Σωστός! 8)
νταξ έχουν το death magnetic…whatevah!#-o
Kαλούτσικες είναι.
Μάνατζερ του περιοδικού με λίστα με opeth, mars volta, machine head μπλα μπλα
[SIZE=3]Suzy Silverstein[/SIZE]
για μένα μπάντες όπως System of a Down (toxicity, hypnotize / mesmerize), Slipknot (iowa / vol3), Mastodon (leviathan, crack the skye), Gojira (from mars to sirius), Rammstein (reise reise / liebe ist fur alle da), Disturbed (the sickness / indestructable), Lamb of God (the sacrament) και Machine Head (the blackening) κυριάρχησαν και ξεχώρισαν στην δεκαετία ανεξάρτητα από το αν μας άρεσαν ή όχι, υπερεκτιμημένες και μη…
α!! ξέχασα και τους Metallica (st. anger, death magnetic, rock&roll hall of fame)!!! :lol:
Το Death Magnetic αν είχε βγει στα 80’s θα το χατε αφίσα στο δωμάτιό σας!
31/12/09 πλέον, οπότε ιδού η επίσημη λίστα 
Muse - Origin of symmetry
QOTSA - Songs for the deaf
Tool - Lateralus
Deftones - White pony
Isis - Panopticon
A perfect circle - Mer de noms
Radiohead - In rainbows
The mars volta - De-loused in the comatorium
At the drive-in - Relationship of command
Cult of luna - Salvation
- OPETH (blackwater park, deliverance, damnation, ghost reveries, watershed)
- NILE (black seeds of vengeance, in the darkest shrines, annihilation of the wicked, ithyphallic, those whom the gods detest)
- KATATONIA (last fair deal gone down, viva emptiness, great clod distance, night is the new day)
- ROTTING CHRIST (khronos, genesis, sanctus diabolos, theogonia)
- AMON AMARTH (the crusher, versus the world, fate of norms, with oden on our side, twilight of the thunder god)
- MY DYING BRIDE (the dreadful hours, songs of darkness words of light, a line of deathless kings, for lies I sire)
- SYSTEM OF A DOWN (toxicity, mesmerize, hypnotize)
8.) DARK TRANQUILLITY (haven, damage done, character, fiction) - PARADISE LOST (believe in nothing, symbol of life, paradise lost, in requiem, faith divide us death unite us)
- MASTODON (remission, leviathan, blood mountain, crack the skye)
δυσκολα βγαινουν 10 δισκοι για αυτο βγαζω 10 μπάντες που ξεχωρισαν στον μεταλ χωρο την δεκαετια αυτη για μενα. Οι MASTODON βασικά ίσως να βγαλαν και το άλμπουμ της δεκαετιάς με το crack the skye αλλα τα remission kai blood mountain δεν με ειχαν ενθουσιασει στον βαθμο που ενθουσιάσαν όλους τους υπόλοιπους τουλάχιστον.
Είχε βγεί και το λέγανε “…Αnd justice for all”. 
Το είχαμε αγοράσει αλλά αφίσα δεν το κάναμε γιατί προτιμούσαμε και τότε το πιό εμπνευσμένο Master of Puppets! 8)
8O
Ο Corey Taylor και ένας από τους Killswitch Engage προτείνουν τον νεο-Dylanικό τραγουδοποιό Ray LaMontagne!
Στηρίζουμε Matt Heafy!
(τυχαία σειρά)
Editors- An end has a start
Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare
Muse - Origin of symmetry
Radiohead - Kid A
Interpol - Turn on the bright lights
Keane - Hopes and Fears
Kaiser Chiefs - Employment
Placebo - Meds
Kasabian - Kasabian
1)Godspeed you Black Emperor-Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
2)Tool-10,000 Days
3)Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Αγρύπνια
4)Mogwai- Rock Action
5)Last Drive-Heavy Liquid
Αυτά τα 5 έχω ξεχωρίσει…
Ελπίζω να συμφωνείται με κάποιες επιλογές
Καλή χρονία σε όλους με καλύτερα μυαλά και περισσότερη ευαισθησία…
Συμφωνώ με το GYBE αλλά δε θα πω όχι και στα άλλα, εκτός από το 1000 days.
Όποιος δεν έχει ακούσει godspeed you black emperor, mogwai και Θανάση Παπακωνσταντίνου και δεν έχει πάθει πλάκα, δεν ξέρει απο Μουσική
Πλάκα έχει η υπογραφή σου.
