Ο λόγος ύπαρξης που μπορεί να έχει ένα μουσικό αφιέρωμα είναι να περιγράψει μια σκηνή, μια δεκαετία, μια χώρα, ένα σύμπλεγμα από μπάντες με κοινά μέλη ή παρεμφερή ιδεολογία κάτι με συνοχη τέλος πάντων.
Όχι ένα name-dropping με αφορμη μια τελείως ασαφή πρόταση -τι πάει να πει μπλακ μέταλ για μη-μπλακμεταλλάδες;
Είναι σκόπιμη η δημιουργική ασάφεια~!
Σοβαρά τώρα, είναι εντελώς διαφορετικός ο τύπος του αφιερώματος που περιγράφεις στην πρώτη παράγραφο και εντελώς διαφορετικός ο δεύτερος. Ο δεύτερος δεν διεκδικεί κάποια σοβαρότητα, δεν ισχυρίζεται καμία σπιθαμή πληρότητας, ούτε ευαγγελίζεται ενημέρωση ή αρχειακού χαρακτήρα αξία. Όπως είπα, είναι απλά μια αναίσχυντα ασαφής αφορμή για να θυμηθούμε ωραίες μουσικές ή να τις διαδώσουμε σε όποιον δεν τις ξέρει ή να αποτελέσει μια αφορμή για συζήτηση είτε από κάποιον αδαή, είτε από κάποιον ειδήμονα. Μπορεί αυτού του τύπου τα αφιερώματα να μην λένε τίποτα σε ορισμένους αναγνώστες γενικά -και ακόμα ειδικότερα σε κάποιον που έχει εντρυφήσει τόσο που να του μοιάζει σαν αφιέρωμα “heavy metal δίσκοι για μη χεβιμεταλλάδες” από κάποιον που ακούει μπουζούκια και μέταλ. Ολα αυτά δεκτά, το θέμα όμως είναι πως σαφώς και έχει λόγο ύπαρξης. Αρκούσε να έχει μόνο από τη μεριά του πομπού ή μόνο του δέκτη, εν προκειμένω όμως έχει και από τις δύο και το περίμεναμε και γι’ αυτό και το φτιάξαμε.
Ως αναγνώστης τέτοια ‘αφιερώματα’ (ή άρθρα ή κείμενα ή λίστες, πες τα όπως θες) τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα και ως δημιουργός τα βρίσκω διασκεδαστικά να τα φτιάχνω. Δεν υποκαθιστούν τα υπόλοιπα σαφώς. Επίσης, όπως είχα πει παλιά, πιστεύω πως οι μπακαλίστικες γενικεύσεις είναι αυτές που πάντα θα αποτελέσουν έναυσμα για τις σωστές εις βάθος αναλύσεις. Η ερώτησή σου “τι πάει να πει μπλακ μέταλ για μη-μπλακμεταλλάδες;” -είτε είναι χαζή δήλωση είτε όχι- σε εποχές ακμής του φόρουμ θα είχε γίνει μια ωραία κουβέντα μεταξύ 4-5 ατόμων.
Αμφιβάλλω ότι θα γινόταν ωραία κουβέντα, αρχικά θα πεταγόταν ο “ελιτιστής” να πει ότι το “Χ δεν είναι μπλακμέταλ”, μετά θα ερχόταν ο “ανοιχτόμυαλος” να κατηγορήσει τον “ελιτιστή” για ελιτισμό, στην συνέχεια θα είχαμε τον overall μουσικόφιλο να μας δηλώνει “παιδιά μην ασχολείστε με ταμπέλες, όλα μουσική είναι” για να καταλήξουμε στην υπέρτατη φράση όλων των εποχών, δηλαδή “γούστα είναι αυτά!”. Και κάνα-δυο ποστ που είχαν όντως κάτι να πουν θα χάνονταν μέσα στην παραπάνω στιχομυθία.
