Προσωπικα ο θεωρω μια απο τις καλυτερες κυκλοφοριες απο ελληνικη μπαντα.

Ως πορωμένος με PoS προτιμώ Wastefall

Δισκαρα αλλα προσωπικα θα προτεινα απο Rage το missing link η το end of all days…:thumbup: :thumbup:

“Επιτέλους! Η Ελληνική σκηνή τους τελευταίους μήνες άρχισε να με απογοητεύει και να με αφήνει παγερά αδιάφορο, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το συγκεκριμένο δισκάκι. Οι Synesthesia κατάγονται από τη Θεσσαλονίκη και το From Amnesia To Apocalypse είναι το ντεμπούτο album τους το οποίο είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από Ελληνική μπάντα μετά την κυκλοφορία του Theogonia των Rotting Christ (και μάλλον θα αργήσω να ξανακούσω)”

απο: http://metalzone.gr/reviews/atmospheric/synesthesia.html

http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendID=168643992

Πολύ underground album…:lol:

Το καλύτερο album των In Flames…

Ποιοτικό hard rock…

Και λίγη Σουηδική death metal καφρίλα…

ΔΙΣΚΑΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ 3…MUST HAVE-S

Oχι underground βεβαια,αλλα μια δισκαρα με τα ουλα της!Εχει και την χιταρα Radar Love μεσα και επισης τα καταπληκτικα σχεδον 10λεπτα Αre you receiving me και the vanilla queen.Ετος κυκλοφοριας 1973(τι χρονια κι αυτη…).Οριστε και ενα mini βιογραφικο απ την wikipedia.

Golden Earring is a Dutch rock/pop group that was founded in 1961 in The Hague as the Golden Earrings (the ‘s’ was later dropped). They had international chart success with the songs “Eight Miles High” in 1969, “Radar Love” in 1973, and “Twilight Zone” in 1982. In their “home-country” they had over 40 hits and made over 30 gold and platinum albums. Current members of Golden Earring are Barry Hay (vocals, guitar, flute and saxophone, member since 1968), George Kooymans (vocals and guitar,founder of band), Rinus Gerritsen (bass and keyboard, founding member), and Cesar Zuiderwijk (drums and percussion, member since 1970).

Για δευτερο πιατο,κατι επισης παλιο,αλλα επισης οχι underground.Oi Βlue Cheer ηταν πρωτοποροι του σκληρου ηχου και το συγκεκριμμενο(ντεμπουτο τους κιολας το 1968),το θεωρω ως το magnum opus τους.Η διασκευη στο Summertime blues του Eddie Cochran πρεπει να ακουγοταν σχεδον ακραια για τον ηχο και τα δεδομενα της εποχης.Και λιγα λογια φυσικα και απ την wikipedia για οσους ενδιαφερονται…

Blue Cheer was a San Francisco-based rock group of the late 1960s and early 1970s, who helped to pioneer heavy metal music. According to Tim Hills in his book, The Many Lives of the Crystal Ballroom, "Blue Cheer was the epitome of San Francisco psychedelia. The band was named for a brand of LSD and promoted by renowned LSD chemist and former Grateful Dead patron, Owsley Stanley. The band’s sound, however, was something of a departure from the music that had been coming out of the Bay area: Blue Cheer’s three musicians played heavy blues-rock, and played it very loud.

Original personnel were singer/bassist Dickie Peterson, guitarist Leigh Stephens, and drummer Paul Whaley. Their first hit was a cover version of Eddie Cochran’s “Summertime Blues” from their debut album Vincebus Eruptum (1968). The single peaked at #14 on the Billboard Hot 100 chart, their only such hit, and the album peaked at #11 on the Billboard 200 chart.

Οποιοι γουσταρουν τον ηχο,ας τσεκαρουν και το Οutside inside,της ιδιας χρονιας που ειναι επισης κλασικο δειγμα του γκρουπ…

Αυτα!

δεν ξέρω αν το χει προτείνει κανείς

αλλά τα 3 album των dredg είναι θεϊκά

leitfmotif
el cielo
catch without arms

για όσους δεν έχουν ακούσει είναι σε φάση…τώρα πώς να το πώ;
rock\alternative\post\emo\post hardcore
με λίγα λόγια φοβερά καθαρά φωνητικά,φοβερές μελωδίες,φοβερές συνθέσεις.φοβερά από όλα

Atomic Rooster - Death walks behind you (1970)

=D> =D> =D> :thumbup: :thumbup: :thumbup:

Grand Funk - E Pluribus Funk (1971)

Φιλε Παναγιωτη,για αλλη μια φορα προτεινες δισκαρα!!!