Λοιπόν μιας και φεύγει η δεκαετία τα καλύτερα απο μένα ξεκινώντας απο το 2000 και ερχόμενοι στο σήμερα…
Pain of Salvation - The Perfect Element
Nevermore - Dead Heart in a Dead World
Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
Ulver - Perdition City
Transatlantic - Smpt-e
Tool - Lateralus
System of a down - Toxicity
Opeth - Blackwater Park
Neurosis - A Sun That Never Sets
Fates Warning - Disconnected
Green Carnation - Light of Day, Day of Darkness
Porcupine Tree - In Absentia
Isis - Oceanic
Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence
Agalloch - The Mantle
Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
Pain of Salvation - Remedy Lane
OSI - Office of Strategic Influence
Muse - Absolution
Riverside - Out of Myself
Mogwai - Happy Songs for Happy People
Explosions in th Sky - The Earth is Not a Cold Dead Place
Mastodon - Leviathan
Anathema - A Natural Disaster
Orphaned Land - Mabool
Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses
Blackfield - Blackfield
Isis - Panopticon
Sigur Ros - Takk…
Sieges Even - The Art of Navigating by the Stars
God is an Astronaut - All is Violent All is Bright
Om - The Conference of the Birds
Riverside - Second Life Syndrome
Shora - Malval
Gojira - From Mars to Sirius
Red Sparowes - At a Soundless Dawn
Clint Mansell / Cronos Quartet / Mogwai - The Fountain
Yndi Halda - Enjoy Eternal Bliss
EF - Give me Beauty or Give me Death
Blueneck - Scars of the Midwest
Egyptian Kings - Almagest
The Ascent of Everest - How Lonely Sits the City
Russian Circles - Enter
Ulver - Shadows of the Sun
The Ocean - Pracambrian
Alcest - Souvenirs d’un Autre Monde
The Pax Cecilia - Blessed Are the Bonds
Olafur Arnalds - Eulogy for Evolution
*Shels - Sea of the Dying Dhow
Machine Head - The Blackening
Crippled Black Phoenix - A Love of Shared Disasters
Radiohead - In Rainbows
Sleepin Pillow - Apples on an Orange Tree
Portishead - Third
Burst - Lazarus Bird
M83 - Saturdays = Youth
Mono - Hymn to the Immortal Wind
Kylesa - Static Tensions
Mastodon - Crack The skye
Crippled Black Phoenix - Night raider / The Resurrectionists
To πιστεύεις αλήθεια ότι ξεχώρισαν οι συγκεκριμένες μπάντες στα 00’ς? Δηλαδή, ΟΚ, προσκυνάω Dreadful Hours και Symbol Of Life, αλλά τα υπόλοιπα (και των δύο) τα βρίσκω απλώς καλά.
Έτσι είναι άμα παθαίνεις πλάκα.
Αν μιλάμε για αυστηρά 10 τότε είναι σίγουρα τα παρακάτω. Καλά ίσως όχι και τόσο σίγουρα, θα μπορούσαν να είναι και δέκα άλλα στη θέση τους, ωραία ήταν τα 00s, να τα χαιρόμαστε παιδιά, να μαλώνουμε αν τα 90s ήταν πιο ωραία και να έρθει και η νέα γενιά των 10s (ρε λες να ξαναγίνει της μόδας το swing;). Από εκεί και πέρα έχουμε και λέμε (το χα ποστάρει και κάπου αλλού αλλά βαριεμαι να ξαναγράφω κατεβατά, έπεσε και βαρύ το γεύμα της πρωτοχρονιάς, ξέρετε τώρα):
Fennesz - Venice
Δε ξέρω τι λέτε εσείς παιδιά, αλλά αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό για το τι-ειναι-αυτά-τα-ηλεκτρονικοπερίεργα-τουτη-τη-δεκαετία, εγω αυτό εδώ θα έλεγα. Τόση ζεστασιά σε album ηλεκτρονικής μουσικής σαν και τούτο δω δεν νομίζω να έχει ξαναματαυπάρξει. Γιατί ακούμε το “Transit” και νιώθουμε ευρωπαίοι. Γιατί τέλος πάντων είναι από τα πρώτα πράγματα που άκουσα σε αυτά τα χωράφια. Έ θέλετε και άλλα;
Buck 65 - Secret House Against The World
Εγώ θα τηνε πω την μαύρη αλήθεια. Φαν το χιπ χοπ ποτέ δεν δήλωνα. Ακόμα και τώρα που μπορώ να πω ότι το εκτιμώ κατά τι περισσότερο σε σχέση με παλιότερα (ο κυριότερος λόγος βέβαια είναι αυτός ο δίσκος). Και θα μου πείτε και για anticons, και για daleks και για doctor whos και δεν ξερω γω τι άλλο, αλλά παιδιά το shock που επικράτησε μετά την ακρόαση αυτού του δίσκου δεν το χει πλησιάσει τίποτα άλλο στο είδος (ίσως με την εξαίρεση του Ghost Dog). Ίσως να είναι ο ιδανικός δίσκος για ένα μη fan του είδους. Αλλά τέτοια μαεστρία σε sampling, σε beats, σε μελωδίες, σε Σ-Τ-Ι-Χ-Ο-Υ-Σ, και οφ κορς σε ερμηνία εγώ δεν έχω ξανακούσει καλύτερα από τον Καναδό. Εδώ έπιασε ταβάνι και βγήκε και στην ταράτσα.
