Δεκαετία τέλος οπότε πάμε για αλλαγμένη και ανανεωμένη λίστα.Χωρίς σειρά προταιρεότητας και αριθμούς.
Orodruin – Ruins Of Eternity 2019
Ένας δίσκος που έσκασε σαν βόμβα στο doom ακροατήριο.Μπάντα της οποίας τα μέλη ασχολούνται με άλλα πράγματα και προφανώς βρίσκονται μόνο όταν υπάρχει κάτι πραγματικά δυνατό στις συνθέσεις.Πάνε πάνω από 10 χρόνια από το πρώτο τους.Η κλασσική ατμόσφαιρα του είδους είναι εδώ, όπως και το στιβαρό rhythm section,αλλά με σαφώς καλύτερη-καθαρότερη παραγωγή από τον μέσο δίσκο του είδους, ενώ η πραγματική διαφοροποίηση και έκπληξη έρχεται με τις ταχύτητες στις κιθάρες που όταν βρίσκουν χώρο δε διστάζουν να ανέβουν σε ασυνήθιστες συχνότητες για doom.Κρίμα που αυτή η δισκάρα απευθύνεται ουσιαστικά σε περιορισμένο κοινό.
Clutch – Earth Rocker 2013
Η αποθέωση του Stoner με μία δουλειά που έχει να ζηλέψει μόνο το μυθικό Blast Tyrant.Feel good τραγούδια με άρωμα Αμερικανικού Νότου και μυρωδιά Whiskey.Η απόδοση του Fallon ξεχωρίζει αλλά και οι υπόλοιποι ακολουθούν πλήρως το όραμα του frontman.Το συγκρότημα έπαιζε ολόκληρο το άλμπουμ σε ημερομηνίες της περιοδείας, λόγω της καθολικής αποδοχής του.Εδώ δεν το έπαιξαν όλο αλλά ήταν και πάλι ένα μεγάλο live στην Ιερά Οδό.Η επιτυχία του είναι βασικός λόγος και για την άνοδο σχημάτων όπως οι Planet of Zeus ή οι 1000mods στην Ελλάδα.
Enforcer – From Beyond 2015
Οι Σουηδοί είχαν δείξει ήδη τις δυνατότητες τους από το Diamonds.Στο Beyond το πάνε ένα βήμα παραπέρα (λόγω…τίτλου?) κρατώντας όλα τα θετικά στοιχεία των NWOBHM επιρροών τους , αλλά ντύνοντας τα με περισσότερες μελωδίες.Θα έλεγα ότι πλησιάζουν τους WASP της Headless Children περιόδου.Κλασσικό αλα-Κθούλου artwork και επιρροές από Έντγκαρ Άλαν Πόε στιχουργικά.Πέρα από φουλ επίθεση έχει και τα ευαίσθητα σημεία του.
Ghost – Meliora 2015
Και παραπάνω λέγαμε για Πόε και επόμενα βήματα.Έτσι και στο Meliora.Ο πιο riffοκεντρικός δίσκος των Ghost, έχει ακόμα την στάνταρ spooky ατμόσφαιρα της μπάντας και είναι παντελώς ακομπλεξάριστος και ειλικρινής με τις pop επιρροές του που δένουν άψογα με το καρτουνίστικο σατανιστικό image.O Tobias χρωστάει πολλά στην Ιταλική Horror σχολή των Gallo ταινιών (κυρίως στον Argento) αλλά το επιτυχημένο μάρκετινγκ είναι απλά περιτύλιγμα και ας στραβώνουν πολλοί παραδοσιακοί metal οπαδοί με αυτό.Το κέντρο των Ghost παραμένει η μουσική τους.Πόσοι μπορούν να γράψουν κομμάτι όπως το He Is??
Rival Sons – Feral Roots 2019
Αναγέννηση για το hard rock την τελευταία δεκαετία με σχήματα όμως οι Black Keys οι Royal Blood κ.α.Οι ηγέτες του κινήματος αυτού είναι αναμφισβήτητα οι Rival Sons που με Led Zeppelin στυλ στα riffs, και αλητεία Mick Jagger στα φωνητικά , έχουν ανέβει επικίνδυνα όχι μόνο στο studio αλλά και στα live.Μακάρι να τους δούμε και Ελλάδα σύντομα (Release ακούς?) .Μέχρι τότε απολαμβάνουμε την θεική μελαγχολία του ομώνυμου κομματιού αλλά και τα μπόλικα hits τύπου The End Of Forever ή Too bad.
