Το fail της χρονιάς ετοιμάζεται να κλείσει η Μπαρτσελόνα
ετσι ειναι καλυτερα πιστευω.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ?Daily Mirror?
Κάπου εδώ σταματάμε να διαβάζουμε.
Πάντως για Robinho είναι επιβεβαιωμένο το ενδιαφέρον…
Οχι, οχι, οχι… Θα ειναι [SIZE=“3”]ΤΕΡΑΣΤΙΟ[/SIZE] fail να δωσει Πουγιολ και Τουρε για το τσουτσεκι τον Ρομπινιο και τον Κομπανι… Η ομαδα ειναι πολυ καλυτερη ετσι…
Αν και δεν εχω προσεξει τον Κομπανι, καλυτερος και πιο Καταλανος απο τον Πουγιολ δεν μπορει να ειναι. Ο Πουγιολ ειναι στο μυαλο μου μονο με την Μπλαουγκρανα στολη και με καμια αλλη,απλα δε νοειτε εκτος Μπαρτσα.
Τον Ρομπινιο τον εχω σε εκτιμηση και σε συγκριση με τον Αρνι(του οποιου τη θεση θα καλυψει) τον προτιμω.
Ο Τουρε ειναι τρομερο χαφ και πολυδιαστατος οσο λιγοι.
Αν ισχυει η ανταλλαγη, πιστευω χαμενη θα ειναι η Μπαρτσα.
Προτεινω στον Λαπορτα να αγορασει το Ρομπινιο ή να τον ανταλλαξει με τον Αρνι.
Ο Πουγιολ ειναι ζωντανη ιστορια για την ομαδα, ειναι ο αρχηγος και συμβολο της Barcelona… :respect:Ο Ρομπινιο μπαλα ξερει, αλλα ουτε καλυτερος του Ανρι ειναι και κατα την γνωμη μου δεν ειναι σοβαρος για να παιξει σε μια [SIZE=“5”][SIZE=“4”]ΜΕΓΑΛΗ[/SIZE][/SIZE] ομαδα οπως η Μπαρτσα…
απο sport-fm 
Παίκτης της Μπαρτσελόνα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα παραμείνει ο Κάρλες Πουγιόλ. Ο αρχηγός των «μπλαουγκράνα», του οποίου το συμβόλαιο έληγε το προσεχές καλοκαίρι, θα συνεχίσει να αγωνίζεται στους Καταλανούς μέχρι το 2013, όπως ανακοινώθηκε και επίσημα από την ιστοσελίδα του συλλόγου.
Αξίζει να αναφέρουμε, ότι στην προπόνηση της Μπάρτσα, μόλις μαθεύτηκε το γεγονός, όλοι παίκτες ξέσπασαν σε χειροκροτήματα
Και καλα εκαναν ειναι απο τους λιγους παικτες-σημαιες που εχουν μεινει και ΕΠΡΕΠΕ να μεινει στην Μπαρτσα… Πολυ ευχαριστο νεο…:D:D:D
Αυτά είναι νέα! Ο αρχηγός παραμένει στη θέση του και το death metal επίσης παραμένει στο καμπ νου!
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Δ. Ελευθεράτου:
Οταν ο Κρόιφ έπαιξε τιμής ένεκεν στην εθνική Καταλωνίας?
SportDay / Ελευθεράτος Διονύσης
«Προπονητής στην ομάδα στην οποία λατρεύτηκε ως παίκτης». Αυτονόητη η επισήμανση που συνόδευε το 1988 την είδηση ότι ο Γιόχαν Κρόιφ θα αναλάμβανε την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Τώρα αναλαμβάνει την εθνική ομάδα της Καταλωνίας, αλλά δεν είναι ευρέως γνωστό ένα γεγονός: ότι ο Κρόιφ στα νιάτα του είχε αγωνιστεί ως επίτιμος προσκεκλημένος παίκτης στον… πρόδρομο αυτού του συγκροτήματος. Μιας ομάδας που ναι μεν δίνει μόνο φιλικά παιχνίδια, αλλά η ύπαρξή της είναι σημαντική (ευνόητοι οι λόγοι) για τους Καταλανούς. Αρα και για τον Ολλανδοκαταλανό Γιόχαν!