Burial - Untrue
Ναι τον μάθαμε στο πρώτο γιατί έβγαζαν αφρούς με την πάρτη του στο Wire, ναι με δαύτο τον έχει μάθει μέχρι και η θεια μου η Μαλάμω και σε λίγο θα παίζει και σε serial του Παπακαλιάτη, αλλά αν και το dubstep ως είδος ακόμα δεν έχει δώσει τα υπερτέλεια δείγματα γραφής (σε ποσότητα κυρίως), εδώ ο Άγγλος φίλος μας μαζεύει ό,τι επιρροή χώθηκε στο κεφαλάκι του, τις κάνες όλες μια μάζα και μας πετάει στα μούτρα κάτι που λες και περιμέναμε τόσα χρόνια να ανακαλυφθεί. Τα φωνητικά samples στο album δεν νομίζω ότι θα τα ξεπεράσω ποτέ. Λίγο πολύ εδώ το Λονδίνο έγινε μουσική.
Noir Desir ? Des Visages Des Figures
Πώς ένας δίσκος θα σε κάνει να αγαπήσεις τρελά μια ολόκληρη γλώσσα. Δεν ξέρω τι σκατά είχε στο κεφάλι του ο τραγουδιάρης και πήγε και σάπισε το γκομενάκι στο ξύλο (γεγονότα επιπέδου μπλακμεταλ οχι μαλακίες), αλλά αν στα προηγούμενα ήταν μια εξαιρετική μπάντα, εδώ χιουστονγουιχαβελιφτο. Καλά έπεσε και η κυκλοφορία του με εντελώς σκατά περίοδο προσωπικά και ήρθε και έδεσε το γλυκό. Το “Lost” πρέπει να είναι μέσα στη δεκάδα αγαπημένων μου τραγουδιών (μην παίρνεις ιδέες βλάκα). Τα υπόλοιπα είναι κατευθείαν ασανσερ για το τέταρτο υπόγειο αλλά με τρόπο που ρε παιδί μου δεν γίνεται να μην σε κάνουν να λιώσεις. Και ελάτε τώρα παραδεχτείτε το. Σε κάποια φάση και εσείς έχετε σφυρίξει το Le Vent Nour Portera.
Ulver ? Shadows Of The Sun
Ήμανε ανάμεσα σε αυτό και στο Perdition αλλά αυτό πλέον έχει κερδίσει στα σημεία ώς ο δεύτεροs καλύτερος δίσκος των Ulver. Εδώ πλέον (για πρώτη φορά ίσως μετά το Themes) δεν ακούγονται και τόσο επιρροές. Το χουν κάνει δικό τους. Φανερό γιατί εδώ (φλωρικο μοντ ον) νιώθουν, πως το λένε. Κάθονται και γράφουν στίχους, κάθονται και γράφουν τραγούδια. Έβγαλαν το άχτι τους να τα σπάσουν όλα στο προηγούμενο και εδώ είναι ήρεμοι. Και ποτέ δεν ήταν πιο αρχοντικοί. Κυρίως όμως, γιατί πραγματικά ακόμα και γω δεν περίμενα τέτοιο δίσκο από αυτούς. Και όταν περιμένεις το καλύτερο, αλλά τελικά η πραγματικότητα ξεπερνάει τις προσδοκίες σου δεν μπορείς παρα να νιώθεις ευτυχισμένος.