Mad Max – Fury Road OST 2015
Σαν φαν των μουσικών σκορ , τα οποία θεωρώ βασικό κομμάτι για μια ταινία, θα βάλω και ένα soundtrack στην λίστα.Η μουσική του Junkie XL είναι βασικά μια τεράστια ροκ όπερα που δεν ακολουθεί ή συνοδεύει απλά το φιλμ, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του , και του δίνει χαρακτήρα και ένταση.Σε συνδυασμό με τους λίγους γενικά διαλόγους που υπάρχουν, αλλά και τις μεγάλες σκηνές καταδίωξης, υπάρχει η αίσθηση ότι παρακολουθούμε ένα συνεχόμενο video clip, ευτυχώς της μέγιστης ποιότητας.
Dunsmuir – Dunsmuir 2016
Την συνεργασία του Neil Fallon με τον Viny Appice την πέτυχα τελείως τυχαία στο ίντερνετ.Δύο διαφορετικοί μουσικοί που έχουν γράψει ιστορία ο καθένας στο είδος του,θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον τι θα παρουσίαζαν.Τελικά το πάντρεμα της stoner λογικής του πρώτου με την metal αισθητική του δεύτερου , ταίριαξε απόλυτα και έδωσε ένα άλμπουμ σφηνάκι από πλευράς διάρκειας, αλλά μέγιστης απόλαυσης.Καταπιάνονται με το πώς η επιστήμη και η λογική πρέπει να επικρατούν της θρησκείας αλλά αγκαλιάζουν και ένα πιο αποκρυφιστικό κομμάτι μέσω αναφορών στον Lovecraft.
Mastodon – The Hunter 2011
Είναι αδικία μεγάλη να αναφέρεται ο συγκεκριμένος δίσκος αρνητικά σαν ‘εμπορική στροφή’ για την μπάντα.Το να ξεκινάς κάτι με την λογική επιρροής μεγαλύτερης αγοράς δεν είναι ντε και καλά λάθος, ειδικά όταν δεν κάνεις καμία έκπτωση στην ποιότητα των τραγουδιών σου, και φυσικά στις διάρκειες τους ή σε θέματα artwork και θεματολογίας.Οι Mastodon παραμένουν πιστοί στα δικά τους οράματα είτε τραγουδάνε με brutal φωνητικά (και εδώ υπάρχουν λίγα για τους γκρινιάρηδες) είτε με καθαρά.Όταν η αμεσότητα του Black Tongue δουλεύει παρέα με την prog-ια του Sparrow και τους πειραματισμούς του Creature Lives, δε μπορείς παρά να τους βγάλεις το καπέλο.
Avatarium – Avatarium 2013
Fact Νούμερο ένα…ο Lief Edling είναι ο σπουδαιότερος doom συνθέτης όλων των εποχών.Fact νούμερο δύο.Ο ίδιος άνθρωπος πέρασε δύσκολα μετά την διάλυση της συνεργασίας με τον Lowe στους Candlemass και την αποτυχία του τελευταίου δίσκου τους.Μαζί και με τα προβλήματα υγείας που είχε δεν ήθελε και πολύ να βυθιστεί στην κατάθλιψη.Το side project των Avatarium ήταν το αντίδοτο του και το μέρος που θα έβαζε όλες τις ιδέες του από την δύσκολη αυτή περίοδο.Με φοβερή ατμόσφαιρα και λιτό αλλά δυνατό artwork,με απόλυτη ελευθερία σε όλα τα μέλη του να δείξουν τις δυνατότητες τους,αλλά και με την φωνάρα της Jenny Ann Smith να δένει με μια γλυκύτητα τις κατά τα άλλα Heavy συνθέσεις , γεμίζοντας το κενό που υπήρχε στο female fronted doom,οι Σουηδοί αγγίζουν συνθετικές κορυφές που μόνο οι πρώιμοι Candlemass και Solitude Aeternus έχουν φτάσει.
