Θρεντ-παγίδα. Και δεν το εννοώ από τη σκοπιά αυτού που λέει ο Ντέκαρντ, ότι θα μπορούσε να γίνει άλλο ένα “favourite albums thread” που ο καθένας αν το έπαιρνε ελαφρά τη καρδία θα άρχιζε πάλι να ψωλάρει κι έτσι θα βλεπες πάλι Γράκχο να χώνει Πεηνκίλλας, τον Ντέκαρντ Ράιχς, τον Μούντσάιλντ Αγουέηκεν δε Γκάρντιανς, τον Νιρ Χέλλογουινς και ούτω καθ’ εξής - αυτό είναι αρκετά σαφές. Υπάρχουν όμως ένα σωρό άλλα ερωτηματικά που μου γεννιούνται. Το κυριότερο: πώς μπορεί να είσαι σίγουρος ότι ένας δίσκος είναι “ιδανικός”; Πώς μπορείς να ορίσεις την τελειότητα στη μουσική; Σίγουρα δε μπορείς να αναζητήσεις “αντικειμενικά” κριτήρια γιατί έτσι θα λέγαμε “τα καλύτερα, παιδιά! όχι τα πιο αγαπημένα!” Αλλά κι αυτό έχει ειπωθεί ξανά και άκρη δε θυμάμαι να βγήκε ποτέ. Μήπως όμως δεν υπάρχει τελειότητα (η οποία έτσι ορίζει, σύμφωνα με το πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας, το “ιδανικό”), αλλά αντιθέτως ένα συνεχές αλλά καταδικασμένο στην αποτυχία κυνήγι της τελειότητας, το οποίο εν τούτοις είναι αυτό που δίνει όλη την ομορφιά στη διαδικασία του να την ψάχνουμε με δίσκους, συγκροτήματα, μουσικές; Και παρακάτω: Ακόμα και μ’ αυτό το κριτήριο, τί σημαίνει ιδανικό; Ιδανικό με βάση του τί ακούς εσύ, το τί θέλεις να ακούς εσύ, ή το πώς πιστεύεις ότι πρέπει να παίζεται η μουσική γενικά; Μπα, ούτε αυτό το τελευταίο δεν πρέπει να είναι όμως. Γιατί ο λόγος που ακούμε πεντακόσιες χιλιάδες συγκροτήματα ο καθένας, σαν τα μουσικά πρεζόνια, μάλλον είναι ακριβώς ότι ψάχνουμε διαρκώς και με αγωνία για μουσικές που θα μας “συμπληρώσουν” λίγο παραπάνω, που θα βάλουν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ του εαυτού μας, της ψυχής μας έτσι όπως τη βλέπουμε στον καθρέπτη της μουσικής - ένα παζλ όμως που, το ξαναλέω, μάλλον θα μείνει για πάντα ημιτελές. Και ευτυχώς κιόλας.
Έχοντας υπ’ όψη όλα τα παραπάνω αλλά και άλλα τόσα ακόμα που δεν μπορώ καν να βάλω σε λέξεις και προτάσεις, προχωράω με τη μέγιστη δυνατή προσοχή και επιφύλαξη: αν το πάρω με τη μέθοδο της “εις άτοπον απαγωγής”, αποκλείοντας δηλαδή απ’ αυτή την κατηγορία άλμπουμς αγαπημένα μεν, που όμως ούτε γω δε θα έλεγα ότι είναι “ιδανικά”, ο δίσκος που τελικά μένει, στο μυαλό μου, ως αυτό που ορίζει το ανθρωπίνως ιδανικό στη μουσική, είναι ένας:
[SPOILER]
[/SPOILER]
Απ’ την άποψη ότι πραγματικά πλησιάζει σε ανησυχητικό βαθμό αυτό που έχω εγώ στο μυαλό ως πληρότητα σε σχέση με το πώς μπορούν να καλυφθούν στα όρια ενός δίσκου συναισθήματα, ιδέες, σκέψεις, τρόποι έκφρασης, που ανήκουν σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του σχετικού φάσματος. Απλοϊκή τραγουδοποιία, μεγαλόπνοα κόνσεπτς, πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, αγνό παρθένο φαν, ξεγνοιασιά, ψυχεδέλεια, μπλουζίστικο μερακλίκι, άγρια ροκιά, μελαγχολία, ευτυχία, η καρδιά που ξεχυλίζει από απλή, γλοιώδη αγάπη για το έτερο φύλο, κουράγιο, συγκίνηση, αποστασιοποίηση, ειρωνία - όλα, ΟΛΑ όμως, εγώ προσωπικά τα βρίσκω εδώ πέρα. Και να πω την αλήθεια; Η εναλλακτική μάλλον κάτι άλλο απ’ τα Σκαθάρια θα ήταν. Κάνα Revolver, κάνα White Album, κάνα Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band… δεν ξέρω, κάτι απ’ αυτά. Ό,τι και να λέω, ό,τι κι αν ακούω κατά καιρούς, ό,τι κι αν προσκυνάω… στο τέλος μόνο μπροστά σε ένα συγκρότημα νιώθω τόσο, μα τόσο μικρός, κι όμως παράλληλα ακούγοντάς το νιώθω π.χ. τον Paul McCartney ή τον John Lennon σχεδόν σαν φιλαράκια, σαν ανθρώπους δικούς μου ή που τέλος πάντων είναι πολύ κοντά σε μένα, όσο ψηλά και να στέκονται. Μήπως τελικά αυτή είναι η τελειότητα στη μουσική;
Δε γαμιέται. Ακόμα και να μην είναι, εδώ θα μαστε να το κουβεντιάσουμε, όλο και κάτι άλλο θα μου ρθει στην κεφάλα.
Δεν το ήξερα πως τους εκτιμούσες τόσο!Θα μπορούσα να το έχω κι εγώ στη λίστα μου!
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]
[/SPOILER]