Σωστό.

Κατά τ’ άλλα ο μπουμπούκος τον έσκισε άνετα τον Ψαρριανό ή μου φάνηκε;

το ότι η συνέντευξη έτσι όπως προβάλλεται είναι μέγιστη δημαγωγία, νομίζω πως είναι προφανές.πρέπει κάποιος να είναι εξίσου ανόητος με τη 18χρονη υποψήφια για να μην το αντιληφθεί…όμως, αυτό δεν αλλάζει το τραγελαφικό του γεγονότος ότι αυτή η κοπέλα κατεβαίνει υποψήφια.όπως επίσης (και κυριότερο)το ότι μια 18χρονη φοιτήτρια έχει ίδιες απόψεις με μια συντηρητική αμόρφωτη 70χρονη από την επαρχία.
γενικά πάντως συμφωνώ μαζί σου.

Mιας και δεν έχω ξαναποστάρει στις Ιδεολογικές συζητήσεις, κάποιες γενικές σκέψεις-ερωτήματα…θα είχε ενδιαφέρον κάποιος να απαντήσει, αν και το θέμα τους είναι επιτυδευμένα γενικό και όχι εξειδικευμένο:

Και η επανάσταση δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, γιατί η επανάσταση συμβαίνει τώρα…γιατί χρειάζεται να πιστεύουμε σε νοητικές δομές για μια ενδεχόμενη κοινωνική απελευθέρωση? Η πρωταρχική ισότητα δεν είναι κοινωνική, πολιτική, συνδικαλιστική ή ότι άλλο για να συνεργαστείς με τους όποιους “όμοιους” σου, είναι η ανθρώπινη ισότητα. Αυτή έχει βιαστεί ιστορικά και αυτή πάντα παραβλέπεται σε όποιους “αγώνες” ενάντια σε…τι? Αντιφρονούντες? Ομάδες διαφορετικών πεποιθήσεων? Κάθε αγώνας δεν σχετίζεται με τη δύναμη? Με όποιο συσχετισμό και να γίνει αυτό? Πολεμάς τη φωτιά με φωτιά? Νικιέται ο καρκινος με καρκίνο? Αν δεχτείς την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, με ποια λογική κινείσαι ενάντια σε μερίδα αυτών? Αν δεχτείς ως πρωταρχική την ανθρώπινη ισότητα και έπειτα τον οποιοδήποτε εγκλεισμό σε μια νοητική θεώρηση, τότε με ποιον τα βάζεις?

Η οποιαδήποτε ανάγκη ένταξης σε ένα σύνολο το οποίο διαφέρει από το γενικό (και…αυτοοριζόμενο) ανθρώπινο είτε γίνεται λόγω ψευδαίσθησης δύναμης (ανωτερότητας κλπ) είτε του ανάποδου κινήτρου, δηλαδή φόβου, ως άμυνα απέναντι σε άλλες ομάδες…και τα δύο είναι οι δύο όψεις του νομίσματος, συμπτώματα άγνοιας και μη κατανόησης της άμεσης ισότητας και αλληλοεξάρτησης των μεμονομένων ατόμων που δημιουργούν το σύνολο. Γιατί να αγωνιστείς ενάντια σε κάποιον ή κάποιους που έχουν άγνοια? Ή μάλλον να αγωνιστείς αλλά όχι για να επιβάλεις την όποια νοητική σου θεώρηση αλλά για να τους ξυπνήσεις την πρωταρχική και απαραίτηση αυτο-θεώρηση, την ισότητα μεταξύ όλων…

Η πλήρης ισότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν επιβάλεται, μπορεί μόνο να γίνει αντιληπτή ως φυσική αλήθεια. Η ψευδαίσθηση της οποιασδήποτε “δύναμης” το ίδιο. Και μάλιστα και τα δύο καταρέουν ταυτόχρονα…

elmarad, σ’ αγαπώ!

elmarad δεν καταλαβαίνω τι γράφεις

Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο “Ή μάλλον να αγωνιστείς [B]αλλά όχι για να επιβάλεις [/B]την όποια νοητική σου θεώρηση [B]αλλά για να τους ξυπνήσεις [/B]την πρωταρχική και απαραίτηση αυτο-θεώρηση, [B]την ισότητα [/B]μεταξύ όλων…” είναι τρου.