Την Κυριακή 6 Ιουνίου 1976 ένα παιχνίδι ανάμεσα στην Καταλωνία και την εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης στο «Καμπ Νόου» προσέλαβε πανηγυρικό χαρακτήρα για το τέλος του καθεστώτος Φράνκο ?ο δικτάτορας είχε πεθάνει τον Νοέμβριο του 1975. Προσκεκλημένος στο παιχνίδι εκείνο, πέραν του Κρόιφ, ήταν ο Νέεσκενς, ο άλλος μεγάλος Ολλανδός άσος της Μπάρτσα ?νωρίτερα του Αγιαξ. Ο Νέεσκενς πέτυχε το μοναδικό τέρμα των Καταλανών στο ματς εκείνο, το οποίο έληξε ισόπαλο 1-1. Αν το έπραξαν οι Ολλανδοί που είχαν τη χάρη, δεν θα το έκανε εκείνος που είχε και? το όνομα;
Το καταλανικό εννοείται. Ο Τζόρντι Κρόιφ, γιος του Γιόχαν, αγωνίστηκε εννέα φορές με τα χρώματα της Καταλωνίας, αρχής γενομένης από τον Ιούνιο του 1995. Οπως είναι γνωστό, ο Γιόχαν έδωσε στον γιο του το όνομα του αγίου-προστάτη της Βαρκελώνης, αδιαφορώντας για τη νομοθεσία της δικτατορίας Φράνκο, που απαγόρευε βαπτίσεις παιδιών με ονόματα μη προερχόμενα από την Καστίλη.
Δεκαετίες νωρίτερα ως επίτιμοι προσκεκλημένοι έπαιξαν στην εθνική Καταλωνίας ο Ούγγρος Κουμπάλα και ο Αργεντινός Ντι Στέφανο (προτού καταλήξει στη Ρεάλ). Τον Ιανουάριο του 1955 δύο γκολ πέτυχε ο πρώτος και ένα ο δεύτερος, σε κάποιο σαρωτικό 6-2 της Καταλωνίας επί της Μπολόνια. Ιδια ήταν ανέκαθεν η νοοτροπία της Μπάρτσα: μολονότι έγινε εξαρχής σύμβολο του πόθου των Καταλανών για αυτοδιάθεση, ήταν ομάδα «ανοικτών θυρών». Στηριζόταν σε πολλούς ξένους παίκτες και προπονητές (αναλυτικά στοιχεία παρατίθενται στο βιβλίο «Barca- A People’s Passion» του Jimmi Burns), σε εποχές που κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου αυτονόητο.
Η Μπάρτσα ουδέποτε «έθρεψε» την ιδέα ότι η ξεχωριστή υπόσταση των Καταλανών όφειλε να θεμελιωθεί στην εσωστρέφεια και την ανάδειξη κάποιας υπεροχής «ημέτερων γονιδίων». Εξ ου και οι «παροικίες» που άνθησαν σε αυτήν κατά τη διάρκεια της ιστορίας της (ουγγρική, ολλανδική κ.λπ.). Ενδεικτικό της αλέγρας, εξωστρεφούς νοοτροπίας που χαρακτήριζε την Μπάρτσα από γεννησιμιού της ήταν το? δεύτερο μισό ενός περιστατικού. Διαδραματίστηκε το 1925 και έδωσε τη ευκαιρία στον δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα να απαγορεύσει κάθε δραστηριότητα της ομάδας για έξι μήνες.
Ο Ριβέρα ανήλθε στην εξουσία το 1923. Επί των ημερών του θεσμοθετήθηκε η δυνατότητα της κεντρικής εξουσίας να διαλύει τα όργανα των περιφερειών, επικαλούμενη λόγους «δημόσιας τάξης» και «εθνικού συμφέροντος» (ναι, ξέρω, πολλά θυμίζει!). Επίσης, το καθεστώς Ριβέρα κατήργησε την καταλανική γλώσσα στις δημόσιες υπηρεσίες της Καταλωνίας. Ο κόσμος στη Βαρκελώνη ήταν εξαγριωμένος με όλα αυτά. Το έδειξε στην ανάπαυλα του ημιχρόνου ενός φιλικού παιχνιδιού, που διεξαγόταν την Κυριακή 14 Ιουνίου 1925 στο «Les Corts», το γήπεδο της Μπάρτσα.
