Πριν μια βδομάδα άκουσα για πρώτη φορά Mars Volta, το [B]’‘Frances the mute’’[/B]. Αν και ξεφεύγει εντελώς από τα ακούσματα μου, για κάποιο λόγο κάθε μέρα το βάζω να παίζει, και βασικά εκεί που χάνω την μπάλα είναι στο ‘‘Cassandra Geminni’’. Τα άλλα έχω παραδεχτεί ότι είναι τραγουδάρες. Όλο λέω να συνεχίσω με το ντεμπούτο τους, αλλά δε μου πάει η καρδιά να σταματήσω να ακούω ακόμα το ‘‘Frances the mute’’.
Κατά τα άλλα [B]’‘Ατοπία’’[/B] και συγκίνηση. Θα κονταροχτυπηθεί με το ‘‘Antimob’’ για τον καλύτερο ελληνόφωνο δίσκο της χρονιάς.
γούστα βέβαια άλλα δε τίθεται θέμα σύγκρισης. το ένα είναι κάτι που δεν εχουμε ξανακουσει, το άλλο το χουμε χιλιοακουσει (ειδικά στην χώρα μας), είναι τίγκα μεταλλικό και γενικά δεεε
Πωπω,για τετοια ευρηματα ζω και ασχολουμαι με αυτη την μουσικη ακομα.Το βαλα πριν 2 μερες να το ακουσω και με εχει μαγεψει.Θα ειναι ο δισκος του Δεκεμβρη.Θα το εκθειασω καποια στιγμη οπως του αρμοζει.
Το είχα ακούσει μια φορά όταν το είχε προταθεί στο black metal thread και παρότι μου είχε τραβήξει την προσοχή το άφησα στην άκρη μιας και δεν ήμουν σε κατάλληλο mood για τέτοιες μουσικές εκείνη την περίοδο. Το έπιασα χθες το βράδυ και από τότε το έχω ακούσει καμιά 4-5 φορές. Μιλάμε για τεράστια δισκάρα, πολύ καιρό είχα να ενθουσιαστώ τόσο με black metal άλμπουμ. Καταρχήν εδώ υπάρχει πολύ μουσική και μόνο τέλεια ριφ. Η δε ατμόσφαιρα ώρες ώρες μου θυμίζει κινηματογραφικό soundtrack. Οι δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες είναι απίστευτη, λες και ακούγεται ολόκληρη ορχήστρα που εκτελεί μερικά από τα πιο ανίερα μουσικά θέματα. Χωρίς να είναι το εύκολο άκουσμα θεωρώ πως μπορεί να ακουστεί και να εκτιμηθεί και από άτομα που δεν κόβουν φλέβες με black metal. Σίγουρα στα καλύτερα της χρονιάς και με άνεση.
Πρέπει να είναι από τα πιο γεμάτα δεκάρια που θα έβαζα ποτέ σε άλμπουμ. Κιθάρες για σεμινάριο, απίστευτο zeppelin-ιακό groove των Crowes (ίσως η μόνη μπάντα που με κάνει τόσο έντονα να θέλω να χορέψω), οι μαύρες γυναικείες φωνές, οι πρώτες ματιές προς την παλιά αμερικανική μουσική παράδοση, 10 τραγούδια έπη, το απόλυτα ανεβαστικό συναίσθημα που βγάζουν τα περισσότερα τραγύδια, και η φωνή…
Χτύπημα κάτω από τη ζώνη που λέμε. Η απόγνωση στα καλύτερα της, το ατμοσφαιρικό sludge (ή post metal, όπως θέλετε πείτε το) στα καλύτερα του. Λιτό κι απέρριτο, με ό,τι χρειάζεται.
The Mars Volta ‘‘The bedlam in Goliath’’
Στο άλλο άκρο, ναι. Αν και εντελώς πέρα από τα ακούσματα μου οι Mars Volta συνεχίζουν να με απασχολούνε, album μετά το album. Το ‘‘Amputechture’’ με απογοήτευσε αρκτά, μπορώ να πω, με τα τόσο ξεχειλώμένα τραγούδια, αλλά αυτό εδώ είναι αρκετά δυνατό. Το πιο heavy τους και παράλληλα αρκετά ευκολοάκουστο, αν μπορείς να το πεις αυτό για αυτήν την μπάντα.
Όταν ακούω τέτοιους δίσκους αναπόφευκτα γυρνάω 10 χρόνια πίσω όταν άκουγα για πρώτη φορά το ‘‘Human’’, το ‘‘Consuming impulse’’, το ‘‘The IVth crusade’’ κλπ. Το ευρωπαϊκό 90’s death metal πάντα θα ακούγεται τόσο νοσταλγικό μάλλον.
New Model Army ‘‘Impurity’’
Άλλη αγαπημένη μπάντα, αν κι εδώ ακούγεται αρκετά πιο γλυκανάλητη απ’ ό,τι θα ήθελα. Λίγο άνισος δίσκος, γενικά περίμενα περισσότερα γιατί είχα ακούσει αρκετά καλά λόγια… Χωρίς να είναι άσχημο, απλά δεν μπορεί να συναγωνιστεί ένα ‘‘No rest for the wicked’’ π.χ.
Zounds ‘‘The curse of Zounds-dicography’’
Τα λόγια για αυτό περιττεύουν. Όλα τα single-άκια, E.P. και το full-length μαζεμένα σε διπλό βινύλιο. Η μία τραγουδάρα να διαδέχεται την άλλη. Το βάζεις να παίζει και ερωτήματα τύπου ‘‘U.S. punk vs. U.K. punk’’’ φαίνονται άνευ νοήματος.
[B][I]Well, we dont control the chance that plays with us
And we get existence back by hurting others
And when we go the other way its ourselves we hurt [/I][/B]
