Αγαπημένο άλμπουμ 1998

Βρήκα δίσκο με εξωφυλλάρα που δεν έχει αναφέρει κανένας και σίγουρα είναι στο τοπ 1998. Μην πω και καλύτερος δίσκος της μπάντας αυτής. Και είναι κ ντεμπούτο τους. Απλά δεν το λες και εντελώς metal.

Αν είχαν όρεξη οι εναπομείναντες, θα έβγαζαν και λεφτά από την κλοπή.

1 Like

Εδώ οι Diamond Head δεν πήραν τα σωβρακα των ξεπλενηδων, που κάνανε καριέρα με τα ψέμματα, για 7 νότες θα τρέχει ο Paul?

5 Likes

Τι τσακαλι εισαι εσυ, θα μας πεις σε λιγο κι οτι το Feelings απο τον ιδιο δισκο ειναι κλεμμενο

1 Like

yeah yeah brother! ('95 είναι αυτό…)

1 Like

Νομίζω δεν ανέφερε κανείς το “One hour by the concrete lake” των Pain of Salvation. Το θεωρώ το πιο σκοτεινό της “κλασικής” περιόδου τους και από τα καλύτερα δείγματα prog metal γενικότερα. Έχει κι αυτό το “The big machine” μέσα που παίζει να είναι στα 3-4 πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους.

Επίσης δεν πήρε το μάτι μου το “A journey’s end” των Primordial. Αυτό δε μνημονεύεται και τόσο, μάλλον λόγω των πιο δημοφιλών δίσκων που κυκλοφόρησαν έπειτα, αλλά για 'μένα αποτελεί το αγαπημένο μου Primordial album. Δεν είναι στο επικό στυλ με το οποίο καθιερώθηκαν, ούτε μοιάζει με το black metal παρελθόν τους. Έχει μία πιο θλιμμένη αύρα, μία τραγικότητα και μία μελωδική υφή που δεν την ξαναέπιασαν, κατά τη γνώμη μου. Πολύ ιδιαίτερος ήχος γενικά, ενώ το drumming είναι για σεμινάριο.

Σε πιο hardcore δρόμους, ντροπή που δεν αναφέρθηκε μέχρι στιγμής ο τρίτος δίσκος των Refused, “The shape of punk to come: a chimerical bombination in 12 bursts”. Τι να πούμε για αυτό τώρα, οι Refused με 3 δίσκους κατάφεραν να μείνουν στην ιστορία, κι αυτό, το κύκνειο άσμα τους (μέχρι το πρόσφατο reunion, προφανώς) είναι το πιο πειραματικό τους. Θα πρέπει να τσεκαριστεί κι από άτομα που δεν πολυ-ψήνονται για hardcore, μη σας τρομάζει ο όρος, οι τύποι εδώ έχουν ξεφύγει, έχουν εντελώς prog νοοτροπία και μπλέκουν την jazz με κλασικά όργανα και hit-άκια τύπου “New noise” με σοφιστικέ/πολιτικοποιημένους στίχους. Από τους δίσκους-σταθμούς της δεκαετίας, κατά τη γνώμη μου, μόνο και μόνο λόγω της τολμηρότητας του.

Άλλος ένας ΠΟΛΥ ξεχωριστός και ΤΕΡΜΑ υποτιμημένος δίσκος που κυκλοφόρησε το '98 είναι το “Cold river songs” των Bodychoke, και θα χαρώ πολύ αν κάποιος πει ότι είναι οπαδός τους (δεν τους έχω δει να αναφέρονται ποτέ και πουθενά). Πώς να περιγράψω αυτόν το δίσκο τώρα; Σκεφτείτε ένα ασφυκτικό/μανιοκαταθλιπτικό/βασανιστικό μίγμα που κάνει τους My Dying Bride και τους παλιούς Anathema να ακούγονται αισιόδοξοι. Πολύ πειραματική μουσική, με βιολιά, beat, noise, σκληρές κιθάρες, απεγνωσμένα φωνητικά και πολύ, πολύ πόνο γενικά. Suicidal φάση, τι να λέμε τώρα, από τους δίσκους που βιώνονται και τρομάζεις με τον εαυτό σου που γουστάρεις μετά.

Τέλος, εντός των συνόρων, το 1998 κυκλοφόρησε και η μοναδική δουλειά των Σμέρνα. Για όσους δε γνωρίζουν, μιλάμε για ένα παλιό hardcore συγκρότημα από Θεσσαλονίκη (οι περισσότεροι ίσως γνωρίζουν το κομμάτι τους “Η πόλη καίγεται”) που είχε πολύ ιδιαίτερο ήχο που ξέφευγε από τα τετριμμένα. Ουσιαστικά ούτε ακριβώς hardcore ήτανε, ούτε punk, ο ήχος τους είναι 100% προσωπικός και δεν έχει επαναληφθεί έκτοτε. Δώστε βάση στις μπασογραμμές. Όσον αφορά τα μηνύματα και τους στίχους τους, αυτοί θέλουνε ξεχωριστή ανάλυση.

