Basketball ή αλλιώς "μπάσκετ ω ρε"

…κάτι πάει να γίνει και να σωθεί ο Πανιώνιος…εγγρίθηκε η εγγυξτική 100.000 του Λιανού και πια μπορεί να γίνει το θαύμα:):!:

Δεν ξέρω ποιος βλέπει τελικό προκριματικών ευρωλίγκας αλλά μιλάμε για απίθανο ρεσιτάλ από τον 34χρονο Άντερσεν.

Επίσης το μούσι του Σανικίτζε μαζί με του Καϊμακόγλου αρκούν για να πλέξει κανείς πουλόβερ.

Ζητά την κατακύρωση του ματς ο ΟΣΦΠ!

Ενταξει αυτα ειναι καραγκιοζιλικια. Λεω να τους χαρισουμε κυπελλο και πρωταθλημα να μη κλαινε τα παιδια.

ΜΑΚΑΡΙ να τους δωσουν ΜΑΚΑΡΙ! Η μεγιστη ηττα του γαυρου θα ειναι

Να τους το δώσουν, συμφωνώ. Και την επόμενη φορά που θα πει κι ο Τράκης “την επόμενη φορά όχι επεισόδια για να πανηγυρίζουμε μαζί τέτοιες στιγμές”, να γελάσουν και τα λάβαρα.

Εμείς να τις πανηγυρίζουμε, εσένα να σε πάνε στη μάνα σου κρύο γαμημένε πρέζακα.

Ψιλοαδιαφορο, αλλα δε θα αφηνε κανεις να γινει οτιδηποτε ενδιαφερον στο μπασκετ της χωρας. :wink:

http://www.superbasket.gr/permalink/264862.html

"Στα 88 χρόνια Ιστορίας του Π.Α.Ο.Κ. δεν του χαρίστηκε τίποτα. Όλοι οι τίτλοι του συλλόγου μας κατακτήθηκαν μέσα στο παρκέ και στο χορτάρι, με την αγωνιστική μας ανωτερότητα και την ηθική μας υπερηφάνεια.

Αντιθέτως, αμέτρητες είναι οι φορές που με ύπουλα και δόλια μέσα, το αθλητικό παρακράτος στέρησε από τον Π.Α.Ο.Κ. τίτλους και διακρίσεις σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, που σε συνθήκες ισονομίας και 50-50 δεν θα τους έχανε ποτέ.

Η απόφαση των διαιτητών να διακοπεί οριστικά το σαββατιάτικο ?ντέρμπι? με τον συμπολίτη είναι γελοία και απαράδεκτη. Ειδικά όταν σε αντίστοιχα παιχνίδια των αιωνίων της Αθήνας γίνονται αίσχη και σπάνια οι διαιτητές τολμούν να διακόψουν τον αγώνα. Συνήθως μετά από μερικά ?φωνήεντα? εκτός κάμερας, συνεχίζουν τη δουλίτσα τους σαν να μη συνέβη το παραμικρό.

Η διακοπή του συγκεκριμένου αγώνα και η υπέρ της ομάδας μας κατοχύρωση του, προσβάλλει τις αξίες του συλλόγου μας και μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Εμείς τον συμπολίτη θέλουμε και μπορούμε να τον κερδίζουμε μέσα στο γήπεδο και όχι στα χαρτιά. Απαιτούμε το ματς να συνεχιστεί από το σημείο που διακόπηκε και να ολοκληρωθεί κανονικά.

Υ.Γ. Νίκες στα χαρτιά και ενστάσεις επί ενστάσεων ταιριάζουν σ? άλλους. Όχι στον Π.Α.Ο.Κ.

Μετα τιμής,

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΦΙΛΩΝ Π.Α.Ο.Κ.".

[COLOR="#FFFFFF"]…[/COLOR]

Ενδιαφέρον ψήφισμα. Πολύ κοντά σε αυτά που θα έλεγα κι εγώ πανω κάτω ειδικα για την πρωτη δεκάδα.

Ο σκουντής τόσο χαμηλά τον ΔΔ; :open_mouth:

το πουτανακι του ΔΔ ειναι ο Χατζηβαζελιου οχι ο βαλτοαγοριμου, μη μπερδευεσαι

:bow2: :bow2: :bow2: :bow2:

Για πάντα στις καρδιές μας μεγάλε

Μπράβο σου ChrisP που το ανέφερες.
Πολύ μεγάλος αθλητής αλλά δυστυχώς πολύ παράξενος άνθρωπος. Φυσικά δεν τον γνωρίζαμε προσωπικά για να γνωρίζουμε τι τον οδήγησε σε αυτήν την μακροχρόνια εξάρτηση από αλκοόλ και ναρκωτικα αλλά οπωσδήποτε αν είχε το σθένος να επιβληθεί στον εαυτό του θα ήταν ένας παίκτης της αξίας του. Robinson, του Webber, του Malone. Ίσως βέβαια αν οι καταχρήσεις του δεν τον πετούσαν εξω από το ΝΒΑ να μην τον βλέπαμε ποτέ στα ελληνικά παρκέ…
Κοιτάζοντας το αθλητικό του βιογραφικό πάντως μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι έπαιζε μέχρι τα 42 του!
R.I.P.

