Ιδεολογικές συζητήσεις

Καταρχάς για να μιλάμε και σωστά, ως πλούτος νοείται το σύνολο των αγαθών που παράγει ή κατέχει μία κοινωνία και άρα δεν συναντάται μόνο σε “ελεύθερες” οικονομίες.Άρα αυτό που λες είναι άτοπο.
Όσον αφορά το κλασσικό επιχείρημα του τύπου “παράγεις όταν έχεις κίνητρο για λεφτά” και άρα όταν δεν υπάρχει κίνητρο για ατομικό κέρδος, τότε τεμπελιάζεις είναι αποδεδειγμένα σαθρό τόσο από ιστορική άποψη όσο και από τη φύση του συστήματος που είμαστε που μας έχει πείσει γι’αυτό.Ο άνθρωπος έχει κίνητρο για να παράξει όταν ξέρει ότι η ζωή του θα καλυτερεύσει από αυτο,άρα αν ξέρει ότι τα προιόντα θα πάνε για την ικανοποίηση των αναγκών του τότε θα δουλεύει και μαλιστα αν κάνει και δουλειές που τον γεμίζουν θα εργάζεται πιο παραγωγικά και θα έχει και λιγότερες ψυχώσεις απότι σήμερα που πάρα πολλοί κάνουν δουλειές του ποδαριού για να την παλέψουν και αυτό έχει σαν συνέπεια να μη γουστάρουν και αυτό που κάνουν.

χεστηκαμε (με το συμπαθειο) για την πορεια της apple. αλλα μιας και το ανεφερες μπορεις να μας πεις ποια θα ταν η πορεια της apple χωρις τους χιλιαδες “τελευταιους” εργατες που ειχε γυρω του ο jobs?

Για τη δεύτερη κατηγορία, το ξέρω ότι θα χρησιμοποιήσω μια θέαση που συνωφρυώνει κάθε δεξιό, αλλά κανένας Στιβ Τζομπς δεν θα γινόταν αυτό που ήταν χωρίς τους εκατοντάδες ανθρώπους που δουλεύουν από κάτω του. Ο πλούτος παράγεται μόνο από την ανθρώπινη εργασία (βγάζω κατά μέρος προς το παρόν τις καταγγελίες για τη Foxconn γιατί παραείναι εύκολες). Και κάποιος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Στιβ Τζομπς εργάστηκε πιο σκληρά από το μέσο προγραμματιστή της Apple, όπου τους μοίραζε σε ανταγωνιστικές ομάδες, και τους πίεζε να δημιουργούν διαφορετικά μοντέλα του ίδιου project. Ο Στιβ Τζομπς και ο κάθε Στιβ Τζομπς εκμεταλλευόταν πάντα τις ιδέες των άλλων, βρισκόταν στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή, δεν δημιουργούσε για τη χαρά της δημιουργίας αλλά για να βγάλει χρήματα. Και επίσης όπως κάθε άνθρωπος πάτησε πάνω σε χνάρια γιγάντων. Στη συλλογική τεχνολογική μας κληρονομιά, σε εφευρέσεις που δημιούργησαν πανεπιστημιακοί χωρίς αντάλλαγμα, όπως τις γλώσσες προγραμματισμού, και το διαδίκτυο. Γιατί τότε η μοιρασιά του πλούτου του να μην είναι δίκαιη;

[SPOILER]

Έπεσα πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιντεάκι από την ιστοσελίδα aynrand.com , που έχει σκοπό να παρουσιάσει τους οικονομικούς φιλελεύθερους/υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς με ένα ?φιλικότερο? προσωπείο ( και όχι με το αληθινό τους, που όπως ξέρουμε όλοι, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το συνάνθρωπο τους ? αχέμ συγγνώμη). (Τα παιδιά στο group του facebook Esonomist Econ Uoa βάζουν πάντα ενδιαφέροντα πράγματα).

H Ayn Rand ήταν μια συγγραφέας και φιλόσοφος που στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η σκέψη της ήταν από τις σημαντικότερες που ανέδειξε ο φιλελευθερισμός, και ανέπτυξε το φιλοσοφικό σύστημα του Ομπτζεκτιβισμού.

Το βιντεάκι αρχίζει με παράδειγμα μιας οικογένειας που έχει ένα χαριτωμένο σκυλάκι, το οποίο σκοτώνεται σε τροχαίο. Μετά από αυτό η οικογένεια αποφασίσει να το φάει. Σοκαρισμένοι όλοι οι ακροατές της ιστορίας (υποτίθεται) μαθαίνουν ότι υπάρχουν διαφορετικές οπτικές ανάλογα με το ηθικό σύστημα που ακολουθεί ο καθένας. Μεγάλο χειροκρότημα εδώ για την έστω και όψιμη ανακάλυψη της διαλεκτικής ? περίπου με μερικούς αιώνες καθυστέρησης από το Ζήνωνα και κανένα αιώνα μετά το Μαρξ.

Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι οι φιλελεύθεροι έχουν μεγάλο πρόβλημα να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους, αν και είναι τόσο λογικές και υποστηρίζονται από τα δεδομένα (!) και χάνουν τη μάχη της ρητορικής από τη ηθικολογία. Επομένως ο παρουσιαστής φτάνει στο συμπέρασμα : πρέπει να προτάξουμε την ηθική μας υπεροχή.

Λίγο γελάμε βέβαια εδώ, όσοι βλέπουμε την πραγματικότητα να διαψεύδει συνεχώς τον καημένο τον φιλελεύθερο, ο οποίος το μόνο που κάνει είναι ακριβώς αυτό : να ηθικολογεί συνεχώς, και να προβάλει τον ιδεαλισμό του σαν νόμο της φύσης. Δηλαδή εγώ θα έλεγα για αλλαγή ίσως θα έπρεπε να αποκτούσαν μεγαλύτερη επαφή με την πραγματικότητα (αλλά εντάξει εγώ δεν είμαι και δημοσιοσχετίστας).

