Από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς για μένα. Δεν έχω διαβάσει ούτε ένα από τα κομικ του Miller, αλλά η πρώτη ταινία τα είχε σπάσει άγρια. Ο ενθουσιασμός μου βέβαια είχε πέσει αρκετά το τελευταίο διάστημα λόγω των μέτριων κριτικών αλλά και από τα χλιαρά σχόλια από φανς και εδώ μέσα αλλά και από άλλους γνωστούς μου.
E λοιπόν η ταινία μου άρεσε πολύ. Η βασική ιστορία ειδικά τα 'σπασε, δεν ξέρω βέβαια πόσο κουτσουρεμένη είναι αλλά όπως την είδα εγώ μου φάνηκε πολύ καλή και η Green σκέτο όνειρο (και όντως όχι μόνο λόγω γυμνού). Από την άλλη η ιστορία με Johnny (Joseph Gordon-Levitt) ήταν πολύ μέτρια ως και κακή. Σχεδόν εύχομαι στο blu-ray να έχεις την δυνατότητα να την βγάλεις εκτός προβολής. Της Nancy τέλος, μου άρεσε αρκετά. Θα μπορούσαν να την κάνουν και λίγο καλύτερη, να δώσουν λίγο παραπάνω χρόνο αλλά ακόμα και έτσι γούσταρα αρκετά. Γενικά μου άρεσε, δεν απογοητεύτηκα όπως περίμενα μετά από όλα τα αρνητικά σχόλια που είχα ακούσει. Θα έλεγα ελπίζω και σε τρίτο αλλά μετά τον πάτο που έπιασε στο box office δεν υπάρχει καμιά περίπτωση.
Ο Besson όταν περνάει πίσω από την κάμερα συνήθως δίνει κάτι καλό και διασκεδαστικό. Το ίδιο περίμενα και από αυτό και ως ένα σημείο το δίνει. Όσο η ταινία δείχνει την Scarlett να μετατρέπεται σε… supergirl και να ξεπαστρέφει τους πάντες και μόνο που τους κοιτάει έχει την φάση της. Ο Besson είναι μανούλα σε τέτοιου είδους ταινίες. Το κακό είναι πως σε κάποια φάση την βλέπει Kubrick και προσπαθεί να δώσει ένα touch space odyssey στην ταινία με αποτέλεσμα στο τέλος να έρθουν απανωτά facepalm. Τι διάολο πιωμένος ήταν; #-o
Πολύ ευχάριστη έκπληξη το [B]“Guardians of The Galaxy”[/B].
Υπερβολική σαν κάθε ταινία της Μarvel (η οποία συναγωνίζεται άνετα την Gazprom ξέρω γω σε μπάτζετ) αλλά πλασαρίστηκε όπως ακριβώς ήθελαν οι δημιουργοί της.
80-'ίλα σε χιούμορ, δράση και σάουντρακ χωρίς να χάνεται η ουσία, δράση και ωραίες ερμηνείες (τον Chris Pratt τον ξέραμε από το Parks πόσο ταλέντο έχει, του βγαίνει με πολύ άνετο και φυσικό τρόπο το κωμικό στοιχείο).
Με Avengers η καλύτερη ταινία της Marvel.
Άντε τώρα σε 4-5 χρόνια να ξαναβγεί το 2ο.
Μετά τις ταινίες με super heroes το επόμενο μεγάλο trend αυτή την στιγμή στο Hollywood είναι οι ταινίες που βασίζονται σε δημοφιλή εφηβικά μυθιστορήματα των τελευταίων ετών. Twilight, Divergent, Hunger Games, The Giver (και μερικά ακόμα που μάλλον μου διαφεύγουν αυτή την στιγμή) και τώρα το Maze Runner. Δεν έχω διαβάσει κανένα από αυτά βέβαια αλλά οι περισσότερες μεταφορές τους απλά δεν βλέπονται. Το μοναδικό που μου άρεσε ήταν το Hunger Games, ειδικά το δεύτερο ήταν εκπληκτικό.
