Ας επαναφέρω αυτό το ωραίο νήμα μετά από ένα χρόνο, για να ποστάρω δύο δισκάκια/συγκροτήματα που άκουγα σήμερα.
Συμπτωματικά, τώρα που τα κοιτάζω, υπάρχουν μερικά κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο.
Και οι δύο Εγγλέζικες μπάντες, που παίζουν prog rock, έχουν κυκλοφορήσει μόλις δύο albums η καθεμιά και τα παρακάτω είναι ομώνυμα. Τυχαίο ? …
[B]Tempest - Tempest[/B] (1973)
Δημιουργήθηκαν από δύο μέλη των [I]Colosseum[/I]. Ωραία, βραχνά φωνητικά που προσδίδουν ιδιαίτερη χροιά στον ήχο και εξαιρετικές κιθάρες μιας και τις έχει αναλάβει ο μεγάλος Allan Holdsworth. Ωραίο αλμπουμάκι.
Αυτοί πάλι σχηματίστηκαν από 4 μέλη των [I]Renaissance[/I].
Πιο ποικιλόχρωμος ήχος εδώ, πιο λυρικός, με ποικιλία οργάνων (ακουστικές κιθάρες, ωραίο percussion, hammond, mellotron και άλλα όμορφα της εποχής…).
Πολλούς πόντους σκοράρει το ντουέτο φωνητικών, ανδρικά και γυναικεία, που αλληλοσυμπληρώνονται και κρατούν μια ισορροπία. Χαμένο διαμαντάκι αυτός ο δίσκος θα έλεγα…
Έκανε μπαμπ ο μπρεηντεντ αφού!
Μέρες σκεφτόμουν να το ποστάρω αυτό, αντεργκράουντ κυκλοφορία, αλλά με όχι τόσο αντεργκράουντ συντελεστές.
[B]Weed - Weed [1971].[/B]
Πρότζεκτ με τον Ken Hensley από Uriah Heep στα ηνία, με μυστηριώδεις συντελεστές και εικασίες για το ποια μέλη από τους virus συμμετείχαν, με ένα άθλιο εξώφυλλο, αλλά και 6 κομμάτια αρκετά προγκρεσοχιέβυ μπλουζροκ. Θα μιλήσει περισσότερο σε φανς του είδους (και του Hensley) παρά στους περαστικούς.
αλλά
[I]Πρέπει να το ακούσεις[/I]
Αφού ρίξαμε μια ματιά στο παρελθόν του θρεντ για να μην ποστάρουμε όλοι τα ίδια, ας πούμε για αρχή αυτά τα δύο:
TWENTY SIXTY SIX AND THEN - Reflections On The Future (1972)
Γερμανικό hard progressive rock, φοβερό και τρομερό album, από τις λίγες περιπτώσεις δίσκου όπου η hard και η progressive πλευρά ενός συγκροτήματος αποθεώνονται εξίσου!
TRIANA - El Patio (1975)
Τους έχω ξανααποθεώσει σε άλλο thread τους Ισπανούς, ίσως η πρώτη μπάντα που κατάφερε να συνδυάσει τις flamenco κιθάρες με το συμφωνικό prog rock, ο συνδυασμός flamenco κιθάρας, ηλεκτρικής, πιάνου και mellotron είναι καθηλωτικός
Έχει απόλυτο δίκιο ο karamourtzounis. Οι 2066 and then ήταν χαρακτηριστική περιπτωσάρα μπάντας. Το μεγάλο πλεονέκτημά τους ήταν ότι ο τραγουσιστής τους, Geff Harrison, ήταν Άγγλος και είχε και καταπληκτική φωνή με μια ιδιαίτερη βραχνάδα και μεγάλη δύναμη. Δε μπορώ να θυμηθώ άλλη μπάντα με τόσο επιθετικό δίδυμο πλήκτρων…
Και για τους Triana τα έχουμε ξαναπεί. Είναι και δική μου αδυναμία το ντεμπούτο τους. :thumbup:
Πραγματικά πρωτοποριακός δίσκος. Ένα από τα καλύτερα 70s prog albums από σκανδιναβική μπάντα, από τη Δανία συγκεκριμένα. Οι Culpeper’s Orchard στο ντεμπούτο τους έπαιζαν heavy prog rock με folk στοιχεία και ολίγη από hippy διάθεση, ή μάλλον ότι είχε απομείνει από αυτή στην Ευρώπη μετά το 1969 (γιατί αλλού ανθούσε μέχρι τα mid 70s). Ένα χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου δίσκου είναι ότι αποπνέει αέρα και είναι πηγαία underground. Αν και αυτό ίσως του στερεί την τελειότητα ενός prog rock album ή καλύτερα τον περφεξιονισμό του είδους, το στοιχείο αυτό ταυτόχρονα το καθιστά ένα μοναδικό σημείο αναφοράς. Δοκιμάστε:
Άντε μια και το ξεθάψαμε το θέμα ας ποστάρουμε και μεις καμιά Obscuri-ά…
Aπ το εξώφυλλο και μόνο νομίζω πως καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για Ελβετούς!8)
Το ντεμπούτο των Island,το Pictures, κυκλοφόρησε το 1977 και μουσικά μπορεί να τους παρομοιάσει κανείς με VDGG και Gentle Giant. :-k Είναι αρκετά jazz/rock σε στιγμές,η απουσία κιθάρας και η κυριαρχία των πνευστών,το κάνει ακόμα πιο προκλητικό ως άκουσμα.'Εβγαλαν και ένα δίσκο το 2005,το Pyrrho,το οποίο δεν έχω ακούσει.