Τότε εμφανίστηκε μια μπάντα του Αγγλικού Βασιλικού Ναυτικού και άρχισε να παίζει τον ισπανικό εθνικό ύμνο. Από τις πρώτες νότες τα σφυρίγματα πήγαν σύννεφο. Αμήχανοι οι Αγγλοι έπαιξαν τον εθνικό ύμνο της χώρας τους και το πλήθος επευφημούσε ενθουσιωδώς! Προφανώς οι θεατές θέλησαν να τιμήσουν, είτε τη χώρα προέλευσης της μπάντας, είτε τους Αγγλους προπονητές που είχαν ήδη καθίσει στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, είτε τους αντίστοιχους Αγγλους παίκτες της ομάδας. Πιθανότατα δε όλους (τους προαναφερθέντες) μαζί. Συνάδουν έστω και στο ελάχιστο όλα αυτά τα διαχρονικά χαρακτηριστικά της ομάδας «ανοιχτών θυρών» με τον εθνικισμό και τις βασικές «πρώτες ύλες» του, όπως είναι η καχυποψία και η εχθρότητα προς οτιδήποτε αλλότριο; Αστεία πράγματα.
Κι όμως, όσοι διακηρύττουν ότι επιθυμούν αυτοδιάθεση ή αυτονομία, όσοι υπεραμύνονται της ιδιαίτερης εθνικής και πολιτισμικής τους ταυτότητας, είθισται να προσδιορίζονται ως εθνικιστές. Ενίοτε, δε, προσδιορίζουν και οι ίδιοι έτσι τους εαυτούς τους. Παράδειγμα, το μεγαλύτερο βασκικό κόμμα, το PNV, το οποίο βεβαίως ιδρύθηκε ?και «βαφτίστηκε»? πολλές δεκαετίες πριν, όταν οι όροι δεν είχαν παντού και πάντοτε τις σημερινές τους έννοιες.
Με περισσή ευκολία κυκλοφορούν οι όροι «καταλανικός εθνικισμός», «βασκικός εθνικισμός», «ιρλανδικός εθνικισμός». Αν πρόκειται ή όχι για εθνικισμό, το κρίνει κάθε φορά η πραγματικότητα των πράξεων και των ιδεών ?όχι τα φραστικά «τσουβαλιάσματα» που καταντούν ιδεοληψίες. Αυτό ακριβώς υπενθυμίζει αδιαλείπτως η ?εξαιρετικά γοητευτική, ούτως ή άλλως? ιστορία τής Μπάρτσα.
Ένας μεγάλος παίκτης στον οποίο η Μπάρτσα οφείλει εν πολλοίς το Τσάμπιονς Λιγκ του 2006, κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια πριν 1 εβδομάδα:
Ο κύριος Χένρικ Λάρσον!
1η Νοεμβρίου του 2009 και η Έλφσμποργκ αντιμετωπίζει την Χέλσινμποργκ για το σουηδικό πρωτάθλημα. Πόσο μπορεί όμως να απασχολεί αυτό κάποιον, πέραν του στοιχηματικού ενδιαφέροντος; Κι? όμως η συγκεκριμένη αναμέτρηση έχει ξεχωριστή σημασία για τους Σουηδούς -και όχι μόνο- φιλάθλους, καθώς πρόκειται για το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Χένρικ Λάρσον! Το www.sport-fm.gr θυμάται την πορεία του μεγάλου επιθετικού από την αρχή μέχρι και το τέλος της. Ενός ανθρώπου που κύριος ήρθε και κύριος φεύγει από το χώρο του ποδοσφαίρου.
Γράφει ο Βαγγέλης Αυγουστής
Ο «Χένκε» (όπως είναι το παρατσούκλι του) είχε γνωστοποιήσει την απόφαση του να αποχωρήσει από τις 20 Οκτωβρίου και ήθελε ο τελευταίος του αγώνας να είναι με τoν σύλλογο στον οποίον ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά.
Για κάθε ποδοσφαιριστή είναι δύσκολο το ποδοσφαιρικό «αντίο», αλλά όπως είπε ο Λάρσον: «Είμαι 100% βέβαιος για την απόφασή μου. Είμαι πλέον 38 ετών. Έζησα πολλά και θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια».
