο χρονικο διαστημα σου κανει μια μινι σκιαγράφηση του καθε χαρακτηρα και ισως αυτος ειναι ο λογος που ταυτιζεσαι λιγο με την ταινια
Ψαχνωντας απλα για να ξεθαψω ενδιαφεροντα σινεφιλ threads,βρηκα αυτο που ειναι αφιερωμενο αποκλειστικα στην απιστευτη αυτη ταινιαρα ολκης και κανω copy-paste το post μου απο το thread '‘Eλληνικες Ταινιες’'καθως τοτε δεν ηξερα οτι υπηρχε αντιστοιχο thread.
Μπράβο για το θρεντ. Πραγματικά συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το οτι είναι μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας. Διαφωνώ μόνο για την τελευταία σκηνή την οποία θεωρώ μια από τις σημαντικότερες της ταινίας και σίγουρα απαραίτητη. [SPOILER]Σε αυτή την σκηνή έρχεται η πλήρης αποδοχή της Στρέλλας από τον πατέρα της. Μόνο στο τέλος ο πατέρας της μπορεί να χαρεί με την χαρά της, γουστάρει να την βλέπει να φλερτάρει και αντιλαμβάνεται οτι το παιδί του ζει δυνατά και απολαμβάνει κάθε λεπτό. Και αυτό γίνεται απλά επειδή οι δυό τους έχουν απαγκιστρωθεί απ’ τα βάρη του παρελθόντος και έχει συμβιβαστεί ο ένας με τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Τέλος ακόμα και το μωρό και η χρονική περίοδος (αλλαγή του χρόνου) μάλλον δεν είναι τυχαίες επιλογές. Ενιγουει, μπράβο και πάλι για το θρεντ! Τσιρζ![/SPOILER]
μια που εδώ είναι το thread της ταινίας δεν λεω για υπόθεση και τα λοιπά.
απλά να πω οτι δεν υπάρχει καμία τραβηγμένη ιστορία, και κανένα τέλος που δεν έκατσε καλά[SPOILER](θα μπορούσε να είχαμε ενα “στρελλα κρατάω μαχαίρι τέλος και ολοι να λέγαν τα καλύτερα”).[/SPOILER]
το δίπολο έρωτας/αγάπη
(και έρωτας/“αγάπη” )
παρουσιάζεται εξαιρετικά χωρίς να ενοχλεί ούτε σε ενα σημείο. ούτε με τις σκηνές που περιέχουν γυμνό, ούτε με την ιδια την ιστορία και την εξέλιξη της.
βάζουμε το συγκρατημένο χιούμορ και τις 2 τρομερές ερμηνείες των βασικών ηθοποιών και έχουμε μια απο τις καλύτερες ελληνικές ταινίες εβερ(απο τα πολύ λίγα που εχω δει και καταλαβαίνω)
η απώλεια της άνευ όρων πρώτης αγάπης που γνωρίζει ο άνθρωπος και η αναζήτηση του έρωτα και της μετά απο καταστάσεις αγάπης, δεν μπορεί να εχει κανένα ακραίο σημείο και χαρακτηρισμό. ακραίες καταστάσεις μπορεί να υπάρχουν. ακραία ανάγκη ποτέ.πάντα η ιδια ειναι
[B]στελλα με ρ[/B] (και λίγο τζαζ)
*σταματήστε να λέτε για την απεικόνιση της αθηνας. βαρέθηκα
Πράγματι, ωραία ταινία! Αν και για να είμαι ειλικρινής αυτό το “happy end” με είχε ξενερώσει απ’ ό,τι θυμάμαι. Μα, είναι δυνατόν ένας πατέρας να μαθαίνει ότι έχει πάει με τον γιο του και να μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς καμια ενοχή; Εκεί με χάλασε λιγάκι, ότι το περίμενα πιο δραματικό. Εντάξει, κατά τ’ άλλα, όμορφη, με καλές ερμηνείες, συμπαθητικές φυσιογνωμίες και χαρακτήρες…εκεί στο τέλος μας τα χάλασε μόνο. Αρκετά ρεαλιστική και διαφορετική απ’ τα συνηθισμένα. Με εντυπωσιάζει η συμμετοχή των φορουμιτών(ανδρών) σε αυτό το θρεντ. Μπράβο μωρέ.
Εμενα μου την εκανες την ζημια παντως! Μονο την πρωτη γραμμη διαβασα αλλα εγινε το κακο… Ελεγα ποσο καιρο να την δω και τωρα που ειδα το thread,σκεφτομουν να την δω αποψε…
Έγραψα κόρη, αλλά το έσβησα (επειδή δεν ήταν ολοκληρωμένη η αλλαγή, μπερδεύτηκα)… :? Βιολογικά ήταν αγόρι, στην ψυχή και στη συμπεριφορά είναι γυναίκα όμως και το επικροτώ που είχε τα κότσια να σταθεί μόνη της στα πόδια της, με τις δικές της δυνάμεις.(Βασικά, αυτή η ηθοποιός ήταν κι ένας απ’ τους λίγους λόγους που παρακολουθούσα κάθε τόσο τους “βασιλιάδες”).
Στο άλλο που με ρώτησες, απλά μου ακούγεται λίγο…κάπως…ανώμαλο! Και δε μπορώ να φανταστώ ότι μετά απ’ ό,τι περάσανε, μέχρι να αναγνωρίσει ο πατέρας (άντε δεν το λέω), ότι είναι λογικό να ζουν όλοι μαζί ευτυχισμένοι! Λογικά ένας απ’τους δύο θα έπρεπε να σαλτάρει (εντάξει, έχετε καταλάβει ότι σιχαίνομαι τα χάπι εντ)…
Πάντως, σαν ταινία μου άρεσε και αν και δεν είμαι σινεφίλ (στα μισά βαριέμαι), αυτή με συνεπήρε από την αρχή μέχρι το τέλος - άντε μέχρι πέντε λεπτά πριν το τέλος. Ε, τί να κάνουμε; Ήθελα πιο δραματικό, δακρύβρεχτο φινάλε…
)
