Τα πες όλα. Νομίζω οι πιο πωρωτικές μάχες που χω διαβάσει σε fantasy. Φτανουν σχεδόν τις πύλες της φωτιάς. Και οι διάλογοι είναι απολαυστικοί. Με αποθάρρυνες λίγο για το carrion γιατί έχω παρατηρήσει ότι το παλιό style γραφής δεν μου αρέσει, εξαιρείτε ο Τολκιν, ο Λαβκραφτ κ ο Μούρκοκ και αυτός σε πολύ συγκεκριμένα. Θα δείξει.
Μολις τελειωσα (?) ολη την σειρα του Conan καθως διαβασα και τα εφτα βιβλια που μου εδωσε
ενας φιλος.Θα ηθελα να διαβασω κατι παρομοιο οποτε για πειτε καμια προταση.
Μark Lawrence-[B]Prince of Thorns[/B]
Στα 9 του πριγκιπας Jorg Ancrath ειδε τη μητερα και τον μικροτερο αδερφο του να δολοφονουνται απο τον κομη Renar μπροστα στα ματια του. Ο ιδιος(ο Jorg) καταφερνει να επιβιωσει, και γεματος οργη και μισος βαζει σκοπο της ζωης του να σκοτωσει τον Renar και να να επιστρεψει στο καστρο του πατερα του για να διεκδικισει τον θρονο που δικαιωματικα του ανηκει.Στην αποστολη του,ομως ο 14χρονος πλεον Jorg συναντα εμποδια,προδοσια και μαυρη μαγεια.
Προκειται για το πρωτο βιβλιο(απο τα 3) της σειρας The Broken Empire). Ενω συγκαταλλεγεται στα epic fantasy βιβλια,η ολη υποθεση διαδραματιζεται σε μια alternate version της Γης(ενα post-apocalyptic μελλον),οπου στοιχεια του πολιτισμου κανουν την εμφάνισή τους στον Μεσαιωνα(Ευκλιδης,Πλατωνας,Αριστοτελης,Nietzsche,Shakespeare)! Παρολα αυτα,αυτα τα στοιχεια δεν προσθετουν τιποτα στην ολη υποθεση…
[B]Σε γενικες γραμμες[/B],ειναι καλο βιβλιο,καλογραμμενο,με την αφηγηση να γινεται σε πρωτο προσωπο απο τον ιδιο τον Jorg. Η υποθεση κυλαει ομαλα,με καποιες αναδρομες στο παρελθον.
Straight to the point βιβλιο που διαβαζεται ευκολα,χωρις να κουραζει τον αναγνωστη με απειρα ονοματα .
αυτό ήθελα να το αγοράσω αλλά διάβασα τόσα αρνητικά σχόλια για τον χαρακτήρα του Jorg (πχ για τον βιασμό στις πρώτες σελίδες) και την μηδενική ανάπτυξη όλων των υπόλοιπων ηρώων και τελικά έφαγε άκυρο, για πες αν ισχύουν αυτά
Ναι,ισχυουν,αλλα εξαρταται τι ψαχνει κανεις απο ενα βιβλιο. Θεωρω αυτο το βιβλιο το πιο “ρεαλιστικο” απο οποιοδηποτε fantasy βιβλιο που εχω διαβασει. Εδω δεν θα βρει κανεις παραμυθια με δρακους.
Εδω εχουμε να κανουμε με εναν sociopath,τον Jorg,ο οποιος ειναι τυφλωμενος απο μισος και εκδικηση. Ειναι,οντως,ακαρδος,μισογυνης και εγωιστης.
Δεν εχουμε εκτενη αναπτυξη της βιογραφιας ολων των αλλων ηρωων. Δεν ξερουμε απο που κραταει η σκουφια του καθενος,μεσω πληθωρας αχρηστων πληροφοριων. Ξερουμε λιγα και καλα.
Και,ναι,εχουμε και βιασμο. [U]Καθε[/U] fantasy βιβλιο εχει. Δεν καταλαβα γιατι πειραξε καποιους οτι ο βιασμος ηταν στην αρχη. Δηλαδη αν ηταν στο τελος θα τους αρεσε καλυτερα;(Δεν ακουσα κανεναν να χαλιεται με την αιμομιξια και τους βιασμους στο Game of Thrones)
[B]ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: [/B]Προκειται για μια σκοτεινη ιστορια. Δεν εχει ερωτες και λουλουδια. Ο Lawrence μπορει να μην ξανα εφευρισκει τον τροχο,αλλα ειναι μια ιστορια διαφορετικη απο αυτες του ειδους της,αφου επικεντρωνεται στην ψυχολογια και στον χαρακτηρα του πρωταγωνιστη,παρα (για χιλιοστη φορα) στα ηρωικα κατορθωματα ιπποτων και πολεμιστων.
Εχει μια διαφορετικοτητα,ειναι σαν να βλεπει κανεις τα πραγματα απο μια αλλη οπτικη,ξεφευγοντας απο την κλασσικη (κονσερβοποιημενη) συνταγη.