Μιλάς για ισότητα, αλλά δεν καταλαβαίνω πως φαντάζεσαι την μετάβαση από τον σημερινό κόσμο σε έναν κόσμο ισότητας και ανθρωπιάς. Πως θα γίνει αυτό και κυρίως [B]γιατί [/B]να γίνει κάτι τέτοιο. τράβα πείσε εσύ τον βαρδινογιάννη πως έλα ρε μεγάλε όλοι άνθρωποι είμαστε, μοίρασε την περιουσία σου, μην είσαι μλκς

Απαντάω εδώ από το θρεντ των ειδήσεων γιατί πραγματικά δεν πάει άλλο, το χουμε γαμήσει.

Αυτό που έγραψα εγώ όχι, δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με το κάλεσμα στήριξης σε κόσμο που δεν είναι κομμουνιστές. Αυτό το κάλεσμα πατάει στο ότι όπου οι κομμουνιστές έχουν δύναμη, αναπτύχθηκαν αγώνες οι οποίοι απέτρεψαν άσχημα πράγματα, βλέπε απολύσεις, μειώσεις μισθών σε χώρους δουλειάς, επέκταση ελαστικών σχέσεων εργασίας σε Δήμους κτλ. Είναι στοιχειώδης λογική λοιπόν ότι πιο δυνατό ΚΚΕ, με βάση τη δική μας λογική, σημαίνει μεγαλύτερες δυνατότητες για καινούριους, πιο αποτελεσματικούς τέτοιους αγώνες. Απ’ αυτή την άποψη εμείς ζητούσαμε και ζητάμε απ’ τον κόσμο να μας ψηφίσει κι ας μην το χει ληγμένο ότι ο μόνος δρόμος είναι ο σοσιαλισμός κτλ. Γιατί ακόμα κι αν δε συντάσσεται με τον στρατηγικό στόχο, τουλάχιστον μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη προοπτική σε αυτά που ούτως ή άλλως τον καίνε. Ταυτόχρονα όμως εμείς ποτέ δεν είπαμε ψέμματα στον κόσμο ότι αυτή η κατάσταση, των όποιων νικηφόρων μαχών απέναντι στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση, μπορεί να είναι μόνιμη, ότι μπορεί να υπάρξει ένας καπιταλισμός μέσα στον οποίο θα έχουμε για πάντα καλούς μισθούς, σταθερή δουλειά, αξιοπρεπή σύνταξη κτλ. Πάντα ξεκαθαρίζαμε ότι αφ’ ενός οι αγώνες αυτοί στους οποίους καλούμε τον κόσμο να συμμετάσχει, ανεξαρτήτως της έκβασής τους, αντικειμενικά πρέπει να ανοίγουν το δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, αφ’ ετέρου ότι ποτέ δε θα σταματούσαμε να συζητάμε μ’ αυτόν τον κόσμο αυτά τα ζητήματα όποια κι αν είναι η θέση του για το πώς πρέπει να είναι οργανωμένη η κοινωνία, με τί οικονομία, ποιά τάξη στην εξουσία κ.ο.κ. Άρα καμία αντίφαση στην πραγματικότητα, εκτός κι αν διαφωνείς. Αν ναι, ν’ ακούσω γιατί.

Το άλλο με την ενότητα δε θα το σχολιάσω γιατί πραγματικά έχω κουραστεί. Αν μετά απ’ όλα όσα έχω γράψει υπάρχουν κάποιοι που ακόμα λένε πως δεν καταλαβαίνουν, δε φταίω εγώ. Πείτε απλά διαφωνώ με το ΚΚΕ, πρέπει να ενωθεί με τον Τσίπρα, τον Αλαβάνο και τον Κουβέλη, δικαίωμά σας - δεν έχω πρόβλημα. Αλλά όχι “δεν καταλαβαίνω”. Νισάφι πια.

Καταλαβαίνω πως το λες, αλλά αυτός ο διαχωρισμός δεν υφίσταται. Σε μας ηγεσία και βάση είναι ένα, έχουμε ενιαία αντίληψη κι ας γελάσει όποιος θέλει μ’ αυτό, αλλά είναι αλήθεια. Κι είναι αλήθεια εξ’ αιτίας της φύσης του ΚΚΕ ως επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, που λειτουργεί με βάση το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό κτλ., δε θα το αναλύσω περαιτέρω, έχεις διαβάσει Λένιν, αν όχι δεν είναι δύσκολο, παντού θα βρεις τα βιβλία του. Τώρα άλλα κόμματα και σχηματισμοί που λειτουργούν με βάση τις αστικές αντιλήψεις περί εσωτερικής δημοκρατίας, με τάσεις κτλ., δε μ’ ενδιαφέρει τί κάνουν. Στο βαθμό που σ’ αυτούς υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στη βάση και την ηγεσία, το μόνο που έχω να πω είναι βάση, σταμάτα να κλαίγεσαι και απλά φύγε από κει, τί κάθεσαι και κάνεις. Και στην τελική δε βλέπω πως μπορεί να υπάρξει π.χ. συνεργασία ή κοινό μέτωπο ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να μπαίνουν στη μέση Τσίπρας, Αλαβάνος κτλ. Άρα, μακριά από μας και να λείπει το βύσσινο.

