Η τελική μου δεκάδα για το 2012 μάλλον διαμορφώνεται κάπως έτσι
[B]Disappears[/B] - Pre Language
[B]Slug Guts[/B] - Playin in time with the Deadbeat
[B]Cult of Youth[/B] - Love will Prevail
[B]Victory Collapse[/B] - Convenience has poisoned our Souls
[B]Οδός 55[/B] - S/T
[B]Parquet Courts[/B] - Light Up Gold
[B]Public Image Ltd[/B] - This is Pil
[B]Dirty Fuse[/B] - S/T
[B]the Nomads[/B] - Solna
[B]White Lung[/B] - Sorry
Εκτός συναγωνισμού φυσικά το μεταθανάτιο άλμπουμ του Α και Ω
[B]Joey Ramone[/B] - Ya Know?
Το Disappears με τον καιρό κατάλαβα ότι είναι η αγαπημένη μου κυκλοφορία για το 12. Είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει αυτή η μπάντα θαύμα, είναι και οι αναμνήσεις του λάηβ τους στο Παρίσι που το σπρώχνουν ακόμα περισσότερο. Αυτός ο συνδυασμός μαστούρας και garage-ιάς, είναι σαν να ακούς τους Sonic Youth να παίζουν το White Rabbit των Jefferson Airplane, για ένα ολόκληρο άλμπουμ.
Slug Guts, σταθερή αξία στη σαπίλα, και για μένα κάναν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τα μαγικά τους. Σαπίλα κ punk, έτσι όπως το ξέρανε και οι Birthday Party.
Eνώ τους Cult of Youth (πάλι από το ίδιο label με τους Slug Guts) τους ανακάλυψα πριν λίγους μήνες. Μάλλον η Sacred Bones γίνεται (αν ήδη δεν έχει γίνει) κλασσική περίπτωση “αυτή ξέρουμε - αυτή εμπιστευόμαστε”. Βγάζουν μια πιο εξευγενισμένη ποστ πανκίλα, λίγη φολκίλα, πιο light Νew Model Army φαντάσου, αλλά με δόντια, λίγο από Theatre of Hate ίσως, μπόλικο Nίκο Σπηλιά και άλλα όμορφα.
Χάρηκα που προς το τέλος του 2012 έδωσα προσοχή σε δύο εξαιρετικές εγχώριες κυκλοφορίες, (ΟΔΟΣ 55 κ Victory Collapse), με τους πρώτους να ακολουθούν καλά περπατημένα (ειδικά από επίσης εγχώριες μπάντες) μινιμαλ συνθ μονοπάτια των early 80’s, ενώ οι δεύτεροι μπορεί να βγάζουν μια ξεδιάντροπη Gang of Four - ίλα που όμως κατάφερε να με συσχετίσει στο έπακρο μαζί της.
edit: btw, το the Men δεν το χα παρει πρέφα καθόλου, και τσεκάρεται ήδη
Τον τσέκαρα και εγώ μετά τον χαμό, δυστυχώς δεν ακούω πολύ πια σόουλ όσο άκουγα παλιά, κάνω 2,3 επιλογές κάθε χρόνο.
Ο τελευταίος που με εντυπωσίασε ήταν ο Weeknd ο οποίος είναι ο ορισμός της σέχσυ μουσικής, ο άνθρωπος μπιπ και δέρνει. Η τριλογία του ήταν το Νο1 μου για το 2011.
Τσέκαρα το τελευταίο του Οcean και ο άνθρωπος ξεκάθαρα το έχει. Άκου το pyramids (10λεπτη έκδοση) και πες μου γιατί το λέω, οπότε σύντομα θα κοιτάξω και το προηγούμενο.
Πιστεύω εδώ κάτι που πρέπει να τονιστεί όσο δεν πάει άλλο, ένας δίσκος “ταξίδι από πλανήτη σε πλανήτη”, ολοκληρωτική μουσική όπως την ονομάζω εγώ (πως λέμε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο) , με πολυεπίπεδα:
δεν ξέρω γιατί το βγάλατε αδύναμο το The Sword, εμένα μια χαρά τούμπανο με ακούγεται. δεν είναι Warp Riders, αλλά γενικά γαμώ τώρα που έκανα ένα μινι ξέθαμα
ναι είναι πολύ καλός ο δίσκος. βγάζει μια όμορφη , ψυχαγωγική αίσθηση.
