Ωχ…ο αποπανογλου ειναι το ζωντανο παραδειγμα οτι η μεταλ δεν πεθαινει οταν φτασει στα 30 ο μεταλλας…παντως ανηκεις στη μειοψηφεια…δεν ξερεις ποσες φορες εχω ακουσει το κλασικο “κι εγω Πανο στα 16 μου ετσι ημουν μην ανησυχεις θα μεγαλωσεις και θα στρωσεις”…
αποδεδειγμενο.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΝΕ.χρονια τωρα.
ειδικα οταν εχουν “στρωσει” για να γαμησεουν.αλλος λογος δεν υπαρχει, επισης αποδεδειγμενο!
Όπως το πάρει κανείς… Την ίδια μουσική ακούμε μόνο που είσαι 11 χρόνια μικρότερος. Μαλλόν εσύ είσαι ο ‘‘τυχερός’’ Respect για το Long Live… avatar, μην ξεχνιόμαστε:wink:
Χεχε Rainbow για μια ζωη…το πρωτο ροκ γκρουπ που ακουσα…
Από τα πρώτα που άκουσα και μάλλον το πιο αγαπημένο μου… Και μιλάμε για όλες τις περιόδους, όχι μόνο με Dio. Προσκυνάμε (και) Turner:!:
Νομίζω ότι μπορείς να γαμήσεις και χωρίς να στρώσεις… Αλλά, όσο νάναι, ένα ωραίο σεντόνι φτιάχνει ατμόσφαιρα:lol:
Εννοειται πως προσκυναμε και την περιοδο με Turner…εντελως αλλο ειδος (καθαρο μελωδικο hard rock και οχι heavy metal οπως με Dio) αλλα ο Blackmore εγραψε τραγουδαρες…αλλα γκρουπακια της σειρας των early 80s θα πουλαγαν και την ψυχη τους στο διαολο για να εχουν τραγουδια τοσο ποιοτικα οσο το 1/100 της ποιοτητας των Turner-era Rainbow songs…anyway το κοβω εδω για να μην βγαινουμε οφφ τοπικ
εμείς βλέπαμε λάηβ τρύπες ομως. (πισώπλατη μαχαιριά).
…ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Τρύπες έτσι κι αλλιώς, χεχε
esi exanes tote ta kalitera live tis genias mas !
Eίναι αλήθεια ότι live λένε πολύ περισσότερο. Είναι επίσης αλήθεια ότι σε ένα live μπορείς να περάσείς πολύ καλά ακόμα και με συγκροτήματα που δε θα άκουγές μόνος σου στο αμάξι ας πούμε. Δεν είναι ότι δεν τους θεωρώ το κορυφαίο ελληνικό rock συγκρότημα, απλώς ο ελληνικός στίχος ποτέ δε με έθελγε ιδιαίτερα στη rock μουσική. Ούτε αυτού του είδους τα φωνητικά, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Γαμώ τις μπάντες (μπορώ να είμαι αντικειμενικός) που πάντως δεν είναι του στυλ μου. Σταματάω γιατί είμαι off topic…
το κρεβατι ειναι υπερτιμημενο!
Την καλησπέρα μου στην κοινότητα. Ψηφίζω εύκολα το Draconian Times. Το άλμπουμ αυτό ήταν το soundtrack της εφηβείας μου (μαζί με όλα τα άλλα τους!!). Μαγικές στιγμές όταν το πρωτοάκουσα. Πλέον αυτό το είδος το ακούω πολύ πιο δύσκολα.
Α, μια που ξεθάφτηκε, μάλλον κατέληξα. Παρά κάποιες άλλες αγάπες στο πολλ, εδώ βρίσκομαι:
Για μένα το πιο έμπειρό τους στιχουργικά και ίσως το σημείο που ο Ostby κατάλαβε προς τα πού ήθελε να πάει την μουσική του.
Αντικειμενικά είναι το Symbolic.
Αλλά ψηφίζω το Burnt Offerings μιας και οι Iced Earth είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ αδυναμία.
Dream Theater-A change of seasons.Γενικώς αξέχαστη δισκογραφικά χρονιά.Οh god i miss 90s…
Ψήφισα Draconian Times και προσθέτω
&
Μαλλον Written In Waters, αν και το Symbolic ακολουθει σε αποσταση αναπνοης. Ειδικα αυτο το Sacred Serenity, καθε φορα που το ακουω σκεφτομαι χρωματα. Μονο χρωματα.
Slaughter of the soul. Με ευκολία. Ένας από τους αγαπημένους δίσκους έβερ. σίγουρα στο τοπ-5. Ο δίσκος σε βαράει κατακούτελα με το που μπαίνει και μετα από μισή ώρα δεν κατάλαβες τι σε χτύπησε και πατάς το ριπίτ.