While Heaven Wept - Suspended at Aphelion

Οι While Heaven Wept είναι μια μπάντα που ακολουθώ από τον πρώτο τους δίσκο και ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι κάποτε θα με απογοητεύσει. Και δεν το έκανε ακόμα, ούτε θεωρώ ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον. Από μια τυχαία αγορά στο ??Sorrow Of The Angels?? σε ένα μαγαζί με μεταχειρισμένα στην Κυψέλη πριν 15 χρόνια χάρη στο όνομα της μπάντας που με προκάλεσε, μέχρι τώρα που κυκλοφορούν το πέμπτο τους δίσκο ??Suspended At Aphelion?? και αλλάζουν αρκετά το μουσικό τους ύφος. Από το epic doom, σε epic power/doom και πλέον πιο prog/power/doom ηχότοπους. Βασικά θα το ονόμαζα atmoprog metal. Μπορεί να άλλαξαν μουσικό ύφος αλλά η ποιότητα παρέμεινε κορυφαία και η ίδια ομάδα που έπαιζε και το ??Fear Of Infinity?? με αρχηγό-στυλοβάτη τον θεούλη Tom Phillips μας ταξιδέυουν στον ονειρικό πολυεπίπεδο μουσικό κόσμο τους με οδηγό την φρούδα ελπίδα.
Το ??Suspended At Aphelion?? είναι ένα 40λεπτο μοναδικό (μεταφορικά και κυριολεκτικά) τραγούδι χωρισμένο σε 11 μέρη, τρία εκ των οποίων είναι ορχηστρικά. Αν και σε καμμιά περίπτωση δεν έχουν ανάγκη για διαφήμιση ή γνωστούς καλλιτέχνες να προσφέρουν την ΄τεψνη τους ως προσκεκλημένοι, αξίζει να αναφερθεί ότι εδω περνούν οι Mark Zonder (στο ορχηστρικό ??Indifference Turned Paralysis??), ένα άλλο Fates Warning μέλος, ο Victor Arduini (Night On Bröken/The Spectre Within) με κάποια κιθαριστικά leads, o Christopher Ladd με κάποιες ακουστικές κιθάρες και ο Mark Shuping σε τσέλο και βιολί. Με ακουστικές κιθάρες σε υποδεχονται στο ταξίδι τους με μοναδική απαίτηση να προσκολληθείς πάνω στην μουσική τους χωρίς να ασχολείσαι με κάτι παραίτερο. Το ?? Icarus and I ?? είναι το πρώτο, μεγαλύτερο σε διάρκεια, φυσιολογικότερο τραγούδι του δίσκου και αυτό που θυμίζει τους παλιότερους While Heaven Wept. Πομπώδες, με τα πλήκτα να μαρινάρουν την μουσική τους με ατμοσφαιρικά μυρωδικά, τις κιθάρες να επιτάσσουν τις καλύτερες ηχητικές απολήξεις, τα θεσπέσια φωνητικά να κυριεύουν σε κάθε λέξη, είτε σιγοτραγουδώντας, είτε ουρλιάζοντας, αλλά πάνω από όλα με την φυσική χροιά του Rain Irving (τρομερή βελτίωση από την εποχή που ήταν στους Altura) που είναι εξαιρετική και περιμένω κάθε του λέξη να μου ραβδίσει τα συναισθήματα μου. Κάθε δευτερόλεπτο αξιοποιήται, τίποτα δεν υπάρχει σαν συμπλήρωμα. Τα τραγούδια-μέρη αλλάζουν χωρίς να το καταλαβαίνεις μιας και πληρούν τα πάντα ψς ενότητα και η μετάβαση τους γίνεται με το πλέον αφομοιωματικό απολαυστικό τρόπο. Το ότι περιορίστηκε (σχεδόν εξαφανίστηκε) το doom στοιχείο δεν ενοχλεί μιας και η ατμόσφαιρα εμμένει σε όλη την διάρκεια του δίσκου σαν ένα βαρύ, γεμάτο βροχή σύννεφο έτοιμο για καταποντισμό. Και κάπως έτσι κυλά σχεδόν όλο το δημιούργημα τους, με εξάρσεις και επικά γυρίσμα με prog διάθεση και ήρεμα περάσματα με κλασσικά όργανα να προσφέρουν εκτός από μια δόση μελαγχολίας (Heartburst) και αρκετό μυστήριο και απόκοσμο ύφος. Άλλα μέρη ακούγονται πιο prog (Souls in Permafrost ,Reminescence of Strangers ) όπου αυξάνονται η ποικιλία και η τεχνική και διαπρέπουν και στα δύο. Οι μουσικές τους εμπνέυσεις/ιδέες/συνθέσεις απηχούν σαν ένα καλογραμμένο βιβλίο με τεράστια εμβέλεια ηχητικής καλλιέργειας που δεν φθίνει ούτε στιγμή και αρκεί για να σε συνεπάρει.
Δυο αλήθειες για το ??Suspended At Aphelion?? και τους While Heaven Wept. H πρώτη είναι ότι δεν παίζουν πλέον την μουσική που τους πρωτομάθαμε και πρωτοαγαπήσαμε. Μην φοβάστε, δια στόματος Tom Phillips ειπώθηκε ότι ο επόμενος δίσκος θα είναι κατά πολύ βαρύτερος. Η δέυτερη αλήθεια είναι ότι και πάλι διακορέυουν τα πάντα στο διάβα τους, ακόμα και αν παίξουν disco, θα είναι καλή μουσική. Και μιας και ανέφερα άλλο είδος μουσικής, όσοι γουστάρουν Prog Rock (δηλαδή σε όσους αρέσει ο καινούριος δίσκος), επιβάλλεται να ακούσουν Brave, την άλλη μπάντα πολλών μελών των W.H.W. και αρμονιστείτε με την ΜΟΥΣΙΚΗ τους. Κυκλοφορεί σε digipak, μαύρο Gatefold και χρυσό Gatefold (100 τεμάχια, αποκλειστικά απο το Napalm Records mailorder) από την Nuclear Blast.