Tης καριόλας γίνεται από αλλαγές και “περίεργα” μέτρα…8)
Μετά τις όμορφες προτάσεις των DeKay και hokam ας προτείνουμε κάτι από Ολλανδία
Οι Cargo έβγαλαν τον μοναδικό τους ομότιτλο δίσκο το 1972, όσοι γουστάρουν φουλ κιθαριστικό progressive heavy rock ας ρίξουν μια αυτιά, από τις καλύτερες διπλές κιθαριστικές δουλειές που έχω ακούσει, οι άνθρωποι σπέρνουν!
Σωστός για άλλη μία φορά! Τους έχω αδυναμία αυτούς εδώ και νομίζω πως το συστατικό που κάνει τη διαφορά είναι οι λυσσασμένες αλήτικες κιθάρες, που δεν είναι καθόλου συνηθισμένες σε prog δίσκο.
Αφού πιάσαμε Ολλανδία, ένα σχετικά άγνωστο γκρουπ από το Dordrecht ήταν οι Cosmic Dealer. Για ακόμα πιο μυστήριους λόγους έχω μεγάλη αδυναμία και στον παρακάτω δίσκο:
[B]Cosmic Dealer - Crystallization [1971][/B]
Υπάρχει και ψυχεδέλεια εδώ, υπάρχει και hard rock (πολύ συνηθισμένο στις prog μπάντες από την Ολλανδία στα 70s) και φυσικά υπάρχει prog με πολύ ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση και μεγάλη ποικιλία κομματιών.
Δεν ξέρω αν έχει ξαναμπεί και βαριέμαι να ψάχνω πίσω. Επίσης είμαι στη δουλειά και δεν μπορώ να βρω βιντεάκι να βάλω. Αλλά ορίστε: το Βέλγιο υπάρχει και έχει και γαμιστερό hard rock:
Δισκάρα το Irish Coffee και ένα από τα καλύτερα prog album από το Βέλγιο στα 70s. Επίσης πάρα πολύ καλό ήταν το First Battle από τους Waterloo:
Επίσης heavy prog με δεμένο παίξιμο, organ που κυριαρχεί, συνεχείς φράσεις από το φλάουτο και μπροστά μπάσο, όπως πρέπει δηλαδή. Για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για δίσκο του 1970.
Επίσης underground, επίσης από το Βέλγιο και σε εντελώς διαφορετικό ύφος ήταν οι Cos, οι οποίοι έπαιζαν Canterbury και μάλιστα εξαιρετικά. Ο δεύτερος δίσκος τους (Viva Boma, 1976) θεωρείται (και είναι) ένα από τα καλύτερα δείγματα του συγκεκριμένου ήχου.
Noμίζω ότι μαζί με το ομώνυμο album των Piccio Dal Pozzo (Ιταλία, 1976), το The World of Genius Hans των Moving Gelatine Plates (Γαλλία, 1972) και το To the Highest Bidder των Supersister (Ολλανδία, 1971) ήταν με τεράστια διαφορά τα καλύτερα δείγματα Canterbury εκτός Canterbury.
Οι toad είναι μια μπάντα που προέρχεται από την Ελβετία.
Τα μέλη της είναι πρώην μέλη των (επίσης Ελβετών) [B]brainticket[/B],ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της σκηνής του krautrock.
Βέβαια,εδώ δεν υπάρχει krautrock,αλλά δαιμονισμένο κιθαριστικό heavy prog.
Ο κιθαρίστας της μπάντας είναι τουλάχιστον άξιος προσοχής (έχει περάσει ένα φεγγάρι απ’τους [B]hawkwind[/B]:wacko:).
Παραγωγή στο δίσκο έχει κάνει ο [B]martin birch[/B].
Χαίρομαι που όλα αυτά είναι αρκετά για να σας πείσουν και να σας ψήσουν ν’ακούσετε το δίσκο,καθώς πρόκειται για αριστούργημα!