ούτε πολλές μαυριλες για να “δείξει” , ούτε συνθέσεις και καλά ψαγμενες και αραιωμένες με το τίποτα. ωραία κομμάτια και αυτό είναι.
*και μια που είμαστε εδω, ας δώσει καμιά ευκαιρία ο κόσμος και στο δίσκο απο therapy. κατι λεει
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, έχοντας καταλιαγιάσει λίγο τα πράγματα, θα παραθέσω τα 5 album που θα πάρω μαζί μου από την χρονιά που πέρασε και ήδη κουβαλάω κάπου μέσα μου. Άκουσα μερικά ακόμα, άλλα λίγοτερο, άλλα περισσότερο. Κάποια μου άρεσαν, κάποια όχι. Προς το παρόν, εκτός από τα παρακάτω 5, τα υπόλοιπα πέρασαν και δεν (ή λίγο) ακούμπησαν.
#5
[SPOILER]Mono - For my parents
Κάποια συγκροτήματα, κάποιες μουσικές, είναι τόσο κοντά στο αυτό που είναι ιδανικό για σένα. Όπως περιγράφεις τις ιδανικές διακοπές, τον ιδανικό κολλητό, έτσι υπάρχουν και κάποιες μπάντες οι ήχοι των οποίων είναι τόσο κοντά σε αυτό που εσύ θεωρείς ιδανικό όταν αναφέρεσαι στην μουσική. Για μένα, η μουσικοί αυτών των τύπων μοιάζει ιδανική στα αυτιά μου. Ιδανική για τον τρόπο που βιώνω και αντιλαμβάνομαι την μουσική, τον σκοπό της, την ομορφιά της. Το “For my parents” ήλπιζα να έφτανε όσο πιο κοντά μπορούσε σε αυτό το μαγικό ηχητικό αποτέλεσμα των δύο προκατόχων του. Όταν το πρωτοάκουσα, ένωσα πως η μπάντα είχε προσεγγίσει, κάπως επικίνδυνα, ένα πιο κινηματογραφικό, πιο μεγαλόπνοο μουσικό προσωπείο και πως είχε χάσει κάτι από την ταυτότητα της που πάντρευε αυτό ακριβώς μαζί με την λυρικότητα, την μελαγχωλία και τον δυναμισμό των ηλεκτρικών ξεσπασμάτων. Με ευχαριστώ που τους αφιέρωσα χρόνο και τους ευχαριστώ που μου απέδειξαν στο Κύτταρο ότι δίκαια τους τον αφιέρωσα. Γιατί, δεν θα βαρεθώ να το λέω, η μουσική είναι βίωμα. Είναι η μπάντα που παραδίδει στην σκηνή το πιο βαθύ της κομμάτι. Είναι τα συναισθήματα, τα πρόσωπα, οι στιγμές, που κολλάνε πάνω στις μελωδίες και σε ρημάζουν. Και δεν φεύγουν ποτέ. Είναι αυτά τα λιμάνια που δεν αντίκρυσες ποτέ αλλά η ομορφιά τους σε συνεπαίρνει. [/SPOILER]
#4
[SPOILER]Om - Advaitic Songs
Ευτυχώς που υπάρχει το γύρισμα στο State of no return και έχω να περηφανεύομαι ότι το top 5 μου δεν είναι τόσο μα τόσο φλώρικο! Ναι μου άρεσε πολύ αυτή η εξέλιξη τους. Ναι μου άρεσε που κάνανε τον ήχο τους περισσότερο πολυδιάστατο. Για αυτό που ξεχωρίζουν, τον δικό τους μουσικό κόσμο, εξακολουθούν να ξεχωρίζουν. Δεν θυσίαστηκε τίποτα. Αντιθέτως εμπλουτίστηκε. Μεγάλωσε. Προχώρησε. Το φοβερό με τους Om είναι ότι κάθε album τους μου αρέσει τόσο πολύ και για διαφορετικούς λόγους που δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των πονημάτων τους. Όλα έχουν κάτι δικό τους. Πραγματικά αξίζουν πολλά μπράβο στον Cinseros που τραβάει το κουπί και προχωράει εκέι που δεν σταματάει ο νους του να ταξιδεύει. Εντάξει είναι ντοπέ, αλλά συγχωρείται… [/SPOILER]