Και όταν λέει όλους, ο Σουηδός εννοεί από την πρώτη ομάδα του (την Χόμπαμποργκ στην οποία βρισκόταν από έξι χρονών) μέχρι την τελευταία (Χέλσινμποργκ). Γεννημένος στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971, ο ίδιος δεν περίμενε ότι θα έφτανε σε σημείο να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο του Champions League με την Μπαρτσελόνα το 2006. Κι αυτό γιατί μέχρι τα 13 του οι προπονητές τον χρησιμοποιούσαν για να κουβαλάει τα νερά και τις μπάλες στις προπονήσεις. Δεν περίμενε ότι είχε μέλλον στο χώρο του ποδοσφαίρου και γι? αυτό τον λόγο δούλευε παράλληλα σε αποθήκες, κουβαλώντας εμπορεύματα, πακετάροντας κιβώτια με φρούτα και λαχανικά. Ζώντας σε μια χώρα που το λαοφιλέστερο άθλημα είναι το ice ? hockey, δεν ήθελε και πολύ να πει «αντίο» το ποδόσφαιρο. Αλλά δεν είναι άνθρωπος που τα παρατάει. Το απέδειξε και αργότερα στους δύο σοβαρότατους τραυματισμούς που είχε.
Σημαντικό ρόλο βέβαια σε αυτό, έπαιξε ο προπονητής Μπεντ Πέρσον, που φρόντισε να του επανεφέρει τον ενθουσιασμό για την μπάλα και τον προβίβασε στα 16 του στην πρώτη ομάδα, ενώ ένα χρόνο αργότερα έπαιξε για πρώτη φορά στην τρίτη κατηγορία της Σουηδίας.
Συνεσταλμένος από μικρός, ο Λάρσον σκεφτόταν πολύ το μέλλον του. Τα προσωπικά του… ζητήματα τακτοποιήθηκαν μόλις σε ηλικία 19 χρονών όταν και παντρεύτηκε τη Μαγδαλένα (απέκτησαν στη συνέχεια δύο παιδιά, τον Τζόρνταν (1997) και την Τζανίς (2002)).
Πλέον, προτεραιότητα του ήταν η οικογένεια και η καλύτερη οικονομική κατάσταση. Περισσότερα λεφτά έβγαζε στις αποθήκες και εκεί είχε επικεντρωθεί το ενδιαφέρον του. Μια μέρα όμως του τηλεφώνησε ένας φίλος του που είχε γνωριμίες με ανθρώπους της ημι-επαγγελματικής τότε Χέλσινμποργκ και τον πήγε στις ακαδημίες του συλλόγου.
Σε ηλικία 21 ετών πλέον, ο Λάρσον δέχθηκε να υπογράψει συμβόλαιο ύψους 300 λιρών το μήνα (περίπου 450 ευρώ σήμερα) δίχως κανένα επιπρόσθετο μπόνους. Ήταν ένα παραπάνω εξτρά εισόδημα. Όμως, τα πράγματα πήγαν απροσδόκητα καλά?
Πέτυχε 34 γκολ στην πρώτη του χρονιά και ήταν από τους «υπεύθυνους» που η ομάδα του προβιβάστηκε στην Πρέμιερ Λιγκ της Σουηδίας, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια. Στα δύο χρόνια που αγωνίστηκε με την μεγάλη ομάδα της πόλης, βρήκε 50 φορές δίχτυα σε 56 παιχνίδια.
Ο Λάρσον δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στα στενά όρια της πόλης του. Η μεταγραφή ήρθε το καλοκαίρι του 1993 και ήταν λίγο επεισοδιακή. Κι αυτό γιατί ενώ είχε συμφωνήσει προφορικά με τη Γκρασχόπερς έβαλε την υπογραφή του τελικά σε συμβόλαιο που του πρότεινε η Φέγενορντ.
Τα 400.000 ευρώ που του προσέφερε η Ολλανδική ομάδα ήταν αρκετά για να κάνουν τον Σουηδό να αλλάξει γνώμη και να μετακομίσει την χώρα της τουλίπας. Δείγμα της ευγνωμοσύνης που είχε για την Χέλσινμποργκ, το ότι ζήτησε να μείνει μέχρι τον Νοέμβριο στην Σουηδία, προκειμένου να βοηθήσει την πρώην ?πλέον- ομάδα του να αποφύγει τον υποβιβασμό.