Μαθαίνουμε στη συνέχεια ότι η ελεύθερη αγορά είναι το καλύτερο σύστημα για τη συλλογική ευτυχία από κάθε άλλο σύστημα, που έχει εφαρμοστεί μέχρι σήμερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό είναι επιχείρημα υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Όπως είχε πει και ο Τσόμσκι πολύ εύστοχα, και το δουλοκτητικό σύστημα ήταν πολύ επιτυχημένο σύστημα, αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα υπέρ της ιδιοκτησίας δούλων. Δηλαδή η εξέλιξη σταματάει; Δεν μπορούμε να επιδιώξουμε κάτι καλύτερο; Γιατί το παρόν σύστημα στηρίζεται εξίσου πάνω στην εκμετάλλευση : ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, εκμετάλλευση τρίτου κόσμου. Αλλά και στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες το σύστημα δεν μπορεί να δουλέψει αν κάποιοι δεν βρίσκονται στην κατώτερη βαθμίδα. Η ανεργία και η εργασιακή εκμετάλλευση είναι δομικά στοιχεία απαραίτητα για τον καπιταλισμό, με το ίδιο τρόπο που η δουλεία ήταν απαραίτητη για το δουλοκτητικό σύστημα.

Συνεχίζοντας ο μειλίχιος εκφωνητής μας εισάγει στην ιδέα ότι : 1) η ευτυχία που μετράει είναι αυτή που προέρχεται από σκληρή δουλειά. Πετάει και δήθεν επιστημονικά δεδομένα ότι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι νιώθουν όσοι έχουν πετύχει και δυστυχισμένοι όσοι δεν έχουν επιτύχει ? εδώ δεν μας λέει τα αντίστοιχα ποσοστά για να γελάσουμε. Φυσικό δεν είναι σε ένα σύστημα που εξαρτά την ευτυχία με την επιτυχία, να νιώθει ένας άνθρωπος έτσι; Αφού κάνουμε εισαγωγή στη διαλεκτική, ας σκεφτούμε τί θα έκανε ευτυχισμένο ένα δούλο στην αρχαία Αθήνα : μάλλον η ελευθερία του θα πείτε και θα έχετε δίκαιο. Το άτομο επηρεάζεται από τις ηθικές αξίες του συστήματος γύρω του, και αντίστοιχα το επηρεάζει πάλι πίσω. Είναι ταυτόχρονα πομπός και δέκτης.

Η επόμενη ιδέα που μαθαίνουμε είναι ότι : 2)η επιτυχία είναι θέμα προσωπικών επιλογών . Δια του λόγου το αληθές γίνεται ένα πείραμα : λένε σε μερικά παιδάκια να περιμένουν για να φάνε ένα ζαχαρωτό, όσα τα καταφέρουν θα πάρουν ακόμα ένα. Πασιφανές : η επιτυχία δεν αξίζει σε όλους!!! (ηθικολογία ?> ιδεαλισμός) Εκτός από την αφέλεια του να παραβλέπεις ότι κάποια παιδάκια σε αυτόν τον κόσμο ξεκινάνε με πλεονεκτήματα (ο κόσμος είναι ακόμα ισχυρά ταξικά διαχωρισμένος), μου φαίνεται εντελώς ηλίθιο να θεωρείς ότι κάποια άτομα αξίζουν την ευτυχία επειδή διαθέτουν τα προσόντα που βολεύουν το δεδομένο τρόπο παραγωγής και κάποια άλλα όχι. Δηλαδή ποιος αποφασίζει ότι ο ανυπόμονος, ο περίεργος, ο αμφισβητίας, δεν έχει κάποια αξία; Το σύστημα θα απορρίψει όσους δεν του κάνουν εκείνη τη στιγμή, όσους είναι καλύτεροι σε δεδομένα καθήκοντα ή έχουν συμπεριφορά αρπακτικού θα τους αναδείξει- η εμπειρία δείχνει ότι δεν γίνεσαι Στιβ Τζομπς χωρίς να πατήσεις και πάνω σε μερικά πτώματα (θα αναπτύξω αργότερα).

Έπειτα το λογικό συμπέρασμα που προκύπτει από την προηγούμενη ιδέα είναι ότι το να μοιράζεις τον πλούτο που δεν έχει κερδηθεί δεν είναι σωστό. Φυσικά ευθεία αντίθεση με το κοινωνικό κράτος, οι άνεργοι είναι τεμπέληδες που δεν τους αξίζει η μοιρασιά. Πάλι εδώ εκτός πραγματικότητας βρίσκω τους φιλελεύθερους και ελαφρώς ανιστόρητους. Δηλαδή εξετάστε γιατί καθιερώθηκε το επίδομα ανεργίας πρώτη φορά. Ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να μειωθεί η εγκληματικότητα και η κοινωνική αναταραχή. Αυτή είναι η διαφορά της εξέτασης των υλιστικών συνθηκών με τον ιδεαλισμό.

Και φυσικά ο επίλογος οι πλούσιοι είναι πλούσιοι γιατί δουλεύουν πιο σκληρά. Ειλικρινά τί να αντικρούσεις σε αυτό; Και το παράδειγμα είναι ότι όπως σε μια τάξη δεν είναι δυνατόν να βάζεις τον ίδιο βαθμό σε καλούς και κακούς μαθητές, δεν γίνεται να κάνεις το ίδιο με τον πλούτο. Εδώ κάποιος λογικός άνθρωπος θα φώναζε ότι οι βαθμοί δεν είναι πλούτος, αλλά ας το διασκεδάσουμε. Αν οι βαθμοί είναι πλούτος τότε γιατί δεν κληρονομούνται; Ή μάλλον γιατί κληρονομείται ο πλούτος; Είναι σωστό κάποια παιδάκια να ξεκινάνε με περίσσεια βαθμών από το σπίτι τους; Και να παίρνουν και επιβεβαίωση της προσωπικής τους αξία μάλιστα από αυτό; Ε κύριε;;

Ο χαμηλόμισθος συνήθως εργάζεται πιο σκληρά από τον υψηλόμισθο, κατά μια περίεργη διαστροφή της πραγματικότητας. Όσοι είναι πλούσιοι συνήθως ανήκουν σε μία από τις τρεις κατηγορίες : 1) κληρονόμοι που έχουν αναπτύξει περισσότερο ή λιγότερο το αρχικό τους κεφάλαιο που τους χάρισε ο Θεός και η Φύση 2) επιχειρηματίες ορόσημα όπως ο Στιβ Τζομπς, που είναι η ονείρωξη κάθε φιλελεύθερου και 3) καλλιτέχνες, ποδοσφαιριστές και παρόμοια επαγγέλματα.

