Υπάρχει το μυθιστόρημα “Το όνειρο του θείου μου” και ένα διήγημα με τίτλο “το όνειρο ενός γελοίου”.
Φαντάζομαι ένα από τα δύο εννοείς.

Eγώ μόνο το ‘‘Όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου’’ γνωρίζω.

Να σου πω και γω το μυθιστόρημα “το όνειρο του θείου μου” δεν το χω διαβάσει, υπάρχει όμως σαν έργο, είναι από τις πρώτες του συγγραφικές προσπάθειες (το 2ο νομίζω μυθιστόρημα που έγραψε).
Το άλλο είναι διήγημα.

ενας απο τους αγαπημενους μου αν και αμφιλεγομενος για το καταθλιπτικο στυλ των ηρωων του…
κορυφαιο εργο κατ’εμε ‘‘ο ηλιθιος’’ και ενα απο τα καλυτερα μυθιστορηματα εβερ…
το ονειρο ενος γελοιου,το υπογειο, και πολλα αλλα ειναι μικρα διηγηματα και περιλαμβανοται περιστασιακα σε διαφορα βιβλια συλλογες στις ελληνικες εκδοσεις, γι αυτο ειναι λιγοτερο γνωστα σε σχεση με τα μεγαλα εργα του…
ο παιχτης ειναι ενα εργο γραμμενο προχειρα διοτι τον καιρο εκεινο ο φιοντορ επρεπε να γραψει γρηγορα ενα βιβλιο καθως δεσμευοταν απο τη ληξη του συμβολαιου του με τον εκδοτικο του οικο…ειχε και χρεη τοτε…

εμενα το αγαπημένο μου βιβλίο από το κύριο αυτό, είναι ο Παίχτης.
και απορώ που δεν το έχεις συμπεριλάβει στο poll…

ΧΑ! Το βρήκα!
Εγώ το ξεκίνησα μία φορά που είχα κάτσει σπίτι άρρωστος στο λύκειο, όπου αρνήθηκα να σηκωθώ από το κρεβάτι μέχρι να τελειώσω τα 4 βιβλία (συν 3 μέρες). Όταν λοιπον πήραν από το σχολείο για να ρωτήσουν για τις απουσίες η μητέρα μου με έδωσε στεγνά δηλώνοντας ότι είμαι ένας αχαϊρευτος τεμπέλης, και η διευθύντρια του σχολείου δήλωσε πως καλά κανω!

Εντάξει, εδώ μέσα βρίσκεται ένα από το σημαντικότερα φιλοσοφικά σχόλια που έχουν γραφτεί ποτέ για τη θρησκεία, ο μύθος του μεγάλου ιεροεξεταστή. και μόνο γι αυτό πήρε ψήφο…

Φυσικά ο μέγας ιεροεξεταστής, που τον παρουσιάζει ο Ιβάν στον Αλιόσα ως σχεδίασμα ενός ποιήματος που προτείθεται να γράψει, έχει τεράστιο ενδιαφέρον και θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα από μόνος του. Όμως μην το περιορίζουμε μόνο εκεί. Το έργο είναι πραγματικά μεγαλειώδες.
Ο Έρμαν Έσσε γράφει κάπου ότι του φαίνεται απίστευτο που οι Αδερφοί Καραμαζώφ είναι έργο ενός μόνο ανθρώπου.

AΠΙΣΤΕΥΤΟΣ
Ένα έχω να πω
Έχει βγάλει τους δαιμονισμένους που είναι με διαφορά το καλύτερο του…
Συμφωνείτε?

“O σωσίας”

Προχτες αγορασα να διαβασω το βιβλιο του “Ο Ηλιθιος”

εχω διαβασει πολυ λιγα βιβλια…:?

αλλα ποτε δεν θα ξεχασω το Έγκλημα και Τιμωρία …

ενταξει…
δεν ξερω ποσο καλα ειναι τα αλλα, παντως αυτο ακομη το θυμαμαι…

Ψήφισα άλλο, σκεπτόμενος το “ο Παίκτης”. Το αγαπημένο μου από τα βιβλία του που έχω διαβάσει, με κέντρισε κυρίως η ιδέα γύρω από την οποία ξεδιπλώνεται το έργο στις σελίδες του.

Εγω ψηφιζω το ‘‘Υπογειο’’ αν και δεν τα εχω διαβασει ολα του Ντοστογιεφσκι.Σημερα πηρα το ‘‘Ονειρο ενος γελοιου’’.Εχω και τον ‘‘Ηλιθιο’’ να καθεται στη βιβλιοθηκη εδω και ενα χρονο και ακομα δεν το χω διαβασει…ειναι λιγο τεραστιο…το χω παρει και στ’αγγλικα :-s ε θα το διαβασω καποτε.