Για σημερα κατι πιο ψυχεδελικο,το ντεμπουτο του συγκεκριμμενου γκρουπ το 1971(απ την ψυχεδελομανα Vertigo).Σε καποιους ισως φανουν περιεργα τα φωνητικα της Anna Meek,αλλα οπως και να χει τραγουδαει με "ιδιαιτερο"τροπο σε φασεις…Προκειται για τους Catapilla και το ομωνυμο ντεμπουτο τους.Ιδρυτης του γκρουπ ο Robert Calvert…αν δεν χτυπαει καποιο καμπανακι,τσεκαρετε το λημμα Hawkwind…

Απο wiki…

Catapilla was an english progressive rock band and was active from the late 60s till the first half of the 70s. Its lead members were vocalist Anna Meek and saxophonist Robert Calvert. It created very innovative music in the early 70s, but disbanded shortly after the release of its second album. Nevertheless, the group had a great influence on music of the period.
Catapilla was formed in the late 60s in west London, with early members Malcolm Frith on drums, Dave Taylor on bass, Graham Wilson playing guitar and a wind section (Hugh Eaglestone, Robert Calvert and Thierry Rheinhart). Joe Meek (singer) was the first lead vocalist.

Black Sabbath manager Patrick Meehan produced the band’s first album, recorded with Anna Meek. The cover of Catapilla is reminiscent of the Beatles’ apple, but being eaten by a caterpillar. This suggests the idea of destroying the utopian perfection of british psychedelia and opposition to the mainstream psychedelic and progressive rock of that time.

After the release of their first album, the group toured, and Eaglestone, Frith, Rheinhard and Taylor were substituted by Bryan Hanson (drums), Ralph Rawlinson (keyboards) and Carl Wassard (bass). With this new line-up, the band recorded their second album, Changes. This album is regarded as the group’s main achievement, and had a great influence on other musicians of that time, although without mainstream success. Soon after the release of this album Catapilla disbanded.

συμφωνω εκτος απο το χαρακτηρισμο “emo\post hardcore”. με τιποτα λεμε και σορυ δηλαδις:p . για μενα ουτε μια στιγμη απο αυτα δεν εχουν. ευτυχως δηλαδη, επειδη δε κολλανε ιδιαιτερα στο στυλ τους.

αγαπημενο μου το el cielo…

Τα κομμάτια που άκουσα στο myspace τους, απλά μαμάνε…Εύγε συμφορουμίτη μας!!!

Πολυ καλοι οντως!!Δεν ηξερα οτι παιζει σ αυτους τυμπανα ο Θανασης(Dol Ammad).

an kai teleytaia den akoyo katholoy metal, to pio prosfato album to opoio goustara pragmatika htan to parakato…

oi Odious opos mporeite na diavasete einai apo Aigypto ki auto fainete ypervolika poly kai sth mousikh tous, afou paizoun ena prototypo eidos black metal to opoio emena mou thimise ligaki to kainourgio album ton Rotting Christ to Theogonia me elafros pio “vromiko” hxo. Oriental black metal loipon ki osoi theloyn kati fresko kai melodiko ston extreme xoro pantote, na to dokimasoun oposdipote! gia perissotera episkefteite:
www.odious-band.com kai 2 tragoudia mporeite na vreite sto myspace tous.

για όλα τα γούστα!

File hokam na enhmerwsw esena kai tous ipoloipous oti exw liwsei apo x8es ton disko twn catapilla pou proteines. egw shmera 8a proteinw kati elliniko.

Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης - Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης (1976)

Σχόλια-Περιγραφή (από διαδικτυακή πηγή):

Όταν πρωτοάκουσα πριν μερικά χρόνια τον ομώνυμο δίσκο του
συγκροτήματος «ΤΑ 4 ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ», μου άφησε μία γεύση από
αδιάφορη έως κακή. Προφανώς έφταιγε η άσχημη κατάσταση του δίσκου, η
οποία σε προδιέθετε ανάλογα και για το περιεχόμενο του. Δεν εξηγείται
διαφορετικά το γεγονός ότι, αφού άκουσα την πρόσφατη επανέκδοση του, ο
δίσκος πλέον επισκέπτεται συχνά το πικ-άπ μου και μου αποκαλύπτει τα
μυστικά και την ομορφιά του, μια ομορφιά που δεν είχα μπορέσει να διακρίνω
την πρώτη φορά.

Για να τοποθετήσουμε τα πράγματα σε μία χρονική σειρά, πρέπει να
μεταφερθούμε στον χρόνο και στα μέσα της δεκαετίας του 70. Το 1976
λοιπόν κυκλοφορεί στην εταιρεία Venus το άλμπουμ ενός συγκροτήματος με
το ασυνήθιστο και πρωτότυπο όνομα «ΤΑ 4 ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ» που είχε
για τίτλο το όνομα του γκρουπ. Η Venus ήταν καθαρά μία εταιρία που
κυκλοφορούσε μόνο λαϊκά και δημοτικά, γι’ αυτό και προκαλεί έκπληξη το
γεγονός ότι κυκλοφόρησε και τον δίσκο αυτό που είναι και ο μοναδικός της
δίσκος ροκ. Όποιο πάντως και να ήταν το σκεπτικό της, καλά έκανε και τον
κυκλοφόρησε διότι πρόκειται περί καταπληκτικού δίσκου.

