Candlemas - king of the grey islands / kreator - phantom antichrist / amorphis - circle
Τον τελευταιο καιρο λιωνω συνεχεια την δισκογραφια των Amon Amarth με αφορμη το σημερινο live. Φοβερη μπαντα που δεν εχει βγαλει κακο δισκο, εχει δισκαρες, τρομερους δισκους και 2 πολυ καλους. Εδω και 22 χρονια εχουν μεινει πιστοι στο οραμα τους και μας εχουν χαρισει αμετρητες κομματαρες που σου ανεβαζουν την ψυχολογια και σε πωρωνουν. Πραγματικοι Viking η φωνη του Johan Hegg ειναι απλα υποδειγματικη για το ειδος και τα βιτριολικα riff που ακολουθουνται απο εξαιρετικες κολλητικες μελωδιες ειναι σημα κατατεθεν της μπαντας που καταφερε απο την αρχη να εχει προσωπικο ηχο.
Παμε για μακελειο σημερα… [SIZE=3]SKOLL…[/SIZE]
[B]Refused “The shape of punk to come”[/B]
Γαμώτο, είναι κάποια album που σε αφήνουν μαλάκα, νιώθεις χαζός όταν τα ακούς. Οι Refused μόνο δισκάρες έβγαλαν, αλλά αυτό, το τελευταίο, ξεφεύγει και αγγίζει επίπεδα άλλου βεληνεκούς. Είναι το όλο ιδιόμορφο packaging, τα κειμενάκια που έχουν μέσα. Είναι η μουσική, όπου γίνεται ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ. Hit-άκια που θυμήζουν Muse, μπαλάντες, jazz περάσματα, beat-άκια, βιολιά, prog αισθητική και punk ψυχή. Είναι από τους δίσκους που όσες φορές και να τον ακούσεις απορροφιέσαι κάθε φορά με κάθε κομμάτι, δεν υπάρχει άχρηστο δευτερόλεπτο. Πολύ έμπνευση, ρε παιδί μου, πολύ έμπνευση. Και προκλητικότητα. Και το όλο σκεπτικό του δίσκου, ότι το punk μουσικά πρέπει να μεταμορφωθεί αλλιώς παύει να είναι ριζοσπατικό, εντάξει, respect. Σηκώνει συζήτηση, αλλά δεν μπορείς να μην τους παραδεχτείς για τη λογική τους.
Roky Erickson & The Aliens-The Evil One [1981]
(προτιμώ αυτό το οξώφυλλο)
Ο τεράστιος Roky Erickson σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του. Τίγκα εητίλα, αλητεία, ρουόκ γενικά.
The Wind And More, Stand For The Fire Demon και ένα σωρό ακόμα κομματάρες.
If you have ghosts, then you have everything
μυθικο ροκ
Φοβερός δίσκος και με πολλά διασκευασμένα κομμάτια, από Minsk, Unearthly Trance μέχρι The Devil’s Blood.
+Hellacopters
Το καινούργιο Venetian Snares:!:
Το τελευταιο 10ημερο λιωνω την δισκογραφια των Moonspell με αφορμη το σημερινο live με το special show με το vintage setlist βασισμενο στα 2 πρωτα εξαιρετικα αλμπουμ τους. Αν και ομολογω οτι δεν ειμαι και ο μεγαλυτερος φαν της μπαντας εχουν γραψει ιστορια και εχουν κυκλοφορησει καποιες φοβερες δουλειες. Μετα το demo Anno Satanae και το EP Under The Moonspell που ειναι πολυ ιδιαιτερο και ξεχωριστο αρχισαν να αποκτουν προσωπικη ταυτοτητα. Θεωρω εξαιρετικα οπως ειπα τα 2 πρωτα αλμπουμ τους τα Wolfheart και Irreligious με το δευτερο να ειναι με ανεση ο αγαπημενος μου δισκος τους. Την κυκλοφορια των2 δισκων ακολουθησε μια περιοδος πειραματισμου με το παραξενο αλλα ενδιαφερον σε σημεια Sin / Pecado, το κακο κατα την αποψη μου The Butterfly Effect και το καλυτερο αλλα ανευρο Darkness And Hope. Το The Antidote τους δειχνει να επιστρεφουν σε πιο σκληρα μονοπατια και ειναι πολυ καλος δισκος, το Memorial που ακολουθει το θεωρω τον 3ο καλυτερο δισκο τους μετα τα 2 πρωτα, το Night Eternal επισης πολυ καλο με εμφαση στην ατμοσφαιρα ειναι το πιο συμφωνικο τους αλμπουμ και το Alpha Noir με το bonus disc Omega White επισης τους κραταει σε καλα επιπεδα.