Για τη δεύτερη κατηγορία, το ξέρω ότι θα χρησιμοποιήσω μια θέαση που συνωφρυώνει κάθε δεξιό, αλλά κανένας Στιβ Τζομπς δεν θα γινόταν αυτό που ήταν χωρίς τους εκατοντάδες ανθρώπους που δουλεύουν από κάτω του. Ο πλούτος παράγεται μόνο από την ανθρώπινη εργασία (βγάζω κατά μέρος προς το παρόν τις καταγγελίες για τη Foxconn γιατί παραείναι εύκολες). Και κάποιος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Στιβ Τζομπς εργάστηκε πιο σκληρά από το μέσο προγραμματιστή της Apple, όπου τους μοίραζε σε ανταγωνιστικές ομάδες, και τους πίεζε να δημιουργούν διαφορετικά μοντέλα του ίδιου project. Ο Στιβ Τζομπς και ο κάθε Στιβ Τζομπς εκμεταλλευόταν πάντα τις ιδέες των άλλων, βρισκόταν στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή, δεν δημιουργούσε για τη χαρά της δημιουργίας αλλά για να βγάλει χρήματα. Και επίσης όπως κάθε άνθρωπος πάτησε πάνω σε χνάρια γιγάντων. Στη συλλογική τεχνολογική μας κληρονομιά, σε εφευρέσεις που δημιούργησαν πανεπιστημιακοί χωρίς αντάλλαγμα, όπως τις γλώσσες προγραμματισμού, και το διαδίκτυο. Γιατί τότε η μοιρασιά του πλούτου του να μην είναι δίκαιη;

Οι καλλιτέχνες κλπ στην ουσία επίσης στηρίζονται πάνω στην συλλογική τεχνολογία, η οποία τους επιτρέπει να βγάζουν πολλά αντίτυπα του ίδιου πνευματικού έργου, και στην προβολή μέσω των ΜΜΕ. Πάλι δεν δουλεύουν σκληρότερα από έναν χαμηλόμισθο.

Και ας φτάσουμε στο φοβερό επίλογο : από το 1970 μέχρι σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός που ζει με κάτω από 1$ έχει πέσει κατά 80%. Με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα βρίσκεις ότι ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός ζει με κάτω από 2,5$ την ημέρα (!) Οκ, φίλε καλή προσπάθεια. Και όλα αυτά με μια αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ από τη δεκαετία του ?70 μέχρι σήμερα κατά 63 τρις περίπου; ? χωρίς προσαρμογή του πληθωρισμού. Μιλάμε για φοβερή και ταχεία διάχυση του πλούτου.

Φυσικά ούτε λόγος για την προϋπάρχουσα συσσώρευση πλούτου των πρώην αποικιοκρατικών χωρών. Όπως είπαμε τα έχουν κερδίσει με την αξία τους.

Συμπέρασμα : το φιλελεύθερο φιλοσοφικό παιχνιδάκι θα είχε πλάκα αν δεν διαφαινόταν μια μεγάλη αγωνία, να διατηρηθούν προνόμια και πλούτος, που έχουν συσσωρευθεί με κάθε άλλο από αξιοκρατικό τρόπο. Ή μάλλον με αξιοκρατικό τρόπο, ανάλογα με το ποιος ορίζει της αξίες. Γενικά θα έχει πλάκα να δούμε μια στροφή προς κάποια αναζήτηση ηθικού πλεονεκτήματος, στη ρητορική του φιλελεύθερου, αλλά ξέρω ότι δεν είναι κουστουμάκι που τους ταιριάζει. Ο πραγματικός φιλελεύθερος είναι αυτός που θα πει με ειλικρίνεια ?Frankly, my dear, I don?t give a damn?.

ΥΓ. Σε μια προσπάθεια να ανακτήσει το ηθικό του πλεονέκτημα ο αστός θα προτάξει το φιλανθρωπικό του έργο. Φυσικά αν κάποιος εξετάσει πώς πραγματικά παράγεται ο πλούτος, πρόκειται για το προπέτασμα καπνού, με το οποία θα διατηρήσει τα προνόμια, ειδικά με την επίθεση που γίνεται στη φορολογία και στο κοινωνικό κράτος.
[/SPOILER]

Οι (νεο)φιλελεύθεροι καννίβαλοι καταλαβαίνουν μόνο από το νόμο του ισχυρού όπως τα πρωτοξάδελφά τους οι φασίστες. Αυτό όμως μόνο στην περίπτωση που τους ευννοεί γιατί όταν βρεθεί κανένας ισχυρός τύπου Στάλιν που τους βάζει το παλούκι του κοινωνικού δαρβινισμού εκεί που ξέρουν, τότε (και μόνο τότε) ξαφνικά θυμούνται τις πανανθρώπινες αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Υποκριτικά ανθρωπάκια…

Υπάρχει κάποιο λινκ για τα πρωτότυπα άρθρα κάπου, ιδανικά και για την ηχογραφημένη συνομιλία γιατί στα sites και του Figaro και του Nouvel Obs δεν βρήκα τίποτα σχετικό…

Ε ρε πίκρα με τους φιλελεύθερους που σας έπιασε όλους…
Που να μην είχε υποστεί ο χώρος εκλογική πανωλεθρία…

Από την μία φτιάχνονται μπλογκς για να την πέσουν στους φιλελεύθερους με μη-επιχειρήματα σαν αυτό που πόσταρε ο Angel7, από την άλλη εσύ καταλήγεις σε βρισιές για άλλη μία φορά (“καννίβαλοι, ανθρωπάκια, πρωτοξάδελφα τους οι φασίστες”)
Και φτάνουμε στο αποκορύφωμα πως μας έκανε ο πατερούλης τα τρία δύο γιατί ήταν λέει "ισχυρός"
Μερικοί ζείτε στην υπόγα του “underground” του Κούστουριτσα μου φαίνεται…
Βγείτε στην επιφάνεια άφοβα, ο ψυχρός πόλεμος τέλειωσε πριν 23 χρόνια, ευτυχώς και για εσάς οι εκλεκτοί σας ηττήθηκαν.

otinane αυτό που γράφεις πως

Ο άνθρωπος έχει κίνητρο για να παράξει όταν ξέρει ότι η ζωή του θα καλυτερεύσει από αυτο,άρα αν ξέρει ότι τα προιόντα θα πάνε για την ικανοποίηση των αναγκών του τότε θα δουλεύει

δεν διαφέρει από αυτό που λέμε ο Crabsody και εγώ. Και ναί, λέγεται “ατομικό κέρδος” και δεν είναι ντροπή να το κυνηγάς, για την ακρίβεια είναι υποχρέωση του καθενός μας απέναντι στους εαυτούς μας και την κοινωνία. Γιατί διαφορετικά, αν θέλουμε από την κοινωνία να μας συντηρεί επειδή αναλωνόμαστε σε μη-παραγωγικές ασχολίες κινδυνεύουμε να γίνουμε βάρος στην κοινωνία και να οδηγηθούμε σε καταστάσεις σαν αυτές που βιώνει η Ελλάδα σήμερα. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι μη-κερδοφόρες δραστηριότητες που αξίζει να συντηρούνται με τα λεφτά των φορολογούμενων πολιτών.