Τον έφαγαν οι καταχρήσεις…
Θα τον θυμόμαστε για τον πιο αγχωτικό τελικό, το '93…

R.I.P. , για παντα στις καρδιές μας Ρόϋ Τάρπλεϊ

O Τάρπλεϊ όταν ήταν στις καλές του δεν παιζόταν από κανέναν αντίπαλο στην Ευρώπη. Ήταν από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο τεσσάρι, που δεν δίσταζε να σουτάρει και κάποια τρίποντα (βοηθούμενος και από το ότι η γραμμή εδώ ήταν στα 6.25).

Τις φορές βέβαια που ήταν στραβώμενος και κατέβαζε τελάρα μπύρες μπορούσε να καταστρέψει το παιχνίδι, όπως σε ένα εντός έδρας με τη Λιμόζ αν θυμάμαι σωστά και βέβαια στον τελικό του Τελ Αβίβ (στον ημιτελικό πάλι είχε κάνει θαύματα).

Αν έμενε στην ομάδα και το 94/95 αντί του Βολκόφ (παιχτάρα αλλά ο τραυματισμός του στα μισά τον εξαφάνισε) μπορούσαμε πιστεύω να κοιτάξουμε στα μάτια τη Ρεάλ στον τελικό.

απλά θεός, παιδικός ήρωας.

Ο αντίπαλος που φοβήθηκα, άρα και έβρισα, άρα και σεβάστηκα περισσότερο απ’ όλους, μ’ αυτή την αλλόκοτη οπαδική λογική, ήταν με διαφορά από τον επόμενο ο Ρόι Τάρπλεϊ. Κορυφαία ανάμνηση το ματς που είχε μείνει στον πάγκο με ενδυμασία Αιθίοπα φύλαρχου και κολιέ γκάνγκστα, σε ένα θολό ΠΑΟΚ-Άρης. Παικταράς, αλάνι, μορφή.
Καλό Παράδεισο, Ρόι Τάρπλεϊ, από εμάς που μάθαμε να σεβόμαστε τον αντίπαλο που έκανε πιο συναρπαστικό το παιχνίδι και πιο ηρωική κάθε νίκη.

[COLOR="#FFFFFF"]…[/COLOR]

Μεγάλος παίχτης, τεσσαροπεντάρι με αλτικότητα, πλαστικές κινήσεις κοντά στο καλάθι, εξαιρετικό σουτ από μέση απόσταση, ικανοποιητικό τρίποντο και πρωτοφανή ικανότητα στον χειρισμό της μπάλας για το ύψος του (κάτι coast to coast μετά από αμυντικό ριμπάουντ έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου). Αν δεν είχε το θέμα με τα ναρκωτικά και την αποβολή του από το NBA, θα ήταν σίγουρα στη Βαρκελώνη το '92 (στη θέση του Λέτνερ το πιο πιθανό). Στον Άρη έκανε σούπερ εμφανίσεις τουλάχιστον μέχρι τη μέση της σεζόν, ενώ στον Ολυμπιακό το παιχνίδι του ήταν πιο ισορροπημένο αλλά αρκετά υψηλού επιπέδου. Χάιλάιτ το κάρφωμα στα μούτρα του Σαμπόνις με το γόνατο σε ορθή γωνία στο ματς του ΣΕΦ, τα συνεχόμενα εύστοχα τρίποντα του απέναντι στην Μπάκλερ σε αντιδιαστολή με τα επιθετικά φάουλ που του σφύριζαν οι διαιτητές και η ματσάρα με τον Παναθηναϊκό τηντελευταία αγωνιστική της ρέγκιουλαρ σήζον που θα έκρινε την πρώτη τριάδα για τα πλέι οφ καμιά δεκαριά μέρες πριν τον ημιτελικό του Τελ Αβίβ. Χειρότερη στιγμή του ο τελικός με την Μπανταλόνα, βασικός υπεύθυνος για την ήττα μαζί με τον Ιωαννίδη.

Το δίδυμο ξένων που έφτιαξε μαζί με τον Ζάρκο Πάσπαλ, μπορεί να συγκριθεί σε αριθμούς, κυριαρχία και μέταλλο μόνο με το αντίστοιχο των Μποντιρόγκα και Ράτζα στον Παναθηναϊκό.

Ποτέ δεν τον ξεπέρασα και πάντα είχα την απορία πως θα εξελισσόταν χρονιά αν έμενε κι την επόμενη σεζόν μαζί με τον Έντι Τζόνσον.

Καλό ταξίδι μεγάλε Ρόι.

…μεγάλος παίκτης μεγάλη καρδιά…καλό ταξίδι Ρόι