Δε νομίζω ότι ο Γουόριορ είχε σκοπό να εξελίξει οτιδήποτε με τους Τρίπτυκον, αλλά αυτά τα έχουμε πει στο θρεντ του δίσκου.
ακριβως εκει εγκειται το προβλημα, δεν ειχε σκοπο. εμεινε στο μονοθεηστ και εχασε σε εμπνευση και καπως ετσι θα παει η δουλεια. ετσι τρωνε κικς οι μεγαλοι καλλιτεχνες, εκτος απ’τον φενριζ.
Δεν θα το βαλω στη λιστα μου, εχει ομως περιοπτη θεση διπλα στο Dispirit καπου αλλου.
Είχε σκοπό αλλα αυτός δεν ήταν να εξελίξει τη μουσική του, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι τέτοιο. Έχει δημιουργήσει τρία ιδιώματα, αρκούν για να χαρακτηρίζεται ες αεί πρωτοπόρος. Και μην μπαίνουμε στο τριπάκι της σύγκρισης με μπάντες του 1-2-3 demo/δίσκων. Κάπως έτσι δημιουργούνται τα hype, αλλά την ώρα της κρίσης (βλ. live) κάτι Alcest φαντάζουν μυρμηγκάκια μπροστά στον Φίσερ.
end of off-topic
ναι αλλα δεν μου λες ποιος ηταν ο σκοπος του.
end of off-topic
Να πας να διαβάσεις το θρεντ του δίσκου :!:
Τεράστιος δίσκος, εύκολα στην πεντάδα της χρονιάς.Για εμένα δεν έχει το κομμάτι που θα ξεχωρίσει όπως είχε το ντεμπούτο τους το God που με είχε συκλονίσει όταν το πρωτοάκουσα και ακόμα το κάνει, ίσως βέβαια να φταίει και το γεγονός ότι τότε ήταν η πρώτη επαφή μαζί τους και μου έκανε τεράστια εντύπωση,δεν ξέρω.Το Oportunistic Thieves of Spring πάντως σαν σύνολο είναι εξίσου καλό με το Corpse of Rebirth όχι όμως καλύτερο, αποψή μου.Δεν μπορώ να πω ότι το έχω λιώσει κιόλας, οπότε ίσως και να αναθεωρήσω στο μέλλον.
Bump.
Τις τελευταίες μέρες αξιώθηκα να το ακούσω, όσο περισσότερο μπορώ αυτό ακούω για να πω την αλήθεια.
Ίσως είναι νωρίς ακόμα, αλλά είναι αριστούργημα.
Ατμόσφαιρα που σε συνεπαίρνει, σε προκαλεί μέσα στη δίνη του, και όλα αυτά σε συνδυασμό με τους κυνικούς στίχους, όπως πολύ σωστά τους είχε χαρακτηρίσει κάποιος εδώ μέσα παλιότερα, δημουργούν κάτι μοναδικό.
Μα να μην το άκουσε κανείς στο site?
Ούτε στις υπόγειες;
Bump μετά από… πόσο καιρό;
Anyway, είχα τσεκάρει (και είχα μείνει μαλάκας) το ‘‘The corpse of rebirth’’ πριν κάμποσα χρόνια, αλλά αυτό εδώ τώρα κατάφερα να το ακούσω. Και τι σύμπτωση ε, σε λίγο βγάζουν το τρίτο τους…
Λοιπόν, ενώ άνετα το ντεμπούτο πλησιάζει την τελειότητα (ριζοσπαστικό, καινοτόμο, σκοτεινό), το ‘‘Opportunistic thieves of spring’’ παίρνει την τελειότητα και τη στέλνει στα ουράνια. Μιλάμε για έπος, όχι αστεία. Πιο πλούσιο από το πρώτο, πιο ‘‘γεμάτο’’, οι ροές και οι αλλαγές είναι καλύτερες. Progressive, black metal, βιολιά, φλάουτα και ακορντεόν, όλα συνδεδεμένα με εξωπραγματικό τρόπο. Σε κάτι στιγμές που σταματάνε τα πάντα και απλά ακούς κάτι (σαν) ambient μελωδίες νιώθεις ότι έχεις μεταφερθεί σε άλλη εποχή κανονικά. Ιδίως τα ‘‘Summertide’s approach’’ και ‘‘Thunder’s cannonade’’ είναι το κάτι άλλο. Υποκλινόμαστε για άλλη μία φορά και άντε να δούμε αν θα κάνουν το 3 στα 3.
Eνάμιση χρόνο μετά παραμένει στο μπ3. Οτι πρέπει για τις σκοπιές το βράδυ.