Κάνω ένα post περί επανάστασης που διάβασα

Θα ήθελα την άποψη σας

(Απόσπασμα από το κείμενο «Ο Αναρχικός Τραπεζίτης» του Φερνάντο Πεσόα)

?-Τι σημαίνει «επαναστατική δικτατορία»;

-Όπως προηγουμένως σας εξήγησα, υλική προσαρμογή δεν μπορεί να γίνει σε κάτι που δεν υπάρχει ακόμα υλικά. Αν γινόταν απότομα η κοινωνική επανάσταση, το καθεστώς που θα εγκαθιδρυόταν δεν θα ήταν η ελεύθερη κοινωνία (γιατί οι άνθρωποι δεν θα ήταν προετοιμασμένοι γι? αυτήν), αλλά η δικτατορία εκείνων που θα ήθελαν να εγκαθιδρύσουν την ελεύθερη κοινωνία. Μήπως, όμως, η δικτατορία αυτή θα μπορούσε να έχει ένα υλικό στοιχείο της ελεύθερης κοινωνίας; Μήπως θα μπορούσε να έχει ένα υλικό στοιχείο, στο οποίο θα έπρεπε να προσαρμοστούν οι άνθρωποι;

Να πιο επιχείρημα θα μπορούσαν να προβάλουν οι ηλίθιοι υποστηρικτές της «δικτατορίας του προλεταριάτου», αν ήταν ικανοί να προβάλουν επιχειρήματα ή έστω και μόνο να σκεφτούν?

?ένα Επαναστατικό καθεστώς, όποιος κι αν είναι ο στόχος του, η ιδέα που το εμπνέει, για όσον καιρό διαρκεί, είναι από υλική άποψη, μόνον ένα πράγμα: Ένα επαναστατικό καθεστώς. Ε, λοιπόν, επαναστατικό καθεστώς σημαίνει δικτατορία που βασίζεται στα όπλα ή, ακριβέστερα, δεσποτικό στρατιωτικό καθεστώς, αφού μια μερίδα της κοινωνίας επιβάλλεται με τα όπλα στην υπόλοιπη κοινωνία. Μιλώ για τη μερίδα που, με την επανάσταση, κατέλαβε την εξουσία.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το ακόλουθο: όποιος προσαρμοστεί στο καθεστώς αυτό, που από υλική σκοπιά, άμεσα, είναι απλώς ένα δεσποτικό στρατιωτικό καθεστώς, προσαρμόζεται στην πραγματικότητα μόνο σε ένα τέτοιο δεσποτικό στρατιωτικό καθεστώς.

Η Ιδέα που είχε εμπνεύσει τους Επαναστάτες, ο στόχος των επαναστατών, έχουν εξαφανιστεί τελείως από την κοινωνική πραγματικότητα, που την καλύπτει πια πλήρως η κατάσταση του κοινωνικού πολέμου. Να γιατί μια επαναστατική δικτατορία μπορεί να δώσει (κι όσο περισσότερο διαρκέσει, τόσο περισσότερο θα δώσει) μόνο μια δικτατορική κοινωνία σε κατάσταση κοινωνικού πολέμου, δηλαδή έναν στρατιωτικό δεσποτισμό. Δε θα μπορούσε να συμβεί τίποτα διαφορετικό. Κι ανέκαθεν έτσι ήταν?Πού κατέληξαν οι πολιτικές διαμάχες στην Ρώμη; Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στον στρατιωτικό της δεσποτισμό. Που κατέληξε η Γαλλική επανάσταση; Στον Ναπολέοντα και στον Στρατιωτικό του δεσποτισμό.

Θα δείτε και πού πρόκειται να καταλήξει η Ρωσική Επανάσταση(σ.σ.: το κείμενο είναι γραμμένο το 1922, εν μέσω της επανάστασης των Μπολσεβίκων): σε ένα καθεστώς που θα καθυστερήσει για κάμποσες δεκαετίες την έλευση της Ελεύθερης Κοινωνίας?