Από κει και πέρα εμένα μου φάνηκε ανούσιο, το ανέφερα, με ρώτησες γιατί και απάντησα. Τώρα ν’ αρχίσω να διαμαρτύρομαι για επιλογές μου φάνηκε εξίσου ασήμαντο, οπότε έμεινα στα βασικά.
Εδιτ: αν ειναι να συνεχίσει το κόνσεπτ πάντως, θα έψηνα ένα γκλαμ/πόζερ για μη ποζεράδες.
Chrisp, νομίζω ότι είσαι λίγο άδικος. Για μένα παράδειγμα, το αφιέρωμα είναι χρήσιμο. Δεν μου αρέσει το κλασικό μπλακ, οπότε με βοηθάει να ψαχτώ με αυτό το παρεμφερες στυλ. Πχ οι arcturus μου αρέσουν πολύ.
Οι ARCTURUS μπορεί να σ’ αρέσουν, αλλά στους 20 δίσκους δεν υπάρχει οτιδήποτε κοντά σε αυτούς (ίσως σε ενδιαφέρουν οι VULTURE INDUSTRIES btw).
Επίσης δεν υπάρχει κάποιο “παρεμφερές στυλ” που να διακατέχει τις επιλογές αυτές. Μέσα υπάρχει κλασικό νορβηγικό μπλακμέταλ (“Filosofem”, “Bergtatt”), “πειραγμένο” νορβηγικό μπλακμέταλ (“Min Tid…”, “HEart…”, “Written In Waters”), post-something/ατμοσφαιρικός ήχος με ουρλιαχτά, ο αχταρμάς των SIGH, το progressive των τωρινών ENSLAVED (ούτε καν “Monumension”, “Below The Lights” δηλαδή), cascadian, το “Journey’s End” κτλ.
Πολύ περισσότερο νόημα θα είχε τώρα που βγήκε το νέο DEAFHEAVEN και κάνει ντόρο να γίνει ένα δομημένο αφιέρωμα σε αυτόν τον ήχο (άσχετα αν μου αρέσει εμένα ή όχι) που να περιλαμβάνει τις απαρχές, το breakthrough και να φτάνει μέχρι λιγότερο συζητημένα (αλλά πολύ αξιόλογα) ονόματα όπως οι CAΪΝΑ πχ.
Από κει και πέρα εντάξει, κάθε λίστα μπορεί να γίνει αφορμή για “ψάξιμο” είτε είναι μπλακμέταλ για μη-μπλακμετάλλαδες είτε indie για θράσερς είτε δίσκοι με 9 γράμματα στον τίτλο τους. Και κάθε λίστα μπορεί να γίνει αντικείμενο κριτικής επίσης.
Εμένα πάντως μου φάνηκε ότι η επιλογή του… My Angel από Arcturus ήταν το εντυπωσιακότερο αυτογκόλ που έχω διαβάσει σε μουσικό κείμενο εδώ και πολύ καιρό.
Ρε σεις, πείτε ότι κάποιος ανέπαφος αρχίζει να διαβάζει το αφιέρωμα, ανοίγει σιγά-σιγά κάποια λινκς, γουστάρει και συνεχίζει έτσι μέχρι το τέλος… βάλτε εκεί πέρα το Aspera να τονε φτιάξετε τον άνθρωπο, τι του δίνετε τα καψουροτράγουδα του Marius, ήμαρτον.
Λίγα για τον Μάριο μη γίνουμε μπίλιες :!:
Κλάσε μου δυο μάντρες ρε κολλημένε μπλακμεταλλά :!:
Υπερβαλλετε λιγο. Ειναι ενα αρθρο που δεν το εχουν γραψει μπλακμεταλλαδες με προτασεις προς ατομα της κατηγοριας τους, και δεν το λεω με καποιο αρνητικο τονο αυτο. Ομολογουμενως φαινεται αχταρμας, αλλα εχει λογικη που δε βρισκω μεμπτη. Το μονο κακο οτι εχει πολυ στανταρ πραγματα που οσοι ειναι αυτης της λογικης τα ξερουν και δεν βλεπω το λογο να υπαρχουν εκει. Πιο χρησιμο θα ηταν κατω απο μια μπαντα να ειχε και δυο τρια λογια για καποιες ‘‘check also’’ κυκλοφοριες που ακολουθουν τον ιδιο ηχο.