Τούτο εδώ είναι μάλλον το δεύτερο καλύτερο. Όχι ότι αποτελεί κάτι το φοβερό. Μια μίξη, Lord of the flies με Lost με την πλάστιγγα να γέρνει στο δεύτερο. Σε επίπεδο χαρακτήρων δεν πείθει και πολύ αφού όλα είναι κάπως προβλέψιμα με πολλές σεναριακές ευκολίες. Οι νεαροί ηθοποιοί όμως είναι πολύ καλοί στους ρόλους τους και οι 2-3 σκηνές μέσα στον λαβύρινθο τα σπάνε. Το τέλος είναι τραγικά προβλέψιμο, μπορείς να καταλάβεις τι παίζει μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο και ετοιμάζει το έδαφος για το 2ο μέρος (που ετοιμάζεται ήδη). Το ότι δίνεται με έναν τόσο εμφατικό και μελοδραματικό τρόπο το κάνει να φαίνεται κάπως γελοίο. Τέσπα, η ταινία μια χαρά διασκεδαστική είναι παρά τα ελαττώματα της.
Μπορω να πω πως ενθουσιαστηκα. Σε φαση, την ειδα την παρασκευη και ακομα τη σκεφτομαι.
Το αγχος το οποιο ένιωσα βλεποντας τη ταινια συγκρινεται μονο με εντονες real-life καταστασεις. Δεν εχω νιωσει ξανα ετσι με ταινια και το ποσες φορες ήθελα να ριξω μπουκετα στην οθονη (με την καλη εννοια) δεν περιγραφεται.
Δυνατος μπεν αφλεκ, δυνατο σεναριο και νταξει, ολα ωραια. Οι δυομιση ωρες φυγανε νερακι.
^ Την είδα την προηγούμενη Κυριακή και ακόμα τη σκέφτομαι, τι μου λες. ;p Είχα καιρό να το πάθω και καραγουστάρω μπορώ να πω. Κι εκτός από ερμηνείες, σκηνοθεσία, μουσικές, σενάρια κτλ ας σημειωθεί πως υπάρχει και άπλετο μαύρο χιούμορ που σπέρνει. Σε σημεία όλη η αίθουσα ξεκαρδιζόταν-κάτι που λειτούργησε σαν άκρως λυτρωτικό κομικ ριλιφ- και γενικά ήταν υπερπανέμορφα.
[SPOILER]Στην αρχή είχα ψιλοανάμεικτα συναισθήματα η αλήθεια είναι. Εν τέλει πιστεύω ότι ήταν καλός κι ότι έβγαλε αυτό το αθώο αλλά εντελώς creepy στοιχείο του χαρακτήρα του Desi όπως έπρεπε. Η “παραφωνία” μάλλον στο μυαλό του καθενός είναι λόγω της ταύτισης του NPH με τον ρόλο του Barney, λογική από την οποία πρέπει να βγει κανείς και να κρίνει εν προκειμένω.[/SPOILER]
Αρχικα μου φανηκε παραφωνος εμενα, αλλα τελικα, αν αναλογιστει κανεις τον χαρακτηρα που επαιζε (που δεν ηταν ακριβως αθωος αγαθουλης) μιλαμε για εναν obsessive τύπο που stalkαρε την αλλη την θεοτρελη.
Φαντασου δηλαδη ποσο πειραγμενος πρεπει να εισαι για να ζητησει η Amy περιοριστικα μετρα. Βεβαια, νταξει, αυτα τα λεμε εκ των υστερων.
Το θεμα ειναι πως τελικα πιστευω πως εσκεμμενα ηταν παραφωνος, αλλα η εξτρημ παραφωνια του καπως με ενοχλησε. Τι θελω να πω, ο χαρακτηρας του ηταν εμφανως ενας deus ex machina. Και γλιτωσε την Εημη οταν τη ληστεψανε και τελικα τον χρησιμοποιησε ως αποδιοπομπαιο τραγο για να επιστρεψει οταν το αρχικο πλανο γαμηθηκε / πιστεψε τα λογια του Αφλεκ.