?Στόχος: η Αναρχική κοινωνία, η ελεύθερη κοινωνία. Μέσον: το πέρασμα, δίχως κανένα μεταβατικό στάδιο, από την αστική κοινωνία στην ελεύθερη κοινωνία.

Το πέρασμα αυτό θα το προετοιμάσει και θα το κάνει εφικτό μια εντατική, πλήρης και επιθετική προπαγάνδα, που θα προδιαθέσει θετικά όλα τα πνεύματα και θα υπερνικήσει όλες τις αντιστάσεις. Φυσικά, όταν λέω «προπαγάνδα», δεν εννοώ μόνο το γραπτό ή προφορικό λόγο: εννοώ τα πάντα, την άμεση ή έμμεση δραστηριότητα, που μπορεί να προδιαθέσει θετικά τους ανθρώπους απέναντι στην ελεύθερη κοινωνία και να υπερνικήσει όλες τις αντιστάσεις που προβάλλονται στην έλευσή της. Έτσι, αφού δε θα? χει πια σχεδόν καμία αντίσταση να υπερνικήσει, η κοινωνική επανάσταση, όταν γίνει, θα ολοκληρωθεί σύντομα και εύκολα και δεν θα? χει ανάγκη από κανενός είδους επαναστατική δικτατορία, εφόσον δεν θα ?χει πάνω σε ποιόν να την ασκήσει.

Έχω διαβάσει τον “Αναρχικό τραπεζίτη”. Ενδιαφέροντα πράγματα γράφει ο Πεσόα, και μάλιστα τότε το 1922. Επειδή πάει λίγος καιρός από τότε που το διάβασα, θυμάμαι σαν εντύπωση που μου είχε μείνει, ότι κάπου πάσχει η θεώρηση που περιγράφει (τουλάχιστον στη δική μου σκέψη). Αν θυμάσαι, στο τέλος καταλήγει ο “τραπεζίτης” αυτός ότι ίσως τελικά η ίδια η φύση του ανθρώπου επιζητεί να εξουσιάζεται από άλλους, οπότε η όλη σκέψη περί πραγματικά ελεύθερων ανθρώπων πάει στράφι. Βρες το σημείο που λέω, και αντέγραψέ το, για να δούμε πως ακριβώς το έλεγε.

Και γω το καλοκαίρι που το χα διαβάσει θυμάμαι ότι έπασχε σε μερικά σημεία. Γενικότερα όμως έχει καλές ιδέες, αλίμονο αν ταυτίζεται κάποιος με τον τραπεζίτη :b

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ του Πωλ Λαφάργκ - 1887

Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς ονομάζεσαι;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μισθωτός.

Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;

Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.

Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;

Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για τα πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες των γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.

Ε: Πού γεννήθηκες;

Α: Σε μια σοφίτα, κάτω από την στέγη του σπιτιού που έχτισε ο πατέρας μου και οι συνάδελφοί του.

Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;

Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.

Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;

Α: Δυο κύρια καθήκοντα: το καθήκον της παραίτησης και το καθήκον της εργασίας. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να παραιτηθώ από τα δικαιώματά μου πάνω στη γη, την κοινή μας μητέρα, πάνω στα πλούτη που κρύβουν τα σπλάχνα της, πάνω στην γονιμότητα του εδάφους της και την γονιμοποίησή της από τη ζέστη και το φως του ήλιου. Μου επιβάλλει να παραιτηθώ από το δικαίωμα να έχω έλεγχο πάνω στην εργασία των χεριών και του μυαλού μου, μου επιβάλλει ακόμα να παραιτηθώ από τα δικαιώματα πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό: από τη στιγμή που περνάω το κατώφλι του εργαστηρίου μου, δεν ανήκω πια στον εαυτό μου, είμαι κτήμα του αφεντικού μου. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να δουλεύω από μικρός ως τον θάνατό μου, να δουλεύω με το φως του ήλιου και της ασετυλίvης, να δουλεύω μέρα νύχτα, να δουλεύω πάνω στη γη, κάτω από τη γη και μες στη θάλασσα. Να δουλεύω παντού και πάντα.

Ε: Σου επιβάλλει και άλλα καθήκοντα;

Α: Ναι. Να συνεχίζω τη νηστεία όλο το χρόνο. Να ζω με στερήσεις χωρίς να χορταίνω ποτέ. Να καταπνίγω όλες τις σαρκικές μου ανάγκες και τις πνευματικές αναζητήσεις.