Traveler – Traveler 2019
Είναι σχετικά συνηθισμένο για έναν speed metal δίσκο να σε πιάνει από την αρχή και να λέει αμέσως ότι έχει να σου πει.Σε αντίθεση με prog δουλειές πχ.Με το άλμπουμ των Καναδών δε ξέρω πως και γιατί αλλά όσο περνάει ο καιρός ανεβαίνει στην συνείδηση μου περισσότερο.Ευθύ και άμεσο με ξεκάθαρες Priest επιρροές, μοιάζει αρκετά στο Firepower (και αυτό σταματάει λίγο ταχύτητα για 2 mid tempo) αλλά γοητεύει λίγο παραπάνω ίσως λόγω του underground χαρακτήρα.
Pagan Altar – Room Of Shadows 2017
Τι να πρωτογράψεις για μία από τις πιο μυστήριες μπάντες στο χώρο? Οι Pagan ξεπήδησαν από το NWOBHM αλλά ξεχώρισαν γρήγορα από αυτό λόγω της occult θεματολογίας.Πάντα γοητευτικοί μέσα στην ασάφεια τους, και με μεγάλο διάστημα απουσίας, παρουσιάζουν σπουδαία κιθαριστική δουλειά, κάνουν περάσματα από μπόλικα είδη και στυλ, με τον αποκρυφισμό πάντα έντονο (έχουμε ποικιλία σε κομμάτια από πορτρέτο Ντόριαν Γκρέι μέχρι Βρυκόλακες) και την χροιά του Jones να ξεχωρίζει.RIP.
Black Trip – Shadowline 2015
Οι Maiden των δύο πρώτων δίσκων θα ήταν περήφανοι για τούτο εδώ.Βασικά τι των δύο πρώτων ίδιο με το Killers είναι.Ταξίδι σε άλλη εποχή (80s προφανώς) που έχει να κάνει και με τα τραγούδια αλλά και με την minimal άποψη περί artwork και παραγωγής.Έχει τα γρήγορα του έχει τις μπαλάντες του έχει γενικά την ανεμελιά ενός νεαρού ροκ σταρ που τώρα ξεκινάει και λέει τις περιπέτειες του.
Audrey Horne – Blackout 2018
Πόσο την αγαπούσα την Audrey στο Twin Peaks…τέλος πάντων…Thin Lizzy δισολίες και ταχύτητες, με pop επιρροές.Αμεσότητα και feelgood party.Οι Audrey δεν ανακαλύπτουν τον τροχό ούτε κρύβουν τι άκουγαν μικροί, αλλά το κάνουν με ειλικρίνεια και καλό και προσεγμένο γούστο που ξεκινάει από τα εξώφυλλα τους και φτάνει στην παραγωγή.Συνθέτουν με metal λογική, ο ήχος τους είναι ροκ, και ο τραγουδιστής τους γουστάρει και επηρεάζεται από τους Duran Duran.Ε πώς να μην βγει κάτι καλό?
David Gilmour – Live at Pompei 2017 / Helloween – United Alive 2019
Κλέβω βάζοντας και ένα Live.Βασικά δύο.Είναι όμως τόσο ίδια…Απλά σε άλλο μουσικό είδος.Fan Service μέχρι το θεό και τεράστιες παραγωγές που παρουσιάζουν τις καλύτερες στιγμές των καλλιτεχνών στο φανατικό κοινό τους αλλά και σε πιο casual ακροατές.Μιλάμε για πολύ προσεγμένες δουλειές σε θέματα εικόνας και φυσικά ΟΡΕΞΗ στο σανίδι.Ο Gilmour κάνει ένα πέρασμα από τα πιο κιθαριστικά κομμάτια των Floyd και μοιράζει ανατριχίλες στα ιστορικά solo (High Hopes , Comfortably Numb κλπ) ενώ οι Helloween στο δικό τους μέγεθος , δίνουν μια από τις καλύτερες metal παραστάσεις της δεκαετίας (και βάλε) και τιμούν ολόκληρη την ιστορία τους με ένα set μαραθώνιας διάρκειας.
