Όχι απλά γουστάρουν τον πρώτο δίσκο, νομίζουν ότι από τον 2ο και μετά η μπάντα χάλασε 
(με Mustaineάκηδες πρέπει να ξεκίνησε αυτό)
2 Likes
Το οποίο μπορεί και να είναι και ψυχολογικο περισσότερο πρόβλημα του πρωτόδισκακια ακροατή πάρα οτιδήποτε άλλο (εννοείται δεν εννοώ κάτι για τον φιλτατο @Leper_Jesus ), η αδυναμια του να αποδεχτείς πως κάτι που αγάπησες έχει αλλάξει. Ή να πεις πως το παρόν μπορεί να είναι καλύτερο από το παρελθόν που έχεις εξιδανίκευσει
Σορυ για το οφ τοπικ
Ναι βρε, κι εγώ ήξερα τι σημαίνει, το έβαλα κάπως ειρωνικά για τον λόγο που είπε ο Παργαλάτσος μετά. Ότι, δηλαδή, είναι κάπως ειρωνικό να δηλώνω “πρωτοδισκάκιας” όταν άκουσα το ντεμπούτο τους μόλις… φέτος. Ο χαρακτηρισμός, πιστεύω (σ’ ένα επίπεδο, τουλάχιστον), μάλλον λειτουργεί περισσότερο για τ’ άτομα που (δηλώνουν, έστω, ότι) ακούνε μία μπάντα απ’ τις αρχές της, πριν όλους τους άλλους και πριν ξεπουληθούν κλπ. κλπ.
2 Likes
Αφού διευκρινίστηκε πως είσαι false πρωτοδισκακιας ας επανέλθω και εγω να απαντήσω, ε όχι και κανένα νόημα!
Οκ, προφανώς από τη δική σου οπτική το λες, αλλά ο τρόπος που η ακουστική μπλέκεται με τα φωνητικά, bathory-ικα θα έλεγε κανείς, και ακολουθούν τη διάθεση του βασικού lead, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα άκρως μελαγχολική, η οποία μεταβαίνει ομαλά σε ένα επικό ξέσπασμα πλήρως συναισθηματικά φορτισμένο για μένα είναι εξέχων.
Και όχι, δεν είναι το θέμα σε αυτό το κομμάτι η απουσία (ή μη) μιας μεγάλης εναλλαγής, αρκεί απλά ένα αβίαστο mood swing, εκεί που νιώθεις πως ακούς μια post rock σύνθεση πως με ένα βλεφαρισμα στα 5 λεπτά ανεβαίνει η ένταση. Και στα 6μιση λεπτά η απογείωση, η εκτόνωση.
Ακόμα και εκεί δε, πρόσεξε στο 8ο λεπτό τη riff-αρα που είναι χωμένη στο βάθος!
Πάντως σε αυτό το κομμάτι παίζουν σημαντικό ρόλο και τα φωνητικά, πράγμα σπάνιο για κομμάτι των Panopticon σε τέτοια βαθμό.
Ξαναλέω βέβαια, πως είναι από τους δίσκους τους που για μένα οι διάρκειες δεν είναι τόσο ενοχλητικές.
Σταματω εδώ μην προκύψει κανένας ψυχαναγκασμός για να σε πείσω χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Κοίτα να δεις τι σου είναι η μουσική ε
Edit για να είμαι και λίγο on topic:
Ο καλύτερος τους, τρομερή ενέργεια και συνδυασμός από crust μέχρι folk περάσματα και στη μέση μελωδικό black/death.
4 Likes
One woman band από την Ελληνικής καταγωγής Yianna Bekris με τίτλο Vouna. Έχει πολλά ντουμ στοιχεία, πιστεύω ότι ίσως εδώ εκτιμηθεί περισσότερο.
She unveils a towering and singular doom metal wonder in a unique visioning reminiscent of My Dying Bride, Paradise Lost, and Evoken. Upon the thick foundation of doom, multiple musical textures intertwine into her sound: atmospheric black metal, dungeon synth, darkwave, film scores, and rebetiko
Στον δίσκο συμμετέχει και ο Nathan Weaver των Wolves in the Throne Room και η Asia Kindred Moore από Sangre de Muerdago με την άρπα της.