Εσυ χεστηκες. Μαθε ομως οτι αν ειχαμε μια εταιρεια σαν την apple στην Ελλαδα πολυς κοσμος θα ετρωγε ψωμι. Ειτε αμεσα γιατι θα δουλευαν σε αυτη ειτε εμμεσα απο τη φορολογια της. Οι εργατες του Jobs που αναφερεις και οντως παιξανε ρολο στην ανελιξη της apple αμοιβονται πλουσιοπαροχα. Αλλα και αυτοι που παιρνουν τον μικροτερο σχετικα μισθο πιστεψε με δεν το κανουν με το ζορι. Τελος να εχεις υποψιν σου οτι υπαρχουν εταιρειες στην Ελλαδα οι οποιες παραγουν , εξαγουν ( παιρνουν δηλαδη χρηματα απο ψηφοφορους της Μερκελ και αλλων) και οικογενειες ζουν απο αυτο ενω παραλληλα μεσω της φορολογιας συντηρουν και τον απορο. Συντηρουν ομως δυστυχως και οσους ΔΥ δεν δουλευουν αλλα παραλληλα κλεβουν. Το κρατος ανεβαζει την φορολογια για να τους πληρωνει ανεβαζει και τις εισφορες κανοντας αυτες τις εταιρεις μη ανταγωνιστικες με αποτελεσμα να κλεινουν , κοσμος να μενει στον δρομο και ο απορος στην Ελλαδα να χανει το συναλλαγμα… Τετοιες εταιρειες θελουμε για να ξεκολλησουμε. Οχι να τις κλεισουμε ολες ή να τι διωξουμε

Η κομμουνιστική Τρόικα που κάνει κουμάντο στη χώρα δεν τους θέλει τους φιλελέδες τι να κάνουμε. Τα παράπονα στον Τόμσεν!

Δεν είμαι εγώ υβριστής, αυτοί είναι κανίβαλοι, υποκριτικά ανθρωπάκια, πρωτοξάδελφα των φασιστών… :lol:

Πέρα από την πλάκα οι φυλλάδες του Αλαφούζου και του Μπόμπολα ευχαριστούν τον θεό που έφερε τη ΧΑ να τους σώσει από την Αριστερά, όχι εγώ! :wink:

Δεν κατάλαβες καλά, ο πατερούλης έκανε τα τρία δύο σε όλους. Φιλελέδες, κομμουνιστές, γκέυ, στρέητ και μπάι. Λειτούργησε μπάι δε μπουκ, νόμος του ισχυρού και σ’ όποιον αρέσει, ο κοινωνικός δαρβινισμός στα καλύτερά του. Κανονικά οι νεοφίλ θα έπρεπε να τον ευγνωμονούν που κατέστρεψε τον σοσιαλισμό και τον δυσφήμησε σε τέτοιο βαθμό που τώρα πρέπει να εφεύρουμε νέα λέξη για να τον περιγράψουμε όπως είπε κι ο Καστοριάδης.

Τώρα επειδή έμμεσα βάζεις το δίλλημα: μούφα σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ή χρυσός φιλελεύθερος καπιταλισμός τύπου 19ου αιώνα και τα μυαλά στα κάγκελα, εγώ θα σου έλεγα: …“ξύπνα Mule, είμαστε στον 21ο αιώνα”…!!! :slight_smile:

Σε αυτό κάνεις λάθος.Το κυριότερο επιχείρημα διάφορων για τη μη παραγωγικότητα στο σοσιαλισμό κλπ είναι ότι αν δεν έχει κίνητρο ο άλλος να γίνει πλούσιος ή να βγάλει περισσότερα από τους άλλους τότε δεν θα δουλέψει.Εγώ δεν λέω αυτό , αυτό το θεωρώ φυτεμένο επιχείρημα και χωρίς βάση.Αυτό που λέω όσον αφορά την ικανοποίηση των επιθυμιών δεν σχετίζεται με το να βγάλεις περισσότερα από τον άλλον , αλλά με το να παράγεις για να ζεις καλύτερα χωρίς να σε νοιάζει αν ο άλλος που παράγει παίρνει κάτι παραπάνω η κάτι λιγότερο.Το παράδειγμα στο οποίο πιστεύω ακράδαντα και μέχρι στιγμής από αυτούς που μου έχουν πει το παράδειγμα αυτό είναι, ότι αν εσύ με αυτά που έπαιρνες ήσουν φουλ ικανοποιημενος και η ζωή σου ήταν καλά, τότε θα σε πείραζε εγώ να έπαιρνα παραπάνω ή παρακάτω?Η απαντηση (όταν δίνεται γρήγορα και χωρίς να θέλει ο άλλος να διαφωνήσει) είναι συνήθως " όχι, τι θα με ένοιαζε…".

Nα αλλά έπρεπε να διαλύσει και το Βερολίνο οταν μπορουσε χαλαρα,αλλα τελευταια στιγμή πηρε πισω την αποφαση

Και την πληρωσε ο κακομοίρης που ειχε σταλει για συνθηκολόγηση πρωτύτερα.Νομος ισχυρου και μαλακιες[-X

O τομέας της τεχνολογίας γενικά είναι λίγο περίεργος. Διαφωνώ πως το κυριότερο επιχείρημα για εταιρίες όπως η Apple/MS (ή και CERN ακόμη) είναι πως το να δίνεις υψηλό μισθό, αυξάνει την παραγωγικότητα τους. Ο ικανός και πετυχημένος, σε τέτοια επαγγέλματα όπως οι Η/Υ, είναι ικανός και πετυχημένος γιατί αγαπάει αυτό που κάνει και θα ήταν ικανός και παραγωγικός σε ένα μεγάλο εύρος από εργασιακές συνθήκες.