Τζαστ σαμ ινσαηντ ινφο, είχε γίνει κουβέντα να μην είναι μουσικός αχταρμάς. Να είναι 20 δίσκοι της φάσης Deafheaven. Ή να είναι beginner’s guide στο atmospheric black metal, ως ένα κατά βάση προσβάσιμο μπλακ μέταλ υποείδος. Κάτι πιο συνεκτικό δηλαδή.
Τελικώς καταλήξαμε σε αυτό -πολύ καλά κατ’ εμέ- όχι απλά γιατί έχει μεγαλύτερο αναγνωστικό ενδιαφέρον, κλάην αν γαμηθεί στα κλικς ή όχι, αλλά γιατί έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η ποικιλομορφία με τους διαφορετικούς τρόπους που χαϊδεύει ένας ‘άσχετος’ την επιφάνεια του μπλακ μέταλ. Από διαφορετική είσοδο θα μπει μέσω Enslaved, από εντελώς διαφορετική μέσω Deafheaven, από διαφορετική μέσω Sigh κ.ο.κ. Όλο αυτό, αν το αποσυνθέσεις, συνθέτει ένα πολύ όμορφο ψηφιδωτό των στοιχείων που μπορεί ένας μη μπλακμεταλλάς να εκτιμήσει στο μπλακμεταλ, αλλά και το ίδιο το προφίλ των διαφορετικών τύπων που θα επιχειρήσουν κάτι τέτοιο.
Όσο για το +1, τους Arcturus, δεν ξέρω αν ο Αντώνης θέλει να εξηγήσει την επιλογή του -εγώ δεν το έχω ακούσει παρόλο που έχω λιώσει τα μετέπειτά τους- αλλά υποθέτω ότι απλά βαρεθήκαμε να εκθειάζουμε εκατό φορές το Masquerade Infernale και το Sham Mirrors οπότε ρίξαμε κάτι διαφορετικό στο τραπέζι, απλά για να υπάρχει.
Σ’ αυτό που λέει ο Γιάννης, συμφωνώ ότι όντως βάλαμε στάνταρ δίσκους και πολύ καταξιωμένους -αν και το πιο πιθανό είναι η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών που το διάβασαν να μην τα είχαν ακούσει καν τα περισσότερα- οπότε ένα δεύτερο μέρος με πιο ψαγμένες προτάσεις για μη μπλακμεταλλάδες να ήταν όμορφο συμπλήρωμα. Είχα κάνει κι εγώ αυτήν τη σκέψη. Ενηγουεηζ.
7 Δεκεμβρίου νέο Spectral Lore “Gnosis”.
[B]Δεν νομιζω να εχει ποσταρει καποιος αλλος,αυτην την εξαιρετικη κυλοφορια των τριων demo που εχει βγαλει η μπαντα…
[/B]
VI - De Praestigiis Angelorum
Temple of Evil - Illvminatio Tenebrarvm
Ολο το νεο αλμπουμ…
[B]HUMAN SERPENT - The Gradual Immersion In Nihilism (2014)[/B]
:!: https://www.youtube.com/watch?v=SltIjR87Z2I
[B]HUMAN SERPENT - Inhumane Minimalism (2015)[/B]
:!: https://www.youtube.com/watch?v=pv4lrbCVnHc
Αυτα σε συνεχομενες επαναληψεις.
Καθε τραγουδι μεσα σε αυτα τα δισκακια αναβλυζει ατελειωτη καυλα.
Φέρτε τους
