Δεν βλέπω πολλούς πρόθυμους να απαντήσουν. Κρίμα πάντως. Το θέμα είναι ανεξάντλητο, θα μπορούσαν να ειπωθούν ωραίες απόψεις επ’ αυτού. Ας είναι. Εγώ πάντως δε θα το βάλω τόσο εύκολα κάτω, θα γράψω αυτά που σκέφτομαι, δεν έχω να χάσω και κάτι.
Πριν λίγη ώρα, έβαλα τα κλάματα γιατί ένιωσα τρομερή μοναξιά… Μου στέλνει μήνυμα ένα κοντινό μου πρόσωπο, μου λέει ότι πρέπει να απευθυνθώ σε έναν ειδικό που να μπορεί να λύσει τα προβλήματά μου, εγώ όμως νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Βλέπω ότι στον στενό μου οικογενειακό κύκλο υπάρχει μία παραίτηση, και απ’ τις δύο πλευρές, χωρίς να γίνεται εσκεμμένα. Απλώς πλέον δε μπορούν να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα. Η μαμά μου κάτι προσπαθεί να κάνει, το προσπαθεί πολύ, αλλά εις μάτην.
Αφού λοιπόν η κατάσταση χειροτέρευε, έστειλα μήνυμα στην κολλητή μου να μπει μέσα να μιλήσουμε λιγάκι και μόνο τότε κάλμαρα κάπως. Παρατηρώ ότι δύο, άντε τρία, άτομα (το πολύ) έχουν αυτή την ιδιότητα να με κάνουν να αισθάνομαι καλά και να χαμογελάω. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι τα λέω όλα (από επιλογή και…ντροπή), υπάρχουν μυστικά και πτυχές του χαρακτήρα μου που προτιμώ να κρατάω μέσα μου παρά να εξωτερικεύω. Αυτή η “τακτική” πάντως δε με βοήθησε πάρα πολύ. Αλλά δε μπορώ να το αλλάξω.
Τα τελευταία χρόνια βλέπω ότι έχω πάρει μία καθοδική πορεία και αναρωτιέμαι, έως πότε;; Κάποια πράγματα, όμως, συμβαίνουν αναπόφευκτα και ως τέτοια θα πρέπει να τα δεχόμαστε και να προχωρούμε μπροστά. Άμα δε συμβιβαστούμε μ’ αυτά που έχουμε και όσα μπορούμε να αποκτήσουμε και επιζητούμε πάντα το άπιαστο, το ανέφικτο, θα τρελαθούμε στο τέλος. Για μένα είναι η ελευθερία, η ανεξαρτησία.
Και το χειρότερο “είδος μοναξιάς” με βρίσκει τότε. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι και παρακολουθώ τί κάνουν οι άλλοι και όσα θα ήθελα να έχω. Οι φίλοι μου λένε ότι μπορώ να κάνω πολλά, δεν ξέρω όμως τί. Δεν λέω, ανθρώπους κοντά μου έχω (και μάλιστα δύο πάρα πολύ καλούς φίλους) αλλά δε νιώθω τόσο καλά παρά ταύτα. Πάντα λείπει κάτι. Πάντα νιώθω ότι κάτι με “πνίγει” χωρίς να μπορώ να το αποδώσω με λόγια. Αυτό δε μπορώ να τους μεταδώσω, κλείνομαι στο καβούκι μου και η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει.
Είναι και ο λόγος που έχω μειώσει αισθητά τα τηλεφωνήματα και τις επαφές μου - ποτέ δεν ήμουν της φάσης, αλλά τελευταία το παράκανα. Και ξέρω ότι κι αυτοί έχουν δικά τους προβλήματα, στα οποία εγώ από τη μία δε θέλω να προσθέσω και άλλα αφ’ ενός και αφ’ ετέρου είναι ήδη αρκετά φορτωμένοι για να με βλέπουν νταουνιασμένη και στενοχωρημένη σε μόνιμη βάση.
Αυτή η “απόσταση” είναι που με κάνει να αισθάνομαι απαίσια. Πιθανότατα να προέρχεται και απ’ το κεφάλι μου, αλλά νιώθω ότι δε μπορώ να μιλήσω (όχι να εμπιστευτώ) σε κάποιον και να με καταλάβει, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις και όχι για όλα.
Η μοναχικότητα, από την άλλη, που αναφέρθηκε σε προηγούμενα ποστ, είναι ιδιότητα-χαρακτηριστικό του ατόμου και δεν είναι απαραίτητα κακή. Μπορεί μάλιστα να είναι ωφέλιμη και εποικοδομητική για το άτομο αν την “εκμεταλλεύεται” σωστά.
Βασικά, αυτά. Πολλά είπα. Αν κάποιος (καταφέρει να) το διαβάσει, θα μπορούσε να γράψει εδώ τις δικές του απόψεις. Ελάτε, φόρουμ είναι, ανταλλάσσουμε γνώμες… Αμάν δηλαδή κανείς δε μιλάει όταν θες να μιλήσεις!