Το πραγματικο μεγαλειο τους κακα τα ψεματα κρυβεται στα 2 πρωτα και το σημερινο live θα ειναι κατι πολυ ιδιαιτερο…
…αυτή θά’ναι μια Cathedral εβδομάδα:):!:
Jex Thoth - Blood Moon Rise
Μόλις τώρα εδέησα να το ακούσω και συνειδητοποιώ ότι το 2013 μάλλον άκουγα λάθος δίσκους.
Συγκλονιστικό απλά.
Σε συγκριση με το σοκασριστικο ντεμπουτο ειναι πολυ χλιαρο. Καλες στιγμες το φανταστικο places you walk (replay rape), psyar και ehja αλλα κατα τα αλλα ξαναζεσταμενο φαγακι. Καλα κανεις και ξεσκιζεις αφου σου κανει κλικ αλλα εγω ειχα πολυ μεγαλυτερες προσδοκιες για αυτο το δισκο.
Και όμως, μου άρεσε πιο πολύ από το ντεμπούτο. Καταλαβαίνω ότι ξένισε η πιο mellow κατάσταση αλλά εγώ που δεν πολυγουστάρω τη φάση ντουμ με γυναικεία φωνητικά, εδώ με βρήκαν καλύτερα.
[B]High Tide - Sea Shanties (1969)[/B]
Σ-Υ-Γ-Κ-Λ-Ο-Ν-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ δίσκος, από μια εποχή κατά την οποία, έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα, οι έννοιες “προοδευτικό” και “heavy as fuck” είχαν πλησιάσει τόσο πολύ μεταξύ τους ώστε σχεδόν συγχωνεύτηκαν, μ’ έναν οργασμικό τρόπο.
…σήμερα λέω να βάλω λίγο παραπάνω Solitude Aeturnus:):!:
Εύγε
Sent from my Nexus S using Tapatalk
[B]HARK:Crystalline
[/B]
Αγαπάμε ουαλία, από τον Ιαν Ρας και την Καθριν Ζετα Τζόουνς στα φακιδομύτικα κουκλάκια που μας σέρβιραν fish & chips στο Κάρντιφ και τα υπέροχα κάστρα της χώρας έχω μόνο καλά να θυμηθώ. Στα μουσικά όμως πέρα από τους λατρεμένους Budgie ξεραϊλα? και σκάει το ντεμπούτο των Hark που συνοδεύει ωραία τον Ιούνιο και έτσι οι μπύρες προσφορά του βασιλόπουλου φεύγουν νεράκι όταν δεν έχει ματς τύπου Ιραν Νιγηρία.
Καλό ντεμπούτο με άψογο εξώφυλλο. O Jimbob Isaac αν και φωνητικά έχει ένα φλατ γκάρισμα γράφει ωραία ριφ και μαζί με τους άλλους σε μπάσο-τύμπανα (σαν τους Budgie είναι και αυτοί power τρίο) δημιουργούν καλές πωρωτικές και πιασάρικες συνθέσεις παρόλο που σε σημεία ίσως τζαμάρουν λίγο παραπάνω (αν και γενικά δε με χαλάει) Μοιάζει σαν οι Mastodon να παίζουν sludge με σωστό groove και o ζεστός αναλογικός ήχος (στη μίξη ο Kurt Ballou) όπως πρέπει να είναι το καλό heavy rock? και πήραν και το κρεντιτ/συμμετοχή του Neil Fallon στο 11λεπτο κλείσιμο?
Δείγμα το single [B][U]Mythopoeia[/U][/B]
Bolt Thrower - Those Once Loyal
:):!: