Αυτην την ωρα ακουω το sound chaser και σκεφτομαι ποσο τεραστιο συγκροτημα μπορει να ειναι. Και τι λιγοτερο εχει ο Steve Howe απο αλλες κιθαριστες που ειναι φιρμες και δεν τον φτανουν ουτε στο 1/100. Πειτε λοιπον σχολια, αγαπημενους δισκους, προτεινετε λαηβ κλπ.
ΥΓ: Σακη ο Wakeman σε ξεσκιζει οτι κι αν λες.
Δεν έχω ακούσει κατιτίς πέρα από το Κλόουζ του δι έτζ, το οποίο όμως με άρεσε τρομερά. Τι άλλο να πάρω γιατρέ;
Απαραιτητως το Fragile που ειναι λιγο πιο mainstream αλλα γαμαει και το Relayer. Αμα σ’αρεσουν, παρε οτι εβγαλαν απο το Yes ως το Going for the one.
Feel the magic
Σίγουρα οι Yes αξίζουν στους 70s δίσκους τους και εύχομαι,να μην κάνει κανείς άλλος το λάθος που είχα κάνει εγώ και είχα αρχίσει να τους ακούω απο 80s δίσκους κ compilations…Αν και μπορεί να μην είναι μέσα στο top-10 των αγαπημένων μου prog συγκροτημάτων,αποτελείται απο μουσικάρες κ γ αυτό να προτείνω και κάποιες προσωπικές δουλειές…
Πιο πετυχημένους προσωπικούς δίσκους έκανε ο Rick Wakeman κ εγώ συνιστώ ανεπιφύλακτα το “The Six Wives of Henry VIII”,συμφωνικό prog,concept album με πολλά πλήκτρα φυσικά…
Επισης να προτείνω τους προσωπικούς δίσκους τοu drummer Bill Bruford,σε Jazz Rock/fusion φάση κ ειδικά έναν από τους δύο πρώτους(Feels good to me,one of a kind).Άλλωστε,ότι αγγίζει ο Bruford σε αυτόν τον χώρο γίνεται χρυσός καθώς πέρα από τους Yes,υπήρξε και μέλος των Κing Crimson,όπως και των φοβερών U.K.
Tέλος,να προτείνω και τον προσωπικό δίσκο του μπασίστα Chris Squire,Fish out of water(1975) με την συμβολή και πολλών μελών των Yes,καθαρό συμφωνικό prog,που θυμίζει πολύ Yes,ενώ η φωνή του Squire μοιάζει πολύ με Jon Anderson…
Τώρα,Steve Howe,δεν έχω μπει ακόμα στον κόπο να ακούσω,περισσότερο γιατί δεν μου χουν γεμίσει το μάτι όπως διάβασα γ αυτές,οι προσωπικές του δουλειές(που είναι πάρα πολλες),άλλα θα ήθελα να ακούσω προτάσεις από άτομα π έχει τύχει να χουνε ακούσει κάτι…
(Αγαπημένοι Yes δίσκοι:Close to the edge-Relayer)
…Tell the Moon-dog, tell the March-hare
Tell the Moon-dog, tell the March-hare…
Δεν εχω ακουσει πολυ, αλλα ο,τι εχω ακουσει (εντελως στα τυφλα) μου φανηκε αρκετα βαρετο. Ισως να επεσα και σε ασχημα κομματια…
Ακους γενικα προγκρεσιβ? Αν ναι τι ακουσες απο yes?
Aντιθετα με Rush,Genesis,Camel και μερικους ακομα μεγαλους της εποχης που η πλειοψηφια θα βρει κατι που να της αρεσει μεσα στη δισκογραφια τους,οι Yes πιστευω αποτελουν love it or hate it γκρουπ.Εχω πολλα παραδειγματα πχ απο φιλους και γνωστους που ενω ακουνε γενικα και prog και 70’ς πραγματα,τους Yes δεν τους αντεχουν λεπτο.Ισως φταινε τα φωνητικα του Anderson που σε καποιους μπορει να ακουγονται γλυκαναλατα,ισως οι δαιδαλωδεις συνθεσεις(βλ.Tales from topographic oceans)που προκαλουν νυστα,δεν εχω ιδεα.Προσωπικα τους λατρευω,εχω ολη τη δισκογραφια τους,αγαπημενα το Close to the edge και Relayer με Fragile,Going for the one(μονο και μονο για το ανατριχιαστικο Awaken και Drama(οσοι σιχαινεστε τον Jon Anderson αρχιστε απο δω) να ακολουθουν.Απ την πρωτη περιοδο επισης θα ξεχωριζα και το Time and a Word.Στα 80’ς οπως πολλα prog τερατα εκαναν κατι τερατωδιες(με εξαιρεση ισως την κομματαρα Changes απ το 90125)και στα 90’ς επανηλθαν αρκετα ανανεωμενοι.
Στα live τους επισης ειναι τρομεροι-προτιμηση μου το Yessongs και δη σε βινυλιο για να χαζευετε ολημερις το artwork του Roger Dean,ενω απο Dvd χωρις να εχω δει τα παντα,θα ελεγα το keys to ascension του 1996.