Κατά τ’ άλλα, θα συμφωνήσω με προλαλήσαντες που ξεχώρισαν Anathema, Katatonia, Massive Attack, Placebo και Ulver για εκείνη τη χρονιά. Ιδίως τα 2 πρώτα τα θεωρώ αριστουργήματα θλίψης που δε θα επαναληφθούν. Θυμάμαι, τώρα, πόση εντύπωση μου είχε κάνει το “Discouraged ones” όταν το είχα πρωτοακούσει, με το μονότονο drumming του Renkse και τα ξεψυχισμένα φωνητικά του που είναι λες και πεθαίνει, λες και απλά δεν έχει όρεξη να τραγουδήσει. ΑΥΤΑ είναι που κάνουν αυτόν το δίσκο ξεχωριστό. Ε, για το “Alternaive 4” τι να πούμε, mainstream ξε-mainstream είναι δεκάρι από την αρχή μέχρι το τέλος κι αν έχεις συνδεθεί μαζί του, δύσκολα το ξεχνάς. Θα μπορώ να τραγουδήσω κάθε στίχο του, παρ’ όλο που έχω να το ακούσω χρόνια (και δεν είναι καν το αγαπημένο μου Anathema. Νομίζω. Πάντα αλλάζω άποψη όταν ακούω κάποιο απ’ τα παλιά).

3 Likes

Έχεις δίκιο για το One Hour, δεν το θυμόμουν καν ότι οι PoS ήταν τόσο “παλιοί”. Αξίζει σίγουρα να αναφερθεί αν και για μένα είναι ο λιγότερος καλός δίσκος της πρώτης τους περιόδου (μέχρι και Remedy Lane δλδ).

Για Refused είναι όντως ξεχωριστός ο δίσκος, πολύ πειραματικός και επιδραστικός, πόσοι και πόσοι ξεκίνησαν να παίζουν (κάτι) σαν κι αυτούς μετά το 98 (πχ Dilinger).

Να πω κ την απάντηση στο ποστ - ερώτηση που έκανα χθες και με γράψατε όλοι στα πάπακια σας:

image

3 Likes

Καθόλου μέταλ δε το λες. Δισκάρα, ναι!!

2 Likes

Δε μου πήγε καν στο νου γιατί το εξώφυλλο το θεωρούσα πάντα κακόγουστο. :stuck_out_tongue: Περιέχει τραγουδάρες (κι ας κοπιάρεται ασύστολα το “I wanna be your dog”), ναι. Και τα 3 πρώτα των Queens of the Stone Age τα θεωρώ κλασικές κυκλοφορίες.

Οι progressive metal κυκλοφορίες της εν λόγω χρονιάς ήταν σίγουρα αξιομνημόνευτες: Shadow Gallery - Tyranny, Liquid Tension Experiment - ομώνυμο, Pain of Salvation - One Hour… , J. Murphy - Feeding the Machine, Explorers Club - Age of Impact, ακόμα και οι δικοί μας Horizon’s End έβαλαν το λιθαράκι τους με το ‘Sculpture on Ice’. Το Symphony X καλό επίσης, αλλά είχε την ατυχία να διαδεχθεί το υπεργαμάτο ‘Divine Wings of Tragedy’ οπότε μοιραία δεν έλαβε της αναγνώρισης που θα τύγχανε υπό άλλες συνθήκες.

Παρόμοια τύχη είχαν και οι Hammerfall και Rhapsody, των οποίων τις κυκλοφορίες θυμάμαι ότι περιμέναμε εναγωνίως λόγω των εξαιρετικών ντεμπούτων της προηγούμενης χρονιάς, ήταν όμως αμφότερα υποδεέστερα των προκατόχων τους. Running Wild, Iced Earth, Blind Guardian και Virgin Steele με έκαναν (μάλλον για τελευταία φορά) να ασχοληθώ εκτενώς μαζί τους, ενώ την έκπληξη στον χώρο του power την έκαναν οι Labyrinth. Από κοντά και οι Nocturnal Rites με το ‘Tales of Mystery and Imagination’. Η Γερμανία έβγαλε πολύ πράμα ως συνήθως, αλλά σήμερα, 20 χρόνια μετά, εκτός του Helloween (άντε και του Edguy στο τσακίρ κέφι) εκείνης της χρονιάς, δύσκολα θα βάλω κάτι άλλο να ακούσω - κάτι Brainstorm, Sinner, Primal Fear και Angel Dust έχουν πιάσει σκόνη (no pun intended!!), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακά άλμπουμ.

