Το Florida Project που θα το έβαζες; Εγώ το χάρηκα παραπάνω από το Phantom Thread. Βασικά το χάρηκα περισσότερο από όλες τις ταινίες.
Επίσης, κουλή απορία για το Call Me By Your Name που δεν το έχω δει ακόμη: έχει πολλούς διαλόγους που δεν είναι στα αγγλικά; Το ρωτάω για να ξέρω αν μπορώ να το δω σε σινεμά εδώ, δίχως υποτίτλους.
το Florida δεν το ανέφερα παραπάνω γιατί αν δε κάνω λάθος δεν ήταν στην Οσκαρική 9άδα φέτος - ή κάνω λάθος και δεν το είδα στην λίστα που βρήκα?
Όπως και να έχει, αν έκανα λίστα με τις ταινίες που βγήκαν εδώ το 2018 -και όχι μόνο τις οσκαρικές- (που θα γίνει του χρόνου τέτοιο καιρό 
) so far θα έβαζα και γώ το Florida πρώτο -αν και πολύ κοντά το Phantom Thread… ήταν από τις καλύτερες ταινίες που έχω δεί γενικά στα '10ς το συγκεκριμένο και η τελευταία του σκηνή με κάνει να θέλω να το ξαναδώ όλο μέχρι να φτάσω εκεί πάλι (και πάλι και πάλι και πάλι )
το call me δε θα έλεγα ότι έχει πολλούς διαλόγους στα ιταλικά, ούτε το 1/3 αλλά από την άλλη, δεν έχει υπότιτλους σε εσάς στο ιταλικό κομμάτι? γιατί νομίζω ότι εδώ είχε όταν μιλούσαν σε κάποιες σκηνές ιταλικά…πάντως όχι, δεν έχει τόσους πολλούς διαλόγους ιταλικά, μερικές σκηνές μόνο -που το ιταλικό μέρος μετατρέπετε σε αγγλικό σταδιακά…
Όχι, δεν ήταν στην λίστα. Από περιέργεια ρώτησα περισσότερο γιατί κι εγώ το βάζω Νο 1 ΑΚΡΙΒΩΣ για τους ίδιους λόγους. Αυτή η τελευταία σκηνή ήταν σαν να μου πάταγε ένας κουμπί μέσα μου που με έκανε να λιώνω. Μέχρι κι ο Τσακ Νόρις θα συγκινούταν.
Εδώ το πρόβλημα που έχουμε είναι η 3γλωσία: όλες οι (μη μεταγλωτισμένες) ταινίες στη Ζυρίχη έχουν υπότιτλους σε γερμανικά και γαλλικά και ποτέ στα αγγλικά. Το αποτέλεσμα είναι πως για να χωρούν και οι 2 υπότιτλοι, τους αφήνουν στην οθόνη για πολύ λίγο οπότε αν δεν είσαι σε πολύ καλύτερο επίπεδο σε αυτές τις γλώσσες (από ότι είμαι εγώ), τότε δεν προλαβαίνεις να ακολουθήσεις γρήγορους διαλόγους. Αν η ταινία δεν είναι με καθαρή αγγλική/αμερικάνικη προφορά (κι όχι π.χ. από το Liverpool), τότε χρειάζεται να ξέρεις γερμανικά/γαλλικά για να δεις ταινία εδώ.
ποπο μαλακία ε
και είναι κρίμα γιατί το call me νομίζω είναι ταινία που αξίζει να ειδωθεί σε μεγάλη οθόνη, λόγω της σκηνοθεσίας/σκηνικών/φωτογραφίας κτλ… τι να πω, μακάρι αν κατέβεις και δε το έχεις δει να το προλάβεις εδώ -αν και σε θερινό το καλοκαίρι μου φαντάζει η ιδανική ταινία/παίζει να την ξαναδώ και τότε δλδ…
στα θερινά ΜΩΡΗ ΛΟΥΛΟΥ φέρνουν κάθε χρόνο ταινίες του Bondarchuk και του Kozakov ανάμεσα στον Μάικλ Μπέη και τον Ζακ Σνάηντερ, δε θα φέρουν μια από τις πιο γνωστές, οσκαρικές ταινίες της σεζόν?