Ε: Σου απαγορεύει ορισμένα είδη τροφής;

Α: Μου απαγορεύει να αγγίζω το κυνήγι, τα πουλερικά, το μοσχαράκι πρώτης, δεύτερης και τρίτης διαλογής, να γεύομαι τον σολωμό, τον αστακό, τα φρέσκα ψάρια. Μου απαγορεύει να πίνω αγνό κρασί και γάλα έτσι όπως βγαίνει από το μαστάρι της αγελάδας.

Ε: Ποιες τροφές σου επιτρέπει;

Α: Το ψωμί, τις πατάτες, τα φασόλια, το μπακαλιάρο και την ξερή ρέγγα, τα απορρίμματα του κρεοπωλείου, το γελαδινό και αλογίσιο κρέας, τα χοιρινά. Για να ανακτήσω γρήγορα τις εξαντλημένες μου δυνάμεις μου επιτρέπει να πίνω νοθευμένο κρασί, ρακί από πατάτες και “δηλητήριο” από κοκκινογούλι.

Ε: Και ποια καθήκοντα σου υπαγορεύει απέναντι στον εαυτό σου;

Α: Να ροκανίζω τις οικονομίες μου, να ζω μέσα στην βρώμα και την εξαθλίωση. Να φορώ ρούχα σκισμένα, μπαλωμένα, μανταρισμένα, μέχρι να κουρελιαστούν. Να κυκλοφορώ χωρίς κάλτσες και με τρύπια παπούτσια που μουσκεύουν από το βρώμικο παγωμένο νερό των δρόμων.

Ε: Τι καθήκοντα έχεις απέναντι στην οικογένειά σου;

Α: Να απαγορεύω στη γυναίκα και τα παιδιά μου κάθε κοκεταρία, κάθε κομψότητα και εκλέπτυνση. Να τους ντύνω με φτηνοϋφάσματα ίσα για να μη σοκάρουν την αιδώ του μπάτσου. Να τους μάθω να μην παγώνουν το χειμώνα με τα βαμβακερά ρούχα και να μην σκάνε το καλοκαίρι μέσα στα χαμόσπιτα. Να αποτυπώνω στα κεφάλια των μικρών παιδιών μου τους ιερούς κανόνες της εργασίας ώστε να μπορέσουν, από την τρυφερή τους ηλικία, να κερδίσουν τη ζωή τους και να μην ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Να τα διδάξω να πλαγιάζουν χωρίς βραδινό και χωρίς φως, να τα εξοικειώσω με την ανέχεια που είναι η μοίρα τους.

Ε: Ποια είναι τα καθήκοντα που η θρησκεία σου σου επιβάλλει απέναντι στην κοινωνία;

Α: Να αυξάνω τον κοινωνικό πλούτο πρώτα με τη δουλειά μου και μετά με τις αποταμιεύσεις μου.

Ε: Τι σου επιβάλλει να κάνεις με τις οικονομίες σου;

Α: Να τις καταθέτω στο Κρατικό Ταμιευτήριο για να καλύπτουν το κρατικό έλλειμμα ή να τις εμπιστεύομαι στις εταιρίες που έχουν ιδρύσει οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι για να τις δανείζουν στα αφεντικά μου. Τις οικονομίες μας πρέπει να τις βάζουμε πάντα στη διάθεση των αφεντικών μας.

Ε: Σου επιτρέπει να αγγίζεις τις καταθέσεις σου;

Α: Όσο το δυνατόν σπανιότερα. Μας επιβάλλει να μην επιμένουμε όταν το Κράτος αρνείται να τις αποδώσει και να παραιτούμαστε από κάθε διεκδίκηση όταν οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι, προλαβαίνοντας τις ανάγκες μας, μας αναγγέλλουν ότι οι οικονομίες μας έγιναν καπνός.

Ε: Έχεις πολιτικά δικαιώματα;

Α: Το κεφάλαιο μου έχει παραχωρήσει την αθώα διασκέδαση να εκλέγω τους νομοθέτες που φτιάχνουν νόμους για να μας τιμωρούν. Αλλά μας απαγορεύει να ασχολούμεθα με την πολιτική και να ακούμε τους σοσιαλιστές.