Ναι ρε μαλακα, ποσο μεγαλος ο Roger Dean. Δειτε ολοι το εξωφυλο του Relayer για παραδειγμα να καταλαβετε για τι καλλιτεχνη μιλαμε.
Και μην ξεχναμε την ασυλληπτη παραγωγη στους δισκους τους ε.
63 χρονων συγκεκριμμενα…
Εργα και ημεραι ενος πραγματικα ΜΕΓΑΛΟΥ καλλιτεχνη…
Όλα τα εξώφυλλα του Roger Dean ονειρικά είναι απλά δεν παρουσιάζει και μεγάλη ποικιλία στην θεματολογία,με αποτέλεσμα όλα τα εξώφυλλα να μοιάζουν το ίδιο(απεικονίσεις ενός εξωπραγματικού κόσμου)…Προτιμώ καθαρά την ανταγωνίστρια Hipgnosis…
Εντάξει, για μένα οι YES σε πολλά κομμάτια αγγίζουν τη μουσική τελειότητα (όπως τουλάχιστον την έχει ορίσει ο εαυτός μου!).
Από τα πιο άγνωστα άλμπουμ τους, τσεκάρετε το “Union”. Συμμετέχουν σχεδόν όλα τα μέλη που περάσαν από την μπάντα και είναι αρκετά μελωδικό άλλα όχι 80ίλα.
Πέραν των σπουδαίων Anderson, Howe, Squire (παρεμπιπτόντως τον θεωρώ τον κορυφαίο μπασίστα ever) κτλ, μεγάλο respect αξίζει στον ευφυέστατο Trevor Rabin που κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλο να συνδυάσει το prog και την 80’s pop αισθητική.
Όσο για τον Roger Dean, τι να πεις κανείς; Τα εξώφυλλά του σε μαγεύουν! Στα παιδικά του χρόνια έζησε Ελλάδα και Κύπρο!
Ειπες δυο μεγαλες αληθειες. Γι’αυτο σ’αγαπαμε ολοι.
Trully Yours,
Kostis :hippy:
Φοβερό δισκάκι είναι επίσης το “Ladder” του '98. Λείπει ο Wackeman αλλά έχει φοβερές μελωδίες. Και είναι και ο τελευταίος δίσκος στον οποίο δούλεψε ο μακαρίτης ο Fairbairn.
Προγκρεσιβ ακουω, αν εννοεις συγκροτηματα οπως Jethro Tull, Pink Floyd και αλλα πιο νεα οπως Porcupine Tree κλπ…
Ακουσα τα: Changes και Yours Is No Discrace…με την πρωτη δεν με τρελαναν παντως…
Στην πρωτη σελιδα εδωσα ενα λινκ για το Roundabout που ειναι το πιο γνωστο τους. Επισης αυτο που με εχει τρελανει αυτες τις μερες ειναι το Sound Chaser. Κατεβασε το κι αμα δεν σ’αρεσει κανενα απ’αυτο δεν θα σ’αρεσουν.
Εντάξει τι να πει κανείς για το “Roundabout”;
Ανατριχιάζεις με την κιθάρα στην αρχή, χώνει μετά τη μπασογραμμή και νομίζεις ότι άγγιξες τη θέωση! Και μετά μπαίνει και το σόλο στα πλήκτρα και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!
ενα πολυ μεγαλο Group. τι να πεις για αυτους τους ανθρωπους…
ο Squier k o Howe ειναι απο τους μεγαλυτερους “παιχτες” (ειδικα οποιος κατσει κ μελετησει ποτε το “The Clap” ας ερθει να μου πει για Vai κ τετοιοες σουστες…)
ο Anderson ειχε κ εχει (οχι σαν μερικους:p ) φωναρα! επισης ηταν πολυ προχωρημενο μυαλο! να φανταστητε το Relayer(για μενα ο κορυφαιος δισκος τους) ηταν μια δικη του ιδεα!
επισης προσκινω τον Moraz:bow2: :respect:
το κακο με τους Yes ηταν οτι ειχαν στην συνθεση τους εναν απο τους πιο κομπλεξικους ανθρωπους που περασε στην μουσικη τον κουλο τον rick wakeman…(οχι δεν θα το λεγα Νικο… )
δεν ξερω ποια ειναι η γνωμη της παγκοσμιας κοινοτητας για το 90125
αλλα εγω που το ακουσα σημερα για πρωτη φορα γουσταρα τρελα!! 
Τι μπορώ να πω εγώ, ο ανώνυμος και ταπεινός progressive-άς (ως επί το πλείστον στα ακούσματά μου), για ένα από τα group - ορισμούς αυτού του ιδιώματος; Μουσικοί τεράστιοι, δίσκοι που άφησαν εποχή και που ακούγονται και θα ακούγονται εις το διηνεκές… Μακάρι να αξιωθώ κάποια στιγμή σε αυτήν την ζωή να τους δω live, με όποια σύνθεση και να έχουν. 