Leprous – Bilateral 2011
Ανεξάρτητα από το αν αρέσουν σε κάποιον ή όχι, δε νομίζω να υπάρχει αμφισβήτηση για το ότι οι Leprous είναι από τις σημαντικότερες μπάντες των 10s.Μετά από σκέψη (στην αρχή έλεγα το Malina) θα βάλω το Bilateral στην λίστα γιατί καταφέρνει την τελειότητα στην σύνδεση πολλών διαφορετικών μουσικών ειδών (prog rock , metal , pop) ,έχει έντονη πειραματική διάθεση και καλλιτεχνικότητα , ενώ ταυτόχρονα είναι ο ίσως πιο άμεσος Leprous δίσκος.Βασικά είναι το άλμπουμ το οποίο θα πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει ακούσει την μπάντα, ώστε να τους γνωρίσει ομαλά.Και θεωρώ σημαντικό να μάθει κάποιος τους Leprous.
Lana Del Ray – Ultraviolence 2014
Παρότι αρκετά τεράστια ονόματα του σκληρού ήχου προσκυνούν μπάντες όπως οι ΑΒΒΑ, η pop μουσική παραμένει παρεξηγημένη σε μεγάλη μερίδα ροκάδων.Σε αυτό δεν φταίει μόνο η γνωστή στενομυαλιά των συγκεκριμένων, αλλά κυρίως η τέρμα καθυστερημένη αίσθηση της pop που επικράτησε σε μουσικά κανάλια και διαγωνισμούς τύπου Eurovision τα τελευταιά χρόνια.Ευτυχώς η προηγούμενη δεκαετία είχε φωτεινές εξαιρέσεις, κυρίως γυναικείες.Θα διαλέξω τον δίσκο αυτόν της Del Ray (θα μπορούσε να μπει και κάποιο Lady Gaga ίσως) γιατί θέλει μεγάλες δόσεις καλλιτεχνικής μαγκιάς ώστε μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία του Born to Die να βγάλεις το Ultraviolence.O τίτλος κλείνει το μάτι στο Κουρδιστό πορτοκάλι και χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην γνωστή χροιά και την φωνή της Lana, καταπιάνεται με πολύ δύσκολα και μη-εμπορικά θέματα , όπως η γυναικεία κακοποίηση φερειπείν.Και το κάνει before it was cool.
Sorcerer – In the Shadow Of The Inverted Cross 2015
H Doom-μάνα Σουηδία δίνει άλλη μία σχετικά underground μπάντα που δισκογραφεί σπάνια.Οι Sorcerer παντρεύουν κλασσικά αργόσυρτα doom riffs με μπόλικα midtempo σημεία που πάνε προς το epic και το κάνουν με τραγουδιστή κόπια του Tony Martin των Sabbath.Γενικά θυμίζουν πολύ εκείνη την περίοδο των Sabs και σε θέματα artwork (λιτό και μεσαιωνικό).Τους διαχωρίζω γιατί εδώ έχουμε το σπάνιο για το είδος φαινόμενο, των πιασάρικων ρεφρέν.
Agnes Obel – Philharmonics 2010
Την Δανή την ανακάλυψα τυχαία ακούγοντας το single Riverside στην απαράδεκτη τηλεοπτική μεταφορά της νουβέλας Mist του Stephen King.Στην σειρά ήταν το μόνο που άξιζε αλλά στο άλμπουμ ευτυχώς όχι.Ήρεμο και μελαγχολικό πιάνο σε μια απαλή,μοναχική σχεδόν απόκοσμη φωνή.Καταφέρνει να γίνεται υπνωτιστικό και να σε παρασύρει σε σκέψεις δυνατές παρά τους χαμηλούς ρυθμούς του.
Green Lung – Woodland Rites 2019
Buzzer Beater είσοδος μιας και το ακούω το τελευταίο εικοσαήμερο.Να είναι ο ενθουσιασμός? Δε νομίζω γιατί παίζει κυριολεκτικά ασταμάτητα.Occult rock στα χνάρια των Devils Blood , με μεγάλη διαφοροποίηση στα κιθαριστικά solos που είναι γεμάτα μεταλικές πινελιές.Τα φωνητικά είναι ιδιαίτερα και χαρακτηριστικά, ίσως ξενίσουν κάποιους στην αρχή, αλλά με τις ακροάσεις φαίνεται πόσο αναπόσπαστο μέρος του έργου είναι.Μάγισσες, παγανιστικές θεωρίες, και μυστήρια στοιχεία της φύσης γεμίζουν το ντεμπούτο των Βρετανών.