Εγώ έχω καταλήξει πως ο κύριος λόγος που οι νέες τεχνολογίες εξελίσσονται τόσο ραγδαία, είναι πως οι τρελές ιδέες βρίσκουν κάποιον εξίσου τρελό που μπορεί και θέλει να τους προσφέρει την απαραίτητη χρηματοδότηση. Αν δεν είχαν την οικονομική υποστήριξη από τόσους ιδιώτες επενδυτές, ούτε smart phones, ούτε home computers, ούτε το ίντερνετ θα υπήρχαν σήμερα, όπως τα ξέρουμε. Ίσως να μην υπήρχε καλά-καλά και ο αερόσακος στα αυτοκίνητα και τα ιατρικά μηχανήματα. Καλώς ή κακώς, ο διασκορπισμός της διαχείρισης του πλούτου σε πολλούς individuals, διευκολύνει την χρηματοδότηση νέων ιδεών. Αν το πώς θα διατεθούν τα μέσα παραγωγής της κοινωνίας, αποφασίζεται από μία μόνο (κρατική) επιτροπή λίγων ατόμων, τότε οι περισσότερες από τις τεχνολογικές ανακαλύψεις, θα έμεναν στο συρτάρι κάποιου μισότρελου, που δεν κατάφερε να πείσει μια ντουζίνα 50χρονους φτασμένους κρατικούς λειτουργούς πως η ιδέα του αξίζει και έχει όντως μέλλον.

πιτσιρίκος: Πως στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό
http://pitsirikos.net/2012/10/πώς-στρώθηκε-ο-δρόμος-για-τον-φασισμό/

[SPOILER]

24 Οκτωβρίου 2012

[B]Πως στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό[/B]

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».

Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.

Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.

Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.

Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.

Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.

Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.

Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές ?και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και ?με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.

Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ? όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης ?τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.

Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό ?όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι ?και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.

Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.

Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.

«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.

Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

[/SPOILER]

Τους ακελδάμα τους ξέρει κανείς?

http://akeldama09.blogspot.gr/

Επίσης υπάρχει ένας παπάς, ο π. Λίβυος (πραγματικό όνομα Χαράλαμπος Παπαδόπουλος) που έχει λέγετε καλές σχέσεις με τους αποπάνω.

http://plibyos.blogspot.gr/

Αναρχοχριστιανοί μάλιστα. Όπως λέμε αριστεροί πατριώτες, Καραμπελιάς, Αμυράς κτλ. κτλ.

Σε λίγο και οι μαυροκρινίτες από τέρμα αριστερά θα μας βγουν.

Πατριώτης μπορεί να είναι και κάποιος που δεν είναι πυροβολημένος εθνόκαυλος. Μην μπερδεύεις τις έννοιες. Σιγά μην αφήσουμε τον κάθε Κατσαριδιάρη να οικιοποιείται τον πατριωτισμό.

Άλλο πράγμα ο πατριωτισμός άλλο ο εθνικισμός.

Στην Ελλάδα του 2012 όμως, οι έννοιες πατριωτισμός-εθνισμός/εθνικισμός για να μην πω και φασισμός είναι δεμένες, όχι άρρηκτα βεβαίως. Αυτό οφείλετε και στην πολιτική της αριστεράς στα χρόνια της μεταπολίτευσης κυρίως, θέλοντας να απενοχοποιήσει οτιδήποτε θύμιζε πατρίδα, ελλάδα πιστεύοντας ότι είναι κατάλοιπο της περιόδου της δικτατορίας. Δεν είναι ξεκομμένο το γεγονός ότι η μόνη παράταξη που ενστερνίθηκε και χρησιμοποίησε την ελληνική σημαία στις προεκλογικές συγκεντρώσεις λόγου χάρη, ήταν και είναι η δεξιά. Δημιουργήθηκε σίγουρα ιδεολογικό κενό και δυστηχώς ήρθαν οι κατσιδιάρηδες που αναφέρεις και το καρπώθηκαν.

Το ΠΑΣΟΚ της δεκαετιας του '80 ασκησε μια ιδιαιτέρως έντονη “πατριωτικη” εξ.πολιτικη.

Για τον α ή β λογο,παντως ηταν ιδιαιτέρως έντονη.

Είχε να κάνει με πολλούς λόγους αυτό:
A) Συγκυρία εκείνης της εποχής. Στα 2 χρόνια του πασοκ στην εξουσία ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος του Ντενκτάς στην Κύπρο. Το '87 το περιστατικό με το Σισμίκ αν και ελέγχεται το κατά πόσο οι Τούρκοι ήθελαν πράγματι μανούρα ή ο Παπανδρέου επέλεξε να αναβαθμίσει μία Τουρκική πρόκληση σε μεγάλη κρίση για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης (Ο τότε πρόεδρος της Τουρκιας Οζάλ έκανε στις ΗΠΑ εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς τις μέρες της υποτιθέμενης κρίσης…)
Β) Στελέχη ΠΑΣΟΚ με πατριωτικές (εντός και εκτός εισαγωγικών) ανησυχίες (Kαψής, Παπαθεμελής)
Γ) Επιλογή Παπανδρέου από την δεκαετία του '70 θέλοντας να κοντράρει τον Καραμανλή παρουσιάζοντας τον “ενδοτικό” αλλά και να αποστασιοποιηθεί από τον Ατλαντισμό για να ψαρεύει ψήφους στην αριστερά.

Δεν διαφωνω πουθενα,τα περισσότερα πράγματα στην πολιτικη πρακτικη εχουν να κανουν με συγκυριες παρα με “καθαρες,αγνες ιδεολογικες συνειδήσεις”

Για αυτο εγραψα “για τον α ή β λογο”.