[FONT=“Verdana”]Πάμε για ένα ξεχασμένο γκρουπ που δε νομίζω ότι έχει αναφερθεί. [B][SIZE=“4”]Bacon Fat[/SIZE][/B] :!:
Οι Bacon Fat (αρχικά γνωστοί ως Southside Blues Band) είχαν ως έδρα το Los Angeles της California, δραστηριοποιήθηκαν στα τέλη των 60’s και η δισκογραφική τους πορεία ήταν μάλλον βραχύβια, κυκλοφορώντας μόλις δύο albums.
7-μελές συγκρότημα με διπλές κιθάρες αλλά και διπλές φυσαρμόνικες, ένα στοιχείο που δίνει μια ιδιαίτερη ταυτότητα και κάνει τον ήχο ξεχωριστό. Ο μοναδικός έγχρωμος του γκρουπ, παλιά καραβάνα και έμπειρος φυσηχτής [B]George “Harmonica” Smith[/B] στη μία και ο επίσης γνωστός, περισσότερο για τη μετέπειτα πορεία του, [B]Rod Piazza[/B] στην άλλη.
Εδώ θα ακούσετε κεφάτο, καλοπαιγμένο boogie, blues rock με τα δύο άλμπουμ να κινούνται σε παρόμοια επίπεδα (λογικό, μιας και τα χωρίζουν μόλις μία χρονιά). Το δεύτερο πάντως έχει καλύτερη παραγωγή θα έλεγα.
Οι φυσαρμόνικες βρίσκονται στο προσκήνιο και κεντάνε, οι κιθάρες πολύ όμορφες και το πιάνο γουστόζικο, ενώ τα φωνητικά τα μοιράζονται κατά κύριο λόγο οι δύο φυσαρμονίστες, με τον Rod Piazza να πρωταγωνιστεί (στο πρώτο άλμπουμ δε, η φωνή του έχει εφέ τύπου τηλεβόα κι έχει φάση).
Απολαυστικοί δίσκοι και οι δύο. Τσεκιράου ![/FONT]
[COLOR=“White”]…[/COLOR][B]Grease One For Me[/B] (1970) [COLOR=“White”]…[/COLOR][B]Tough Dude[/B] (1971)
[B]THE SPIRIT OF CHRISTMAS - Lies To Live By [1974, CANADA][/B]
Εξαιρετικό κιθαριστικό heavy prog με μυστηριακή ατμόσφαιρα από τους Καναδούς στην τρίτη και τελευταία κυκλοφορία τους (στην αρχή λέγονταν Christmas), από τους κορυφαίους και αγαπημένους μου καναδέζικους δίσκους των 70s! Δείγματα [B]εδώ[/B], [B]εδώ[/B] και [B]εδώ[/B].
Δεν είχα ιδέα και ανατρέχω στα λινκς.
Ο μπαμπάς διάβαζε εφημερίδα.
Κάποια στιγμή μου λέει:
" Έλενα, ποιοι είναι αυτοί; “
” Δεν ξέρω μπαμπά… Bacon Fat λέγονται, αλλά και εγώ πρώτη φορά τους ακούω… “
” Α, καλοί είναι… "
Άμα υπάρχει και η έγκριση του πατρός…
Πολύ όμορφος “παλιός” ήχος.
Ωραίο ποστ!
Δούλεψε το μάρκετινγκ με τη στοίχιση λοιπόν ;p
Για τις φουκαριάρες τις μπάντες το κάνω, μήπως και ψηθεί κανένας παραπάνω και διαβάσει…
Θενξ για τα καλά λόγια Παναγιώτη.
Χαχα, ωραίος ο father ! Να’σαι καλά, ευχαριστώ για το feedback.
Ωραίος ο brein.d3d…
Το [B]Grease One For Me[/B] θεωρείται κλασικός δίσκος για τα λευκά μπλουζ. Νομίζω οτι πρωτοκυκλοφόρησε από την Blue Horizon (θυγατρική της CBS) που ήταν επιφορτισμένη με την δημιουργία και διαχείριση αποκλειστικά μπλουζ ρεπερτορίου (έχει μερικά διαμαντάκια στον κατάλογό της, ένα από αυτά το πρώτο και καλύτερο των Fleetwood Mac). Ο Rod Piazza από τους καλύτερους στο είδος του, κλάση Paul Butterfield κατά την προσωπική μου γνώμη, όσον αφορά πάντα τα λευκά αγόρια, έφτιαξε στη συνέχεια πολύ καλό όνομα στην πιάτσα αν και κάποια στιγμή το παρατράβηξε με την εμπορική διάσταση του πράγματος ειδικά τη δεκαετία του '80.
.jpg)
.jpg)
Για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για δίσκο του 1970.
[COLOR=“White”]…[/COLOR]