Manes - Vilosophe
Ε τι να λέμε τώραδα. Αυτοί ούτε ιδιαίτερα κολλητιλίκια είχαν με τους υπόλοιπους, είχαν βγάλει και το ωραίο μπλακμεταλ τους (χωρίς να τους πάρει ουδείς χαμπάρι), οπότε αν τους άλλους τους περιμέναμε, αυτό έσκασε από το πουθενά. Και το είχαν μέσα τους αν και το έκρυβαν πολύ καλά. Πολύ λιώσιμο αυτό το album (ήταν και πιο βατό από ανάλογες προσπάθειες). Κομματάρες. Όχι τρελά πράγματα, αλλά τρελές συνθέσεις. Και ακόμα δεν έχουν βγάλει πουθενά στίχους οι γαμιόληδες. Μας έκαναν να τους εντάξουμε με άνεση και αυτούς στην ευρύτερη παρέα.
The Earthbound - The Earthbound
Ο καλύτερος δίσκος της καλύτερης ελληνικής μπάντας εβερ. Αμερικάνα τύφλα να χουν οι Calexico από κάτι Αθηναίους. Το σαγόνι στο πάτωμα σε εκείνο το live το 2003-4 τα χριστούγεννα. Ανατριχίλες σε κάθε ακρόαση των τραγουδιών αυτού του δίσκο. Το Voice (γιατί δεν το παίξατε ποτέ ρε πούστηδες). Δίσκος=Ταξίδι. Απίστευτη και η συνέχεια αλλά τούτο δω ήτο από άλλους γαλαξίες (πάντα αμμώδεις όμως). Το Voice.
Fleurety - Department Of Apocalyptic Affairs
Ίσως ο πιο ευφυής δίσκος αυτού που θα μπορούσε να έχει ονομαστεί New Weird Norway (το Themes είναι εκτός σύγκρισης). Μεγάλο παρτυ, έξοχα χορογραφημένο. Τότε που ο Hatlevik δεν λεγόταν Zweizz αλλά είχε 3-4 φορές περισσότερη έμπνευση. Τότε που έφερναν τη μισή νορβηγική σκηνή και όμως δεν τους επισκίαζε κανένας. Τότε που έμοιαζαν να πλέκουν στην τύχη και στο τέλος όμως βγήκε υψηλή ραπτική. Και το πιο γαμάτο εξώφυλλο στην ιστορία του κόσμου οφ κορς (και τα τέσσερα). Η έναρξη του Exterminators. Οι στίχοι του Barb Wire Smile.
Coil - Musick To Play In The Dark Vol. 2
Μετά από 20 χρόνια σχεδόν βγάζουν δυο από τα καλύτερα αλμπουμ της καριέρας του. Το Vol. 1 ανήκει στα 90s, αυτό στα 00s. Ο πιο ταιριαστός τίτλος που έχει υπάρξει ποτέ. Το τελευταίο μέρος του Batwings θα μπει δίπλα στη λέξη “υπερβατικό” σε μελλοντικά multimedia λεξικά. Είχαν αφήσει εδώ και καιρό τα πολλά πολλά πίσω τους, αλλά ποτέ ο μινιμαλισμός δεν ακούστηκε πιο πλούσιος. Γεια σου ρε Γιαννάκη που πήγες και σαβουριάστηκες με τον πιο γελοίο τρόπο έβερ και σταματήσατε να βγάζετε τέτοιους δίσκους (εντάξει εδώ που τα λέμε και οι Threshold HouseBoys Choir μια χαρά είναι - αλλά που είναι αυτή η φωνή).
Godspeed You Black Emperor - Lift Yr Skinny Fists Like Antennas To Heaven
Αν και νομίζω ότι πλέον έχω καταλήξει ότι το πρώτο τους είναι λιιιιιίγο καλύτερο, με αυτό τους έμαθα (και οι περισσότεροι εδώ υποθέτω), σ’ αυτό τους είδα πρώτη φορά live, αυτό έλιωσα και έμαθα απέξω, και στην τελική είναι τέλειο. Το post rock μπορεί να είναι από τα είδη που πραγματικά κουράστηκαν όσο δεν πάει άλλο (και μαζί και τα διάφορα μεταλλίζοντα παρακλάδια του), αλλά νομίζω ότι αυτό ποτε δεν τους έκανε να χάσουν έστω και λίγη από τη μαγεία τους. Big Band αλλά όχι μόνο για τα μάτια του κόσμου, από τους ορισμούς της συναισθησίας στην μουσική, τέτοιες εικόνες δεν πλάθονται εύκολα από μια σιωπηρή μουσική. Μεγαθήριο από όλες τις απόψεις, και ο δίσκος και η μπάντα.
cirkus o κβελτν εισαι;
Δωσιμο !
Ωραιος για Manes.Λιγοι τους αναφερουν…
Το Death Magnetic αν είχε βγει στα 80’s κανείς δεν θα ήξερε τώρα τους Metallica…