Ας μη γελιόμαστε. Αν και χρόνια Αθηναίος, η επαρχία έχει ένα πολύ δυνατό ατού: τη φύση. Άλλο να ζεις κοντά στο δάσος, τα προβατάκια, τις κατσικούλες, τα γαϊδουράκια κλπ κλπ και άλλο να ακούς τα αυτοκινητάκια να μαρσάρουν και να σου σπάνε ώρες ώρες το νευρικό σου σύστημα, διάφορα χαριτωμένα μπινελικάκια κλπ.
Πάντως έχω ένα -έστω και μικρό- δείγμα από αυτή τη ζωή μιας και μένω Ηλιούπολη στα νότια της πρωτεύουσας και δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει πευκοδάσος! Οπότε αν έχω την ανάγκη, πετάγομαι για καμιά βολτούλα να ξελαμπικάρω.
Όμως η Αθήνα έχει κάποια καλά που σπάνια συναντάς σε μια επαρχιακή πόλη. Περισσότερες επιλογές στη ζωή, διασκέδαση, έχει σινεμά, εστιατόρια, μπαράκια να ακούσεις τη μουσική σου κλπ κλπ. Βέβαια τώρα που έχουν στενέψει τα πράγματα πολλοί οικογενειάρχες δεν έχουν τη δυνατότητα να χαρούν ούτε αυτά.
Όσο για ανθρώπινες επαφές και σχέσεις ας μη το συζητάμε καλύτερα: πιο πάγος και από τον πάγο. Στα χωριά τα πράγματα είναι πιο ανθρώπινα.
Και από δουλειές ακόμα και τώρα εξακολουθούν να υπάρχουν περισσότερες επιλογές στην Αθήνα παρά επαρχία. Πολλοί συνάδελφοι στη δουλειά μου που έχουν έρθει από άλλες πόλλεις, αν και δεν είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή εδώ, δεν επιστρέφουν πίσω γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν στο μέρος καταγωγής τους.
Και για να κλείσω το post, ένας λόγος που πραγματικά χαίρομαι που μένω Αθήνα είναι ένας: ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ, που γίνονται όλο και περισσότερες!!! Πραγματικά, πολύ συχνά σκέφτομαι τα παιδιά από άλλες πόλεις που θυσιάζουν το υστέρημά τους και έχουν να αντιμετωπίσουν ΚΑΙ τα έξοδα της μετακίνησης!
Ίσως τελικά η επαρχία είναι κομματάκι σκληρή για τους metalheads!