Ε: Για ποιο λόγο;

Α: Επειδή η πολιτική είναι προνόμιο των αφεντάδων και επειδή οι σοσιαλιστές είναι κατεργάρηδες που μας ληστεύουν και μας κοροϊδεύουν. Μας λένε ότι ο άνθρωπος που δεν εργάζεται δεν πρέπει να τρώει, ότι όλα ανήκουν στους εργάτες αφού εκείνοι τα παράγουν όλα και ότι το αφεντικό είναι ένα παράσιτο που πρέπει να εξολοθρευτεί Η αγία θρησκεία του Κεφαλαίου μας, διδάσκει, αντίθετα, ότι η σπατάλη των πλουσίων γεννά την εργασία που μας δίνει ψωμί, ότι οι πλούσιοι συντηρούν τους φτωχούς, ότι αν δεν υπήρχαν πλούσιοι, οι φτωχοί θα χάνονταν. Μας διδάσκει ακόμα να μην είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως οι γυναίκες και οι κόρες μας θα ήξεραν να ντυθούν με τα μετάξια και τα βελούδα που υφαίνουν, αφού οι ίδιες δεν θέλουν να στολίζονται παρά με κακόγουστα βαμβακερά και πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τα γνήσια κρασιά και να γευτούμε τα ωραία φαγητά, αφού είμαστε συνηθισμένοι σε απαίσια βοδινά και νοθευμένα ποτά.

Ε: Ποιος είναι ο θεός σου;

Α: Το Κεφάλαιο.

Ε: Είναι προαιώνιος;

Α: Οι σοφότεροι ιερωμένοι μας, οι ανώτεροι οικονομολόγοι, ισχυρίζονται ότι υπήρχε από καταβολής κόσμου. Επειδή τότε ήταν πολύ μικρός, ο Δίας, ο Ιεχωβάς, ο Ιησούς και άλλοι ψευτοθεοί, βασίλεψαν στη θέση του και επ? ονόματί του. Αλλά από το 1500 περίπου, μεγάλωσε και δεν παύει να μεγαλώνει σε όγκο και ισχύ. Σήμερα είναι ο κυρίαρχος του κόσμου.

Ε: Ο θεός σου είναι παντοδύναμος;

Α: Ναι. Η κατοχή του εξασφαλίζει όλα τα επίγεια αγαθά. Όταν αποστρέφει το πρόσωπό του από μια οικογένεια και ένα έθνος, αυτά βυθίζονται στην αθλιότητα και τον πόνο. Η δύναμη του Θεού-Κεφαλαίου μεγαλώνει όσο αυξάνεται ο όγκος του. Κάθε μέρα κατακτά και καινούργια κράτη. Κάθε μέρα μεγαλώνει το κοπάδι των μισθωτών που, σ’ όλη τους τη ζωή είναι ταγμένοι να αυξήσουν τον όγκο του.

Ε: Ποιοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού-Κεφαλαίου;

Α: Τα αφεντικά, οι καπιταλιστές, οι εισοδηματίες.

Ε: Πώς σε ανταμείβει ο Θεός σου;

Α: Προσφέροντας συνεχώς δουλειά, σε μένα, τη γυναίκα μου και τα μικρό μου παιδιά.

Ε: Αυτή είναι η μοναδική σου ανταμοιβή;

Α: Όχι. Ο Θεός μας επιτρέπει να ικανοποιούμε την πείνα μας καταβροχθίζοντας με τα μάτια τις ορεκτικές βιτρίνες με τα κρέατα και τα τρόφιμα που δεν γευτήκαμε ούτε θα γευτούμε ποτέ, με τα οποία τρέφονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Η καλωσύνη του μας επιτρέπει να ζεστάνουμε τα μουδιασμένα από την παγωνιά μέλη μας κοιτάζοντας τις γούνες και τα παχιά παπλώματα με τα οποία σκεπάζονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Μας παραχωρεί επίσης την εκλεπτυσμένη οπτική απόλαυση να βλέπουμε να περνά εποχούμενη, από τις λεωφόρους και τις πλατείες, η ιερή φυλή των εισοδηματιών και των καπιταλιστών, αστραφτεροί, καμαρωτοί ματσωμένοι, κοιλαράδες, τριγυρισμένοι από ένα συρφετό από βαλέδες με γαλόνια και ψιμυθιωμένες κοκότες. Και καμαρώνουμε στη σκέψη πως αυτά τα θαυμαστά πράγματα, που απολαμβάνουν οι εκλεκτοί και εμείς το στερούμαστε, είναι έργα των χεριών και του μυαλού μας.