Για να ανάψουν λίγο τα αίματα μέρα που είναι.
Ζίζεκ, [I][U]Για τον φιλελευθερισμό[/U][/I]
Κι [I][U]εδώ [/U][/I]το πρωτότυπο στα αγγλικά με τίτλο “Liberalism and its discontents”

Ημερομηνία: 06/11/2012
Πηγή: www.rednotebook.gr

Του Σλάβοι Ζίζεκ

Τα δυο πρόσωπα του Ιανού

Για τον φιλελευθερισμό, τουλάχιστον στην πιο ριζοσπαστική μορφή του, η επιθυμία να υποβάλει κανείς το υποκείμενο σε ένα ηθικό ιδανικό ?το οποίο θεωρείται καθολικό και γι αυτό καθολικώς δεσμευτικό- είναι η μητέρα όλων των εγκλημάτων, «το έγκλημα που εμπεριέχει όλα τα εγκλήματα», γιατί συνίσταται στην κτηνώδη επιβολή των απόψεων του ενός στους άλλους και είναι, γι΄ αυτό, η γενεσιουργός αιτία της κοινωνικής αναταραχής. Έτσι, ισχυρίζονται οι φιλελεύθεροι, αν κανείς επιθυμεί να εγκαθιδρύσει κοινωνική ειρήνη και ανεκτικότητα, η πρώτη προϋπόθεση είναι να ξεφορτωθεί κάθε ηθικό πειρασμό: η πολιτική πρέπει να αποκαθαρθεί σχολαστικά από ηθικές ιδέες και να γίνει «ρεαλιστική», παίρνοντας τους ανθρώπους όπως είναι, υπολογίζοντας την πραγματική τους φύση και όχι ηθικές προτροπές.

Το υπόδειγμα, εδώ, είναι ο τρόπος που λειτουργεί η αγορά: η ανθρώπινη φύση είναι εγωιστική και δεν υπάρχει τρόπος να την αλλάξουμε, οπότε αυτό που χρειάζεται είναι ένας μηχανισμός που θα έκανε τα ιδιωτικά μειονεκτήματα να δουλεύουν για το κοινό καλό. Επομένως, ένας απολύτως συνειδητός φιλελεύθερος θα πρέπει να περιορίσει εμπρόθετα την αλτρουιστική του προδιάθεση για να θυσιάσει το δικό του καλό για το καλό των άλλων, ξέροντας πως ο πιο αποτελεσματικός δρόμος προς το κοινό καλό είναι το να ακολουθήσει τον ιδιωτικό του εγωισμό. Εδώ έχουμε την λογική άλλη όψη του ρητού «ιδιωτικά κακά, δημόσια οφέλη» , δηλαδή, «ιδιωτική καλοσύνη, δημόσια καταστροφή».

Στον φιλελευθερισμό υπάρχει, από την αρχή του, μια ένταση μεταξύ της ιδιωτικής ελευθερίας και των αντικειμενικών μηχανισμών που ρυθμίζουν την συμπεριφορά ενός πλήθους, όπως έχει ήδη επισημανθεί απ τον Benjamin Constant, ο οποίος ξεκάθαρα μορφοποίησε αυτή την ένταση: τα πάντα είναι ηθικά στα άτομα, αλλά τα πάντα είναι σωματικά στα πλήθη. Όλοι είναι ελεύθεροι ως άτομα, αλλά τροχοί μιας μηχανής μέσα στο πλήθος.

Τα δύο πρόσωπα του φιλελευθερισμού

Η εσωτερική ένταση αυτού του εγχειρήματος είναι ευδιάκριτη στις δύο πλευρές του φιλελευθερισμού: φιλελευθερισμός της αγοράς και πολιτικός φιλελευθερισμός. Όπως έχει υποστηρίξει εξαιρετικά ο Jean-Claude Michea, αυτές οι δυο πλευρές του φιλελευθερισμού συνδέονται στα δύο πολιτικά νοήματα του δικαιώματος/δεξιάς (right): η πολιτική δεξιά επιμένει στην οικονομία της αγοράς, ενώ η πολιτικά ορθή αριστερά επιμένει στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- συχνά αυτός είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της.

Αν και η ένταση ανάμεσα σε αυτές τις δυο πλευρές του φιλελευθερισμού είναι άλυτη, παρόλα αυτά, αυτές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και έτσι, σήμερα, το νόημα του «φιλελευθερισμού» μετεωρίζεται ανάμεσα στους δύο πόλους του οικονομικού φιλελευθερισμού (ατομικισμός της ελεύθερης αγοράς, αντίθεση στην στενή ρύθμιση απ το κράτος κλπ) και του πολιτικού φιλελευθερισμού (libertarianism) (με έμφαση στην ισότητα, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα κλπ).

Το θέμα είναι οτι, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει με μια εξονυχιστική ανάλυση ποιος είναι ο «πραγματικός» φιλελευθερισμός, κανείς δεν μπορεί να επιλύσει το αδιέξοδο προσπαθώντας να προτείνει ένα είδος «υψηλότερης» σύνθεσης των δυο, και, ακόμα λιγότερο, μέσω μιας καθαρής αντίστιξης των δυο εννοιών του όρου. Η ένταση ανάμεσα στα δύο νοήματα είναι εγγενής στο ίδιο το περιεχόμενο που ο «φιλελευθερισμός» επιδιώκει να ορίσει: αυτή η αμφισημία, μακράν του να σηματοδοτεί τα όρια της αντίληψής μας, καταδεικνύει την πιο εσωτερική αλήθεια της έννοιας του ίδιου του φιλελευθερισμού.

Παραδοσιακά, κάθε «πρόσωπο» του φιλελευθερισμού παρουσιάζεται απαραιτήτως σαν το αντίθετο του άλλου προσώπου: οι φιλελεύθεροι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικής ανεκτικότητας, κατά κανόνα, εναντιώνονται στον οικονομικό φιλελευθερισμό και προσπαθούν να προστατεύσουν τους αδύναμους από τις καταστροφικές συνέπειες των απρόσωπων δυνάμεων της αγοράς, ενώ οι φιλελεύθεροι της ελεύθερης αγοράς, κατά κανόνα, υπερασπίζονται τις συντηρητικές αξίες της οικογένειας.

Έχουμε λοιπόν, ένα είδος διπλού παράδοξου: η παραδοσιακή Δεξιά υποστηρίζει την οικονομία της αγοράς ενώ πολεμά με πάθος την κουλτούρα και τα ήθη που αυτή δημιουργεί. Την ίδια στιγμή, σε αντίστιξη, η πολυπολιτισμική Αριστερά πολεμά την αγορά (αν και όλο και λιγότερο αυτές τις μέρες, όπως παρατηρεί ο Michea) ενώ υποστηρίζει με ενθουσιασμό την ιδεολογία που αυτή γεννά. (Σήμερα, πρέπει να σημειωθεί πως εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή στην οποία οι δύο πλευρές μπορούν να συνδυαστούν: μορφές σταν τον Bill Gates παρουσιάζονται σαν ριζοσπάστες της αγοράς και σαν ανθρωπιστές του πολυ-πολιτισμού).