ρε με ακους που σου μιλαω;
αυριο παω σε σηκρετ σκρηνινγ ταινιας που κανει πρεμιερα, ελπιζω μην ειναι καμια τιτανια παπαρια οπως τοτε που περιμενα να δω Deadpool και τελικα ηταν η φολα Triple 9
Όχι και σκουπίδι το Darkest Hour ρε συ Lupin.Μάλλον απλά αντιπαθείς (δικαιολογημένα) τον Τσώρτσιλ για τον σκοτεινό ρόλο που έπαιξε στον ελληνικό εμφύλιο.Η ταινία δεν είναι κάνα αριστούργημα αλλά κακή δεν την λες…
αυτό λοιπον εμελλε να ηταν το Secret Screening μου, ευτυχως που δεν ειμαι παιδι οπτιμιστικο και πηγα με μηδεν ελπιδες.
Τελοσπαντων, η ταινια προφανως δεν ειναι για μενα αλλα ηταν καπως γλυκια και η ιδεα απο πισω ηταν σιγουρα καλη και με καλο σκοπο, αλλα στην εκτελεση του γαμησανε λιγο τη μανα.
Δεν ειμαι closeted teenager στην upper middle class προαστιακη Αμερικη του σημερα, οπότε τι ξέρω για (sic) την παλη του παιδιου, αλλα οι τεχνικες που χρησιμοποιησαν οι δημιουργοι ωστε να εκμαιευσουν συναισθημα μου εφεραν αναγουλα. Παραδοξως μιλαω κυριως για το score που ηταν αστροφέγγικο feel good κατι επιικο θα συμβει τωρα σε ΚΑΘΕ. ΔΥΝΑΤΗ. ΣΤΙΓΜΗ και δεν μπορουσα.
Το θεμα με το οποιο καταπιανετε η ταινια ειναι σημαντικο, αλλα επειδη επρεπε/ηθελαν να το κανουν πιο προσιτο ειναι ραντισμενο με τοσο αχρειαστο σαχλαμαρισμο που απλα απορεις. Δεν γινεται ναναι λυκειακο δραμα χωρις… well… δράμα, οποτε ειχαμε πολυ και απο αυτο το εφηβικο μπιριμπιρι πιτσιπιτσι παρεξηγηση στην παρεξηγηση, ορμονες, καυλες κλπ, αλλα οκ.
Ξαναλεω, η ταινια δεν ηταν για μενα, και ελπιζω οντως να ειναι σημαντικη για καποιον για τον οποιο φτιαχτηκε η ταινια. Φανταζομαι θαναι λυτρωτικη και ανασα (θεμα με το οποιο καταπιανεται αρκετα συγκινητικα η ταινια) αλλα οπως το ειδα εγω… οκ.
Δεν ξερω γιατι εγραψα κατεβατο, δε νομιζω κανεις εδω να τη δει να συζητησουμε, αλλα βαριεμαι στη δουλεια.
μαλλον ειναι. Ειναι τυχεροι που δεν εχω δει ακομα το Call Me By Your Name για να κανω τη συγκριση περι σεξουαλ αγουεηκενιν
Ειδα το Game Night, δεν ηξερα τιποτα για την ταινια και περασα καταπληκτικα, πολυ γελιο
Ο Jesse Plemons ειναι πλεον ενας απο τους αγαπημενους μου ηθοποιους (ιιδιως μετα τη δευτερη σεζον του Φαργκο).
Εχει απιστευτο - φαινομενικα unintentional - physical comedy το οποιο ειναι πολυ σπανιο πραμα
Ready Player One
Τα trailer μου είχαν φανεί το ένα χειρότερο από το άλλο. Η ταινία πάντως δεν ήταν καθόλου κακή. Θα μπορούσε πάντως να ονομάζεται και Pop Culture: The Movie. Γεμάτη με αναφορές στις μεγαλύτερες παραγωγές του Hollywood και όχι μόνο, cartoon χαρακτήρες, pop/rock επιτυχίες, ούτε με pause button δεν τις προλαβαίνεις όλες. Κατά τα άλλα το cgi περιβάλλον του παιχνιδιού δεν είναι όσο ενοχλητικό μου φάνηκε στα trailer, ενώ και οι συνεχείς αναφορές δεν γίνονται τόσο κουραστικές. Βέβαια πέρα από όλα αυτά η ταινία δεν έχει και πολλά να προσφέρει. Για μένα είναι κάτι σαν το Stranger Things, ευχάριστο, περνάει ωραία η ώρα αλλά τίποτα περισσότερο. Το Spielberg touch το ανεβάζει λίγο παραπάνω αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ανήκει στις δικές του καλύτερες.