Ε: Οι εκλεκτοί ανήκουν σε διαφορετική ράτσα από τη δική σου;

Α: Οι καπιταλιστές πλάστηκαν από τον ίδιο πηλό με τους εργαζόμενους, αλλά επιλέχτηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες και εκατομμύρια.

Ε: Τι έκαναν για να αξίζουν μια τέτοια διάκριση;

Α: Τίποτα. Ο Θεός αποδεικνύει την παντοδυναμία του χαρίζοντας την εύνοιά του σε αυτούς που δεν κουράστηκαν να την κερδίσουν.

Ε: Δηλαδή το Κεφάλαιο είναι άδικο;

Α: Το Κεφάλαιο είναι η ίδιο η Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη του όμως ξεπερνά την αδύνατη νόησή μας. Αν το Κεφάλαιο ήταν αναγκασμένο να παραχωρεί τη χάρη του σε εκείνους που την αξίζουν, δεν θα ήταν καθόλου ελεύθερο, η δύναμή του θα είχε όρια. Το Κεφάλαιο επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του διαλέγοντας τους εκλεκτούς του, αφεντικά και καπιταλιστές, μέσα από το σωρό των ανίκανων, των μασκαράδων, των τιποτένιων.

Ε: Πώς σε τιμωρεί ο θεός σου;

Α: Καταδικάζοντάς με στην ανεργία. Με τον τρόπο αυτό με αφορίζουν. Μου απαγορεύουν το κρέας, το κρασί, τη φωτιά. Με καταδικάζουν να πεθάνω της πείνας, εγώ, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

Ε: Ποια σφάλματα πρέπει να διαπράξεις για να καταδικαστείς στην ανεργία;

Α: Κανένα. Το Κεφάλαιο αρέσκεται να επιβάλλει την ανεργία για λόγους που το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει.

Ε: Ποιες είναι οι προσευχές σου;

Α: Δεν προσεύχομαι καθόλου με λόγια. Η δουλειά είναι η προσευχή μου. Κάθε προφορική προσευχή θα παρενοχλούσε την αποδοτική προσευχή της δουλειάς, την μόνη προσευχή που είναι αρεστή γιατί είναι η μόνη χρήσιμη και επικερδής για το Κεφάλαιο, η μόνη που δημιουργεί υπεραξία.

Ε: Πού προσεύχεσαι;

Α: Παντού: στη θάλασσα, στη στεριά και κάτω από τη γη, στους αγρούς, τα ορυχεία, τα εργαστήρια και τα μαγαζιά. Για να γίνει δεκτή η προσευχή μας και να ανταμειφθεί, πρέπει να θυσιάσουμε στο Κεφάλαιο τη βούλησή μας, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σπεύδουμε σε κάθε χτύπημα της καμπάνας, σε κάθε σφύριγμα της μηχανής. Και αφού προσευχηθούμε, πρέπει, σαν αυτόματα, να κουνάμε πόδια και χέρία, να λαχανιάζουμε και να ιδρωκοπάμε, να τεντώνουμε τους μυς, να εξαντλούμε τα νεύρα μας. Πρέπει να είμαστε ταπεινόφρονες, να ανεχόμαστε υπάκουα τις παραφορές και τις βρισιές του αφεντικού μας και των βοηθών του, αφού αυτοί έχουν πάντα δίκιο, ακόμα και όταν φαίνεται ότι έχουν άδικο. Πρέπει να ευχαριστούμε το αφεντικό όταν περικόπτει τον μισθό μας και παρατείνει τις ώρες εργασίας, αφού ό,τι κάνει είναι σωστό και για το καλό μας. Πρέπει να νιώθουμε περήφανοι όταν το αφεντικό και οι βοηθοί του χαϊδολογάνε τις γυναίκες και τις κόρες μας, αφού ο Θεός μας, το Κεφάλαιο, εκτός από το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατό των μισθωτών, τους παραχωρεί και το δικαίωμα να βάζουν χέρι στις εργαζόμενες. Αντί να παραπονεθούμε, αντί να βράσουμε από θυμό, αντί να απεργήσουμε, αντί να επαναστατήσουμε, πρέπει να υπομένουμε όλη τη δυστυχία, να τρώμε βρώμικο ψωμί και να πίνουμε λασπωμένο καφέ. Αφού για να τιμωρήσει την ανυπακοή μας, το Κεφάλαιο οπλίζει το αφεντικό με κανόνια και τουφέκια, με φυλακές και εξορίες, με γκιλοτίνες και αγχόνες.