Τα πράγματα όμως δεν είχαν την κατάληξη που θα περίμενε όταν έβαζε την «τζίφρα» του στο συμβόλαιο με τους Ολλανδούς. Δεν είχε καλή πρώτη σεζόν, και τη δεύτερη είχε προβλήματα με τον προπονητή της ομάδας. Είχε χάσει τον ρόλο του (άλλες φορές αγωνιζόταν ως δεξί ή αριστερό εξτρέμ, άλλες ως χαφ) και μην αντέχοντας την κριτική των media για την επιθετική δυστοκία του έψαξε να βρει τρόπο να αλλάξει ποδοσφαιρική στέγη. Εκμεταλλευόμενος έναν όρο στο συμβόλαιο του (που έλεγε ότι αν κατέθετε 1 εκατ. ευρώ θα μπορούσε να πάρει την ελευθέρας του) αποδεσμεύτηκε μετά κόπων και βασάνων (το θέμα πήγε στα δικαστήρια) από τον σύλλογο, έχοντας ως παρακαταθήκη μια σχετικά πενιχρή στατιστική, με 26 γκολ σε 101 αγώνες.
Στις 28 Ιουλίου του 1997 υπέγραψε στην ομάδα που θα του άλλαζε τη ζωή, την Σέλτικ. Στην πρώτη του χρονιά, τα έκανε όλα ανάποδα. Στο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα έδωσε? ασίστ στον Τσικ Τσάρνλεϊ της Χιμπέρνιαν που σκόραρε και κέρδισε την Σέλτικ με σκορ 2-1, ενώ έβαλε αυτογκόλ στο πρώτο του ευρωπαϊκό ματς. Πέτυχε ωστόσο 16 γκολ και οι «Κέλτες» κατακτούν το πρωτάθλημα έπειτα από εννέα χρόνια ξηρασίας.
Την περίοδο 1998-99 βρήκε το δρόμο προς τα δίχτυα 39 φορές σε Σκωτία και Ευρώπη. Ανακηρύσσεται καλύτερος παίκτης στη Σουηδία, αναγκάζοντας την ομάδα να του ανανεώσει το συμβόλαιο για τέσσερα χρόνια ακόμη ενώ πλέον αποτελούσε και το αγαπημένο παιδί της εξέδρας.
Την επόμενη σεζόν (1999-00) και ενώ έχει πετύχει 7 γκολ σε 7 αγώνες, τραυματίζεται σοβαρά στον αγώνα με τη Λιόν (στη Γαλλία) για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ (21 Οκτωβρίου). Ο Σουηδός έσπασε το πόδι του σε δύο πλευρές. Πολλοί τότε έκαναν λόγο για πρόωρο τέλος, αλλά ο Λάρσον όχι μόνο επέστρεψε (έπειτα από εφτά μήνες), αλλά πραγματοποίησε το 2001 την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, κατακτώντας το «χρυσό παπούτσι». 35 γκολ στο πρωτάθλημα, συνολικά 53 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις.
Η άτυχη στιγμή του Χ. Λαρσον
Εκπληκτική σεζόν και η επόμενη για τον «Χένκε» που οδήγησε την Σέλτικ στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, απέναντι στην Πόρτο. Ο Λάρσον έκανε ότι μπορούσε στον τελικό, πέτυχε δύο γκολ, αλλά η ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο πήρε τελικά το τρόπαιο, κερδίζοντας με 3-2. Έμεινε για πάντα στην καρδιά των «καθολικών» με τα 242 τέρματα στους 315 αγώνες που έπαιξε. Πέτυχε τα περισσότερα γκολ στην Ευρώπη με φανέλα Βρετανικής ομάδας, αλλά είχε ολοκληρωθεί ο κύκλος του στην ομάδα και έπρεπε να ψάξει κάτι άλλο. Αυτό το «άλλο» ήταν η Μπαρτσελόνα.