Cheers σε όσους ανέφεραν Pagan Altar και Slauter Xstroyes! Στην ίδια λογική (παλαιότερων δλδ ηχογραφήσεων που είδαν το φως εκείνη τη χρονιά), το τρομερό ‘Lord of the Realm’ των Axehammer, και το ομώνυμο των Decoy Paris που περιέχει ολόκληρο το EP του '87 το οποίο στάζει καύλα (Secrets of the Heart ρε νιαμού!) https://www.youtube.com/watch?v=oSVqXmgoPcw

Εκτός αμιγώς metal, το Chroma Key - Dead Air For Radios είχε αρκετό ενδιαφέρον, ενώ το προσωπικό του Meniketti προτείνεται σε όποιον θέλει να ακούσει γαμάτες ροκομπλουζιές! Επίσης, πολύ ωραία η σύμπραξη του θεού Reale με Tony Harnell στο ομώνυμο των Westworld.

Having said that, οι κορυφές (και τελικά αυτά που άντεξαν το τεστ του χρόνου) εκείνης της χρονιάς, είναι: Dickinson, Anathema, Jag Panzer, Solitude Aeturnus, Death, Therion, Destiny’s End, Kamelot, Shadow Gallery, Covenant, Bolt Thrower, Ulver, και κανα-δυο ακόμη που σίγουρα θα έχω ξεχάσει!

3 Likes

Να πούμε ότι το 1998 βγήκε ένα από τα 4-5 καλύτερα EP στην ιστορία και το λέγανε “Satanic Art”.

1 Like

Πόσο δίκιο ο αποπάνω… Μου φαίνεται αδιανόητο που δεν το ανέφερα, το ξέχασα εντελώς.

Σωστος, απο τους αγαπημενους μου δισκους της χρονιας, και οποτε τον ακουω το μυαλο μου παει στην πενθημερη του 1999 στην Ροδο.

@plex27 αυτο θα μπορουσε να εκθρονισει το NIME…

Τι ωραίο δισκάκι! Το άκουσα μετά από καιρό και μπήκα να δω αν το αναφέρει κανείς. Ίδιο όνομα και avatar, πρέπει να έγραφες και στο (RIP) forum του Hammer - το RIP πάει στο forum, όχι στο περιοδικό! Σωστός ο grul!

Εγώ πέρα από τα όσα έχουν αναφερθεί, θα ήθελα να τονίσω ότι το “Fireworks” των Angra που βγήκε επίσης εκείνη τη χρονιά είναι αρκετά υποτιμημένο, γιατί προφανώς είναι βαριά η σκιά που πέφτει πάνω του από το “Holy land”. Αλλά η κλάση των Angra δεν κρύβεται, ακόμα και σε ένα αμιγώς power metal album χωρίς τα “βραζιλιάνικα” στοιχεία.

Λίγο ακόμη και το RIP θα πήγαινε και σε μένα, ‘κόψε τα ξύδια αν θες να ζήσεις, το έχεις διαλύσει το συκώτι σου’, μου είπε ο doctor, και από τα τσίπουρα, τα υποβρύχια και τις βότκες-λεμόνι σε μεγάλο ποτήρι μπύρας, το έχω γυρίσει σε μπύρες 0%… Έστω και με αυτήν την ξενερουά ‘καύσιμη’ ύλη από μεριάς μου, cheers παλιέ συμφορουμίτη!

Ον τόπικ, εννοείται καθόλου άσχημο το ‘Fireworks’ (βέβαια με το 10άρι που είχε πάρει από το Hammer θα πρέπει να γελάει και ο ίδιος ο συντάκτης που του το είχε βάλει), σίγουρα 2 σκάλες κάτω από το HL αλλά αξιοπρεπέστατο άλμπουμ σε πιο κλασικές φόρμες. Πρέπει πάντως κι αυτό να έχει καμιά 15αριά χρόνια να επισκεφθεί το cd-player μου…

1 Like

Cheers, ακόμα και με μπύρες 0%! Τι να κάνουμε, η υγεία πάνω απ’ όλα! :slightly_smiling_face:

Τώρα θημήθηκα ότι το “Fireworks” είχε πάρει 10άρι! Κι εγώ δεν το είχα τιμήσει για πολλά χρόνια, σε αντίθεση με το “Rebirth” και ιδιαίτερα το “Temple of shadows” που το ακούω πολύ συχνά. Αλλά διαβάζοντας αυτό το topic, το έβαλα πάλι να παίξει και τα κομμάτια ανασύρθηκαν ευχάριστα από τη λήθη.

1 Like

Δλδ για τους περισσότερους που ψήφισαν, το χειρότερο άλμπουμ των Death ήταν το καλύτερο της χρονιάς…πολλούς φάνς έχουν οι Death τελικά!!

Το ωραίο είναι που για τις ανασκοπήσεις των ετών 1977 και 1978 βάλανε έναν πενηντάρη (Popoff) για τα 1987 και 1988 τον Dunn που είναι σαραντάρης και τώρα αυτή την Sarah που είναι τριαντάρα. Επιδίωξαν δηλαδη, πέρα από τη σημειολογία, άτομα που ήταν πάνω-κάτω 15 ετών εκείνες τις χρονιές για τις οποίες σχολιάζουν, είχαν ήδη τότε ενασχόληση με τη μουσική και προλάβανε αυτά τα album σαν καινούριες κυκλοφορίες.

3 Likes

Δεν νομιζω.

1 Like