Ε: Μετά το θάνατο, ποια θα είναι η ανταμοιβή σου;

Α: Πολύ μεγάλη. Μετά το θάνατο, το Κεφάλαιο θα με αφήσει να κάτσω και να ξαποστάσω. Δεν θα υποφέρω πια από το κρύο και την πείνα, δεν θα αγωνιώ για το καθημερινό ψωμί, ούτε για εκείνο της επόμενης μέρας. Θα απολαμβάνω την αιώνια ανάπαυση του τάφου.

Ωραίος ο γαμπρός του Μαρξ. Γαμώ τη μισθωτή εργασία γαμώ

ο γαμπρός του Μαρξ ήταν Αριστερός και Κομμουνιστής απο ότι θυμάμαι αν και οι ιδέες του ήταν αρκετά πιο αναρχικές απο ότι του Μάρξ

Δυο αρθρα ως απαντηση στην προπαγανδα περι δημοσιου τομεα που δυστηχως ειναι και αυτη που ο περισσοτερος κοσμος ασπαζεται και στην ουσια εχει αποπροσανατολισει παρα πολυ τη κοινη γνωμη στρεφοντας την σε λαθος στοχους(πχ ιδιωτικοι εναντιον δημοσιων)
http://wp.me/pPn6Y-4biΠρωτο μερος
http://wp.me/pPn6Y-4f7Δευτερο μερος
Περιμενω κριτικες

Ο Γαλαξιάρχης είναι εξαιρετικός αρθρογράφος . Ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα, διαλύει κάποιους μύθους και εξηγεί το μεγάλο φαγοπότι. Χαίρομαι να διαβάζω τα κείμενα του . Να το διαβάσετε :!:

ΤΟ Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από την πείνα και τον υποσιτισμό. Ένα ντοκιμαντέρ συγκλονιστικών αντιφάσεων, όπου τα υπέροχα οικονομικά στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή.

http://www.ert.gr/el/play/eksantas/yperoxi-makrooikonomia

Για να μη λέμε ότι δε ξέραμε…Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε

To ειδα…εξαιρετικο το ντοκουμεντο του Αυγεροπουλου… Και σιγουρα μια προσπαθεια, η οποια δε θα εβρισκε θεση ποτε κατω απο τη στεγη των ιδιωτικων ΜΜΕ…

Δε θα σχολιασω τις εικονες των οικογενειων που τρωνε απο τα σκουπιδια, τις εικονες των υποσιτισμενω παιδιων. Δε θα σχολιασω τις αποικιοκρατικες πρακτικες των πολυεθνικων που εκμεταλλευονται το φυσικο και ορυκτο πλουτο της χωρας, ουτε το ρολο των HΠΑ διαχρονικα τη χωρα.

Το πλεον σοκαριστικο, ειναι οι εικονες των περιοχων που μενει η πλουσια αστικη ταξη. Περιφραγμενες και στρατικοποιημενες ζωνες, οπου ιδιωτικες εταιριες φυλαξεις αναλαμβανουν την “προστασία” των πλουσιων, αισθητική αλλα και φυσικη απο τους τρωγλοδυτες των προαστιων και της υπαιθρου.

Για να βλέπουμε και λίγο μπροστά, το σκηνικό ψαρέματος φαγητού από τα σκουπίδια πλεον το συναντώ ανησυχητικά συχνά στην Αθήνα και δεν αναφέρομαι στους κουρελήδες βρώμικους ρακοσυλλέκτες αλλά για άτομα με κανονικότατη ένδυση και εμφάνιση

Συγκλονιστικό το ντοκιμαντέρ. Άντε και στα δικά μας. Δε γαμιέται, αν είναι να πάρει μπρος η αγορά και να έχουμε καλά ποσοστά ας ψοφήσουν και μερικοί…

σαν κάτι ταινιες από αμερικη μεριά late 80’s early 90’s Που λέγαμε οτι το σενάριο ειναι τραβηγμένο από τα μαλλιά…
τώρα συνεχίζουμε να τραβάμε τα μαλλιά μας αλλά για άλλο λόγο…

Όντως, δεν μπορούμε να το αγνοούμε, συμβαίνει πια δίπλα μας.

Θυμήθηκα και την εικόνα συνταξιούχων που όταν τελειώνουν οι λαϊκές ψάχνουν να βρουν ότι μπορούν από τα περισσεύματα που πετάνε οι μανάβηδες…