Ready Player One και εγώ
Επίσης τα trailer μου είχαν φανεί χάλια και γενικά δεν είχα προσδοκία… άλλη μια ταινία του Spielberg που θα έβλεπα σπίτι -η τελευταία που είδα σινεμά ήταν το 2011 ο TinTin, η τελευταία αξιόλογη του για εμένα δηλαδή- και θα το έκανα για λόγους πληρότητας, όπως έχω δει και τα τελευταία του μιας και με τον Spielberg έχω ένα bond και ακόμα και αν από μέσα 90ς είναι πολύ λίγες οι ταινίες του μέχρι σήμερα που μου αρέσουν, για εμένα τα πραγματικά κλασσικά του έργα (Jaws, Indy, ET κτλ κτλ) είναι μάλλον μέχρι σήμερα και από τις αγαπημένες μου αμερικάνικες ταινίες ever…anyway αν με ρώταγε κανείς για τον σπουδαιότερο αμερικανό σκηνοθέτη 70ς-80ς, το μυαλό λέει προφανώς Σκορσέζε, η καρδία όμως Spielberg…αλλά αυτό είναι μεγάλη και άλλη κουβέντα…
anyways, πήρε καλές κριτικές το τελευταίο, ήθελα κάτι εφετζίδικο και λίγο σπηντάτο μιας και έχω πήξει εντός και εκτός σπιτιού στη κουλτούρα lately , λέω ή εδώ είμαστε ή άντε black panther… αλλά η λογική είπε να τιμήσω τον γερο Steven μια ακόμα φορά μετά από 8 χρόνια κοντά…
Το αυτό λοιπόν, προσωπικά βρήκα την ταινία εξαιρετική για αυτό που ήταν, δηλαδή ένα σύγχρονο μοντέρνο blockbuster for the masses και ένα κλικ παραπάνω καλή από το μέσο σημερινό blockbuster ελέω υπογραφής Spielberg… αν κάτι με ενοχλεί στον κινηματογράφο και στη τηλεόραση, είναι η αυτο-αναφορικότητα και οι ταινίες που βασίζονται πάνω σε αυτή για να πουλήσουν…ακόμα και οι ταινίες που θέλουν να αποτελέσουν ‘‘φόρο τιμής’’ σε κάτι, στην πλειοψηφία τους δε βρίσκω κανένα λόγο ύπαρξής και το strangest things ήταν το πιο πρόσφατο χτυπητό παράδειγμα, μια σειρά στην οποία στην αρχή είχε πλάκα το tribute σε ότι 80ς υπάρχει αλλά στη πορεία δεν έβρισκα κανένα λόγο ύπαρξής του, πλην ενός εν τέλει φθηνού nostalgia porn που ήταν…στο κάτω κάτω, προτιμώ να κάτσω να ξαναδώ το goonies πχ παρά μια ρέπλικά του
Υπάρχουν και από την άλλη ταινίες σαν αυτές του Έντγκαρ Ράιτ πχ, που ενσωματώνουν την Pop κουλτούρα στην προσπάθειά τους να διηγηθούν μια δική τους ιστορία, που πατάει αρκετά στην αυτοαναφορικότητα του μέσου, δεν την εκμεταλλεύεται και την πετάει στη μάπα χωρίς λόγο αλλά την κάνει κομμάτι της ιστορίας του…σε αυτή τη κατηγορία βάζω και το Ready Player One, μια ταινία που βρίθει στη κυριολεξία σε χιλιάδες αναφορές στο σινεμά των 80ς-90ς, στα videogames, σε βιβλία, σε pop culture icons αλλά μέσω αυτών διηγείται μια δικιά του ιστορία που πατάει στα παραπάνω και έτσι εξελίσσεται…