Με την ολοκλήρωση της σεζόν 2003-04 υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τον Καταλανικό σύλλογο με οψιόν ανανέωσης από την πλευρά του Ισπανικού συλλόγου για ένα ακόμη χρόνο. Στον αγώνα όμως κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης υπέστη το δεύτερο σοβαρό τραυματισμό στην καριέρα του. Παρότι δεν αγωνίστηκε σε ένα μεγάλο αριθμό αγώνων, οι «μπλαουγκράνα» του ανανέωσαν το συμβόλαιο για ακόμη μία χρονιά και εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι δεν λάθεψαν.
Ο Σουηδός βοήθησε ώστε η ομάδα να φτάσει στην κατάκτηση του Champions League απέναντι στην Άρσεναλ το 2006. Πλέον, είχε ολοκληρωθεί ως ποδοσφαιριστής. 13 γκολ μόλις με τη φανέλα της «Μπάρτσα» (σε 53 συμμετοχές) αλλά με τέσσερα μετάλλια παρακαταθήκη. Δύο ως πρωταθλητή Ισπανίας, ένα ως κάτοχος του Σούπερ Καπ Ισπανίας και ένα ως πρωταθλητή Ευρώπης σε συλλογικό επίπεδο.
Τον Ιανουάριο του 2006 ο Χένρικ Λάρσον ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την Μπαρτσελόνα στο τέλος του χρόνου, για να κλείσει την καριέρα του στην Χέλσινμποργκ. Όπερ και εγένετο με τον Σουηδό να βοηθάει την ομάδα να βγαίνει στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Τη περίοδο εκείνη όμως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που είχε ανάγκη από επιθετικούς, προσέγγισε τoν 36χρονο τότε επιθετικό και πέτυχε τον δανεισμό του για περίπου δύο μήνες (από την 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 12 Μαρτίου του 2007) όταν και θα έπρεπε να επιστρέψει για τις αγωνιστικές υποχρεώσεις της Χέλσινμποργκ. Ο «Χένκε» αγωνίστηκε μόλις σε 7 παιχνίδια της Πρέμιερ Λιγκ (σκόραρε μόνο μία φορά) αλλά βοήθησε σημαντικά τους «κόκκινους διαβόλους» σύμφωνα με τον Άλεξ Φέργκιουσον. Γι? αυτό κιόλας ζήτησε έξτρα μετάλλιο από την αγγλική ομοσπονδία για να το δώσει στον Λάρσον.
Παρά τις προτάσεις για να συνεχίζεται ακόμα σε υψηλό επίπεδο (από αγγλικές ομάδες αλλά και την Πόρτο), ο Σουηδός ήταν αποφασισμένος να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στην ομάδα που τον ανέδειξε και επέστρεψε οριστικά, στην Χέλσινμποργκ. Αυτή η στιγμή, 1/10/2009, έφτασε!
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ:
ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
Κύπελλο Ολλανδίας τις σεζόν 1993-94 και 1994-95
Πρωτάθλημα Σκοτίας τις σεζόν 1997-97, 2000-01, 2001-02 και 2003-04
Λιγκ Καπ Σκοτίας τις σεζόν 1997-98 και 2000-01
Κύπελλο Σκοτίας τις σεζόν 2000-01 και 2003-04
Πρωτάθλημα Ισπανίας τις σεζόν 2004-05 και 2005-06
Σούπερ Καπ Ισπανίας τη σεζόν 2005-06
Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 2005-06
ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
«Χρυσό παπούτσι» τη σεζόν 2000-01
- Το 2004 η Σουηδική Ομοσπονδία τον ανακήρυξε ως τον καλύτερο Σουηδό ποδοσφαιριστή των 50 τελευταίων χρόνων. Παρότι είχε πάρει την απόφαση να αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα, επέστρεψε για το Euro του 2004 ύστερα από παραινέσεις του προέδρου της ΟΥΕΦΑ, Λέναρντ Γιόχανσον και του πρωθυπουργού της Σουηδίας, Γκοραν Περσον. Μάλιστα, σκόραρε 3 φορές σε 4 παιχνίδια και οδήγησε την ομάδα του στα προημιτελικά, όπου και αποκλείστηκε στα πέναλτι από τη Γερμανία. Με τη φανέλα της εθνικής έχει αγωνιστεί σε 88 παιχνίδια και έχει σκοράρει 34 φορές, ενώ ήταν και στην αποστολή των Σκανδιναβών στο Euro 2008 που έγινε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας.