6 Likes
Bekris κάτι μου έλεγε .τώρα είδα ήταν επίσης σε Sadhaka και Vradiazei που είχαν παίξει και λάιβ Ελλάδα. ωραία τα βουνά!
2 Likes
Πάρα πολύ ενδιαφέρον, εξαιρετική ατμόσφαιρα.
1 Like
Εβαλα το πρωτο κομματι τελειως τουριστικα, και κατεληξα να ακουσω ολοκληρο το δισκο. Πολυ ωραια και ατμοσφαιρικη μουσικη!
1 Like
Είχε ρωτήσει ο @apostolisza8 τον Aaron Weaver από τους Wolves In The Throne Room στην πρόσφατη συνέντευξη τους για την Yianna Bekris και την συμμετοχή της στον δίσκο τους και έλαβε την παρακάτω απάντηση…
Συνεργαστήκατε στον δίσκο με την Yianna Bekris στην ακουστική κιθάρα. Πως προέκυψε η σύμπραξη;
Είναι κοντινή μας φίλη και συνεργάτρια. Έχεις ακούσει τη μουσική της στους Vouna; Να το κάνεις οπωσδήποτε! Είναι Ελληνίδα όπως κατάλαβες. Όταν ηχογραφούσαμε το “Primordial Arcana”, αυτή ηχογραφούσε στο στούντιο τον δικό της δίσκο για τους Vouna (σ.σ.Atropos), που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τη Profound Lore. Είναι ποιοτικό, έχει black metal, funeral doom, αρκετά synths, πιστεύω θα σου αρέσει πολύ.
8 Likes
1 Like
Πρώτο δείγμα από το επερχόμενο τελευταίο αλμπουμ…
9 Likes
Έχοντας να ακούσω καινούριο νεκρομαντια από το ancient pride αυτό δεν είναι νεκρομαντια. Άσχημο δεν είναι αλλά είναι ακόμη ένα black metal της σειράς
2 Likes
Αυτό που πιστεύω ότι μπορεί να το κάνει να ακουστεί έτσι σε πρώτη ακρόαση, είναι τα φωνητικά του Daoloth, που ηχουν αρκετά πιο συμβατικα ( κουρασμένα;) σε σχέση με τη δαιμονισμένη απόδοση ενός Devilskin πχ.
Αλλά όλα όσα συμβαίνουν από πισω σε επίπεδο συνθετικό κ ενορχηστρωτικο θεωρώ πως ειναι κλασικοί Necromantia ( ειδικά η εξέλιξη του τραγουδιου από το 1.58 κ μετα)…
Από κει κ περα περιμενω τον δίσκο για να έχω πληρη εικόνα…
εντιτ: προφανώς λείπει κι εκείνος ο μυθικός ήχος μπάσου εποχών Sarlet Evil, αλλά αυτό συμβαίνει ήδη
εδώ και πολλά χρόνια (σίγουρα από εποχές The Sound Of Lucifer Storming Heaven)
1 Like
Είναι και η παραγωγή, και φυσικά οι κιθάρες που ίσως να ξενίζουν εκ πρώτης όψεως (τουλάχιστον εμένα), όπως και τα φωνητικά που σωστά αναφέρθηκαν.
Ο δίσκος διαθέτει και καρφί Necromantia αργοσυρτες-ψυχεδελικες στιγμές πάντως, αλλά και μοντέρνα περάσματα, δεν είναι ένα Yoth Iria 2.0, κάτι που για μένα είναι θετικό πολύ και το φοβόμουν.
Θα σηκώσει συζήτηση θεωρώ, προς το παρόν αμφιταλαντεύομαι.
3 Likes
Ξενιζουν αρκετα θα ελεγα
1 Like
Νέα κυκλοφορία από τους αγαπημένους Lamp of Murmuur.
4 Likes
2 Likes
Μάλλον βρήκα καινούρια λατρεία
6 Likes
Ωραίους ήχους βγάζει το λαρύγγι του. Επική-πολεμική ατμόσφαιρα.
1 Like
Το δεύτερο κομμάτι είναι έπος και μου βγάζει ενα feeling σα παλιούς falkenbach