οκ, καταλαβαίνω το point σου, δεν έχω ακριβώς τις ίδιες απόψεις για τα άλλα fantasy βέβαια αλλά that’s me. με έπεισες να το ξεκινήσω πάντως, έστω από περιέργεια.
Αυτό ήθελα να το διαβάσω και εγώ. Το ότι είναι ρεαλιστικό και σκοτεινό σε εισαγωγικά είναι συν για μένα. Ίσως το δοκιμάσω αν και δυστυχώς με τα χρόνια και αφού διάβασα τα 3 πρώτα κάποτε του Song Of Ice And Fire πολύ δύσκολα πλέον να διαβάσω αμιγώς fantasy και να μου αρέσει. Έχουν ανεβεί πολύ τα στάνταρ και πλέον βρίσκω χαρά σε εναλλακτικές μορφές φαντασίας.
http://www.jazzbluesrock.gr/event.asp?catid=1246
Πηγα εχτες, δεν εχω και μεγαλη επαφη με τα συγκεκριμενα…
Μου προτειναν και πηρα τα The Dark Elf Trilogy,The Icewind Dale Trilogy
Στο ειδος τους ειναι απο τα καλα βιβλια;
ναι ειναι γαματες και οι 2 τριλογιες
Τελείωσα το Carrion Comfort του Simmons. Πολύ καλό και αυτό. Είναι πολύ καλός τελικά ο Dan. Αν σκεφτείς ότι ήταν και το πρώτο του μεγάλο βιβλίο. Πολύ καλή θρίλερ ιστορία με πολύ ωραίες σκοτεινές στιγμές. Χωρίς να μαι πολύ ειδικός σε αυτόν, νομίζω ότι θύμιζε λίγο Stephen King. Πρώτες απόπειρες γαρ. Πολλές σκηνές αγωνίας ήταν εξαιρετικά γραμμένες και σε κάνανε να νομίζεις ότι είσαι μέσα στην σεκάνς.
Τώρα ξεκίνησα το Stand. Για να δούμε τι έχουμε να δούμε. Πολλές οι προσδοκίες!
Τσακισα σε δυο μερες μονο το επος [B]Druss The Legend[/B] του [B]David Gemmell[/B].
To πηρα απο ενα μαγαζι με βιβλια εως 5 ευρω και δεν το μετανιωσα καθολου.
Απο το βορρα κατεβαινει ο στρατος 500 χιλιαδων Nadir και ο κομης του πιο
απορθητου καστρου με τα 6 αλεπαλληλα τειχη και τους 10 χιλιαδες μονο στρατιωτες
στελνει γραμμα στον παλιο του συμπολεμιστη Ντρας να ερθει μονο
και μονο για να ανυψωσει το ηθικο του στρατου του.Οι καλοι χαρακτηρες του
βιβλιου ειναι πολλοι,η γραφη ειναι απλη αλλα η δυναμη των περιγραφων και
συναισθηματα που σου δημιουργει το βιβλιο ειναι πραγματικα καταπληκτικα.
Συστηνεται ανεπιφυλακτα και αν το εχει διαβασει καποιος να ριξει καμια βοηθεια
γιατι δεν βγαινει ακρη με την σειρα που τα εχει γραψει ο Γκεμελ.
Y.Γ. Φαουλ του Anubis ο χαρακτηρας του εξωφυλλου που κραταει σπαθι ενω το
οπλο του Druss ειναι ο πελεκυς Snaga.
Εγώ ακόμα… αργώ να ξεμπερδέψω με το 3ο μέρος του “ΙΧΝΟΥΣ”, [B]το Eternal Night των Del Toro και Hogan[/B] 
(δουλεύω νέα κομικς)
Αλλά μέχρι στιγμής, εντυπωσιακό! Θα γινόταν και γαμώ τις ταινίες [I](ή σήριαλ -όπως ακούγεται τελευταία, πως θα γίνει…)[/I]
Σήμερα ήρθαν τα 2 πρώτα βιβλία του Witcher Saga, το Last Wish και το Blood of Elves. Τα πήρα στα τυφλά μετά από προτροπή καλού φίλου, τα έχει διαβάσει κανείς από εδώ;
εχω ακουσει οτι ειναι πολυ καλα χωρις να τα εχω διαβασει.Τα games παντως τα σπανε…
Εχω το Last Wish που μεταφράστηκε πρόσφατα απο τη σελινι αλλα δε το διάβασα ακομα… Ελπίζω να ειναι ανάλογο του ονόματος που εχει δημιουργηθεί…
διαβασα το πρωτο βιβλιο του ελρικ
δε μπορω να πω οτι ενθουσιαστηκα, οκ καλο στορυ, ενδιαφερων και ο αντιηρωικος χαρακτηρας του ελρικ, αλλα ο τροπος γραφης του μουρκοκ μου φανηκε λιγο παιδικος. Δεν ξερω, μπορει αν το διαβαζα στα 18 μου να μ αρεσε περισσοτερο. Αν ειναι ετσι και τα υπολοιπα παντως δε βλεπω να το συνεχιζω
Να συνεχίσεις. Τα υπόλοιπα είναι αρκετά διαφορετικά και με πιο πλούσια γραφή. Ενώ και η πλοκή γίνεται αρκετά πιο μυστήρια και ενδιαφέρουσα. Διάβασε τουλάχιστον και το υπέροχο κάστρο του μαργαριταριού και αν ούτε αυτό σου άρεσει τότε μάλλον σταματάς.