*Η παρουσία του στη Σκωτία ήταν τόσο έντονη που ενέπνευσε τη συγγραφή δύο βιβλίων. «You are my Larsson» από τους Μαρκ Γκουίντι και Γιούινγκ Γκράχαμ με 153 σελίδες και το «Χένρικ Λάρσον: Μια σεζόν στον παράδεισο», που πρόκειται για βιογραφία γραμμένη από τον Μαρκ Σιλβέστερ σε 192 σελίδες.
- Όταν ανακοίνωσε την απόφασή του να φύγει από την Μπαρτσελόνα, ο Ροναλντίνο τόνισε για τον Σουηδό: «Ο σύλλογος χάνει έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή. Εγώ χάνω έναν σπουδαίο φίλο. Είναι φανταστικό να παίζω δίπλα του. Δεν προσπάθησα να του αλλάξω γνώμη».
- Το Μάιο του 2006 τιμήθηκε με τον τίτλο του Member of the Order of the British Empire στο όνομα της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ για την προσφορά του στο βρετανικό ποδόσφαιρο. «Είναι μεγάλη τιμή να αναγνωρίζεσαι για τις υπηρεσίες σου στο ποδόσφαιρο μακριά από την πατρίδα σου».
Από τα αφιερώματα του sportfm.gr
Αντιο μεγαλε παιχτη !
Αντιο παικταρα και σε ευχαριστουμε για οσα προσφερες στην Μπαρτσα και γενικα στο ποδοσφαιρο. Ποδοσφαιριστες με τετοια αισθηση του γκολ σπανιζουν…:respect:
Χάνει Ίντερ ο Μέσι, αμφίβολος και για Ρεάλ!
Αστα να πανε, σε 2 απο τα σημαντικοτερα ματς της χρονιας εξω ο Μεσι? Τεραστια απωλεια, ακομα και για την Μπαρτσελονα…
Ο Messi τελικά ίσως παίξει ακόμα και με Inter. :!:
Μακαρι…
ΕΤΣΙ ρε ομαδάρα όμορφα και ωραία στους 16 και χωρίς Μέσι.
Ο Πέδρο εξελίσσεται σε μεγάλη λατρεία!
Παρα τις απουσιες μπαλαρα κατα διαστηματα η Μπαρτσα, πατησε κατω την ανημπορη να αντιδρασει Ιντερ… Αρχισαν να παιρνουν μπρος και με νικη και την Κυριακη ποιος την σταματαει? FORZA BARCA=D>
ΩΡΑΙΟΣ ο Λεάνης!
Στηρίξτε-διαδώστε Μπάρτσα
SportDay / Λεάνης Μιχάλης
O ιταλικός Τύπος το γύρισε στην πλάκα. «Της έπεσε πολλή αυτή η Μπάρτσα της Ιντερ», γράφουν για να διασκεδάσουν! Το βράδυ στην ανασκόπηση των παιχνιδιών οι Ιταλοί έκαναν χάζι με τον Μουρίνιο. Είχαν καταγράψει τις αντιδράσεις του κατά τη διάρκεια του ματς και τις σχολίαζαν. Ενας Μουρίνιο αμήχανος και σαστισμένος με αυτό που έβλεπε. Πού και πού σηκωνόταν, πήγαινε να φωνάξει, αλλά δεν το τολμούσε, μετά σήκωνε το χέρι του να δείξει κάτι και έμενε σε αυτή τη στάση να χαζεύει στο πουθενά.
«Για να διορθώσει ή να υποδείξει κάτι, θα έπρεπε πρώτα να πάρουμε την μπάλα», σχολίασε ένας καλεσμένος στο στούντιο και είχε απόλυτο δίκιο. Την ίδια ώρα ο Γκουαρντιόλα καθόταν στον πάγκο φρεσκαδούρα. Λες και δεν αγωνιζόταν η ομάδα του. Του αξίζουν συγχαρητήρια, διότι αυτή η ομορφιά είναι δικό του δημιούργημα. Χαίρεσαι να τη βλέπεις. Η Μπάρτσα είναι η μόνη ?πραγματικά η μόνη- ομάδα στην ποδοσφαιρική πιάτσα που κάθεσαι άνετα να δεις ένα παιχνίδι της γνωρίζοντας το σκορ.