Η σκοτεινή πλευρά του φιλελεύθερου ηθικισμού

Εδώ συναντάμε το βασικό παράδοξο του φιλελευθερισμού. Μια αντι-ιδεολογική και αντι-ουτοπική στάση είναι εγγεγραμμένη στην ίδια την καρδιά του φιλελεύθερου οράματος. Ο φιλελευθερισμός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως «την πολιτική του μικρότερου κακού» , η φιλοδοξία του είναι να προκαλέσει «την λιγότερο κακή κοινωνία που είναι δυνατή», αποτρέποντας λοιπόν το μεγαλύτερο κακό, αφού θεωρεί κάθε προσπάθεια να επιβληθεί ευθέως ένα θετικό Καλό ως την υπέρτατη πηγή κάθε κακού.

Η ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ ότι η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολιτικό σύστημα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα, έχει ακόμα μεγαλύτερη βάση για τον φιλελευθερισμό. Μια τέτοια οπτική υποστηρίζεται από μια βαθιά απαισιοδοξία σχετικά με την ανθρώπινη φύση: ο άνθρωπος είναι εγωιστικό και ζηλόφθονο ζώο, και αν κανείς χτίσει ένα πολιτικό σύστημα που επικαλείται την καλοσύνη και τον αλτρουισμό του, το αποτέλεσμα θα είναι το χειρότερο είδος τρόμου (θυμηθείτε πως και οι Γιακωβίνοι και οι σταλινικοί προϋπέθεταν την ανθρώπινη αρετή).

Η φιλελεύθερη κριτική της «τυραννίας του Καλού» έχει ένα τίμημα: όσο περισσότερο το πρόγραμμά της διαπερνά την κοινωνία, τόσο πιο πολύ μετατρέπεται στο αντίθετό της. Ο ισχυρισμός ότι δεν επιδιώκει παρά το μικρότερο κακό, την στιγμή που καθιερώνεται ως οργανωτική αρχή της νέας παγκόσμιας τάξης, σταδιακά αποκτά τα ίδια τα χαρακτηριστικά του εχθρού που ισχυρίζεται οτι πολεμά. Στην πραγματικότητα, η παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη παρουσιάζει ξεκάθαρα τον εαυτό της σαν τον καλύτερο όλων των κόσμων: η μετριοπαθής της απόρριψη των ουτοπιών καταλήγει στην επιβολή της ουτοπίας της αγοράς -ελευθερίας, η οποία θα γίνει πραγματικότητα όταν υποβάλουμε τους εαυτούς μας στους μηχανισμούς της αγοράς και των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αλλά, όπως γνωρίζει κάθε παρατηρητής των αδιεξόδων της πολιτικής ορθότητας, ο διαχωρισμός της νομικής δικαιοσύνης από την ηθική καλοσύνη ? η οποία θα πρέπει να σχετικοποιηθεί και να ιστορικοποιηθεί- καταλήγει σε έναν καταστροφικό, εμμονικό ηθικισμό γεμάτο δυσαρέσκεια. Χωρίς μια «οργανική» κοινωνική ουσία να οργανώνει το μέτρο γι αυτό στο οποίο ο Τζωρτζ Όργουελ αναφερόταν επιδοκιμαστικά ως «κοινή καταβολή», το μινιμαλιστικό πρόγραμμα των νόμων που σκοπεύουν να κάνουν λίγα περισσότερα απ το να αποτρέπουν τα άτομα απ το να προσβάλλουν το ένα το άλλο (να ενοχλούν ή να «παρενοχλούν» το ένα το άλλο), μετατρέπεται σε μια έκρηξη νομικών και ηθικών κανόνων, μια ατελείωτη διαδικασία νομικοποίησης και ηθικοποίησης, η οποία παρουσιάζεται ως «ο αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές διακρίσεων». Αν δεν υπάρχουν κοινά ήθη εκεί για να επηρεάσουν τον νόμο, αλλά μόνο τα γυμνό γεγονός υποκείμενα να «παρενοχλούν» άλλα υποκείμενα, τότε ποιος- εν τη απουσία τέτοιων ηθών- θα αποφασίσει τι πρέπει να θεωρηθεί «παρενόχληση»;

Για παράδειγμα, στην Γαλλία υπάρχουν ενώσεις παχύσαρκων ανθρώπων οι οποίες απαιτούν να σταματήσουν όλες οι δημόσιες εκστρατείες ενάντια στην παχυσαρκία και υπέρ της συνήθειας να τρώει κανείς υγιεινά, αφού πληγώνουν την αυτοεκτίμησή των παχύσαρκων ανθρώπων. Οι υποστηρικτές του Veggie Pride καταδικάζουν τον “specism” όσων τρώνε κρέας (οι οποίοι κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα ζώα, παραχωρώντας προνόμια στο ζώο άνθρωπος, πράγμα που γι αυτούς είναι μια ιδιαιτέρως αηδιαστική μορφή φασισμού) και απαιτούν η «φυτοφαγο-φοβία» να αντιμετωπίζεται σαν ένα είδος ξενοφοβίας και να γίνει έγκλημα. Αυτό θα πρέπει να επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει αυτούς που παλεύουν για το δικαίωμα στον αιμομικτικό γάμο, στην συναινετική ανθρωποκτονία, τον κανιβαλισμό.

Το πρόβλημα, εδώ, είναι η προφανής αυθαιρεσία του πολλαπλασιασμού αυτών των κανόνων που συνεχώς ανανεώνονται. Ας πάρουμε για παράδειγμα την παιδική σεξουαλικότητα: κάποιος θα ισχυριζόταν οτι η ποινικοποίησή της είναι μια αδικαιολόγητη διάκριση, αλλά κάποιος θα μπορούσε επίσης να ισχυριστεί οτι τα παιδιά θα πρέπει να προστατεύονται από την σεξουαλική παρενόχληση των ενηλίκων. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε: οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν την νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών συνήθως υποστηρίζουν την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Οι ίδιοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται ενάντια στην πατριαρχική κακομεταχείριση των μικρών παιδιών στις κοινωνίες μας, ανησυχούν όταν κάποιος καταδικάζει μέλη ξένων πολιτισμών που ζουν αναμεσά μας γιατί κάνουν ακριβώς το ίδιο, υποστηρίζοντας πως αυτή είναι μια περίπτωση παρέμβασης σε άλλους «τρόπους ζωής».

