[U]Afterlife official video[/U]
Από το SNL δεν το είχα συμπαθήσει, κάπως βαρετό για AF.
edit2: Εχει πέσει πολύ θάψιμο πάντως στα πρώτα reviews…
Κανένα link ??
Ελα παιδιά streamαρουμε εδώ για αρχή -> http://www.youtube.com/watch?v=CBjqUEMlHTY
Με βίντεο διάρκειας 1:25’ λεπτά, με τα lyrics του και παίζει και ταινιάκι στο Backround ( Black Orpheus 1959) . Eπος σου λέει το promotion.
Άντε να δούμε τι λέει και ο δίσκος.
Θετικές εντυπώσεις με την πρώτη ακρόαση. Μου κάθισε αρκετά πιο περίεργα από ότι περίμενα. Θέλει αρκετές ακροάσεις.
edit. Τα It’s Never Over (Oh Orpheus) και Normal Person θερίζουν.
Δύσκολα θα το ξανακούσω.
Tα ηλεκτρονικά σημεία και η '80s pop δεν μου άρεσαν, προτιμούσα την μελαγχολία στον ήχο τους.
Δεν είμαι φαν της μπάντας βέβαια, αλλά μ’ άρεσε πολύ το προηγούμενό τους.
Και μπράβο τους ωστόσο που δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό.
Δεν ξέρω αν είναι καλά που βάλανε το μιαμισάωρο lyric video με τον ανάποδο Μαύρο Ορφεά, γιατί το είδα και αναγκαστικά είδα πόσο μέτριοι είναι οι στίχοι τους, κάτι που με ψιλοξενέρωσε.
Κατά τα άλλα, εντόπισα κάποια πολύ ωραία κομμάτια και κάποια μέτρια. Πάντως τους βγάζω το καπέλο για τη μουσική προσέγγιση, την τολμηρή αλλαγή και τη φρεσκάδα που βγάζουν. Παρ’όλα αυτά, μου μοιάζει αρκετά πιο κάτω από τα προηγούμενα, αλλά θέλει αφομοίωση.
Η μπάντα ψάχνεται και έβγαλε κάτι αρκετά διαφορετικό. Ίσως να παίζει ρόλο και η επιροή του James Murphy. Χορευτική και groovy διάθεση σε αρκετά κομμάτια του album. Το ύφος τους είναι νομίζω αρκετά διαφοροποιημένο από τα τρί προηγούμενα album τους. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να το ακούσω πολλές φορές για να το αφομοιώσω. Πιστεύω ότι ίσως προβληματίσει τους φίλους του συγκροτήματος. Για μένα είναι μία πολύ ιδιαίτερη προσπάθεια. Στο κάτω κάτω έχουν κερδίσει Grammy για album της χρονιάς. Γιατί να μην πειραματιστούν με τον ήχο τους και να μας παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό?
Έχω την εντύπωση πως εαν συνεχίσω να το ακούω θα το αγαπήσω. Ακόμα είμαι σε φάση που το συνηθίζω.
Γενικά τον θεωρώ όντως πολύ καλό δίσκο, αλλά δεν ξέρω ακόμη πόσο.
Αγαπημένο κομμάτι το Joan of Arc, το οποίο το έχω λιώσει. Πάει και στα αγαπημένα της χρονιάς. Από κοντά και το It’s never over.
Best new music στο Pitchfork όπως (σχεδόν) αναμενόταν.
υπέροχο άλμπουμ