στα +, η εξωφρενική σκηνοθεσία του Spielberg που σαν άλλος έφηβος, στα 71 του πατάει ότι γκάζια έχει και δίνει ένα ρυθμός φανταστικό, σε συνδιασμό με τα κλασσικά μοναδικά του καδραρίσματα, lans flers (JJ γατάκι δες πως γίνεται) και τα travelling με την κάμερα στα action κομμάτια…επίσης η μουσική του Alan Silvestri είναι καταπληκτική, λες και κράτησε μερικές καλές παρτιτούρες από τις εποχές του Βack to the Future και είπε να τις χρησιμοποιήσει εδώ… τα πιτσιρίκια που παίζουν είναι typical spielberg τελειότητα (σε μερικές σκηνές ένιωθα για δευτερόλεπτα συναισθήματα που είχα να νιώσω από ταινίες σαν τα goonies ή το Hook με τα πιτσιρίκια, αυθεντικές όμως όχι ξευδοκοπιάρισμα αλα strangest things, ο μαν τόχει απίστευτα ακόμα με ερμηνείες παιδιών και εφήβων) ενώ οι ενήλικοι ρόλοι ήταν εξίσου καλοί (έκπληξη ο σιμον πεγκ ενώ ο μέντελσον καταπληκτικός)… το χιούμορ είναι spot on ενώ η κεντρική ιστορία δε σε αφήνει να βαρεθείς λεπτό, πολύ σπιντάτο και επίσης spot on σενάριο στα key points της ταινίας…το τελευταίο + που προσωπικά δε θα περίμενα να το γράψω ποτέ ήταν το CGI: Η ταινία είναι στο μεγαλύτερο μέρος της, ένα cgi fest. Προσωπικά δεν μπορώ ποτέ σχεδόν να ταυτιστώ με οτιδήποτε ψηφιακό, άμα δε νιώθω ότι είναι απτό, δε με αγγίζει. όπως και η σκηνοθεσία σε ψηφιακό περιβάλλον δε με αγγίζει, αν δε νιώθω ότι ο σκηνοθέτης πχ κάνει travelling ο ίδιος με την κάμερα και δεν απλά έχει αναθέσει σε 2 προγραμματιστές να κάνουν πχ βουτιές σε ένα ψηφιακό χάος…ε εδώ, ελέω της κεντρικής ιστορίας, δηλαδή ζωή σε ένα ψηφιακό videogame, αυτό λειτούργησε άψογα και είχα πραγματικά πάρα μα πάρα πολλά χρόνια να μην βγώ οφ από ένα τέτοιο ψηφιακό ντελίριο… ήταν που ήταν top noch όλα τα εφέ, ήταν που ήταν και ο στόρυ inside a videogame, ε μια χαρά τα πάντα…
στα - , οκ, αντιλαμβάνομαι ότι το βιβλίο σίγουρα έχει πολύ περισσότερο ζουμί, αλλά αρκετά πράγματα ήταν λίγο βιαστικά και κάποια γεγονότα προχώρησαν υπερβολικά γρήγορα… ειδικά σε 1-2 κεντρικούς χαρακτήρες, αγνοούσα παντελώς την ύπαρξή τους σχεδόν μέχρι τα μέσα της ταινίας και ξαφνικά έγιναν βασικοί ήρωες και λέω whow, that escalated a little quickly… υπήρχε σε σημεία κλασσικό σπιλμπερκικο 80ς cheese-ness που προσωπικά δε με χάλασε πολύ αλλά αντιλαμβάνομαι ότι εν έτη 2018 είναι λίγο off, ενώ να πω και το άλλο, το τέλος το ήθελα λίγο πιο spectacular - χωρίς να είναι όμως κακό επουδενί…τέλος, οκ Spielberg είσαι αλλά είσαι 71, έλειπε η ψυχή και η καρδιά που είχαν οι κλασσικές του ταινίες σε κάμποσο βαθμό/παράλληλα όμως οκ υπήρχαν ψήγματα, τα ψήγματα αυτά που απογείωναν κάποιες σκηνές και εν τέλει έδωσαν χαρακτήρα στην ταινία…
Overall, ήταν μια ταινία για μένα λουκούμι, σε σχέση με την υπερηρωική βλακεία που μας έχει τινάξει στον αέρα εδώ και αρκετά χρόνια + μια ταινία για το σήμερα γυρισμένη με όρους του τότε που somehow λειτούργησε αρκετά ομαλά… for that, μάλλον ότι πιο διασκεδαστικό έχω δεί φέτος στο σινεμά και σίγουρα ένα πραγματικά αυθεντικό και ευφάνταστο fun pop culture rollercoaster…
υγ. θα ήταν άδικο να μην πώ, χωρίς spoiler, ότι κάπου στη μέση της ταινίας υπάρχει ίσως -και το λέω με σιγουριά αυτό- το καλύτερο tribute στον Stanley Kubrick που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, σε μια 10λεπτη σκηνή που από μόνη της αρκεί να δει ο οποιοσδήποτε την ταινία, μια σκηνή ανθολογίας που θα ρίξει στα πατώματα τους φαν και του Kubrick και του Spielberg…