Είναι λοιπόν λόγω αναγκαίων δομικών αιτιών που αυτός ο «αγώνας κατά των διακρίσεων» είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος η οποία αέναα αναβάλει το τελικό της σημείο: μια κοινωνία απελευθερωμένη από όλες τις ηθικές της προκαταλήψεις, η οποία, όπως το θέτει ο Jean-Claude Michea, «θα ήταν στην ουσία της μια κοινωνία καταδικασμένη να βλέπει παντού εγκλήματα».

Οι ιδεολογικές συντεταγμένες ενός τέτοιου φιλελεύθερου πολυπολιτισμού προσδιορίζονται από δυο στοιχεία του «μεταμοντέρνου» πνεύματος της εποχής μας: ο καθολικός πολυπολιτισμικός ιστορικισμός (όλες οι αξίες και τα δικαιώματα είναι ιστορικά προσδιορισμένα, κάθε ανάδειξή τους σε καθολικές έννοιες που επιβάλλονται στους άλλους είναι πολιτισμικός ιμπεριαλισμός στην πιο βίαιη μορφή του) και η καθολική «ερμηνευτική υποψία» (όλα τα «υψηλά» ηθικά κίνητρα γεννώνται και διατηρούνται από τα «χαμηλά» κίνητρα της δυσαρέσκειας και του φθόνου, λένε, «το να καλείται κάποιος να θυσιάσει τη ζωή του για έναν υψηλότερο σκοπό είναι είτε η μάσκα της χειραγώγησης από αυτούς που χρειάζονται τον πόλεμο για να διατηρήσουν την ισχύ και τον πλούτο τους, ή, αλλιώς, μια παθολογική έκφραση μαζοχισμού.

Δεσμοί εμπιστοσύνης και χρέους

Υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτήν τη φιλελεύθερη εκδοχή την οποία γνωρίζει κάθε καλός ανθρωπολόγος, ψυχαναλυτής ή ακόμα και ένας παρατηρητικός κοινωνικός κριτικός σαν τον Francis Fukuyama: δεν μπορεί να σταθεί μόνη της, είναι παρασιτική πάνω σε κάποια προϋπάρχουσα μορφή αυτού που συχνά αναφέρεται σαν «κοινωνικοποίηση», την οποία ταυτόχρονα υπονομεύει, κόβοντας έτσι το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται.

Στην αγορά, και γενικότερα στην κοινωνική ανταλλαγή που βασίζεται στην αγορά, οι ιδιώτες συναντιούνται σαν ελεύθερα, ορθολογικά υποκείμενα. Αλλά αυτά τα υποκείμενα είναι το αποτέλεσμα μια περίπλοκης προηγηθείσας διαδικασίας, η οποία αφορά το συμβολικό χρέος και πάνω απ? όλα την εμπιστοσύνη. Με άλλα λόγια, ο χώρος των συναλλαγών δεν είναι ποτέ καθαρά συμμετρικός. Είναι μια a priori προϋπόθεση για τον καθένα απ τους συμμετέχοντες να δώσει κάτι χωρίς αντίτιμο ώστε να μπορεί να συμμετέχει στο παιχνίδι του πάρε-δώσε.

Φυσικά, η αγορά είναι ο χώρος της εγωιστικής εξαπάτησης και του ψέματος. Παρόλα αυτά, όπως μας έμαθε ο Ζακ Λακάν, για να λειτουργήσει ένα ψέμα πρέπει να παρουσιάσει τον εαυτό του και να προσληφθεί σαν αλήθεια ? σαν να λέμε πως η διάσταση της Αλήθειας έχει ήδη τεθεί… Στον Καντ διέφυγε η αναγκαιότητα των άγραφων, άρρητων, αλλά απαραίτητων κανόνων για κάθε οικοδόμημα ? μόνο αυτοί οι κανόνες παρέχουν την «ουσία» πάνω στην οποία μπορούν οι νόμοι να λειτουργήσουν κανονικά. Η παραδειγματική περίπτωση της αποτελεσματικότητας αυτών των άγραφων κανόνων είναι το γνωστό παράδειγμα της «τσαγιέρας».

Στην ανταλλαγή της αγοράς, δύο συμπληρωματικές πράξεις συμβαίνουν ταυτόχρονα (πληρώνω και πληρώνομαι), έτσι ώστε η πράξη της ανταλλαγής να μην οδηγεί σε έναν μόνιμο κοινωνικό δεσμό, αλλά μόνο σε μια στιγμιαία ανταλλαγή μεταξύ ατομικοποιημένων μονάδων που, αμέσως μετά, γυρνούν στην μοναξιά τους. Στο παράδειγμα της τσαγιέρας, ωστόσο, πέρασε καιρός από τότε που έδωσα το δώρο μέχρι να το επιστρέψει το άλλο μέρος και αυτό δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό που διαρκεί (για μια φορά-επιτέλους): είμαστε όλοι δεμένοι με δεσμούς χρέους. Απ? αυτή την οπτική, το χρήμα μπορεί να οριστεί σαν το μέσο που μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε επαφές με τους άλλους χωρίς να μπαίνουμε σε κανονικές σχέσεις με αυτούς.

Η ατομικοποιημένη κοινωνία, στην οποία έχουμε επαφές με τους άλλους, χωρίς να μπαίνουμε σε κανονικές σχέσεις με αυτούς, είναι η προϋπόθεση του φιλελευθερισμού.

Ο Σλαβόϊ κομίζει γλαύκας ες Αθήνας.

Nα ανάψουν τα αίματα αλλά… από αύριο! :lol::stuck_out_tongue:
Απόψε μας ρούφηξε όλη την ενέργεια η ήττα της Μπάρτσα (ματσάρα!) και η -ξανά μανά- ανατροπή στο τέλος της United!

Ε ναι, αυτά ήταν τα σημαντικά γεγονότα της ημέρας που μας ρούφηξαν την ενέργεια