Το διαβασα το ονειρο ενος γελοιου.Πολυ μου αρεσε.
Μ’αρεσει ο χειμαρρωδης τροπος που γραφει.Ο μισανθρωπισμος του.Ο κυνισμος του.Αυτη η απομονωση που επιδιωκει και η αισθηση που υιοθετει οτι ειναι ανωτερος απο ολους τους αλλους.Κι ας τον θεωρουν γελοιο…αυτοι δεν ξερουν,δεν καταλαβαινουν.Αυτος ομως ξερει.Ξερει την αληθεια…γι’αυτο και ειναι τοσο λυπημενος.Και ολα του εχουν γινει τοσο μα τοσο αδιαφορα που ειναι αποφασισμενος ν’αυτοκτονησει.Μα ουτε αυτο πια δεν εχει ενδιαφερον.Πρεπει να περιμενει καποιο σημαδι να τον καθοδηγησει…μονο ετσι θα εχει ενδιαφερον η αυτοκτονια του.
Και ολα αλλαζουν σε μια ονειροποληση του η οποια τον δηγαει χωρις να το συνειδητοποιησει σε ενα ονειρο.Ενα ονειρο τοσο ζωντανο,που ειναι πεπεισμενος οτι τα εζησε και τα ενιωσε ολα οσα ειδε.Σα να του αποκαλυφθηκε το μεγαλο μυστικο της ζωης.Και ξυπνωντας,ειναι ενας νεος ανθρωπος,που δε θελει πλεον να απαλλαγει απο την ιδια του την υπαρξη.Θελει να ζησει γιατι τωρα η ζωη εχει νοημα και ειναι ομορφη.

Το βιβλιο που ειχα παρει περιειχε αλλη μια ιστοριουλα,τον παλιατσο.Στην αρχη με κεντρισε αρκετα αλλα οσο το συνεχιζα,ψιλοεχασα το ενδιαφερον μου. :roll:

Ρε, don’t. Γενικα το εχει ο Ντοστογιεφσκι αυτο στα “κακα” του γραπτα. Βαριεσαι σε διαφορα σημεια αλλα στο τελος ολα απογειωνονται. Θεωρω τις λευκες νυχτες το διηγημα με τον πιο αυθεντικο ερωτα και με τον ερωτα που παραδεχομαι αλλα οταν το διαβαζα, στην πορεια, καπου εχανα το ενδιαφερον μου, κοιταγα το ταβανι κι αλλα τετοια. Στην τελευταια σελιδα αυτος ο χειμαρρος που λες μου απεδειξε οτι ειναι τελειο. Δεν ξερω την ιστορια που λες, αλλα παντα κρατα τις επιφυλαξεις σου με αυτον τον ανθρωπο.

Πάντως οι Αδερφοί Καραμαζοφ (καραμάζοφ ή καραμαζόφ τονίζεται τελικά??) ήταν πολύ βαρετό βιβλίο στα πρώτα του κεφάλαια. Και μιλάμε για ένα απο τα απόλυτα (αν όχι το απόλυτο) αριστουργηματα του Ντοστογιέφσκυ.

Εχε χαρη που ηταν μικρος ο παλιατσος και παρ’οτι μου φανηκε βαρετο,το διαβασα ολο.Ας ηταν καμια κουμουτσα οπως οι αδερφοι Καραμαζοφ που λες οτι τα πρωτα κεφαλαια ηταν βαρετα και θα το χα σουταρει,δε νομιζω ν’αντεχα

Εμένα το ‘‘Υπόγειο’’ μου φάνηκε κάπως περίεργο με αυτό το τελευταίο ξεκάρφωτο κεφάλαιο με τον κροκόδειλο. ΟΚ, πολλά μηνύματα σε σχέση με πολιτική/κοινωνία, αλλά εντελώς off με την ατμόσφαιρα των προηγουμένων 2 κεφαλαίων. :?

Διαβασα το μια αξιοθρηνητη ιστορια. Ηξερα οτι ο Ντοστογιεφσκι ειναι λιγο love or hate, οποτε επελεξα αυτο για πρωτη επαφη, που ειναι μικρο :Ρ Στην αρχη μου φανηκε καπως αργο, και λεω, μαλλον στους hate θα ανηκω, αλλα στη συνεχεια ηταν απλα φα-ντα-στι-κο. Απιστευτη διεισδυση στη ματαιοδοξια και την υποταγη. Check it out οσοι δεν το χετε διαβασει.

Μετά από έναν χρόνο…Λοιπόν, απαντάω εδώ γιατί θέλω την γνώμη σας. Πριν λίγες μέρες, τελείωσα ε-πι-τέ-λους τον “παίκτη” - γενικά, έχω μία πολύ κακή συνήθεια, να αφήνω, χωρίς λόγο, ό,τι διαβάζω στη μέση και να το ξαναπιάνω μετά από κανά εξάμηνο - και σκέφτομαι να αγοράσω το “λευκές νύχτες”. Δεν ξέρω μου έκανε το “κλικ” ο τίτλος - δε θυμάμαι καλά την υπόθεση, αλλά δεν πειράζει…πάνω από μισό χρόνο έχει μπει στη λίστα με τα βιβλία, που με ενδιαφέρουν - και μετά σκέφτομαι να διαβάσω το κλασσικό …“έγκλημα και τιμωρία”. Ή να αρχίσω πρώτα μ’ αυτό; Ο “παίκτης” πάντως μου άρεσε πάρα πολύ, αν και στο τέλος νευρίασα λίγο, να…που τελειώνοντας ο παίκτης συνειδητοποίησε το λάθος του, αλλά ήθελε να ξαναπαίξει - ωχ, μου φαίνεται ότι θα χρειαστεί να το ξαναδιαβάσω τελικά :Ρ… [SPOILER]Μου άρεσε και το ειδύλλιο με την Πολίνα, που ήταν μεσά στην κόντρα, αν και στο τέλος το άφησε έτσι…και τσαντίστηκα και σκεφτόμουν: “ρε άσε τη ρουλέτα και πήγαινε στο κορίτσι, βλάκα”… λοοολ[/SPOILER]Κάποιο άλλο βιβλίο έχετε να προτείνετε εκτός από αυτά; Κάτι όσο το δυνάτον πιο “ελαφρύ” αν γίνεται για αρχή;