Τα Έλρικ ανήκουν στα παλιότερα έργα του Μούρκοκ - στην πλειοψηφία τους, καθώς δε τα έγραψε όλα την ίδια εποχή. Ο λόγος και ο τρόπος γραφής είναι απλός, σε γενικές γραμμές, μα και ιδιαίτερα άμεσος - κάτι θετικό. Το Κάστρο του Μαργαριταριού (το δεύτερο, χρονολογικά, της σειράς) γράφτηκε μετά από αρκετά χρόνια, σε μια “ωριμότερη” περίοδο του Μούρκοκ, και αυτό φαίνεται: ο λόγος του είναι πολύ περισσότερο σύνθετος και μεστός.
Μετά ακολουθεί το προσωπικά αγαπημένο μου, ο “Ταξιδιώτης στις Θάλασσες της Μοίρας”, του οποίου οι πρώτες ιστορίες ανήκουν στις αγαπημένες μου, γενικότερα μεταξύ των fantasy. Και μετά, εκεί που έχεις πωρωθεί, επέρχεται μια παράξενη στροφή: Ο λόγος γίνεται ξαφνικά πολύ απλός ξανά, απλούστερος και από το πρώτο βιβλίο του Έλρικ. Έχουμε φτάσει στην “Ονειρεμένη Πόλη”, και ενώ χρονολογικά βρίσκεται στα μισά του έπους του Έλρικ, ήταν το πρώτο που έγραψε ο Μούρκοκ, όταν ήταν ακόμα πολύ νέος. Και φαίνεται αυτό, καθώς χάνεται το σύνθετο των προηγούμενων κειμένων (aka, Το Κάστρο του Μαργαριταριού και ο Ταξιδιώτης στις Θάλασσες της Μοίρας).
Και μετά ακολουθούν παρόμοια σκαμπανεβάσματα, όσο αφορά τη γραφή, και η αιτία είναι πάντα η ίδια: ο Μούρκοκ τα έγραφε σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του.
Η ιστορία όμως… Παραμένει για μένα, στο σύνολο της, μία από τις κορυφαίες όλων των εποχών στον χώρο του φανταστικού, και σαφέστατα μία από τις επιδραστικότερες. Ο Έλρικ υπήρξε αντιήρωας σε μια εποχή που ακόμα ο κόσμος ταύτιζε το Fantasy με τη μάχη του “καλού” με το “κακό”, ενώ οι αντίρροπες δυνάμεις του “Χάους” και του “Νόμου” υπήρξαν ιδιαίτερα προχωρημένες, σα κοσμοθεωρία, για τα δεδομένα των fantasy έργων (από τις οποίες, όποια και αν υπερισχύσει πλήρως, σε κακό θα βγει, βλέπετε και το βιβλίο “Η Κόρη της Ονειροκλέφτρας”, όπου ο Έλρικ καταφεύγει στη Γερμανία των Ναζί, όπου ο Νόμος έχει υπερισχύσει, όχι το Χάος - και ο Νόμος φυσικά βρίσκεται με την πλευρά των ναζιστών…)
Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει κάποτε στο blog μου να γράψω κανένα αφιέρωμα στη λογοτεχνία του φανταστικού…
@ Άσχετο, μα ξεκίνησα πριν λίγους μήνες να διαβάζω Isaac Asimov. Αποφάσισα να πάρω τα βιβλία του με τη σειρά, όπως την είχε προτείνει ο ίδιος, ξεκινώντας από τα “Robot series”, μετά τα “Empire” και μετά τα (κορυφαία όλων) “Foundation”, aka “Θεμέλιο” στα ελληνικά.
Θα επανέλθω κάποτε με αναλυτικότατη άποψη (εδώ ή στο blog), μα για την ώρα θα πω απλά: Πρόκειται για πολύ μεγάλο, τεράστιο μυαλό, πραγματικά.
Η “επένδυση” στο κεφάλαιο Asimov είναι πολλή σημαντική!! Ο τύπος ήξερε να γράφει ιστορίες και φυσικά να βλέπει μπροστά από την εποχή του σε ότι έχει να κάνει με τις τεχνολογικές ανακαλύψεις. Στο “Θεμέλιο” να [U]μη [/U]προτιμήσεις τις εκδόσεις Κάκτος. Εγώ αναγκάστηκα να σταματήσω στο 3ο βιβλίο γιατί απλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έγραφε ο μεταφραστής…