Με οποιαδήποτε άλλη για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να σ’ έχει παρατήσει η γυναίκα σου ή η γκόμενά σου και οι φίλοι σου να σ’ έχουν προειδοποιήσει ότι «κουφάλα, αυτή τη φορά μόνος σου θα το περάσεις το μαρτύριο», για να καθίσεις να παρακολουθήσεις μετά τα μεσάνυχτα ολόκληρο το παιχνίδι γνωρίζοντας το σκορ.
Δεν ξέρω ούτε και γουστάρω να μπω σε λεπτομέρειες. Αν η φετινή Μπάρτσα είναι καλύτερη από την περσινή ή αν η προσθήκη κάποιων παικτών τη βοήθησε να γίνει πιο ουσιαστική ή πιο παραγωγική. Αυτό που βλέπω εγώ με τα ματάκια μου, που ώρες ώρες δεν φτάνουν για να διασκεδάσω, είναι ότι σε πολλές φάσεις δεν σου φτάνουν ούτε πέντε ριπλέι για να χορτάσεις το θέαμα που προσφέρουν αυτοί οι ποδοσφαιριστές.
Ξέρω, επίσης, πως όταν την παρακολουθώ, μετά κλείνω την τηλεόραση πλήρης. Οτιδήποτε κι αν δω μετά είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα με χαλάσει. Βρείτε μου μια ομάδα που θα λείπουν από την ενδεκάδα της παίκτες όπως ο Ιμπραΐμοβιτς και ο Μέσι, ικανή όχι να πάρει ένα θετικό αποτέλεσμα -σιγά το κατόρθωμα-, αλλά η απόδοσή της να κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα. Να είναι δηλαδή σε θέση να ανταποκριθεί στα ρετιρέ των στάνταρ που η ίδια έθεσε χωρίς τα πρώτα της βιολιά. Καμία, μα καμία δεν μπορεί να το πετύχει, ούτε και να το φανταστεί.
Η Μπάρτσα -γερή και καλοτάξιδη, όπως έλεγαν κάποτε οι θαλασσόλυκοι- βάζει πλώρη για κάτι απίθανο στις μέρες μας, στις μέρες του Τσάμπιονς Λιγκ. Να είναι η πρώτη που θα κατακτήσει (στην κυριολεξία θα κατακτήσει) για δεύτερη συνεχή χρονιά την ασήκωτη «κούπα». Δώρο θα μας κάνει και όσοι παραπονεθούν συγγνώμη, αλλά είναι άμπαλοι. Ο Γκουαρντιόλα έχει καταλάβει ήδη της ζωής του το παιχνίδι, αλλά κυρίως της ομάδας που έχει την τιμή να κοουτσάρει.
Δεν προσπάθησε να την αιχμαλωτίσει σ’ ένα πλάνο ή στις προπονητικές του εμμονές, αλλά, αφήνοντας τα ποδοσφαιρικά αυτά μυαλά να εκφραστούν ελεύθερα, «κέντησε» επάνω τους το πλάνο που θα τους ταιριάξει γάντι. Πρώτοι πάνω στην μπάλα και αδιάκοπη κίνηση στον αγωνιστικό χώρο.
Αυτό είναι το σύνθημά του! Το πρώτο γκολ εναντίον της Ιντερ που πετυχαίνει ο Αγιος Πέντρο των Ακαδημιών αποδεικνύει ότι στον αιώνα τον άπαντα κάθε σύστημα, όσο καλά μελετημένο και αν είναι, όσο κι αν εφαρμόζεται από μεγάλους ποδοσφαιριστές, θα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην ελεύθερη και δημιουργική έμπνευση παικτών που έχουν μάθει να παίζουν και να ψυχαγωγούν.
το ζωο ο κριστιανο,εκανε δηλωση,λεγοντας οτι ‘‘η μπαρτσελονα εχει αρκετα καλη ομαδα,αλλα δε θα διαλεγα κανεναν απο τους παικτες της για να παιζει στη ρεαλ’’.ας τον μαζεψει καποιος δεν ξερει μπαλα ο ανθρωπος