Τρομερός δίσκος αν και στις πρώτες ακροάσεις με ξενισε το ότι λείπει το ντουμ στοιχείο.Αλλά ούτως ή άλλως πάντα μια επικ μπάντα ήταν και αυτό το στοιχείο παραμένει σταθερό.
Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι αν βγάλεις τα ιντρο και αουτρο η διάρκεια είναι λιγότερο από 35 λεπτά…Θέλαμε κι άλλο

Δισκάρες και τα 2, αγαπημένο μου το Monuments και φωνάρα γενικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει συμμετοχές και σε άλλους δίσκους.

Tο Suspended…, μου άρεσε πολύ περισσότερο από το Fear of Infinity αλλά και πάλι, δεν μπορεί να μου φύγει αυτό το μικρό παράπονο που όλο και απομακρύνονται από την μπάντα που έβγαλε το Vast Oceans Lachrymose :frowning:

παντως απο τι ξερω θα επιστρεψουν σε παλιοτερους ηχους. Ισως να κυκλοφορησε επειδη περνουσαν και τα χρονια και αυτο που πηγαν να ειναι ακομα πιο δυσκολο απο αυτο που ειχαν συνηθισει.Οπως και να χει εξαιρετικος δισκος και τα ορχηστικα προσθετουν στην ατμοσφαιρα. Οι Brave μπανταρα και η φωνη της αδεργης του κιθαριστα εκπληκτικη.Αλλα οι While Heaven Wept ειναι η μπαντα του Phillips και μπορει να μην του αρεσει η ιδεα των γυναικειων φωνητικων

Έχουν ήδη έτοιμο άλμπουμ . Το αφήσανε στην ακρη και κυκλοφόρησαν το suspended. Η δήλωση του αρχηγού τονίζει στην επιστροφή σε παλαιότερες μανιέρες και ήχους

Μακάρι να μου άρεσε ο δίσκος όσο καλογραμμένη θεωρώ ότι είναι η άποψη του Dargaard. Δεν με ενοχλεί η αλλαγή του ύφους, αλλά η έλλειψη στιγμών που θα με συγκινήσουν. Ήθελα πολύ να μου αρέσει μιας και οι μελωδίες τους είναι πολύ σημαντικές για μένα τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό με άφησε παγερά αδιάφορο. Ίσως να φταίνε οι προσδοκίες που δημιούργησε ο Τομ ανακοινώνοντας συνεχώς ότι ο δίσκος θα ναι ότι πιο επικό, φοβερό κτλ έχουμε ακούσει ποτέ. Ελπίζω κάπως να αλλάξω γνώμη. Αν όχι συνεχίζω με τα προηγούμενα και περιμένω το επόμενο.

…δίσκος που θα με συντροφεύει στην αωνιότητα…απ’τις καλύτερες κυκλοφορίες φέτος:):!:

Έχεις απόλυτο δίκιο.

While Heaven Wept haven’t been very active lately and now comes the news that guitarist/keyboardist/vocalist Tom Phillips is retiring from music. Tom Phillips is the mainman and one of the founders of the band, which doesn’t bode well for them.

He explained on a Facebook post: "The time has come to give up the ghost. I am officially retiring from touring, making commercial albums, losing myself in the music, pursuing the ultimate rigs or some elusive sound that I hear but can never reach; I’ve spent a lifetime pouring my heart and soul out through albums - when I should’ve been pouring my heart and soul out to the people who mattered the most. I’ve become a self-fulfilling prophecy, always trying to heal from the past, looking too far into the future, neglecting the present. I have lost so much more than I have ever gained. I am content to leave off with the anniversary show at Hammer Of Doom a few years ago and Suspended At Aphelion - and I knew deep down that these would likely be the last things I would do professionally even as they were happening. I’m at peace with that.

“The Walpyrgus is in essence taking care of some unfinished business and it turned out the way we all wanted it to. I am at peace with that as well. I’ve spent the last couple years circling around debating inside of myself, whether or not I could actually walk away from this, and the answer is ‘yes, I can’. I am haunted by all of the unintentional casualties along the way, and I want to convey how sorry I am to everyone who I’ve hurt - please know it wasn’t what I wanted. I just wanted to be whole again, to be the best I could be - for you. I look around at the desolation in my life and it is beyond description. I appreciate deeply those of you who have reached out from nowhere recently - I know not all is lost despite being in a very dark place - but that which I have lost can never be replaced. Please do not feel sorry for me - I brought it upon myself and I’m doing what I know I need to do to not make those same mistakes again. I know that I can be a better teacher, friend, lover, and human being…but I have to let go of the past and resolve the things left untreated for so long to do so. Sobriety has afforded me the clarity to look at all of this, but for too long I’ve been pondering instead of acting. I’ve been taking baby steps towards all this for a couple years now, but now it’s time to walk on. I want to thank every single person who ever gave a part of themselves along the way and everyone who supported WHW in any way. I kept all of your letters, Emails, remember your faces and stories, I cherish the times we shared. I hope that my struggles have made a difference for even one of you out there - if only to know that you’re not alone. Please, everyone out there: don’t take anything for granted, communicate fearlessly, show the people you love that you do in actions and words, strive to have a positive impact on lives and the world. If you need me, reach out, no matter where I am, I’ll be there. For now…goodnight, travel well.”

Πολυ κριμα.

1 Like

Πραγματικά κρίμα, από τις μπάντες που ενιωθες ότι είχαν ακόμα πράγματα να δώσουν…

1 Like