Παραηταν βολικος ρε παιδι μου, και γνωριζοντας το αυτο ο Φιντσερ, εβαλε εναν αρκετα εξωπραγματικο χαρακτηρα να τον υποδυθει. Ετσι πιστευω εγω δηλαδη (δεν ειμαι κανενας φανμποης φιντσερ, αλλα ξερω ποσο σχολαστικος ειναι στην λεπτομερια σαν σκηνοθετης και δε θα μπορουσε να του ξεφυγει κατι τετοιο. Καποιος λογος πρεπει να υπαρχει…
[SPOILER]Ο Desi είναι ένας φαινομενικά αθώος και άκακος τύπος, κολλημένος με την πρώην του. Από αυτό και μόνο βέβαια καταλαβαίνεις σιγά σιγά ότι κάτι δεν πάει καλά, μέχρι που σου γίνεται υπερstalker και στο τέλος θέλει να κρατήσει και την άλλη για πάντα στο χρυσό κλουβί. Creepy έως και σαικο (μα δεν είναι το τέλειο ζευγάρι? ;p). Στο βιβλίο λέει φαίνεται σε περισσότερο βαθμό η τρέλα του, υποτίθεται το σπίτι αυτό που μας δείχνουν το έχει φτιάξει από χρόνια για την Amy και άλλα ωραία.
Τώρα, ο NPH έχει συνδεθεί με κάποιους συγκεκριμένους ρόλους/έχει ένα άλφα ιματζ, το οποίο κατά βάση είναι κωμικό, καλό και κουλ. Τον βλέπεις δηλαδή και νιώθεις καλά και δεν μπορείς να σκεφτείς ότι μπορεί να αποδώσει και μία τόσο πειραγμένη πλευρά -και τάδε έφη Fincher, δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου, απλά δε θυμάμαι πού το διάβαζα.
Κολλάει με αυτό που λες δηλ, περί εσκεμμένης “παραφωνίας”. Και γενικά η επιλογή όλου του κάστινγκ είναι κατ’αυτόν τον τρόπο εσκεμμένη-και ως εκ τούτου, υπερεπιτυχημένη. Ο Affleck πχ γενικά είναι αντιπαθής σε πολύ κόσμο κι έτσι κούμπωσε τέλεια με αυτό ακριβώς το ίδιο στοιχείο που έχει και ο Νικ.
Τώρα σχετικά με τον deus ex machina ε οκ, δεν φταίει ο ηθοποιός, έτσι είναι το σενάριο/βιβλίο κι ας φαντάζει απλοϊκό. Εδώ πέρα μωρέ η σαικομπιτςφρομχελλ που πρόσεχε τα πάντα, πήγε κι έπιασε φιλίες με ραντομ τύπους όταν υποτίθεται έσβηνε τα ίχνη της από παντού. Αλλά όλα αυτά μικρή σημασία έχουν μάλλον-και εμένα σε κάθε περίπτωση καθόλου δε με ενόχλησαν. [/SPOILER]
[B]Equalizer[/B] του γκετόπαιδου του Fuqua. Κλασική κλισέ όσο δεν πάει Die Hard-ική αμερικανιά με τον κλασικό πρώην CIA-πεζοναύτη-γαμάτο μπάτσο που επανέρχεται στην ενεργό δράση και τα βάζει με ένα στρατό μαφιόζων για να σώσει ένα καλό και ηθικό κορίτσι που το εκμεταλλεύονται. Ήμουν σίγουρος για την εξέλιξη της ταινίας σε κάθε καρέ αλλά απ’ τη μία ο τιτάνας Washington και ο μερακλής Fuqua με έκαναν να μην κλαίω το 5ευρο που έδωσα. Για ένα ευχάριστο δίωρο είναι μια χαρά,
:!:
[/SPOILER]