#3
[SPOILER]Swans - The Seer
Τους Swans ομολογώ τους είχα απλά ακουστά. Δύο ξεχασμένα, κατεβασμένα albums από προτάσεις παιδιών εδώ μέσα. Για το “The seer” υπήρξε από νωρίς και από πολλούς εδω μέσα αποθεωτική αντιμετώπιση. Από την μία με κάνανε, ευτυχώς, να ασχοληθώ με το album, από την άλλη, έχοντας πια πλήρη εικόνα, θεωρώ ανέφικτο να έχεις ολοκληρωμένη άποψη από τόσο νωρίς. Και αυτό γιατί το album είναι εξαιρετικά δύσκολο για να το χωνέψεις καλά καλά. Είναι πολύ μεγάλο σε διάρκεια και με πολλά σημεία τα οποία λειτουργούν σε ένα υποστηρικτικό δεύτερο πλάνο με σκοπό να διατηρούν αυτήν την μοναδική ατμόσφαιρα που αποπνέει το “The Seer”. Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλεί του. Αυτή η σχεδόν αρχέγονη του ατμόσφαιρα. Είναι απογυμνωμένο, εκτεθημένο. Πρωτόγωνο. Και νομίζω ότι αυτή η αρχέγονη ομορφιά του όχι μόνο φτάνει αλλά και περισσεύει για να καταρρίψει κάθε κακόβουλο επιχείρημα για την ποιότητα του.
Έτυχε να τους δω στο Montreal, σε ένα μου ταξίδι. Το “The seer” στην σκηνή γίνεται επι 10 αυτό που ακούμε από τα ηχεία μας. Ζωντανέυει ξέφρενο. Τολάχιστον εκεί, που αυτοί που παρακολουθούν συναυλίες σέβονται. [/SPOILER]
#2
[SPOILER]Godspeed you! black emperor - Allelujah! Don’t bend! Ascend!
Τι και αν ο βασικός κορμός του δίσκου προϋπήρχε σαν υλικό κάτω από διαφορετικούς τίτλους. Τι και αν χωρίς προειδοποίηση, σιωπηλά, μία από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων 15 ετών έβγαζε καινούριο υλικό (δεν ξέρω αν είχε ηχογραφηθεί ποτέ στο παρελθόν πάντως κάποιο από τα δύο κομμάτια); Τα Mladic & We drift like worried fire έφτανα για να μας αποδείξουν ότι το θηρίο του Αναθεματισμένου αυτοκράτορα βρυχάται όταν εκείνο θέλει και όπως μόνο εκείνο ξέρει. Με την ίδια αίσθηση των πρώτων δευτερολέπτων του Dead Flag Blues. Τίποτα δεν άλλαξε τελικά και πύτε πρόκειται. Αν άλλαζε δεν θα υπήρχε αυτή η μπάντα. Όσο είναι εδώ, έχουμε την απόδειξη. [/SPOILER]
#1
[SPOILER]Sigur Ros - Valtari
Αδικημένο. Πολύ. Αντιγράφω ακριβώς ότι έγραψα τρεις μήνες πριν στο thread του (ναι είχε και τέτοιο).
Εδώ πάντως ακούγονται εκπληκτικά πράγματα. Μίξεις από alternative,math, funk, post hardcore/punk από 5 παιχταράδες. Ριφς εμπνευσμένα που κόβουν κωλαράκια, μελωδίες, εναλλαγές και γενικά ένας πλήρης δίσκος που το ριπιτ μπαίνει από τα μισά του κιόλας.
Δηλαδή είναι κρίμα. Λογικά και το πρώτο πρέπει να είναι ανάλογα γαμάτο και ήδη κατεβαίνει.