Το γκρουπ απαρτιζόταν από τους Νίκο Γράψα (σόλο κιθάρα, τραγούδι),
Θανάση Άλατα (ρυθμική και ακουστική κιθάρα), Μάριο Γιαμαλάκη (μπάσο,
τραγούδι) και Χρήστο Βλαχάκη (ντραμς, κρουστά) και έπαιζαν αυτό που στην
μουσική ορολογία ονομάζεται heavy progressive, δηλ. προοδευτικό ροκ με
έντονα στοιχεία και τάσεις χαρντ-ροκ, αφού περιλαμβάνει σκληρά κιθαριστικά
περάσματα, βαρύ μπάσο, δυνατά ντραμς κλπ.

Ο δίσκος πέρασε απαρατήρητος, αφού οι προτιμήσεις του ελληνικού κοινού
ήταν και είναι στραμμένες στα κατά τεκμήριο τέσσερα γνωστότερα ελληνικά
γκρουπ της εποχής Sokrates, Πελόμα Μποκιού, Νοστράδαμος και Poll.Το
γεγονός ότι τα «ΕΠΙΠΕΔΑ» παρέμειναν στην αφάνεια οφείλεται κατά ένα
μεγάλο μέρος στην εταιρία τους, αφού η Venus σαν εταιρία λαϊκών -
δημοτικών δεν είχε προφανώς διάθεση να προωθήσει και διαφημίσει ιδιαίτερα
το γκρουπ και τον δίσκο.

Πριν από 7-8 χρόνια άρχισε ολοένα να αυξάνει σε όλες τις χώρες το
ενδιαφέρον του κόσμου για την μουσική του παρελθόντος. Το γεγονός αυτό
οδήγησε μοιραία τον δίσκο στα αυτιά ξένων συλλεκτών και φίλων του ροκ και
τότε διαπιστώθηκε το εξής εκπληκτικό. Ο δίσκος ΑΡΕΣΕ !!! Και άρεσε ΠΟΛΥ
!!! Παρ’ όλο τον ελληνικό στίχο του που σίγουρα ηχεί τόσο ασυνήθιστος στα
αυτιά των ξένων. Και σήμερα έχουμε φθάσει στο σημείο να ξέρει το γκρουπ
και τον δίσκο τους πολύ περισσότερος κόσμος στο εξωτερικό παρά στην
Ελλάδα.

Το ενδιαφέρον των ξένων για το γκρουπ δεν μπορούσε να αφήσει
ασυγκίνητους τους ιθύνοντες της ανεξάρτητης ελληνικής εταιρίας Wipe out
records, από τους μεγαλύτερους συλλέκτες ελληνικού ροκ και μερακλήδες
του είδους. Ήρθαν λοιπόν, σε επαφή με τον κάτοχο των δικαιωμάτων του
δίσκου και απέκτησαν τα δικαιώματα επανεκδόσεως του.

Επειδή όμως οι αυθεντικές ταινίες είχαν χαθεί, στρατολογήθηκαν δύο
πρωτότυπες κόπιες του δίσκου σε άριστη κατάσταση από συνδυασμό των
οποίων προήλθε η επανέκδοση του που τελικά βγήκε το 1995. Για να
ξεπερασθεί μάλιστα το γλωσσικό πρόβλημα τύπωσε η εταιρία σ’ ένα σημείο
του εξωφύλλου το όνομα του γκρουπ σε πιστή αγγλική μετάφραση “The 4
Levels of Existence”. Το αποτέλεσμα όσον αφορά το τύπωμα του εξωφύλλου
και την ηχητική ποιότητα ήταν εξαιρετικό.

Ο σκληρός τριζότος ήχος της κιθάρας στην εισαγωγή του πρώτου κομματιού
του δίσκου σου δίνει να καταλάβεις ότι τα παιδιά δεν αστειεύονται καθόλου.
Το καταπληκτικό «ΜΕΤΑΜΟΡΦΗ» είναι κατά την άποψη μου το καλύτερο
κομμάτι του δίσκου και αντιπροσωπεύει πλήρως τον ήχο του γκρουπ.

Hrthe h ora na xaidepso ta yperoxa aytia tou filou (gravedigger) Hokam me ena vinyl pou akouo tora:

Που το θυμηθηκες αυτο ρε μαν??? .Εχω ακουσει πολυ καλα λογια απ οσους ξερω πως το εχουν,οποτε μια και το πετυχαινω συχνα σε βινυλιο,θα το τσιμπησω καποια στιγμη!

Προεδρε μου,τα απεριοριστα σεβη μου!!!Μιλαμε για τρελη δισκαρα,ηταν ο πρωτος που ακουσα απ τους Mahavisnu και εφαγα κολλημα!