υγ2. όπως ειπώθηκε μετά την ταινία από φίλο ''ο spielberg έκατσε και είδε 2 season strangest things και όλα τα συναφί 80ς nostalgia porn και είπε παιδιά, ωραία χαριτωμένα τα λέτε, κάντε άκρη τώρα να δείτε πώς γίνεται πραγματικά ‘’
A Quiet Place
Εξαιρετική ταινία τρόμου. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, η σεναριακή ιδέα είναι απλή και πολυχρησιμοποιημένη. Ο Krasinski όμως δείχνει πως το 'χει άγρια σκηνοθετικά (who knew?). Δημιουργεί ένταση χωρίς jump scares, ξέρεις πότε και από που έρχεται το τέρας συνήθως, και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα μέχρι τέλους. Θυμίζει λίγο περισσότερο το Pitch Black αλλά αντί με τον γαμώ και δέρνω Βιν Ντιζελ εδώ έχεις μια οικογένεια που προσπαθεί απλά να επιβιώσει. Τα κλισέ δεν λείπουν, σε σημεία ο ρεαλισμός πάει λίγο περίπατο αλλά δεν σε νοιάζει και τόσο αφού εκείνη την στιγμή λογικά θα δαγκώνεις την πλάτη του μπροστινού καθίσματος από την αγωνία. Εξαιρετικές οι ερμηνείες με την Emily Blunt να κλέβει μάλλον εύκολα την παράσταση.
Έκανα ένα μικρό διάλειμμα από το breath of the wild και πήγα μόνος σινεμά μετά από καιρό, δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη ταινία και καλύτερη μέρα (χθες) γιατί ήμασταν 3 άτομα στην αίθουσα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως γίνεται να τη δεις σε κάτι village κλπ όπου θα ακούγονται στερεο τα κραντσκραντς από τα ποπκορν, τα μπλαμπλα από δίπλα κλπ
Κατά τα άλλα, ακριβώς όπως τα λέει ο dead. Εξαιρετικό δυστοπικο setting α λα the last of us και μια διαρκής αίσθηση εγρήγορσης ακόμα και στις πιο απλές στιγμες, και εννοείται κανείς δε νοιάστηκε για τις μικρές μη ρεαλιστικές λεπτομέρειες (“καλά στον ύπνο δε ροχαλιζουν” κλπ). Kudos και στο κωφο (στην πραγματικότητα) κοριτσάκι.
Ready Player One στο νοσταλγικο Αθηναιον.
Νταξ ειναι δυσκολο να μη σου αρεσει αυτο το memberberries nostalgia-gasm.
Εγγυηση σε ολα του, ταινια για μεγαλη οθονη.
Ενα μικρο “easter egg” που παρατηρησα (πιο πολυ καμμενια )…
Στη σκηνη που επαναλαμβανει το spell για αυτο το protection orb , χρησιμοποιει το ξορκι απο τη ταινιαρα Merlin που ξεκιναει με το "Anaal Nathrakh " ( εξου και η καφρο-μπαντα ).
Το αστειο ειναι ομως οτι οταν το γραφουν σε μια οθονη στη ταινια το εχουν ως ANAL NATHRAKH.
Γελασα μονος μ.
Εγω παντως που μολις γυρισα απο το Quiet Place νομιζω οτι ειδα αρκετα φτηνα jump scares και γενικα την βρηκα κατωτερη των προσδοκιων μου. Μονο εχοντας πολυ καλη θεληση και βλεποντας την σαν jump scare movie θα της εβαζα ντησεντ βαθμο. Σεναριακα εχει πολλες τρυπες. Παραβλεποντας τις, μενει μια συμπαθητικη μεν στην εκτελεση, κλισαδορικη δε, scary movie.
Υ.Γ: Το δυστοπικο, ποστ αποκ, σκηνικο ειναι παντα στα συν
